ΣΤΟ ΕΑΤ-ΕΣΑ

ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΕΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

«Κάθε χρόνο στις 23 Ιουλίου πραγματοποιείται μια σεμνή τελετή στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, άλλοτε τόπο βασανιστηρίων και σήμερα Μουσείο Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Αντίστασης. Στο προαύλιο βρίσκεται η προτομή του Σπύρου Μουστακλή. Πολιτικά κόμματα και φορείς καταθέτουν στεφάνια. Ακολουθεί μια βουβή περιήγηση στον χώρο των κελιών και η εκδήλωση ολοκληρώνεται με μια σύντομη ομιλία.

Έπειτα από τόσες δεκαετίες, ξανάρχεται στο μυαλό το ίδιο ερώτημα: Άξιζε τον κόπο; Μήπως οι διαψεύσεις που ακολούθησαν μας οδηγούν σε μια επανατοποθέτηση; Για μένα, η ανάγκη να γράψω αυτό το βιβλίο λειτούργησε απελευθερωτικά. Η μνήμη δεν είχε ξεθωριάσει, λες και περίμενε να έρθει η ώρα να καταγραφεί εκείνη η «περιπέτεια» που ζήσαμε τότε.

Η ιστορική δράση κρίνεται μέσα στο πλαίσιο των συνθηκών που τη γέννησαν. Η χούντα του 1967-1974 υπήρξε μια ύβρις. Τόσο εγώ όσο και άλλοι θεωρήσαμε ότι δεν μας ταίριαζε να παραμείνουμε αδρανείς απέναντί της. Τώρα, όμως, βλέποντας τα πράγματα ύστερα από τόσα χρόνια, εκτιμώ ότι λίγα κάναμε. Έπρεπε να φανούμε ακόμα πιο πείσμονες στον αγώνα μας για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, για την δημοκρατία, για την πατρίδα και την ελευθερία.

Κι αυτός είναι ένας αγώνας που συνεχίζεται πάντα, έστω και με άλλες μορφές». (Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

Ο Γιάννης Σεργόπουλος (γενν. το 1950) φοιτητής της Νομικής Σχολής Αθηνών κατά την διάρκεια της δικτατορίας συνελήφθη, κρατήθηκε και βασανίστηκε στα μπουντρούμια του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί την προσωπική του μαρτυρία όχι μόνο για την κράτηση και τον βασανισμό του στα χουντικά κελιά, αλλά και για τα παγκόσμια γεγονότα των χρόνων εκείνων, που σημάδεψαν πολλές γενιές.

Ο πόλεμος στο Βιετνάμ, οι σφαγές αμάχων στις οποίες προχώρησαν τον Μάρτιο του 1968 αμερικανοί στρατιώτες στο χωριό Μάι Λάι, η εξέγερση του Μάη στο Πάρισι, η άνοιξη της Πράγας, η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ τον Απρίλιο του ίδιου έτους, η σφαγή 400 φοιτητών τον Οκτώβριο στο Μεξικό: «Τα παραδοσιακά κόμματα της Αριστεράς στέκονται άκρως επιφυλακτικά απέναντι στο επαναστατικό αυτό τσουνάμι που γοητεύει και παρασύρει τους νέους σε μια βίαιη σύγκρουση με τις δυνάμεις της τάξης. Καίγονται αυτοκίνητα, λεηλατούνται μαγαζιά, αλλά η ώσμωση με την εργατική τάξη είναι προβληματική. Στο Καρτιέ Λατέν αναπαράγονται εικόνες που θυμίζουν την Παρισινή Κομμούνα […] ο δρόμος που ανοίχτηκε δεν έφτασε στο τέρμα του, άφησε όμως ανεξίτηλα σημάδια στο φαντασιακό της ριζοσπαστικής αμφισβήτησης».