Ο ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΩΝ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

«…Μὴν ξεχνᾶτε, κύριοι, ὅτι εὑρισκόμεθα πρὸ ἑνὸς ἀσθενοῦς, τον ὅποιον ἔχομεν ἐπὶ της χειρουργικῆς κλίνης καὶ τον ὅποιον ἐὰν ὁ χειρουργὸς δὲν πρόσδεση κατὰ την διάρκειαν τῆς ἐγχειρήσεως ἐπὶ τῆς χειρουργικῆς κλίνης, ὑπάρχει περίπτωσις ἀντὶ διὰ της ἐγχειρήσεως νὰ του χαρίση τὴν ἀποκατάστασιν της ὑγείας, νὰ τον ὁδηγήση εἰς τον θάνατον… Οἱ περιορισμοὶ τοὺς ὁποιους θὰ ἐπιβάλλωμεν εἶναι το δέσιμον τοῦ ἀσθενοῦς ἐπὶ τῆς κλίνης διὰ νὰ ὑποστῆ ἀκινδύνως τὴν ἐγχείρησιν. […] Ὁ χρόνος ἀναρρώσεως τοῦ ἀσθενοῦς μετὰ τὴν ἐγχείρησιν, ἐξαρτᾶται ἀπὸ την βαρύτητα τῆς ἀσθενείας, τὴν ὁποίαν αὐτὴν τὴν στιγμὴν δὲν μπορῶ νὰ προσδιορίσω.» Συνέντευξη του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου κατά την πρώτη δημόσια εμφάνισή του ύστερα από την επιβολή της δικτατορίας την 21^η Απριλίου 1967

«Δεν είναι ώρα για αντιπαραθέσεις, όταν τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται. Δεν είναι ώρα για παραστάσεις με μικροκομματικά οφέλη, βάζοντας σε κίνδυνο ζωές. Δυστυχώς οι δρόμοι και οι διαδηλώσεις κουβαλάνε ιό και γεννάνε αρρώστια». Μ. Χρυσοχοΐδης, υπουργός καταστολής, Νοέμβριος 2020

Η γλώσσα της εξουσίας σε περιόδους, που χαρακτηρίζονται «εξαιρετικές» διεκδικεί μια ισότιμη θέση μ’ εκείνη των θεϊκών επιταγών, όπως αυτές μεταφέρονται από τους επί της γης εμφανιζόμενους αντιπροσώπους και ερμηνευτές της κάθε θεολογίας.

Ο λόγος της εξουσίας σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν αφήνει περιθώρια αμφισβητήσεων, αλλά ούτε και ίχνους ανοχής και ελαστικότητας. Ο «ασθενής» οφείλει δίχως να βαρυγκομά να αποδεχθεί το δέσιμο «επί της κλίνης», να αφεθεί δίχως άλλη σκέψη στα χέρια του «θεράποντος ιατρού», να ακούσει και να δεχθεί δίχως αντιρρήσεις την γνωμάτευση: «η ασθένεια είναι βαρύτατη». Η διάγνωση αυτή από μόνη της επιτρέπει τα πάντα στον «θεράποντα ιατρό», που εμφανίζεται ως ο μοναδικός, που μπορεί να γνωρίζει ή να μην γνωρίζει τον χρόνο «θεραπείας». Τα δεσμά τότε σφίγγουν ολοένα και περισσότερο.

Ο βουλευτής της ΝΔ Μπογδάνος έξω από το Πολυτεχνείο με τα ρούχα της δουλειάς, έτοιμος να συνδράμει προφανώς ως «αγανακτισμένος» πολίτης και να δράσει κατά των ταραχοποιών…

