ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟY 1894

«Ἡμεῖς οἱ ἀκτήμονες, οἱ ἐργάται μόνον κατὰ χρῶμα ἠλλάξαμεν τὴν βαρεῖαν ἅλυσον τοῦ ζυγοῦ. Ἀντὶ ἐρυθρᾶς μετ’ ἡμισελήνου, κυανόλευκον μὲ σταυρόν». Ἡρακλῆς Ἀναστασίου, «Τὰ ἐν Πειραιεῖ βιομηχανικὰ κάτεργα», Σοσιαλιστής, α΄ δεκαπενθήμερο Απριλίου 1893, σ. 1.

Μετά την Α΄ Διεθνή ιδρύεται, το 1894, από τα κράτη της Ευρώπης η «Διεθνής Υπηρεσία Διώξεως Αναρχικών» (η Ιντερπόλ της Δυτικής Ευρώπης) για την αντιμετώπιση των ενωμένων πλέον «θορυβοποιών και αναρχικών». Η διεθνής αυτή υπηρεσία απαιτεί από όλα τα κράτη ονόματα και φωτογραφίες όλων των «αναρχικών και ταραχοποιών στοιχείων» της κάθε χώρας. Η Ελλάδα δέχεται πρόθυμα να δώσει πληροφορίες, ενώ θέτει υπεύθυνους για την καταστολή και «συνέτιση» των «ταραχοποιών στοιχείων» τους «τιμημένους» εύζωνες.

Αμέσως μετά την εντολή της «Διεθνούς Υπηρεσίας Διώξεως Αναρχικών», το κράτος αρχίζει μία άνευ προηγουμένου προσπάθεια φυσικής και ηθικής εξόντωσης αυτών οι οποίοι αμφισβητούν και αντιτίθενται στις καθιερωμένες «αξίες», που έχουν επιβληθεί στην ελληνική επικράτεια, με αποτέλεσμα να ασκηθούν διώξεις για τρομοκρατία και άνθρωποι να συρθούν στις φυλακές. Μία από τις πρώτες διώξεις του ελληνικού κράτους αφορά την υπόθεση «εκβιασμού και σχεδιασμού δολοφονίας» του «εθνικού ευεργέτη» Αντρέα Συγγρού, από τον φοιτητή Ευάγγελο Μαρκαντωνάτο.

Αλλά ας ακολουθήσουμε τα γεγονότα από την αρχή:

Ο Ευάγγελος Μαρκαντωνάτος, γεννήθηκε στο 1868 στην Κεφαλονιά. Στην Αθήνα καταφθάνει ως φοιτητής της Νομικής Σχολής και συγχρόνως εργάζεται ως τυπογράφος. Συμμετέχει στον «Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο»^[1] σαν απλό μέλος στην αρχή και μετέπειτα ως γραμματέας, ενώ αρθρογραφεί και στην εφημερίδα «Σοσιαλιστής»^[2].

Τα άρθρα της εφημερίδας επιμένουν στην ανάδειξη των ζητημάτων/προβλημάτων της εποχής· αφ΄ ενός της σταφιδικής κρίσης, της πτώσης του αγροτικού εισοδήματος, της οικονομικής ύφεσης, της χρεωκοπίας και αφ’ ετέρου των εξαντλητικών συνθηκών εργασίας, της εκμετάλλευσης, της θανατικής ποινής κ.λπ. Η εφημερίδα προσπαθεί να κάνει κατανοητή την αντίθεση ανάμεσα στην «φούχτα [των] ‘’ευτυχισμένων’’ και του ‘’πλήθους των ανθρώπων που αγωνίζονται μέρα και νύχτα’’».

Ο ΣΕΡΙΦΗΣ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ, Ο ΜΠΑΛΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ…

«Ύβριν χρη σβεννύναι μάλλον ή πυρκαϊήν» (Προτιμότερο να σβήνεις την υπεροψία παρά την πυρκαγιά, Ηράκλειτος)

Φοιτητική διαδήλωση ενάντια στο ν. 815 για την Παιδεία

Σε πρόσφατο άρθρο του με τον τίτλο Πέρα από τον Νόμο και την Τάξη (24/1/2021), ο διευθυντής της εφημερίδας το Βήμα της Κυριακής Αντώνης Καρακούσης μνημονεύει τον Αναστάσιο Μπάλκο(,) έναν στρατιωτικό καριέρας, επικεφαλής των υπηρεσιών κρατικής ασφάλειας στα προδικτατορικά χρόνια, γενικό γραμματέα του υπουργείου Δημόσιας Τάξης στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, μετέπειτα βουλευτή Πρεβέζης και ακολούθως υπουργό στο προαναφερθέν υπουργείο. Ο Μπάλκος, με αντιλήψεις χωροφυλακίστικες και εν πολλοίς κυπατζίδικες, όπως τις χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Καρακούσης, ονειρευόταν να συγκροτήσει ένα σώμα πρακτόρων στα πρότυπα του κινηματογραφικού «Τζέημς Μποντ». Ταυτόχρονα προσπάθησε το 1978, και ενώ δυνάμωνε το εκλογικό ρεύμα του Πασοκ, που ανήλθε στην εξουσία το 1981, να ανακόψει το διογκούμενο κύμα διεκδικήσεων και αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, εισάγοντας προς ψήφιση στο τότε κοινοβουλευτικό σώμα ένα νομοσχέδιο, που προέβλεπε περιορισμούς, απαγορεύσεις και ασφυκτικούς ελέγχους στις διαδηλώσεις, καλή ώρα όπως ο σερίφης Χρυσοχοΐδης. Ο αντιστράτηγος ε.α. Μπάλκος, μάλιστα, είχε και άλλες «χάρες» καθ’ ότι τύγχανε συγγραφέας μυθιστορήματος κατασκοπείας «Δίκτυα στην Τασκένδη».

Η Μελέκ προστάτεψε τον εαυτό της και τα παιδιά της σκοτώνοντας τον βασανιστή της και θα πρέπει να είναι ελεύθερη και παράδειγμα

Η Μελέκ Ιπέκ, αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης από το καθεστώς Ερντογάν, γιατί σκότωσε τον άντρα της που την βασάνιζε επί 12 χρόνια. Την ημέρα που η Μελέκ σκότωσε τον σύζυγό της, αυτός την είχε απειλήσει με όπλο, την είχε χτυπήσει και την βίασε, ενώ ήταν αναίσθητη και δεμένη στο μπάνιο.

ΤΣΙΠΡΑΣ ΤΟ ΛΗΓΜΕΝΟ «ΠΡΟΪΟΝ» ΚΑΙ ΤΑ ΚΩΛΟΥ-ΒΑΧΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ…

Εντύπωση μεγάλη έκανε για μιαν ακόμη φορά η ανικανότητα, όπως θεωρείται του Συριζα και του ίδιου του Τσίπρα να ασκήσει, έστω και κατ’ επίφαση, αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της ΝΔ. Ενδεικτικό, όπως διαβάζουμε, αυτής της «αδυναμία(ς)» είναι η συνάντηση που είχε και η υποστήριξη που πρόσφερε, στην Ομοσπονδία Κυνηγετικών Συλλόγων και στο «οικολογικό» αίτημα των κυνηγών να αρθούν οι περιορισμοί στο κυνήγι και να ξεπατώσουν και πάλι τα έρμα τα ζωντανά. «Και σε αυτή την περίπτωση όμως βλέπουμε από την πλευρά της κυβέρνησης το θέατρο του παραλόγου. Ενώ επιτρέπεται η βόλτα με κατοικίδιο μέσω μηνύματος, ακόμα και μότο κρος στην Πάρνηθα από υψηλόβαθμα, σε πολιτειακό επίπεδο, στελέχη, δεν επιτρέπεται το κυνήγι και το ψάρεμα, ούτε ‘‘κατά μόνας’’», δήλωσε με βαθιά οικολογική συνείδηση ο(,) φανερά πλέον(,) βαριεστημένος με όλα και με όλους Τσίπρας,

Οι εκπρόσωποι, μάλιστα, των κυνηγών, σύμφωνα με το σχετικό δελτίο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, «ευχαρίστησαν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ για την ώριμη και υπεύθυνη, όπως είπαν, στάση του, επέκριναν την κυβέρνηση για τις αμφιταλαντεύσεις της και την χαρακτήρισαν ‘‘εχθρό των κυνηγών’’, καθώς αποφάσισε να ανοίξει το λιανεμπόριο και πλείστες άλλες δραστηριότητες της αγοράς, αλλά να διατηρήσει τους υφιστάμενους περιορισμούς στο κυνήγι».

Ο θάνατος του Βαλυράκη και η αντιδικτατορική του δράση επιφέρει αμνησία στο «δημοκρατικό τείχος»

Ο θάνατος του Σήφη Βαλυράκη ενεργοποίησε το «δημοκρατικό τείχος». Η αντιδιδακτορική του δράση, οι φυλακίσεις και οι αποδράσεις του τον καιρό της Χούντας φαίνεται πως λειτούργησε, μετά θάνατον, για όλα τα κόμματα ως πλυντήριο μνήμης. Ξέχασαν οι νεοδημοκράτες τις κατηγορίες εναντίον του ως προστάτη της 17 Νοέμβρη, ξέχασαν και οι αριστεροί την εντολή του για την εισβολή των ΜΑΤ στη κατάληψη του Πολυτεχνείο του ’95, ξέχασαν και πολλοί αριστεριστές και αναρχιστές ότι ήταν ο κύριος υπεύθυνος της καταστολής μιας εξέγερσης και όλα αυτά γιατί κάποτε πολέμησε την Χούντα. Το ΚΚΕ αναφέρθηκε μόνο στον αγωνιστή κατά της δικτατορίας, το ίδιο και ο Συριζα έμεινε κυρίως στον Βαλυράκη της Χούντας. Τέτοια φαίνεται να είναι η αμνησία που προκαλεί το πλυντήριο του αντιδικτατορικού αγώνα που σε ενδεχόμενο θάνατο του Σημίτη οι ανακοινώσεις των πολιτικών θα περιορίζονται στον αγώνα του κατά της Χούντας.

