Εκατοντάδες αγωνιστές μπλοκάρουν τα έργα της κυβέρνησης στο δάσος Dannenrod στη Γερμανία, απαιτώντας άμεση διακοπή της υλοτομίας.

Στις 29 Νοεμβρίου 2020, 400 περίπου αγωνιστές από την ομάδα «Aktion Schlagloch» βρέθηκαν στο δάσος Dannenrod της γερμανικής πολιτείας Hesse με σκοπό να διαδηλώσουν και να μπλοκάρουν τις εργασίες αποψίλωσης του δάσους. Η αποψίλωση έχει ξεκινήσει από τον Οκτώβριο για την κατασκευή του αυτοκινητόδρομου Α49.

Η εκπρόσωπος της ομάδας «Aktion Schlagloch», Lola Löwenzahn αναφέρει:

«Αντιστεκόμαστε στις καταστροφικές πολιτικές των Πρασίνων και του CDU, οι οποίοι παραβιάζουν τους νόμους περί προστασίας των υδάτων με την κατασκευή της εθνικής οδού Α49 και έτσι θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον μας. Εν μέσω κλιματικής κρίσης πρέπει να δράσουμε τώρα, προκειμένου να περιορίσουμε την υπερθέρμανση του πλανήτη σε 1,5 βαθμούς το πολύ, πρέπει να σταματήσουμε αμέσως όλα τα έργα των αυτοκινητοδρόμων. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια κοινωνικά δίκαιη αλλαγή στις μεταφορές. Εδώ στο Danni, παλεύουμε μαζί για ένα δίκαιο μέλλον για το κλίμα ».

Διαδηλώσεις και συγκρούσεις στη Γαλλία κατά της επέκτασης του αστυνομικού κράτους με αφορμή τον νόμο «καθολικής ασφάλειας»

Ο Μακρόν, μετά από μια μακρά περίοδο μαζικών διαδηλώσεων και σφοδρών συγκρούσεων, πρώτα με τα «κίτρινα γιλέκα» και ανά τακτά χρονικά διαστήματα στα παρισινά προάστια και βλέποντας πως πλέον οι αγριότητες των αστυνομικών, δύσκολα μπορούν να κρυφτούν και εύκολα διαδίδονται σε ολόκληρο τον κόσμο, αποκαλύπτοντας έτσι σε όλους το πραγματικό πρόσωπο της Δημοκρατικής Γαλλίας και κατά επέκταση όλων των Ευρωπαϊκών και μη Δημοκρατιών, που επιβάλλονται με απίστευτη αγριότητα όταν η εξουσία τους κινδυνεύει, φέρνει τον νόμο «καθολικής ασφάλειας». Εννοείται ότι ο νόμος θα αποτελέσει μπούσουλα και για άλλα ευρωπαϊκά κράτη καθώς όλα τα κράτη βασίζονται στην αστυνομική βία και καταστολή για την επιβίωση και ανάπτυξή τους εις βάρος των υπηκόων τους. Τα βασικά στοιχεία αυτού του νόμου είναι:

α) Διεύρυνση της πρόσβασης στην παρακολούθηση βίντεο από αστυνομικούς, σε ηχογραφήσεις από μεμονωμένες κάμερες, καθώς και τη δυνατότητα μετάδοσης αυτών των εικόνων σε πραγματικό χρόνο στους αστυνομικούς. Αυτό σημαίνει πρόσβαση ακόμα και σε πραγματικό χρόνο, από την εθνική και δημοτική αστυνομία σε κάμερες ασφαλείας καταστημάτων, δημοσίων κτιρίων και πολυκατοικιών.

Κατερίνα Μπρεσκόβσκυ. Η γιαγιά της Ρωσσικής Επανάστασης

Κατερίνα Μπρεσκόβσκυ και Αλέξανδρος Κέρενσκυ

Η Κατερίνα Μπρεσκόβσκυ (1844-1934) είναι η μόνη ρωσσίδα επαναστάτρια της οποίας η ενηλικίωση συνδέεται με ολόκληρη την επαναστατική περίοδο –από τις αρχές της δεκαετίας του 1860 μέχρι το 1917– και η ζωή της είναι αφιερωμένη ολοκληρωτικά στην ευημερία των χωρικών.

Γονείς της ήταν η Όλγα Ιβάνοβνα και ο Κωνσταντίν Μιχαήλοβιτς Βέριγκο. Η Κατερίνα Μπρεσκόβσκυ συχνά θα αναφέρει αργότερα: «Είχα υπέροχους γονείς· εάν υπάρχει κάτι καλό σε μένα το χρωστώ ολόκληρο σ’ αυτούς».

Από τον πατέρα της, κληρονόμησε ειλικρίνεια, μεγαλοκαρδία, αλλά και το ευέξαπτο τού χαρακτήρα· από τη μητέρα της –μια γυναίκα ευγενική– έλαβε εκπαίδευση από τις ιστορίες της Βίβλου. Οι γονείς της ποτέ δεν χτυπούσαν τα παιδιά και δεν επέτρεπαν ποτέ την βωμολοχία. Αλλά στην παιδική ηλικία της, η Μπρεσκόβσκυ προτιμούσε την απομόνωση. Στα απομνημονεύματά της, θα εξηγήσει αργότερα ότι η τάση της αυτή ξεπήδησε από το συναίσθημα ότι ήταν ανεπιθύμητη ως παιδί. Θυμάται τη μητέρα της να λέει μία φορά: «Όταν γεννήθηκες, δυσαρεστήθηκα πολύ … Τα άλλα μου παιδιά συμπεριφέρονται σαν όλα τα παιδιά, η Κάτια είναι σαν ανεμοστρόβιλος». Έτσι, χαρακτηρισμένο ως βίαιο και νευρικό παιδί, η συνηθισμένη πλέον απομόνωση της Μπρεσκόβσκυ οδήγησε σε ξαφνικές και συχνές εξαφανίσεις που οδήγησαν την γκουβερνάντα της σε κατάσταση νευρικού κλονισμού: «η Μπρεσκόβσκυ είναι μια αράχνη», ούρλιαζε.

Πολυπολική παγκόσμια κυριαρχική τάξη: Ο ιστός της αράχνης απλώνεται…

«Το πολυζωνικό σύστημα, το οποίο βρίσκεται σε μια κατάσταση συνεχούς ροής, απέχει πολύ από τη μεταφορά της (πρωτόγονης) κοινωνίας κρατών με την οποία ξεκινήσαμε. Περιλαμβάνει ολόκληρο το φάσμα των ανταγωνιζόμενων πραττόντων στην παγκόσμια σκηνή, μαζί με τα ποικίλα σχήματα σύγκρουσης και συνεργασίας, κατακερματισμού και αλληλεγγύης. Διαφορετικές διαστάσεις και θεματικές περιοχές στο εσωτερικό τους. Θα εμφανίσουν διαφορετικά σχήματα εξουσίας ή κυριαρχίας. Άλλα θα είναι χαοτικά και άλλα αρκετά καλά οργανωμένα, ώστε να συνιστούν «καθεστώτα». Το μόνο βέβαιο είναι ότι απ’ όλα αυτά θα ξεπηδήσει ένα ατελείωτο πλήθος από νέα γεγονότα, πρωτοβουλίες, προβλήματα, ιδέες». Κρίστοφερ Χιλ, Η Εξωτερική πολιτική τον 21^ο αιώνα

«Ο εκάστοτε μεγάλος πόλεμος δημιουργεί μια νέα ισορροπία στην κατανομή δυνάμεων και μετά από κάθε πόλεμο η παγκόσμια τάξη επανιδρύεται στις βάσεις ενός νέου παραδείγματος. Το οικονομικό σύστημα και οι νόρμες, που απαρτίζουν την ουσία αυτού του παραδείγματος, καθορίζουν τις θέσεις, τους ρόλους και τις κινήσεις και των άλλων εντός του συστήματος σε παγκόσμια κλίμακα. Ως κράτη, είτε προσαρμόζεστε στο σύστημα, είτε αντιστεκόσαστε, ή προσπαθείτε να συγκαταλεχθείτε στο σύστημα για να επωφεληθείτε από τα αγαθά του. Για να αντικατασταθεί η παγκόσμια τάξη από μία νέα τάξη μετά τον κορωναϊό, η επιδημία πρέπει να δημιουργήσει μια αλλαγή στην σημερινή κατανομή δύναμης και παράλληλα η οικονομική δομή και οι παίκτες, που θα ελέγξουν την δομή να πραγματοποιήσουν τις διαρθρωτικές ρυθμίσεις, που θα οδηγήσουν σε αλλαγή στους μηχανισμούς λειτουργίας του συστήματος και να μπορέσουν στον άξονα των νέων νορμών να δημιουργήσουν νέα παγκόσμια καθεστώτα». Μουράτ Γεσίλτας, διευθυντής Ερευνών Ασφαλείας στη SETA, αναπληρωτής καθηγητής

Καθίσταται ολοένα και πιο φανερό ότι η νέα παγκόσμια «κρίση» μ’ αφορμή την εμφάνιση και εξάπλωση του κορωναϊού θα έχει διάρκεια, αλλά και πολύπλευρες συνέπειες για τις κοινωνίες, εξ αιτίας της ταχείας αναδιαμόρφωσης των σχέσεων αλληλεπίδρασης ανάμεσα στους ποικίλους βασικούς ή συμπληρωματικούς δρώντες, φανερούς ή μη, του παγκόσμιου συστήματος κυριαρχίας.

Αυτή η αναδιαμόρφωση δεν ξεκινά ούτε οφείλεται στην «κρίση» του κορωναϊού, οι τάσεις προϋπήρχαν, τα δοκιμασμένα εργαλεία για την αντιμετώπιση «έκτακτων συνθηκών» επίσης, η κλίμακα, όμως, αυτή τη φορά της παγκόσμιας επιβολής με απαγορευτικά της ελευθερίας μέτρα είναι πραγματικά πρωτόγνωρη, όπως λ.χ. η ταυτόχρονη απαγόρευση κυκλοφορίας σε 4,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους σ’ ολόκληρο τον πλανήτη την περασμένη άνοιξη. Θα κάνουμε απλά την παρατήρηση σ’ αυτό το σημείο, ότι αυτή ακριβώς η πρωτόγνωρη ταυτόχρονη επιβολή απαγορευτικών μέτρων συμβάδισε και επέτεινε τον τεραστίων διαστάσεων έλεγχο ενός σημαντικότατου πληθυσμιακού μεγέθους μέσω των λεγόμενων μέσων κοινωνικής δικτύωσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην περαιτέρω υποδούλωση του (γίνεται λόγος για τις ψηφιακές αυτοκρατορίες, τις GAFAΜΙ δηλαδή Google, Amazon, Facebook, Apple και Microsoft και BATHX δηλαδή τις Baidou, Alibaba, Tencent, Huawei και Xiaomi).

KΟΝΓΚΟ: ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΑΡΚΕΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Χιλιάδες ήταν οι καθημερινές εκτελέσεις και οι ακρωτηριασμοί όσων
δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις αυξημένες απαιτήσεις της παραγωγής

Η ιστορία της ανθρωπότητας και όλου του πλανήτη είναι γεμάτη από γεγονότα, μικρής ή μεγάλης διάρκειας, καταπίεσης και εκμετάλλευσης.

Πολλές αποικίες ήταν κατ’ ουσία ιδιοκτησία των ευρωπαϊκών μοναρχικών οίκων, οι οποίοι είχαν το αναφαίρετο δικαίωμα, ελέω ηγεμόνα, ζωής και θανάτου επί του «έμψυχου και άψυχου υλικού» ολόκληρων των περιοχών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το βελγικό Κονγκό. Ο Λεοπόλδος Β΄, βασιλιάς του Βελγίου, παρέλαβε το 1885 ως προσωπική ιδιοκτησία το επονομαζόμενο βελγικό Κονγκό, σημερινό Ζαΐρ, για να ενισχύσει τις οικονομικές του δραστηριότητες. Έχοντας έκταση σχεδόν 20 φορές αυτήν της Ελλάδας και 76 φορές αυτήν του Βελγίου, το Κονγκό έμελλε να γίνει το μέρος που συντελέστηκε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Η εφεύρεση της ρόδας με συμπιεσμένο αέρα (λάστιχο) και η ύπαρξη πλούσιων κοιτασμάτων καουτσούκ στη χώρα ήταν μια χρυσή ευκαιρία για κέρδη. Όλοι έπρεπε να συνεισφέρουν στην ευοίωνη προοπτική του Λεοπόλδου κι έτσι εκατομμύρια ιθαγενείς εργάτες κλήθηκαν υποχρεωτικά να συμμετάσχουν κι αυτοί. Ριζοσπαστικές μέθοδοι αντιμετώπισης της παραγωγικότητας επινοήθηκαν. Χιλιάδες ήταν οι καθημερινές εκτελέσεις και οι ακρωτηριασμοί όσων δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις αυξημένες απαιτήσεις της παραγωγής. [Κάποιοι μελετητές αναφέρουν ότι τα κομμένα μέλη χρησιμοποιούνταν ως μονάδες μέτρησης –πήχης, πόδι]. Η δουλειά δεν μπορούσε να πηγαίνει πίσω.

ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ

ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΕΞΗΝΤΑ

του ΚΩΣΤΑ ΚΑΤΣΑΠΗ

Προλογικό σημείωμα Βασίλης Βασιλικός

Εκδόσεις Οκτώ

σελ. 242

Πρώτη έκδοση Δεκέμβριος 2019

«Μια πλημμυρίδα νοσταλγίας για το εξήντα έχει κατακλύσει το διαδίκτυο, ιδίως στα χρόνια που ακολούθησαν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Δεν είναι ωστόσο η πρώτη φορά που το εξήντα έχει αναδειχθεί σε προνομιακό «λούνα παρκ» της συλλογικής μας μνήμης. Ήδη από τα τέλη του εβδομήντα, τα σίξτις έχουν αποδειχθεί ως μια «χρυσή εποχή», στη διάρκεια της οποίας η άνθηση του πολιτισμού βάδισε παράλληλα με την ανάδυση μυθικών συλλογικοτήτων και πολιτικών διεκδικήσεων. Όπως συμβαίνει συνήθως, αυτή η ανάγνωση του παρελθόντος βιώνεται ως μια «Άνοιξη», που σχεδόν ήταν μοιραίο να καταστεί «Χαμένη». Απέναντι στην επιλεκτική ανάγνωση του παρελθόντος, η παρούσα μελέτη ανοίγει ένα παράθυρο στην κοινωνική οδύνη, η οποία στην διάρκεια του εξήντα υπήρξε ο κανόνας για διευρυμένα στρώματα του πληθυσμού, ιδίως στις ζόρικες συνοικίες της φτώχειας και της ανέχειας. Με σημείο εκκίνησης τα μονόστηλα του Τύπου και τα αστυνομικά δελτία από έξι αθηναϊκές συνοικίες και προάστια, παρελαύνουν στις σελίδες του βιβλίου αυτόχειρες, παιδεραστές, κομπιναδόροι, μοιχοί και λοιποί «Καταραμένοι», σε μια στιγμή πραγματικά ιστορική, οπότε και κορυφώνεται ο Ανένδοτος την επαύριο της δολοφονίας του Λαμπράκη». Απόσπασμα από το εξώφυλλο της έκδοσης.

Προσληφθείς χρόνος

Ζωή σε φέτες: ‘’Πού πήγαν τα χρόνια μου; μήπως κρύφτηκαν κάτω από το τραπέζι της κουζίνας σαν μικρά φοβισμένα παιδιά που τρέμουν στην ιδέα πως κάποιος θα αγγίξει τα αμόλυντα όνειρά τους;’’ αναρωτιούνται οι στοχαστές της ύλης

Εικόνες από το παρελθόν βαμμένες στα χρώματα του παρόντος

Μεγαλώνοντας προσθέτουμε ή αφαιρούμε χρώματα (χωρίς τη συγκατάθεση κανενός)

 

Υπνωτική διχάλα

Μπαρκάρουμε τις

ώρες του τοξοβόλου

 

Εποχές μεταναστεύουν σε μέρη τροπικά

Άνθρωποι με κρίση ταυτότητας

Ο ήλιος χτενίζει τα μουστάκια του και ξεκινά ευδιάθετος τη μέρα του

Αγκαλιάσαμε το ψυχρό κορμί της νύχτας

Ούτε απόψε θα κοιμηθούμε: άγρυπνοι θα υπομείνουμε την ανοδική πορεία του πυρετού μας

Σε πόσες λέξεις να χωρέσεις την αλήθεια;

Με πόσες παρομοιώσεις να αντισταθείς στον πανικό του όχλου;

Μύρισε κάτι από καλοκαίρι

Τσιμεντωμένες αφίξεις κυμάτων

Προσομοιωτές

Πλάσματα από άλλη τροχιά ξαπλώνουν τις νύχτες στο δρόμο (ο ύπνος θα τους βρει εξαντλημένους από το βάρος του κόσμου. Παραδομένοι στο πουθενά ονειρεύονται την άνοιξη: ίσως κι ένα σπίτι με θέα στη θάλασσα)

Φως σε φόντο λευκό: Όταν οι λέξεις της Ιστορίας τυφλώνουν (Μέρος 2ο)

Οι καιροί είναι χαώδεις· οι γνώμες συγκεχυμένες· τα κόμματα ένας κυκεώνας· η γλώσσα των νέων ιδεών δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί· τίποτε δεν είναι δυσκολότερο από το να ορίσει κανείς καλά τον εαυτό του σε σχέση με τη θρησκεία, τη φιλοσοφία, την πολιτική. Νιώθει κανείς, ζει και στην ανάγκη πεθαίνει για έναν σκοπό δίχως να μπορεί να τον ονομάσει. Το πρόβλημα των καιρών είναι να κατατάξει κανείς πράγματα και ανθρώπους… Ο κόσμος έχει μπερδέψει τον κατάλογό του. Alphonse de Lamartine Declaration of Principles (αναφερόμενος στη Γαλλία του 19^ουαι.)

Εκείνο που συχνά διαφεύγει της προσοχής είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πλέον, κολυμπώντας στη ροή των πληροφοριών, ανακυκλώνοντας και αναπαράγοντας ειδήσεις, τροφοδοτούν κάθε μέρα μέσα τους την αίσθηση ότι είναι όντα της ιστορίας. Η ιστορικότητα της καθημερινής μας ζωής μοιάζει αναπόφευκτη και δεδομένη. Η ροή ειδήσεων, με την οποία βομβαρδιζόμαστε κάθε μέρα από κάθε γωνιά της γης, σταθεροποιεί μέσα μας την βεβαιότητα ότι η ιστορία είναι αναπόφευκτη, σαν μοίρα, στην οποία υποκείμεθα. Μας δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως, αναπόδραστα, αργά ή γρήγορα θα μας βρει και εμάς μια από τις μεγάλες καταστροφές της ιστορίας: ένας πόλεμος, ένα τρομοκρατικό χτύπημα, ένα ατύχημα, μια αρρώστια της εποχής (καρκίνος, καρδιακό επεισόδιο κλπ.), ακόμη κι ένα καιρικό φαινόμενο με ιστορικές διαστάσεις, που φαίνεται ανεπανάληπτο (ένας χιονιάς, ένας καύσωνας, μια έντονη βροχόπτωση). Όλα γίνονται ιστορικά.

Ενδεχομένως κάποιος να σκεφτεί ότι ανέκαθεν ο άνθρωπος ζούσε ως ιστορικό όν, πάντα επικαλούνταν τη μνήμη, όπως την αντιλαμβανόμαστε στις μέρες μας. Ίσως, όμως, δεν έχει υπ’ όψη του ποια είναι η φύση της ίδιας της ιστορίας. Οι σημερινοί ιστορικοί αντιμετωπίζουν τα γεγονότα ως μοναδικά κι ανεπανάληπτα, η σύγχρονη ιστορία ως επιστήμη έχει δομηθεί σε αυτή τη λογική. Αυτή η άποψη δίνει την εντύπωση ότι η γραμμικότητα της εξέλιξης κι η «ανθρώπινη πρόοδος» δεν έχει όρια, μπορεί να συνεχίζεται εσαεί. Μια τέτοια αντίληψη, που ξεκίνησε αρκετά νωρίς και εδραιώθηκε κυρίως άμα τη εμφανίσει της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, δεν ήταν πάντα η αντίληψη των ανθρώπων για τον χρόνο και τη θέση τους σε αυτόν. Ο Θουκυδίδης, για παράδειγμα, όταν έγραψε την ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, θεωρούσε ότι η ουσία των γεγονότων θα επαναλαμβάνεται στο μέλλον κι η αξία του έργου του ήταν ακριβώς αυτή· ότι το έργο του θα χρησιμεύσει ως καταγεγραμμένη γνώση στο μέλλον.

Φως σε φόντο λευκό: Όταν οι λέξεις της Ιστορίας τυφλώνουν (Μέρος 1ο)

Brueghel, Τοπίο με την πτώση του Ίκαρου (1558).
Ο ίδιος ο Brueghel έχει αναφέρει για το έργο: «Ήταν άνοιξη. Ένας αγρότης εργαζόταν στο χωράφι του. Ένας βοσκός πρόσεχε τα πρόβατά του. Ένας ψαράς έπιανε ψάρια κοντά στην άκρη της θάλασσας. Όλα ίδρωναν στον ήλιο που έλιωνε τα φτερά από κερί. Στα ανοικτά των ακτών συνέβαινε μια βουτιά αρκετά απαρατήρητη. Αυτή ήταν ο πνιγμός του Ίκαρου». Με άλλα λόγια συμβαίνει ένα “ιστορικό γεγονός” ο πνιγμός του Ίκαρου. Το άιτιό του, ο ήλιος, είναι αυτός που ευνοεί και συνοδεύει, αλλά και ιδρώνει και κουράζει και τους υπόλοιπους, που αδιαφορούν για το ιστορικό γεγονός και δρουν, όπως κάθε μέρα, στον κυκλικό τους χρόνο.

Είναι βέβαιο πως ο καθένας μας, ουκ ολίγες φορές, θα έχει αναγνώσει, μία ή περισσότερες ιστορικές αναλύσεις που χρησιμοποιούν τον όρο «σκοταδισμός», αναφερόμενες σε εποχές, του μακρινού ή πρόσφατου παρελθόντος, όπου η ελεύθερη σκέψη κι η διάθεση για αποκάλυψη της αλήθειας διώκονταν και τιμωρούνταν. Πολλά είναι, επίσης, τα θύματα του σκοταδισμού, που βασανίστηκαν και θανατώθηκαν, επειδή αποκάλυψαν μιαν αλήθεια ή πίστεψαν σε ιδέες που απελευθερώνουν. Το σκοτάδι είναι μια κατάσταση που εμποδίζει την όρασή μας να δει. Τουλάχιστον, όπως είναι η φυσιολογία μας ως σήμερα. Στο σκοτάδι δεν διακρίνουμε· όλα φαίνονται ίδια, χανόμαστε και δεν βρίσκουμε τον προσανατολισμό μας.

Υπάρχει, όμως, και η αντίθετη κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει στο ίδιο αποτέλεσμα. Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε και φωταδισμό. Όταν το φως ξεπεράσει το επιτρεπτό για το μάτι μας όριο, μας τυφλώνει. Δεν μπορούμε να δούμε τίποτε, χάνουμε τον προσανατολισμό μας και ό,τι βλέπαμε με επαρκές φως στην πληρότητά του τώρα γίνεται λευκό σκοτάδι. Με τη μια ή την άλλη υπερβολή βρισκόμαστε στην «καρδιά του σκότους».

Επειδή ο κόσμος ποτέ δεν είναι ένας, δεν υπάρχει μια ιστορία που όλη η ανθρωπότητα ακολουθεί, αλλά συγχρονίζονται πολλές ιστορίες και πολλοί κόσμοι, ο σκοταδισμός κι ο φωταδισμός μπορούν κάλλιστα να συνυπάρχουν, τρέφοντας συγχρόνως την καρδιά του σκότους. Έτσι, στο ίδιο έδαφος μπορεί να κινείται ένας φανατικός σκοταδιστής, που πιστεύει ότι πρέπει να σκοτώνει χιλιάδες «αλλόπιστους», για να φτάσει στον δικό του «Παράδεισο», με τον φανατικό φωταδιστή, που στο όνομα της ροής της πληροφορίας φτάνει σε βαθμό απανθρωπισμού.

Για μια ουτοπική κοινωνία

Τα σημάδια είτε σωματικά είτε ψυχικά διεγείρουν τις αναμνήσεις και μας προστατεύουν από την επανάληψη των αιτιών εκείνων που μας οδήγησαν εκούσια ή ακούσια στο βωμό της λογικής και της εξάρτησής μας από άτομα και προκαταλήψεις που δεν ευσταθούν σε συναισθηματικό επίπεδο παρά μόνο στη σφαίρα του παραλογισμού υπέρ της επιβαλλόμενης έννομης τάξης και ζωής που ασκείται στον άνθρωπο πιέζοντάς τον σε καταστάσεις καταστολής του ίδιου του του εαυτού ή ακόμη και των οικείων του.

Οι ατομικές εξεγέρσεις συμβάλλουν στην κατάλυση κάθε κοινωνικής υποταγής. Ξεκινάμε από κάπου για να φτάσουμε κάπου και στη διαδρομή συνειδητοποιούμε πως δεν υπάρχει συγκεκριμένο σημείο που να ικανοποιεί την περιέργειά μας ή να καταστεί αρκετό ώστε να κορέσει την όρεξή μας για περιπέτεια. Η παραίτησή μας από την ικανοποίηση υλικών ή πνευματικών απολαύσεων θα χαρακτηριζόταν ως άρνηση της μη υποφερτής ζωής μας ή ακόμη και το αντίθετο: ως αποδοχή μιας θλιβερής πραγματικότητας την οποία βιώνουμε και από την οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

Υπάρχει τρόπος να ξεφύγει κανείς από τη φτώχεια και τον έλεγχο της ζωής του από παράγοντες άυλους; Πώς άραγε να νιώθει ένας άνθρωπος που καθημερινά έχει να αντιμετωπίσει από τη μία την ανάγκη να δουλέψει για να επιβιώσει και από την άλλη τα δεσμά ενός προγράμματος που του επιβάλλανε χωρίς καν να ερωτηθεί; Πόσο άδικο αλήθεια να προσφέρεις και να μην αναγνωρίζεσαι. Χαρακτηρίζοντας έναν χώρο ως κίνημα αυτομάτως ο πρώτος συνειρμός έχει να κάνει με την κίνηση, επομένως τη ζωή. Στη μακρόχρονη πορεία της ζωής μας συναντούμε άτομα που ενώ διακηρύττουν την ελευθερία και αναγνωρίζονται ως κύριοι εκφραστές και υποστηρικτές της παρατηρούμε πως με την πάροδο των χρόνων αρκετοί από αυτούς «μεταφέρουν» τις απόψεις τους ξανά μέσα σε αυστηρούς ιδεολογικούς κλωβούς επιχειρηματολογώντας πως με αυτό τον τρόπο θα προσελκύσουν κι άλλους «οπαδούς» στον κινηματικό χώρο. Από πότε η ιδεολογία της αναρχίας επιζητά οπαδούς κι όχι συντρόφους; Ή ακόμα καλύτερα, εραστές της αναρχίας; Άτομα που με τις πράξεις τους από τις πιο απλές έως τις πιο δύσκολες αναμορφώνουν μέρα με τη μέρα την ουσία, περιβάλλοντας με αγάπη την οποιαδήποτε κοινή σκέψη γύρω από την αναρχία. Τι σημαίνει τελικά για τον καθένα μας η αναρχία και πώς ολοκληρώνεται πέρα από τη θεωρία; Αρκετοί αρκούνται στη θεωρία φροντίζοντας επιδεικτικά να απέχουν παρασάγγας από την πρακτική εφαρμογή ή υλοποίηση των στόχων. Δεν θα προέτρεπα κανέναν να αποχωρήσει από την κοινωνία που ζούμε ακολουθώντας έναν ασκητικό δρόμο (δίχως επιστροφή).

Ad Galeras

Πρόσφατα ο υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Θεόδωρος Μητράκος ανέφερε, ότι «η πρόσφατα παρατηρούμενη αύξηση της χρηματοδότησης των επιχειρήσεων κατευθύνθηκε κυρίως στη χρηματοδότηση μεγάλων επιχειρήσεων. Ο ρυθμός αύξησης της χρηματοδότησης μεγάλου μεγέθους μη χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων (ΜΧΕ) επιταχύνθηκε ήδη από το Μάρτιο του 2020 ανερχόμενος σταδιακά στο υψηλότερο επίπεδο της τελευταίας δεκαετίας». Αξίζει να σημειωθεί, ότι στην αύξηση της χρηματοδότησης των ΜΧΕ μεγάλου μεγέθους για την περίοδο Μαρτίου-Ιουλίου 2020 συνέβαλαν πιστοδοτήσεις συγκεκριμένων πολύ μεγάλων επιχειρήσεων της βιομηχανίας (ΕΛΠΕ, Motor Oil, ΤΙΤΑΝ και ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ, Lamda Olympia Village AE) και άλλων κλάδων (ΟΠΑΠ), που απορρόφησαν περίπου τη μισή χρηματοδότηση. Δηλαδή, από το σύνολο των πιστοδοτήσεων που χορήγησαν οι τράπεζες, οι μισές, σχεδόν, κατευθύνθηκαν στις 6 πολύ μεγάλες επιχειρήσεις και οι υπόλοιπες κατανέμονται σε υπόλοιπες μεγάλες εταιρείες.

Ταυτόχρονα, η Alpha Bank στο εβδομαδιαίο δελτίο της για την οικονομία, τονίζει ότι ιδιαίτερα ευάλωτες στην κρίση είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜμΕ), λόγω του μεγέθους τους, αλλά και της αδυναμίας ταχείας προσαρμογής στις συνθήκες λειτουργίας που διαμόρφωσε το σοκ της πανδημίας στην οικονομία. Οι ΜμΕ απορροφούν αναλογικά το μεγαλύτερο ποσοστό εργαζομένων σε πληττόμενους κλάδους της ελληνικής οικονομίας. Όπως αναφέρει η τράπεζα, το ποσοστό αυτό υπερβαίνει το 85% και είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη.

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2020: ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ…

«Τι θέλαμε να πετύχουμε σήμερα; Ειρηνική ημέρα! Το πετύχαμε (!!!), 2ον δημοκρατική ημέρα, τα κόμματα και οι φορείς να εκδηλώσουν το σεβασμό τους για τα θύματα, το πετύχαμε. 3ον να μην καταστραφεί η πόλη από διάφορους μπαχαλάκηδες που το κάνουν κάθε φόρα, τα πετύχαμε αυτά». Μ. Χρυσοχοΐδης, υπουργός καταστολής σε βαθιά κρίση διαταραχής…

«Συνέστησα στους αξιωματικούς να λένε χρόνια πολλά στους αρχηγούς».
Βαρύ «περιστατικό» η περίπτωσή του, δίχως άλλο…

Έχει ειπωθεί και δικαίως ότι η σκληρότητα που επιδεικνύει η εξουσία πολλές φορές οφείλεται στην δειλία, τον φόβο και την αδυναμία εκείνων που την ασκούν. Τα όσα συνέβησαν σήμερα στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στα Γιάννινα και σε άλλες πόλεις κάλλιστα μπορούν να εξηγηθούν μ’ αυτόν τον τρόπο σε μεγάλο βαθμό. Η αγριότητα που επέδειξαν στους άοπλους και λιγοστούς διαδηλωτές τα ένστολα κτήνη σίγουρα δεν είναι πρωτόγνωρη. Εκείνο που μπορούμε να διακρίνουμε, όμως είναι στις προθέσεις των εντολέων τους να «τελειώνουν», όπως παραδέχθηκε ο φανερά πλέον διαταραγμένος υπουργός καταστολής, μ’ όλους όσους διαδηλώνουν. Η προστασία της δημοσίας υγείας δεν αποτέλεσε απλά ένα πρόσχημα αλλά ένα μακάβριο αστείο.

Ο ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΩΝ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

«…Μὴν ξεχνᾶτε, κύριοι, ὅτι εὑρισκόμεθα πρὸ ἑνὸς ἀσθενοῦς, τον ὅποιον ἔχομεν ἐπὶ της χειρουργικῆς κλίνης καὶ τον ὅποιον ἐὰν ὁ χειρουργὸς δὲν πρόσδεση κατὰ την διάρκειαν τῆς ἐγχειρήσεως ἐπὶ τῆς χειρουργικῆς κλίνης, ὑπάρχει περίπτωσις ἀντὶ διὰ της ἐγχειρήσεως νὰ του χαρίση τὴν ἀποκατάστασιν της ὑγείας, νὰ τον ὁδηγήση εἰς τον θάνατον… Οἱ περιορισμοὶ τοὺς ὁποιους θὰ ἐπιβάλλωμεν εἶναι το δέσιμον τοῦ ἀσθενοῦς ἐπὶ τῆς κλίνης διὰ νὰ ὑποστῆ ἀκινδύνως τὴν ἐγχείρησιν. […] Ὁ χρόνος ἀναρρώσεως τοῦ ἀσθενοῦς μετὰ τὴν ἐγχείρησιν, ἐξαρτᾶται ἀπὸ την βαρύτητα τῆς ἀσθενείας, τὴν ὁποίαν αὐτὴν τὴν στιγμὴν δὲν μπορῶ νὰ προσδιορίσω.» Συνέντευξη του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου κατά την πρώτη δημόσια εμφάνισή του ύστερα από την επιβολή της δικτατορίας την 21^η Απριλίου 1967

«Δεν είναι ώρα για αντιπαραθέσεις, όταν τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται. Δεν είναι ώρα για παραστάσεις με μικροκομματικά οφέλη, βάζοντας σε κίνδυνο ζωές. Δυστυχώς οι δρόμοι και οι διαδηλώσεις κουβαλάνε ιό και γεννάνε αρρώστια». Μ. Χρυσοχοΐδης, υπουργός καταστολής, Νοέμβριος 2020

Η γλώσσα της εξουσίας σε περιόδους, που χαρακτηρίζονται «εξαιρετικές» διεκδικεί μια ισότιμη θέση μ’ εκείνη των θεϊκών επιταγών, όπως αυτές μεταφέρονται από τους επί της γης εμφανιζόμενους αντιπροσώπους και ερμηνευτές της κάθε θεολογίας.

Ο λόγος της εξουσίας σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν αφήνει περιθώρια αμφισβητήσεων, αλλά ούτε και ίχνους ανοχής και ελαστικότητας. Ο «ασθενής» οφείλει δίχως να βαρυγκομά να αποδεχθεί το δέσιμο «επί της κλίνης», να αφεθεί δίχως άλλη σκέψη στα χέρια του «θεράποντος ιατρού», να ακούσει και να δεχθεί δίχως αντιρρήσεις την γνωμάτευση: «η ασθένεια είναι βαρύτατη». Η διάγνωση αυτή από μόνη της επιτρέπει τα πάντα στον «θεράποντα ιατρό», που εμφανίζεται ως ο μοναδικός, που μπορεί να γνωρίζει ή να μην γνωρίζει τον χρόνο «θεραπείας». Τα δεσμά τότε σφίγγουν ολοένα και περισσότερο.

Ο βουλευτής της ΝΔ Μπογδάνος έξω από το Πολυτεχνείο με τα ρούχα της δουλειάς, έτοιμος να συνδράμει προφανώς ως «αγανακτισμένος» πολίτης και να δράσει κατά των ταραχοποιών…

Η «αποκατάσταση της υγείας», βέβαια, μπορεί να απαιτήσει μεγαλύτερη δόση «φαρμάκου» ή συνδυασμό «φαρμάκων», εάν υπάρχουν ανεπιθύμητες αντιδράσεις: «Ὡς πρὸς τὴν γενικοτέραν ἔκφρασιν τῆς ἐλευθεροτυπίας, δυστυχῶς δὲν ἠμπορῶ νὰ εἴπω σήμερον πότε θὰ μποροῦσε νὰ συμβῆ τὸ ἴδιο δ’ ὅλους τοὺς τομεῖς. Οἱ συνάδελφοί σας καὶ ὑμεῖς ἢ τινὲς ἐξ ὑμῶν, ἐνδεχομένως, δὲν μὲ ἔχετε βοηθήσει μέχρι σήμερον καὶ ἐπειδὴ σεῖς εἶσθε τὸ κέντρον πού κινεῖ τὸ νευρικὸν σύστημα καὶ ὑπάρχει περίπτωσις νὰ μοῦ διαταράξητε, συναισθηματικώς, τὴν ἠρεμίαν τοῦ ἀσθενοῦς κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ἐγχειρίσεως, ἐνῶ ἐγὼ ἔχω ὁπωσδήποτε ἀπόφασιν νὰ θεραπεύσω τὸν «ἀσθενῆ» διὰ τῆς ἐγχειρήσεως, […] Ἐὰν ἠρεμήσητε, χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσω βαρβιτουρικά, θὰ ξανασυζητήσωμεν τὸ θέμα». (Γ. Παπαδόπουλος, 1-3-1968)

Η «ηρεμία του ασθενούς», λοιπόν, μπορεί να επιτευχθεί με δύο τρόπους. Είτε με την χορήγηση «βαρβιτουρικών» είτε αυτοβούλως. Πάντως σε κάθε περίπτωση ο «ασθενής» πρέπει να θεωρείται «γυμνός», οφείλει να παραδοθεί «γυμνός», γιατί το απαιτεί η «έκτακτη ανάγκη».

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1973, Το Έπος, ο Μύθος, τα Γεγονότα.

Ἡ νέα ἔκδοση τῆς Ἀναρχικῆς Άρχειοθήκης

περιλαμβάνει Χρονικό, Φωτογραφίες, Τεκμήρια

σελίδες 146

Νοέμβριος 2020

«Ἂγει δὲ πρὸς φῶς τὴν ἀλήθειαν χρόνος». Μένανδρος

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἕνα απὸ τὰ πολυτιμότερα ἀγαθά· μὲ κανέναν τρόπο δὲν εἶναι δυνατὸν, ὅσα χρόνια καὶ ἄν περάσουν, νὰ ἐξαφανισθῆ, ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς ἐκδηλώσεώς της ὡς πραγματικοῦ γεγονότος. Εἶναι κανόνας γιὰ ὅ,τι πολύτιμο κρύβεται μέσα στὸν χρόνο νὰ ἀποκαλύπτεται μὲ τὸ πέρασμά του, ὅταν ἀποσύρονται οἱ επικαλύψεις. Καθὼς ἐναλλάσσονται οἱ καταστάσεις, συσσωρεύονται τὰ συμβάντα, τόσον τὰ ἀληθινὰ όσον καὶ οἱ ἐπικαλύψεις τους, δηλαδὴ οἱ οὐσιαστικὲς καὶ μὴ στρεβλώσεις τους. Αὐτὴ ἡ υπερσυγκέντρωσις ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα σε σύγκρουσι στὸ ἐσωτερικὸ αὐτῆς τῆς συσσωρεύσεως. Ὡς ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συγκρούσεως ἔχομε ἐκδηλώσεις περιορισμένης ἢ μεγάλης ἐντάσεως, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑπάρχει ἀπεγκλωβισμὸς καὶ διαφυγὴ μικρῶν ἢ μεγάλων ποσοστῶν ἀπό τὴν μὴ ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια[1].

Ὅταν κάνουμε ἀναφορά στὴν ἀλήθεια καὶ τὴν αναζήτησίν της, μὲ κανένα τρόπο δεν ἔχομε κατά νοῦ τον τεμαχισμό, τὴν μερικότητα. Πολλοί ταυτίζουν αὐτά τὰ θραύσματα μὲ τὴν ἀλήθεια. Ὅμως ἢ αὐταπατῶνται ἢ ἐξαπατοῦν ἑαυτούς καὶ ἀλλήλους. Ἑμεῖς ἐννοοῦμε αὐτήν τὴν κατάστασι ἡ ὁποία προσεγγίζει τὸ πλήρες ή τὸ απόλυτο. Ὑπάρχει, ἄραγε, κάποιος ὁ ὁποῖος μπόρεσε νὰ ἀποδώση κάποια συμβάντα μὲ τρόπο ὥστε αὐτὰ νὰ ἀνταποκρίνονται σ’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἀλήθεια;

ΣΤΟ ΕΑΤ-ΕΣΑ

ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΕΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

«Κάθε χρόνο στις 23 Ιουλίου πραγματοποιείται μια σεμνή τελετή στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, άλλοτε τόπο βασανιστηρίων και σήμερα Μουσείο Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Αντίστασης. Στο προαύλιο βρίσκεται η προτομή του Σπύρου Μουστακλή. Πολιτικά κόμματα και φορείς καταθέτουν στεφάνια. Ακολουθεί μια βουβή περιήγηση στον χώρο των κελιών και η εκδήλωση ολοκληρώνεται με μια σύντομη ομιλία.

Έπειτα από τόσες δεκαετίες, ξανάρχεται στο μυαλό το ίδιο ερώτημα: Άξιζε τον κόπο; Μήπως οι διαψεύσεις που ακολούθησαν μας οδηγούν σε μια επανατοποθέτηση; Για μένα, η ανάγκη να γράψω αυτό το βιβλίο λειτούργησε απελευθερωτικά. Η μνήμη δεν είχε ξεθωριάσει, λες και περίμενε να έρθει η ώρα να καταγραφεί εκείνη η «περιπέτεια» που ζήσαμε τότε.

Η ιστορική δράση κρίνεται μέσα στο πλαίσιο των συνθηκών που τη γέννησαν. Η χούντα του 1967-1974 υπήρξε μια ύβρις. Τόσο εγώ όσο και άλλοι θεωρήσαμε ότι δεν μας ταίριαζε να παραμείνουμε αδρανείς απέναντί της. Τώρα, όμως, βλέποντας τα πράγματα ύστερα από τόσα χρόνια, εκτιμώ ότι λίγα κάναμε. Έπρεπε να φανούμε ακόμα πιο πείσμονες στον αγώνα μας για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, για την δημοκρατία, για την πατρίδα και την ελευθερία.

Κι αυτός είναι ένας αγώνας που συνεχίζεται πάντα, έστω και με άλλες μορφές». (Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

Ο Γιάννης Σεργόπουλος (γενν. το 1950) φοιτητής της Νομικής Σχολής Αθηνών κατά την διάρκεια της δικτατορίας συνελήφθη, κρατήθηκε και βασανίστηκε στα μπουντρούμια του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί την προσωπική του μαρτυρία όχι μόνο για την κράτηση και τον βασανισμό του στα χουντικά κελιά, αλλά και για τα παγκόσμια γεγονότα των χρόνων εκείνων, που σημάδεψαν πολλές γενιές.

Ο πόλεμος στο Βιετνάμ, οι σφαγές αμάχων στις οποίες προχώρησαν τον Μάρτιο του 1968 αμερικανοί στρατιώτες στο χωριό Μάι Λάι, η εξέγερση του Μάη στο Πάρισι, η άνοιξη της Πράγας, η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ τον Απρίλιο του ίδιου έτους, η σφαγή 400 φοιτητών τον Οκτώβριο στο Μεξικό: «Τα παραδοσιακά κόμματα της Αριστεράς στέκονται άκρως επιφυλακτικά απέναντι στο επαναστατικό αυτό τσουνάμι που γοητεύει και παρασύρει τους νέους σε μια βίαιη σύγκρουση με τις δυνάμεις της τάξης. Καίγονται αυτοκίνητα, λεηλατούνται μαγαζιά, αλλά η ώσμωση με την εργατική τάξη είναι προβληματική. Στο Καρτιέ Λατέν αναπαράγονται εικόνες που θυμίζουν την Παρισινή Κομμούνα […] ο δρόμος που ανοίχτηκε δεν έφτασε στο τέρμα του, άφησε όμως ανεξίτηλα σημάδια στο φαντασιακό της ριζοσπαστικής αμφισβήτησης».

Φινλανδοποίηση ή Ελλαδοποίηση;