Η «αποκατάσταση της υγείας», βέβαια, μπορεί να απαιτήσει μεγαλύτερη δόση «φαρμάκου» ή συνδυασμό «φαρμάκων», εάν υπάρχουν ανεπιθύμητες αντιδράσεις: «Ὡς πρὸς τὴν γενικοτέραν ἔκφρασιν τῆς ἐλευθεροτυπίας, δυστυχῶς δὲν ἠμπορῶ νὰ εἴπω σήμερον πότε θὰ μποροῦσε νὰ συμβῆ τὸ ἴδιο δ’ ὅλους τοὺς τομεῖς. Οἱ συνάδελφοί σας καὶ ὑμεῖς ἢ τινὲς ἐξ ὑμῶν, ἐνδεχομένως, δὲν μὲ ἔχετε βοηθήσει μέχρι σήμερον καὶ ἐπειδὴ σεῖς εἶσθε τὸ κέντρον πού κινεῖ τὸ νευρικὸν σύστημα καὶ ὑπάρχει περίπτωσις νὰ μοῦ διαταράξητε, συναισθηματικώς, τὴν ἠρεμίαν τοῦ ἀσθενοῦς κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ἐγχειρίσεως, ἐνῶ ἐγὼ ἔχω ὁπωσδήποτε ἀπόφασιν νὰ θεραπεύσω τὸν «ἀσθενῆ» διὰ τῆς ἐγχειρήσεως, […] Ἐὰν ἠρεμήσητε, χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσω βαρβιτουρικά, θὰ ξανασυζητήσωμεν τὸ θέμα». (Γ. Παπαδόπουλος, 1-3-1968)

Η «ηρεμία του ασθενούς», λοιπόν, μπορεί να επιτευχθεί με δύο τρόπους. Είτε με την χορήγηση «βαρβιτουρικών» είτε αυτοβούλως. Πάντως σε κάθε περίπτωση ο «ασθενής» πρέπει να θεωρείται «γυμνός», οφείλει να παραδοθεί «γυμνός», γιατί το απαιτεί η «έκτακτη ανάγκη».

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1973, Το Έπος, ο Μύθος, τα Γεγονότα.

Ἡ νέα ἔκδοση τῆς Ἀναρχικῆς Άρχειοθήκης

περιλαμβάνει Χρονικό, Φωτογραφίες, Τεκμήρια

σελίδες 146

Νοέμβριος 2020

«Ἂγει δὲ πρὸς φῶς τὴν ἀλήθειαν χρόνος». Μένανδρος

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἕνα απὸ τὰ πολυτιμότερα ἀγαθά· μὲ κανέναν τρόπο δὲν εἶναι δυνατὸν, ὅσα χρόνια καὶ ἄν περάσουν, νὰ ἐξαφανισθῆ, ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς ἐκδηλώσεώς της ὡς πραγματικοῦ γεγονότος. Εἶναι κανόνας γιὰ ὅ,τι πολύτιμο κρύβεται μέσα στὸν χρόνο νὰ ἀποκαλύπτεται μὲ τὸ πέρασμά του, ὅταν ἀποσύρονται οἱ επικαλύψεις. Καθὼς ἐναλλάσσονται οἱ καταστάσεις, συσσωρεύονται τὰ συμβάντα, τόσον τὰ ἀληθινὰ όσον καὶ οἱ ἐπικαλύψεις τους, δηλαδὴ οἱ οὐσιαστικὲς καὶ μὴ στρεβλώσεις τους. Αὐτὴ ἡ υπερσυγκέντρωσις ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα σε σύγκρουσι στὸ ἐσωτερικὸ αὐτῆς τῆς συσσωρεύσεως. Ὡς ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συγκρούσεως ἔχομε ἐκδηλώσεις περιορισμένης ἢ μεγάλης ἐντάσεως, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑπάρχει ἀπεγκλωβισμὸς καὶ διαφυγὴ μικρῶν ἢ μεγάλων ποσοστῶν ἀπό τὴν μὴ ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια[1].

Ὅταν κάνουμε ἀναφορά στὴν ἀλήθεια καὶ τὴν αναζήτησίν της, μὲ κανένα τρόπο δεν ἔχομε κατά νοῦ τον τεμαχισμό, τὴν μερικότητα. Πολλοί ταυτίζουν αὐτά τὰ θραύσματα μὲ τὴν ἀλήθεια. Ὅμως ἢ αὐταπατῶνται ἢ ἐξαπατοῦν ἑαυτούς καὶ ἀλλήλους. Ἑμεῖς ἐννοοῦμε αὐτήν τὴν κατάστασι ἡ ὁποία προσεγγίζει τὸ πλήρες ή τὸ απόλυτο. Ὑπάρχει, ἄραγε, κάποιος ὁ ὁποῖος μπόρεσε νὰ ἀποδώση κάποια συμβάντα μὲ τρόπο ὥστε αὐτὰ νὰ ἀνταποκρίνονται σ’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἀλήθεια;