Ἡ νέα ἔκδοση τῆς Ἀναρχικῆς Άρχειοθήκης
περιλαμβάνει Χρονικό, Φωτογραφίες, Τεκμήρια
σελίδες 146
Νοέμβριος 2020
«Ἂγει δὲ πρὸς φῶς τὴν ἀλήθειαν χρόνος». Μένανδρος
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἕνα απὸ τὰ πολυτιμότερα ἀγαθά· μὲ κανέναν τρόπο δὲν εἶναι δυνατὸν, ὅσα χρόνια καὶ ἄν περάσουν, νὰ ἐξαφανισθῆ, ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς ἐκδηλώσεώς της ὡς πραγματικοῦ γεγονότος. Εἶναι κανόνας γιὰ ὅ,τι πολύτιμο κρύβεται μέσα στὸν χρόνο νὰ ἀποκαλύπτεται μὲ τὸ πέρασμά του, ὅταν ἀποσύρονται οἱ επικαλύψεις. Καθὼς ἐναλλάσσονται οἱ καταστάσεις, συσσωρεύονται τὰ συμβάντα, τόσον τὰ ἀληθινὰ όσον καὶ οἱ ἐπικαλύψεις τους, δηλαδὴ οἱ οὐσιαστικὲς καὶ μὴ στρεβλώσεις τους. Αὐτὴ ἡ υπερσυγκέντρωσις ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα σε σύγκρουσι στὸ ἐσωτερικὸ αὐτῆς τῆς συσσωρεύσεως. Ὡς ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συγκρούσεως ἔχομε ἐκδηλώσεις περιορισμένης ἢ μεγάλης ἐντάσεως, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑπάρχει ἀπεγκλωβισμὸς καὶ διαφυγὴ μικρῶν ἢ μεγάλων ποσοστῶν ἀπό τὴν μὴ ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια[1].
Ὅταν κάνουμε ἀναφορά στὴν ἀλήθεια καὶ τὴν αναζήτησίν της, μὲ κανένα τρόπο δεν ἔχομε κατά νοῦ τον τεμαχισμό, τὴν μερικότητα. Πολλοί ταυτίζουν αὐτά τὰ θραύσματα μὲ τὴν ἀλήθεια. Ὅμως ἢ αὐταπατῶνται ἢ ἐξαπατοῦν ἑαυτούς καὶ ἀλλήλους. Ἑμεῖς ἐννοοῦμε αὐτήν τὴν κατάστασι ἡ ὁποία προσεγγίζει τὸ πλήρες ή τὸ απόλυτο. Ὑπάρχει, ἄραγε, κάποιος ὁ ὁποῖος μπόρεσε νὰ ἀποδώση κάποια συμβάντα μὲ τρόπο ὥστε αὐτὰ νὰ ἀνταποκρίνονται σ’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἀλήθεια;
Ἂς ἀνιχνεύσουμε τὶς πτυχὲς αὐτοῦ τοῦ ἐρωτήματος.
Τὰ συμβάντα, ὅπως καὶ οἱ ἰδέες, ἔρχονται ἀτόφυα. Ὁμως, δὲν ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ τὰ ἀντιληφθοῦμε, την στιγμή της τελέσεώς τους, στὴν ὁλότητά τους. Αὐτὸ θὰ ἦταν δυνατό μόνο στὴν περίπτωσιν κατὰ τὴν ὁποία θὰ βρισκόμασταν σὲ ἑνα σημεῖο, θεωρούμενο ὡς πανοπτικόν, ἀπὀ ὅπου θὰ εἴχαμε πλήρη θέαση τῶν τεκταινομένων, ἱκανότητα πλήρους ἀπομνημονεύσεως καὶ ἐν συνεχεία καταγραφῆς καὶ ἀκριβοῦς ἀποδόσεώς τους, ὄντες ταυτόχρονα ἀποδεσμευμένοι ἀπὸ τὶς ἀλυσίδες τῆς προσωπικής, ομαδικής ή αγελαίας (κομματικής) ίδιοτέλειας.