Τόλμη και αρετή

Περίεργοι καιροί!

Η τόλμη βρίσκεται στο ναδίρ, η δε αρετή σπανίζει.

Ο φόβος κυρίαρχος· το πανίσχυρο όπλο της κάθε εξουσίας και των ποικιλόμορφων τυράννων.

Φόβος σήμερα με τον κορωναϊό, φόβος και την εποχή της τουρκοκρατίας. Φόβος σε όλες τις εποχές. Ή θα σε καταβάλλει ή θα τον υπερκεράσεις! Πριν από 200 χρόνια ο φόβος υπερνικήθηκε από το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης, πού το λένε αυτοθυσία για το υπέρτατο αγαθό, το καλό για όλους. Σήμερα η κακομοιριά και η δειλία, αφήνει ανοικτό το έδαφος για ακόμη χειρότερες συνθήκες «ζωής».

Η ελευθερία χάνεται όταν αντικαθίσταται από ίχνη υποτιθέμενης ησυχίας και ψεύτικης ἀσφάλειας.

ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

«Η ιστορία με το πέρασμα του χρόνου
διαστρεβλώνεται,
ενώ ο μύθος εξελίσσεται
στο σημείο που γίνεται πραγματικότητα».(Ζαν Κοκτώ)

Πολλοί μύθοι έχουν αίσιο τέλος, άλλοι πάλι όχι, το μόνο σίγουρο είναι, πως όλοι έχουν κάτι να μας διδάξουν. Ο βιασμός της αλήθειας και της πραγματικότητας, φτάνει σε σημείο, που παραμορφώνει όλες τις αισθήσεις, τη λογική και κάθε αντιληπτική ικανότητα, καθώς επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί το ψέμα ως αλήθεια, η καταστολή ως θεραπεία, η τρομοκρατική προπαγάνδα ως φίλια ενημέρωση και η πλαστότητα ως πραγματικότητα.

Οι μηχανισμοί της κυριαρχίας, χρησιμοποιούν ως πολιορκητικό κριό την επιστήμη και μια χούφτα αργυρώνητους μισθοφόρους ειδικούς με σκοπό τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και την επιβολή των νέων όρων εξουσίας.

Διανύουμε τον τελευταίο μήνα του έτους και μόλις εννιά μήνες από την έναρξη της πανδημίας του νέου κορωναιού και οι καταστροφικές μεταβολές, στις οποίες υπόκεινται οι κοινωνίες στο σύνολο του πλανήτη είναι άνευ προηγουμένου. Η καταστολή, η εποπτεία και η παρακολούθηση βρίσκονται στο ζενίθ, η περιστολή των ελευθεριών και ο εξαναγκαστικός εγκλεισμός γίνονται κανονικότητα, η αποσάθρωση των όρων εργασίας διευρύνεται, δημιουργούνται νέες στρατιές ανέργων, κατασκευάζονται συνεχώς νέοι νόμοι και διατάξεις, με τους οποίους η εξουσία αναβαθμίζει το νομικό της οπλοστάσιο και νομιμοποιεί το υπάρχον ως την αυγή μιας νέας δυστοπικής πραγματικότητας.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΣΤΟ ΜΠΕΡΓΚΑΜΟ

του Jens Peter Jacobsen

Μτφ.-Σχόλια: Ήρκος Ρ. Αποστολίδης

Α´ έκδοση Νοέμβριος 2019 / σελ. 111

Εκδόσεις ΡΟΕΣ

«Ως προς την ουσία, η εικονοκλαστική, αντιθρησκευτική – ανθρωποκεντρική θεώρηση της πράξης του Χριστού απέναντι στον κόσμο στην Πανούκλα στο Μπέργκαμο –ξεκάθαρη άρνηση της κοινωνίας απ’ την πλευρά του Σωτήρα- η πρωτοτυπία της έμπνευσης και το βαθύ νόημα –πέραν της Στυλιστικής και των καθαυτό «κινηματογραφικών» σκηνών, με τις φωτοσκιάσεις ή το παραλήρημα των προσώπων- το κατατάσσουν, με τα πιο απαιτητικά κριτήρια ανάμεσα στ’ αριστουργήματα του είδους, ως αξονικό της σύνολης ευρωπαϊκής διηγηματογραφίας. Ασχέτως όμως του εντυπωσιακού «μέταλλου» του γραψίματος και της γενναίας σύλληψης, το διήγημα αφήνει έμμεσα περιθώριο εικασιών για την προσωπικότητα ή τις ιδέες του ποιητή-δημιουργού. Αν και κριτικός, αμφισβητίας –και υποδορικός σαρκαστής ενίοτε- της κατεστημένης οπτικής και ερμηνείας του κόσμου. Ο Γιάκομπσεν δε μοιάζει να θέλη ν’ αντιταχτή, στην κοινωνία με το απόλυτο νιτσεϊκό ή ιψενικό Εγώ (του Μπραντ ή του Εχθρού του Λαού)… Ο Δανός νατουραλιστής παρατηρεί και θέλει να πείσει ότι επέχει. Παίρνει θέση, μα με τον παράδοξο, προσωπικό του τρόπο… Ταράσσει συθέμελα, δίχως κραυγές ή μηδενιστικού τύπου διακηρύξεις, την καθεστηκυία θρησκευτική τάξη, προβάλλοντας δικές του αντιδογματικές παραλλαγές απέναντι στον επίσημα παραδιδόμενο Μύθο της Σταύρωσης […] Η σπουδαιότητα του διηγήματος έγκειται όχι μόνο στην εικονική δύναμη, την ανατομία της πίστης και των πιστών, την κοινωνική διάσταση που αναδεικνύεται και τη θεματική πρωτοτυπία ή την ισχυρή Εκφραστική, μα, κυριώτατα στη ρηξικέλευθη «λύση», την καθαυτό επαναστατική πρόταση, υπό τον μανδύα ενός τάχα πιστού. Το κομμάτι, μες στην συντομία του, έχει ρωμαλέες ιδεολογικές διαστάσεις, μπήγει βαθιά πιρούνια στην κρατούσα ηθική, που κανονικά θα χρειάζονταν μυθιστόρημα ολάκερο για να δοθούν επαρκώς και να αναπτυχθούν…». (Από την Εισαγωγή της έκδοσης)

ΠΕΡΙ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ, ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ…

ΤΕΛΙΚΑ υπάρχουν συνωμοσίες, ή δεν υπάρχουν;

Όσοι απαντούν καταφατικά στο ερώτημα είναι όλοι «ψεκασμένοι», το ίδιο και όσοι απλά, αλλά με σταθερότητα και επιχειρήματα αμφισβητούν τις «καλές» προθέσεις κάθε εξουσίας, όλοι εκείνοι που διαβάζουν δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φορά τα κρατικά «στοιχεία», που διαβεβαιώνουν για την δήθεν απόλυτη αλήθεια κάθε εξουσιαστικού ισχυρισμού και για το αγαθόν των προθέσεων;

Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κάποιος την σκοπιμότητα αυτής της ταύτισης. Η ευκαιρία είναι μεγάλη, για να πεταχθεί στα σκουπίδια. Η ομογενοποίηση κάτω ή πίσω από την ετικέτα του «ψεκασμένου», λόγου χάριν των «αντιεμβολιαστών», των οπαδών του Τραμπ, των οπαδών κάθε απίθανης θεωρίας συνωμοσίας, και κάθε ανθρώπου που στέκεται, έστω κριτικά, στις άνευ προηγουμένου απαγορεύσεις, που επιβληθήκαν παγκοσμίως με αφορμή την εμφάνιση του Covid-19, συνεχίζεται μεθοδικά και σταθερά.

Ας δούμε μια απλή αιτία αυτής της επιμονής. Έχουμε τονίσει επανειλημμένα την δημόσια ικανοποίηση διαφόρων κρατικών αξιωματούχων, δημοσιολόγων και αναλυτών για την επανεκδήλωση της εμπιστοσύνης, όπως οι ίδιοι παρατηρούν, μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού προς τους κυβερνώντες λόγω της «παγκόσμιας κρίσης στο τομέα της υγείας».

Μια λέξη δίχως όνομα

Τι κοστίζει – και σε ποιους – να επιλέγεις τη ζωή που εσύ θέλεις;

Γίναμε η λεία αυτών που κάποτε διακήρυτταν την ατομική ελευθερία και μαράζωναν μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο μια στείρας / αποστειρωμένης κοινωνίας (στείρα / αποστειρωμένη κοινωνία: σαν να λέμε άνευρη κοινωνία κατοικήσιμη από ζωντανούς οργανισμούς – είναι ποτέ δυνατόν;).

Πλέον η ελευθερία κερδίζεται με την κατάθεση της ψηφιακής υπογραφής και της τεχνολογικής αποκατάστασης.

Η ζωή μέσα στα κουτιά αρχίζει να παίρνει μυθικές διαστάσεις:

μπορείτε (και άλλοι) να ζήσετε μέσα στα κουτιά. Τι σημασία έχει εάν δεν σας εξυπηρετούν στην ανάδειξη των ταλέντων σας; Με τον καιρό θα συνηθίσετε και δεν θα μπορείτε να ζήσετε χωρίς αυτά (τα κουτιά). Κανείς δεν θα αυτοανακηρυχτεί ως κυρίαρχος των κουτιών (τα κουτιά ανήκουν σε όλους). Η ιστορία συλλαμβάνεται μέσα στα κουτιά, γεννιέται έξω από αυτά, στριμώχνεται ανάμεσα σε στρώσεις από σκόνη και στρώσεις από παλιομοδίτικα δειλινά πλεγμένα στο χέρι.

Πόσο κοστίζει μια ζωή; ίσως να μη μάθουμε ποτέ. Η τιμή (της) αυξομειώνεται ανάλογα με την ευκολίας της να προσαρμόζεται στις καταστάσεις και στα νούμερα.

Ένα χέρι προβάλλει έξω από το κουτί. Προσπαθεί – όπως ένα θερμόμετρο – να μαντέψει την κυκλοθυμία του καιρού.

(Άλλαξε ο καιρός ή τον αλλάξαμε εμείς; Και ποιος καιρός είναι αυτός: ο κοινωνικός ή ο μετεωρολογικός;).

Το χέρι παραμένει μετέωρο ψαχουλεύοντας στο ασφαλές περιβάλλον την οιαδήποτε  ένδειξη ζωής έξω από το κουτί.

Τηλεκπαίδευση και υπερέκθεση σε οθόνες. Να μην γίνουμε τα χρήσιμα πιόνια της εξουσίας

Τί μπορεί να σημαίνει η μακροχρόνια τηλεκπαίδευση και κατ’ επέκταση ο εγκλεισμός, στον ψυχισμό αλλά και στο σώμα των παιδιών και των εφήβων, σε μια πραγματικότητα που ήταν ήδη φορτισμένη από την υπερέκθεση των παιδιών και των εφήβων σε οθόνες; Από τις 16 Νοεμβρίου 2020 όλα τα σχολεία της χώρας παραμένουν κλειστά, με αποτέλεσμα να έχει μπει σε εφαρμογή η διαδικασία της τηλεκπαίδευσης για όλους τους μαθητές, από το νηπιαγωγείο μέχρι και το λύκειο. Η διαδικασία ξεκίνησε με πολλά τεχνικά προβλήματα που φανέρωσαν την ανετοιμότητα του κράτους. Το κράτος είχε αρκετούς μήνες να προετοιμαστεί και να θωρακιστεί για το βέβαιο γεγονός του κλεισίματος των σχολείων, αλλά παρ’ όλα αυτά το κύριο μέλημά του ήταν να συνάψει οικονομική συμφωνία με την εταιρία τηλεδιασκέψεων Cisco, χωρίς βεβαίως να την δημοσιοποιήσει. Τα αποτελέσματα τα είδαμε, σε συνδυασμό με τις ηλεκτρονικές υποδομές του κράτους, τουλάχιστον για την πρώτη βδομάδα εφαρμογής της τηλεκπαίδευσης, χωρίς βέβαια τα προβλήματα να σταματούν εκεί.

Ο δανεισμός αρχαιοτήτων ως μελλοντικό διαπραγματευτικό χαρτί του κράτους

Πρόσφατα η Μενδώνη πέρασε νόμο για τον δανεισμό αρχαιοτήτων σε αρχαιολογικά μουσεία άλλων χωρών 25 + 25 ετών. Αρχικά ο νόμος προέβλεπε 50 χρόνια, με δυνατότητα ανανέωσης άλλων 50 χρόνων, αλλά τελικά ο χρόνος μειώθηκε μετά από αντιδράσεις. Ο παραπάνω νόμος πέρασε για χάρη του μουσείου Μπενάκη, το οποίο σχεδιάζει μουσείο στην Μελβούρνη. Οι επενδυτές του μουσείου θεωρούν, ότι ο ισχύων νόμος για 5 έτη δανεισμό δεν φτάνει ώστε ένα αρχαίο τεχνούργημα να κάνει απόσβεση σε σχέση με τα λεφτά που θα δώσουν ώστε να φτιαχτεί το μουσείο. Για το λόγο αυτό προέτρεψαν την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να περάσει νόμο για 50+50 έτη(,) ώστε μέσω της αρχαιότητας να έχουν να φάνε τα δισέγγονα και οι όμοιοι τους.

Τα κουνέλια που νίκησαν τον Μέγα Ναπολέοντα

«Ο Πέτσας θα ανακοινώσει τι θα γίνει με μανικιούρ και πεντικιούρ». (Άδωνις Γεωργιάδης, ο υπουργός υπανάπτυξης σε πρωϊνή εκπομπή.)

Τον Ιούλιο του 1807 το άστρο του Μ. Ναπολέοντα μεσουρανούσε στην Ευρώπη. Είχε μόλις υπογράψει την συνθήκη του Tilsit με την Ρωσική αυτοκρατορία μετά από την αποφασιστική νίκη των γαλλικών στρατευμάτων επί των τσαρικών στο Friedland (σημερινό Kaliningrad Oblast).

Λίγες μέρες πριν (25η Ιουνίου) τα γαλλικά αυτοκρατορικά στρατεύματα κατελάμβαναν το Βερολίνο και οι Πρώσοι εξαναγκάζονταν σε ανακωχή άνευ όρων. Στη συνθήκη του Tilsit ανακηρύχθηκαν ως «αδερφές» γαλλικές δημοκρατίες, οι εξής: Τo Βασίλειο της Βεστφαλίας, το Δουκάτο της Βαρσοβίας και η Ελεύθερη Πόλη του Ντάντσιχ.