Τὸ αὐτό συμβαίνει και με τὶς ἰδέες. Ἐὰν βρισκόμασταν σὲ θέσι νὰ τὶς ἀφομοιώσουμε καὶ νὰ τὶς ἐκπέμψουμε μὲ σκέψεις και εάν ήταν δυνατόν να ακολουθούσε στην συνέχεια) ἡ πλήρης ὑλοποίησίς τους, τότε ὁ κόσμος μας θὰ ἔλαμπε ἀπὸ ὀμορφιὰ, καλωσύνη, δικαιοσύνη, εὐημερία, χαρὰ καὶ τόν θρίαμβο τῶν ὀρθῶν σχέσεων μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ὅμως κάτι τέτοιο δὲν ἰσχύει λόγω τῶν περιορισμένων δυνατοτήτων τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους, οἱ ὁποῖες, βεβαίως, δυνατότητες δὲν μένουν σταθερές ἀλλὰ μεταβάλλονται καὶ ἀναπτύσσονται μέσω συγκεκριμένων διεργασιῶν.
Ἐν προκειμένω, ὅσον οἱ ἄνθρωποι διευρύνουν τά ὅρια τῶν δυνατοτήτων τους, τόσον ἡ ἀλήθεια ἀποκτᾶ τὴν οὐσιαστική της ὑπόστασι, καθὼς συναρμολογοῦνται τὰ συστατικά της καὶ ὅσον αναζητοῦνται, ἀνευρίσκονται καὶ ἑνωποιοῦνται τὰ διάφορα τμήματα τοῦ ἀληθινοῦ, τόσον τὰ δυνητικὰ ὅρια τῶν ἀνθρώπων ἐπεκτείνονται. Ἄς ληφθῆ ὑπ’ ὅψιν ὅτι καθοριστικὴ σημασία γιὰ τὴν ὁλοκλήρωσι τῶν προσπαθειῶν ἔχει ἡ διατήρηση τῆς μνήμης, ἡ ὁποία, ἐπίσης, συντελεῖ ἀποφασιστικὰ στὴν ἀνάπτυξη τῆς συνειδήσεως.
Στὴν πορεία γιὰ τὴν ἀποκατάστασι τῆς ἀλήθειας, δηλαδὴ τῶν πραγματικῶν γεγονότων, ἔχομε τὸν κανόνα τῆς συνεχοῦς προσπάθειας μέσω τοῦ ξεπεράσματος τῶν ἐμποδίων, τῶν δυσκολιῶν καί, κυρίως, τοῦ παγιωμένου διὰ τῆς ἔντονης διαδόσεως επιφανειακού μὴ πραγματικοῦ, τὸ ὁποῖο βασίζεται καὶ καθορίζεται ἀπὸ τὸ κῦρος τῶν ἑκάστοτε κατεχόντων εξουσία[2]. Ἡ μοίρα ὅσων συνέβησαν στὴν Ἀθήνα κατὰ τὸ διάστημα 14 ἕως 18 Νοεμβρίου 1973 εἶναι νὰ περάσουν ἀπό τὶς συμπληγάδες καὶ νὰ ἀποκαλυφθοῦν στὶς πραγματικές τους διαστάσεις καὶ ὄχι μὲ τὰ κατασκευασμένα, ἀπό τὶς ἐξουσίες, καλούπια, ὅπου ψεύδη καὶ ἀναληθεῖς παραστάσεις εἶναι ἀναμεμιγμένες μὲ ἀλήθειες, ἐνῶ ἡ σύγχυσις καὶ ἡ ὑπερβολὴ, οἱ φαντασιώσεις καὶ οἱ ιδεοληψίες ἔχουν ἀντικαταστήσει ἢ συμπληρώσει τὰ συμβάντα.
Σύμφωνα μὲ τὸν ἀξιομνημόνευτο Ἐρρῖκο Μαλατέστα: «Δὲν πρόκειται νὰ φθάσουμε στὴν ἀναρχία οὔτε σήμερα, οὔτε αὔριο, οὔτε σὲ δέκα αἰῶνες, ἁπλῶς θὰ πορευόμαστε πρὸς αὐτὴν σήμερα, αὔριο καὶ γιὰ πάντα». Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν ἀλήθεια. Συνεπῶς δὲν σταματοῦμε νὰ ἀναζητοῦμε, νὰ ἀνευρίσκουμε, νὰ ἀποκαλύπτουμε καὶ νὰ γνωστοποιοῦμε τὰ κομμάτια τῆς ἀλήθειας γιὰ τὸ κάθε τι τὸ ὁποῖο ἐνδιαφέρει τὴν ἀτομικὴ καὶ συλλογικὴ συνείδησι, ἐπειδή, ἡ ἀνάπτυξις τῆς συνειδήσεως εἶναι ἡ οὐσιαστικὴ προϋπόθεσις γιὰ τὴν συνολικὴ ἐλευθέρωσι τῶν άνθρώπων καὶ όλων τῶν ὑπάρξεων ἐπὶ τοῦ πλανήτη. Βῆμα τὸ βῆμα, κομμάτι τὸ κομμάτι, ἑπομένως, οἰκοδομείται ἡ ἀλήθεια, τὴν ὁποία ἐπιζητοῦμε και προσπαθούμε νὰ προσεγγίσουμε.
Καθὼς, ἔχουν παρέλθει σαράντα ἑπτά χρόνια ἀπό τὸ γεγονὸς στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται ἡ παρούσα ἔκδοσις εἶναι μία ευκαιρία νὰ ἀνατρέξη κάποιος στὰ γεγονότα τοῦ Νοεμβρίου 1973. Οἱ λόγοι, τοὺς ὁποίους θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ επικαλεσθῆ, ποικίλλουν. Ἕνας απὸ αὐτοὺς εἶναι ὅτι ὅσοι γεννήθηκαν ἐκεῖνο τὀ ἔτος εἶναι μεσήλικες καὶ εἴτε δεν ἀσχολήθηκαν καθόλου μὲ τὰ γεγονότα, καθὼς κολύμπησαν μέσα στὶς αὐταπάτες τοῦ καταναλωτισμού καὶ τοῦ ατομικοῦ βολέματος εἴτε ἀδιαφόρησαν γιὰ τὰ ὅσα ἔγιναν ΤΟΤΕ.
Ἡ ἐγκατάλειψις τοῦ σημαντικοῦ αὐτοῦ συμβάντος στὰ χέρια τῶν κάθε εἴδους εἰδικῶν τῆς χειραγωγήσεως, οἱ ὁποῖοι τὸ συσκοτίζουν μὲ τὶς πολιτικές τους σκοπιμότητες καὶ τὶς ἰδεολογικὲς ἀγκυλώσεις, εἶναι ἕνας ἀκόμη λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο, οἱ μη επαναπαυόμενοι –στις ψευδαισθήσεις τις οποίες διασπείρει η εξουσία–, ἄνθρωποι ὀφείλουν νὰ γνωρίσουν ΕΚΕΙΝΑ τὰ πεπραγμένα. Νὰ τὰ γνωρίσουν μὲ ὅσον τὸ δυνατὸν διερευνητικό τρόπο. Εἶναι ἀποδεκτό ὅτι κάτι τέτοιο εἶναι δύσκολο. Δὲν εἶναι, ὅμως, ἀκατόρθωτο.
Ἡ ἀποκάλυψις καὶ ἡ διαρκής ἀνάδειξις τῆς ἀλήθειας εἶναι ἕνα σοβαρὸ μέτωπο τῆς πάλης ἐναντίον κάθε ἐξουσίας. Ἡ ἐγκατάλειψις τῆς διαχειρίσεως, τῶν κατά καιροὺς συμβάντων, στὰ χέρια τῶν εξουσιαστῶν (αριστερῶν, δεξιῶν, κομμουνιστῶν, σοσιαλιστῶν, ἐθνικιστῶν κ.λπ.) συνιστᾶ την ἔμπρακτη ἀποδοχή τοῦ κύρους τῆς ἐξουσίας[3].