Η σημασία της συνθήκης αυτής ήταν το λιγότερο ιστορική. Ο Ναπολέων συμμαχώντας με τους Ρώσους, εδραίωνε την κυριαρχία του στην κεντρική Ευρώπη και απελευθέρωνε τα βοναπαρτικά στρατεύματα για να προχωρήσουν στην επόμενη κατάκτηση, εκείνη της Ιβηρικής.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΥ ΣΤΑΘΜΑΡΧΗ: ΤΑ ΑΝΗΛΙΚΑ «ΤΕΡΑΤΑ» ΣΥΝΕΛΗΦΘΗΣΑΝ, ΤΩΡΑ ΣΤΑΥΡΩΣΤΕ ΤΑ ΚΑΙ ΚΟΙΜΗΘΕΙΤΕ ΗΣΥΧΟΙ…

Συνελήφθησαν, λοιπόν, τα «αλητάκια», που ξυλοκόπησαν τον σταθμάρχη, γιατί απλά … τους έκανε μια παρατήρηση. Συνελήφθησαν οι «τρομεροί» εγκληματίες μετά από ειδική αστυνομική επιχείρηση εντοπισμού τους με το διαβιβαστικό της αστυνομίας να ζητά με μεγάλο ζήλο την δίωξή τους για «απόπειρα ανθρωποκτονίας»!!! Ναι, λοιπόν, αυτοί οι δυο ανήλικοι είναι οι κατ’ εξοχήν εν δυνάμει …δολοφόνοι από τους οποίους κινδυνεύει η κοινωνία άπασα. Επειδή τα πρότυπά τους, σύμφωνα με τα οποία έδρασαν, αφθονούν και προέρχονται κυρίως από τους φύλακες του νόμου και της τάξης. Τα δημοσιοποιημένα καρέ δεν διαφέρουν σε τίποτε από εκείνα των μπάτσων που ποδοδπατούν διαδηλωτές.Όσο για τους διαχρονικά άγριους ξυλοδαρμούς διαδηλωτών από τις δυνάμεις καταστολής ή τους βασανισμούς συλληφθέντων ακόμα διερευνώνται από τις περίφημες ΕΔΕ. Αλλά αυτά είναι οδοντόπαστες. Τίποτα δεν μπορεί να θαμπώσει αυτή την τεράστια επιτυχία της σύλληψης αυτών των νεαρών «καθαρμάτων», αυτών των «αποβρασμάτων».

Εργένης κόσμος

Ανθρωπιστές αρθρογραφούν το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας συνιστώντας στο κοινό να φανεί αντάξιο των προσδοκιών του και να παραμείνει ψύχραιμο μετά την αποκάλυψη αποκόλλησης τμήματος στην επιφάνεια της γης

Ραγίζουν οι άνθρωποι απέναντι στο θάνατο,

ραγίζουν απέναντι στη ζωή. Γέμισε η ζωή σκόρπια γυαλιά και ακόμη να αποδεχτούμε την ανωνυμία του πλήθους

Με κάθε θάνατο γινόμαστε μικρότεροι, με κάθε γέννα ανόητοι (και με τη ζωή σχεδόν ανυπόφοροι)

Με τα δάχτυλά μας πλέκουμε τον οίστρο της ζωής αναλογιζόμενοι πόσες φορές θα χρειαστεί να ξεμπερδέψουμε το κουβάρι

Απλοποιώντας τις έννοιες μαθαίνουμε να ζούμε (μέχρι τη στιγμή που κάποιος θα βρεθεί στο δρόμο μας και θα απαιτήσει να ξεχάσουμε την απλότητα και να θαφτούμε στη μιζέρια της ανοχής)

Ακόμη και οι εμπειρίες κοστολογούνται

Διάφανοι ακροβάτες έρχονται με λουλούδια στα χέρια: σε λίγο ξημερώνει και οι ακροβάτες θα επιστρέψουν στον αέρα μαζί με την άλογη υπερηφάνεια του ακατόρθωτου

Οι κυνηγημένοι αναστενάζουν ανά βάρδιες

Οι φοβισμένοι δειπνούν κάτω από την τέντα του ουρανού

Μας υπενθυμίζουν το θάνατο για να ξεχνάμε τη ζωή

ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΝΤΟΛΗ ΓΙΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΗΣ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ

Μέχρι στιγμής, στον λεγόμενο δυτικό κόσμο οι εκβιασμοί και οι απειλές απέναντι σε αυτούς, που αρνούνται τον εμβολιασμό, βλέπουμε πως ασκούνται από ιδιωτικές εταιρίες, ενώ οι κυβερνήσεις από την πλευρά τους ισχυρίζονται για την ώρα ότι ο εμβολιασμός είναι εθελοντικός, αφήνοντας όμως ανοιχτό το ενδεχόμενο αργότερα να βρουν την φόρμουλα και να επιβάλλουν κυρώσεις σ’ όσους δεν εμβολιάζονται. Μ’ άλλα λόγια οι άνθρωποι είναι «ελεύθεροι» μεν να αποφασίσουν, αλλά μόνο αυτό που επιτάσσει η εξουσία, διότι σε αντίθετη περίπτωση ελλοχεύει ο κίνδυνος κυρώσεων. Τόση ελευθερία δηλαδή δεν αντέχεται!

Ένα βήμα παραπάνω έγινε στη …προάσπιση της ελευθερίας (ποιανού άραγε;) καθώς στην Ισπανία διατάχθηκε από δικαστήριο ο εμβολιασμός μιας ηλικιωμένης γυναίκας, που μένει σε οίκο ευγηρίας. Η υπόθεση ξεκίνησε όταν ο οίκος ευγηρίας προσέφυγε στα δικαστήρια, καθώς η κόρη της συγκεκριμένης τροφίμου ήταν κατηγορηματικά αντίθετη στον εμβολιασμό της μητέρας της, η οποία έχει «πολύ περιορισμένη ικανότητα λήψης αποφάσεων».
Στην απόφασή του, ο δικαστής εκτιμά πως η ηλικιωμένη «στερείται συγκεκριμένων ικανοτήτων ώστε να δώσει τη συγκατάθεσή της στην τέλεση μιας ιατρικής πράξης». Έτσι, αν και όπως διατείνεται κατανοεί τις επιφυλάξεις της κόρης της μπροστά στις πιθανές παρενέργειες ενός εμβολίου, κρίνει πως ο εμβολιασμός της συνιστά έναν «ήσσονος σημασίας κίνδυνο» σε σύγκριση με το να μην γίνει τίποτα, ενώ επίσης τονίζει ότι η θέση της κόρης της ηλικιωμένης «αντίκειται στα συμφέροντα της τροφίμου αναφορικά με τη διατήρηση της κατάστασης της υγείας της και την αποφυγή ζωτικής σημασίας κινδύνων».

Τι σχέση έχει ο Covid με την βιοποικιλότητα;

Σήμερα όλοι προσβλέπουν στην εμφάνιση ενός εμβολίου για το Coronavirus και όλες οι ελπίδες είναι στραμμένες σε μια τεχνική λύση που θα διευθετήσει όχι μόνο το πρόβλημα της νόσου, αλλά και όλα τα προβλήματα που σχετίζονται με αυτήν. Έχουν επενδυθεί δισεκατομμύρια σε φαρμακευτικά προϊόντα, εμβόλια που δεν υπάρχουν ακόμη έχουν προ-αγοραστεί και δεν λαμβάνονται δραστικά μέτρα περιορισμού ελπίζοντας ότι το εμβόλιο θα εμφανιστεί το συντομότερο δυνατό. Όλα έτσι ώστε η παλιά κανονικότητα να επιστρέψει, η οικονομία να ανακάμψει και να προσποιηθούμε ότι δεν συνέβη τίποτα.

Αυτός ο τρόπος σκέψης και πράξης προέρχεται κατά πολύ από το παράδειγμα της νεωτερικότητας, όπου το άθροισμα της επιστήμης και της τεχνολογίας, της τεχνο-επιστήμης, δημιουργεί έναν ορίζοντα ελπίδας εν όψει οποιασδήποτε καταστροφής, όποια κι αν είναι. Δεν έχει σημασία αν υπάρχει αύξηση στα ακραία κλιματικά φαινόμενα, εάν η ανισότητα αυξάνεται ή εάν οι ολοκληρωτικές μορφές διακυβέρνησης αυξάνονται. Η επιστήμη και η τεχνολογία θα προσφέρουν μια λύση αργά ή γρήγορα, μας λένε. Στην πραγματικότητα, δεν είναι εγγενές πρόβλημα της επιστήμης ή της τεχνολογίας, το πρόβλημα είναι η ίδια η οικονομική ανάπτυξη και η περιβαλλοντική και κοινωνική καταστροφή που προκαλεί και έτσι προσποιούμαστε ότι όλα τα προβλήματα επιλύονται χρησιμοποιώντας νέες τεχνολογίες. Το μόνο πράγμα που λύνει αυτή η ιδέα, είναι η διατήρηση των ποσοστών κέρδους των εταιρειών που κυριαρχούν σήμερα στην αγορά, όπως η Amazon, το Facebook, η Microsoft κ.λπ.

ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ: ΜΑΡΚΑΡΙΣΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΗ ΒΟΥΛΑ…

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν ορισμένα δημοσιεύματα στα ΜΜΕ, –τα λίγα είναι η αλήθεια – που στηλιτεύουν την πρωτοβουλία του Κ. Μητσοτάκη σε ευρωπαϊκό επίπεδο, να δημιουργηθεί ένα πιστοποιητικό εμβολιασμού. Επικρίνεται, λοιπόν, ο πρωθυπουργός με κύριο επιχείρημα, ότι καθιστά υποχρεωτικό τον εμβολιασμό, ενώ η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί για την προαιρετικότητα του εμβολιασμού.

Ο Κ. Μητσοτάκης έστειλε επιστολή στην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, τονίζοντας την «επείγουσα ανάγκη να υιοθετηθεί από την Ε.Ε. μια κοινή αντίληψη για το πώς πρέπει να δομηθεί ένα πιστοποιητικό εμβολιασμού έτσι ώστε να γίνει αποδεκτό σε όλα τα κράτη-56 μέλη».

Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό «η διασφάλιση της ταχύτερης δυνατής αποκατάστασης της ελεύθερης κυκλοφορίας είναι, αναγκαστικά, θεμελιώδης προτεραιότητα για όλους μας».

Σε άλλο σημείο της επιστολής εκφράζει την ελπίδα, ώστε το ζήτημα να προωθηθεί διεθνώς, γεγονός που θα «συνέβαλλε στην αποκατάσταση της κινητικότητας σε παγκόσμια κλίμακα, κάτι που αποτελεί το θεμέλιο και για την αποκατάσταση της οικονομικής δραστηριότητας σε επίπεδα προ πανδημίας».

Τέρμα τα Διαβατήρια –Πιστοποιητικά Εμβολιασμού Covid-19

Είναι βέβαιο ότι έχουμε εισέλθει σε μια εποχή που η κρατική εξουσία έχει αναλάβει με ακόμη περισσότερο φανερό τρόπο να καθορίζει τις ζωές των ανθρώπων. Δεν υπάρχουν αυταπάτες ότι αυτό που επί αιώνες κατορθώνει να επιτυγχάνει η εξουσία –σε κάθε της πολιτειακή μορφή– ρυθμίζοντας τις ζωές μας, δεν ακολουθεί μια γραμμική εξέλιξη αλλά μεταλλάσσεται και εναλλάσσεται ως προς την ένταση και τον τρόπο της ώστε να μπορεί να εξαπατά και εντέλει να κυριαρχεί. Και αυτό επιτυγχάνεται με κάθε τρόπο και μέσο. Χρησιμοποιώντας κάθε φορά ο,τιδήποτε είναι πρόσφορο και καλύτερα αξιοποιήσιμο ώστε οι υπήκοοι να παραμένουν υπήκοοι. Όχι κατ’ ανάγκη υπάκουοι αλλά αδρανοποιημένοι και απασφαλισμένοι. Η εξουσία με την αλαζονεία που την διακρίνει, ως ένα βασικό και δομικό εγγενές στοιχείο της ύπαρξης της, θεωρεί σχεδόν πάντα ότι όλα τα διατηρεί υπό έλεγχο και με τον έναν ή άλλον τρόπο θα κατευνάσει ή θα καταστείλει τις αντιδράσεις των ανθρώπων. Ένα στοιχείο που σταθερά αναγνωρίζεται, τα τελευταία χρόνια, στην κρατική εξουσία είναι η γρήγορη προσαρμογή της στις νέες καταστάσεις που παρουσιάζονται. Το ίδιο συνέβη και με την αντιμετώπιση του κορωναϊού σε κοινωνικό επίπεδο.

Χιονιάς ο Πολιτισμένος

Οι λατινογενείς γλώσσες συνήθως διαχωρίζουν τη λέξη «πολιτισμός» από τη λέξη «κουλτούρα». Στα ελληνικά, παρ’ όλο που έχουμε, επίσης, τον ίδιο χαρακτηρισμό και παρ’ όλο που κάθε μια απ’ τις δυο έχει διαφορετικό περιεχόμενο, με ουσιαστικές προεκτάσεις, συνήθως χρησιμοποιούμε τη λέξη «πολιτισμός» και για τις περιπτώσεις που χρειάζεται να μιλήσουμε για κουλτούρα. Η κουλτούρα (Culture, Kultur κ.λπ.) έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με την καλλιέργεια. Την καλλιέργεια με την κυριολεκτική σημασία της λέξης (καλλιεργώ τη γη) και τη μεταφορική (καλλιεργώ τον εαυτό μου, την κοινότητα/κοινωνία όπου ζω). Σημαίνει ευρύτερα την επιλογή και καλλιέργεια, δηλαδή άσκηση, ενός τρόπου ζωής, μια κοσμοθεωρία, θα μπορούσαμε να πούμε. Η κοσμοθεωρία του καθενός καθορίζει τον τρόπο που ζει. Ο πολιτισμός ενδεχομένως είναι μια έννοια που σχετίζεται με τον τρόπο που έχει καθιερωθεί να ζει μια κοινωνία, είτε της αρέσει είτε όχι. Τόσο στα ελληνικά, όσο και στις άλλες λατινογενείς γλώσσες, η έννοια σχετίζεται με την πόλη.

Οι λέξεις αυτές διαχωρίζονται, επειδή θα χρησιμοποιηθούν κατά κόρον σε αυτό το κείμενο. Όχι για ν’ αναφερθούμε αυτή τη φορά σε φυλές, που ζουν ή έζησαν μακριά από τον πολιτισμό, αλλά για να μιλήσουμε για εμάς, που ζούμε στον κόσμο που έχουμε φτιάξει. Οποιοδήποτε κι αν είναι το περιβάλλον όπου διαβιούμε ως άνθρωποι, αλληλεπιδρούμε με αυτό. Δεν αποτελούμε κάτι ξεχωριστό ή οντότητες εξωτερικές από το περιβάλλον μας, ανεξάρτητες υπάρξεις. Εξαρτιόμαστε από ο,τιδήποτε μας περιβάλλει, όπως εξαρτάται κι από εμάς κι ο,τιδήποτε γύρω μας. Από ό,τι κάνουμε ή δεν κάνουμε, από ό,τι σκεφτόμαστε ή όχι, νιώθουμε ή όχι, δεν αρκεί μόνο ό,τι είμαστε, αλλά και το πού είμαστε.