Αὐτὴ ἡ ἔκδοσις περιέχει τὸ κείμενο τοῦ χρονικοῦ, τὸ ὁποῖο εἶχε πρωτοδημοσιευθεῖ στὴν μπροσούρα μὲ τὸν τίτλο: «Ἕξη χρόνια ἀρκετὰ, δὲν θὰ γίνουνε ἑπτὰ» ἡ ὁποία κυκλοφόρησε το 1979, ἀπὸ τὴν Αὐτόνομη Πρωτοβουλία Πολιτῶν καὶ συμπεριελήφθη στὸ βιβλίο: «Αὐτοὶ οἱ ἀγῶνες συνεχίζονται, δὲν ἐξαγοράζονται, δὲν δικαιώθηκαν», τὸ ὁποῖο ἐκδόθηκε το 1983.
Στὴν παροῦσα ἔκδοσι ἔγιναν κάποιες ἀπαραίτητες διορθώσεις καὶ συμπληρώσεις, συνεπικουρούμενες ἀπὸ τὴν παράθεσι τεκμηρίων.
Συσπείρωση Ἀναρχικῶν
Νοέμβριος 2020
[1] Μέχρι πότε θὰ διατηρεῖτο ἡ σιωπὴ καὶ ἡ διαστρέβλωσις γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο πυροδοτήθηκε ἡ κατάληψις τοῦ Πολυτεχνείου; Χρειάσθηκε νὰ περάσουν 29 ολόκληρα χρόνια μέχρις ὅτου έξαναγκασθοῦν νὰ ὁμολογήσουν τὴν κίνησι, ἡ ὁποία εἶχε προετοιμασθεῖ. Τὸ ἀργὰ ἰσχύει, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὸ ποτέ! [Στὸ παράρτημα ὑπάρχει καὶ τὸ σχετικὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο δημοσιεύθηκε στὴν ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 8, Νοέμβριος 2002, στὸ ὁποῖο εἶχε γίνει μία πρώτη ἀναφορὰ στὸ «τέχνασμα».]
[2] Εἶναι, ἐξ ἄλλου, χαρακτηριστικὸ ὅτι ἡ εὐκολία δὲν συγκαταλέγεται στὶς ἀρετές. Ὁ Ἡρακλῆς, τῆς μυθολογίας, μὲ τὴν ἐπιλογὴ τῆς ἀτραποῦ τῆς ἀρετὴς, ἐπέλεξε καὶ διήνυσε μίαν πορεία πλήρη δυσκολιῶν.
[3] Ἡ ἐπὶ μακρὸν διαδιδόμενη ἄποψις ὅτι δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀσχολούμεθα μὲ τὶς ἐπετείους μνήμης μὲ τὸ αἰτιολογικό ὅτι εἶναι γιορτὲς τῆς δημοκρατίας ἀπὸ τὶς ὁποῖες ὀφείλουμε, ὡς ἀναρχικοὶ, νὰ ἀπέχομε εἶναι ἀπολύτως ἀνακριβὴς, ἐπειδὴ κατέληξε νὰ εἶναι γιορτὴ τῆς δημοκρατίας, ἐνῶ στὴν πραγματική της διάστασι εἶναι ἐπέτειος μνήμης μιᾶς ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΣ στὴν ὁποία συμμετεῖχαν ἁπλοὶ ἀνώνυμοι ἄνθρωποι) καὶ οἱ αναρχικοὶ. Συνεπῶς, ἡ μὴ συμμετοχὴ, ὅπως καὶ ἡ συμμετοχὴ χωρὶς τὴν ἀνάδειξι ἐκείνων τῶν συστατικῶν τῆς ἐξεγέρσεως τὰ ὁποῖα ἔχουν οὐσιώδη συνάφεια μὲ ἀντικρατικὲς ἀπόψεις καὶ πρακτικὲς, εἶναι ἡ ἔμμεση ἀποδοχὴ τῶν κρατικῶν προδιαγραφῶν.
Το βιβλίο διατίθεται στα βιβλιοπωλεία:
Πολιτεία (Ασκληπιού 1-3),
Ναυτίλος (Χαρίλαου Τρικούπη 28),
Πρωτοπορεία (Γραβιάς 3),
Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (Θεμιστοκλέους 37),
Βιβλιοπωλείο των Συναδέλφων (Καλλιδρομίου 30Α),
καθώς και στην Αναρχική Αρχειοθήκη (Σαριπόλου 8, τηλ. 6973799207)
Anarchy press gr 