«Γιατί πρέπει να έχουμε εθνική στρατηγική το ψυχόδραμα; Να τσακωνόμαστε διαρκώς για βραχονησίδες και για μερικά χιλιόμετρα βυθού, που κανείς δεν ξέρει αν ποτέ θα αξιοποιηθούν. Γιατί ζούμε διαρκώς με μύθους και βέβαια με περίσσεια υποκρισία, για το τι είναι ωφέλιμο και τι όχι στη σχέση μας με την Τουρκία; Ακούω και διαβάζω περί κινδύνου φινλανδοποίησης της χώρας μας. Για τους μη μυημένους, ο υποτιμητικός όρος αυτός της διεθνούς πολιτικής αναφέρεται στη στάση ευμενούς ουδετερότητας της Φινλανδίας έναντι της Σοβιετικής Ένωσης μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ουσιαστικά, υποδηλώνει μια κατάσταση διακρατικών σχέσεων στην οποία μια μικρότερη χώρα προσαρμόζει την εξωτερική της πολιτική έναντι μιας γειτονικής μεγαλύτερης υπό τον φόβο πιθανής σύρραξης, από την οποία θα είχε περισσότερα να χάσει. Θα μπορούσα να αναπτύξω εκτενώς, γιατί το πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου ήταν διαφορετικό από το σημερινό και γιατί η Ελλάδα ως χώρα-μέλος της Ε.Ε. δεν διατρέχει κίνδυνο φινλανδοποίησης. Για την ουσία της συζήτησης, όμως, θα σηκώσω το γάντι. Θα φινλανδοποιηθούμε λοιπόν; Μάλιστα! Ε και; Ας κοιτάξουμε τον χάρτη για να αντιληφθούμε τι ακριβώς λέμε. Η μικρή Φινλανδία, που έγινε ανεξάρτητο κράτος μόλις το 1917, είναι εκεί στη θέση της, ευημερούσα, με υψηλή ποιότητα δημοκρατίας, στη δωδεκάδα των καλύτερων κρατών του κόσμου στον δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης, πάνω από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Για δείξτε μου τώρα εσείς πού είναι η ΕΣΣΔ; Γιατί την ψάχνω στον χάρτη, αλλά δεν τη βρίσκω παρά μόνον στα βιβλία Ιστορίας. Ποιος είπατε πως κέρδισε είπαμε; […] Μπορούμε οι Έλληνες να ανεβούμε βιοτικό επίπεδο; Να γίνουμε Φινλανδοί στην οικονομία, τη Δημοκρατία, την εκπαίδευση, την υγεία; Κι αν αυτά σημαίνουν πως πρέπει να συνεργαστούμε με τον ιδιότροπο γείτονά μας, ας βρούμε τον τρόπο να το κάνουμε. Νίκος Μαραντζίδης, 18-10-2020, Καθημερινή

«Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι, που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι, που μιλάνε σοβαρά». Mark Twain

Είναι αλήθεια, ότι δεν συνίσταται να παρατίθενται τόσο εκτεταμένα αποσπάσματα από άλλο άρθρο, αλλά ας μας συγχωρεθεί αυτό το …παραστράτημα, καθώς αξίζει στον αρθρογράφο αυτή η τιμή. Ο Νίκος Μαραντζίδης δεν είναι δα και κάποιο τυχαίο πρόσωπο και οι συστάσεις μάλλον περιττεύουν: είναι από τους πιο γνωστούς opinion makers παράλληλα με την πορεία του ως καθηγητής στο ΠΑΜΑΚ και μέλος του ΔΣ του ΕΛΙΑΜΕΠ, το διαβόητο think tank που καθορίζει την εξωτερική πολιτική της χώρας.

Σε κάθε περίπτωση, θεωρήσαμε σκόπιμο να τον ανακηρύξουμε ως «τιμώμενο πρόσωπο» των Επιδρομών, όχι για την πρωτοτυπία της σκέψης του (θα το εξηγήσουμε παρακάτω), αλλά γιατί με έναν χοντροκομμένο, αλλά τολμηρό, λόγο σκίζει το ευτελές γαλανόλευκο στρατσόχαρτο, με το οποίο φροντίζει να τυλίγει η κυβέρνηση τις κόκκινες γραμμές, που διαρκώς μετακινεί, τις μυστικές συμφωνίες που συνομολογεί και τα παρακάλια στην μαντάμ Μέρκελ να μεσολαβήσει για να μην την κάνει διαρκώς ρεζίλι ο Ερντογάν.

Η λέξη ταμπού δεν είναι άλλη από την «φιλανδοποίηση».

ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ: IN CAUDA VENENUM

«Το παρὸν [δεν] εἶναι [τίποτε περισσότερο] ἀπὸ τὸ παρελθὸν συσπειρωμένον διὰ δρᾶσιν, ἐνῶ τὸ παρελθὸν [εἶναι] τὸ παρὸν ἀνεπτυγμένον διὰ τὴν κατανόησίν μας». Durant Will., Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού, Τόμος στ΄, Μεταρρυθμίσεις

«Το εφεύρημα του «συνταγματικού τόξου» είναι η βάση πάνω στην οποία θα μπουν τα θεμέλια του μεταμνημονιακού καθεστώτος στον Ελλαδικό χώρο, στη γραμμή που επιτάσσει η ενοποιημένη κυριαρχία. Ήδη η διαπραγμάτευση των κανόνων που θα υπάρξουν φτάνει μέχρι και στην αναθεώρηση του συντάγματος το οποίο απαγορεύει (λόγω ΚΚΕ, όπως ήδη αναφέραμε), το να τεθεί εκτός νόμου ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Αυτές οι σκληρές διαπραγματεύσεις έχουν σχέση και με την διατύπωση του Χρύσανθου Λαζαρίδη πως και ο Σύριζα είναι εκτός «Συνταγματικού τόξου». Αυτό σημαίνει περισσότερα εχέγγυα συμμόρφωσης. Ας το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους οι όποιοι συνοδοιπόροι ή υποστηρικτές από τον λεγόμενο A.-A. χώρο.» Ανάγνωσμα περί εγκληματικών συμμοριών και συνταγματικού τόξου – Anarchy press, 28-9-2013, Η.Α.

Τα παρατεταμένα χειροκροτήματα των χιλιάδων αντιφασιστών διαδηλωτών κάθε πολιτικής και κοινωνικής προέλευσης, οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί έξω από το Εφετείο, στο άκουσμα της καταδίκης αρχικά του Ρουπακιά και κατόπιν της ηγετικής ομάδας, βουλευτών και απλών μελών της Χρυσής Αυγής για ένταξη σε «εγκληματική οργάνωση», μόνο θλίψη μπορούν να προκαλούν κατά την γνώμη μας σ’ όσους διατηρούν κατ’ αρχήν τον αυτοσεβασμό τους και αφ’ ετέρου αρνούνται με συνέπεια να αφομοιωθούν και να αφομοιώσουν εξουσιαστικές λογικές και ιδεολογήματα.

Ήταν ένα χειροκρότημα πρώτα απ’ όλα στην απόφαση της «δικαιοσύνης» να σφραγίσει ποινικά την σχέση του «συνταγματικού» ή «δημοκρατικού τόξου» απέναντι στην δήθεν «παραφωνία» που γέννησε η πολιτική και κοινωνική «κρίση» της τελευταίας δεκαετίας. Το «τέρας» μάς λένε νικήθηκε, το «Κακό» αντιμετωπίστηκε, «έκλεισε ένας τραυματικός κύκλος της χώρας», «η δημοκρατία νίκησε»· Μητσοτάκης, Τσίπρας, Σαμαράς, Γεννηματά, Κουτσούμπας και Βαρουφάκης αποτελούν το «τείχος της δημοκρατίας» σύμφωνα με το πανηγυρικό λίγες ημέρες πριν την απόφαση πρωτοσέλιδο της συριζαίικης «Εφημερίδας των συντακτών».

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ «ΚΛΑΣΣΙΚΑ» ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΥ…(4)

Ο αταλάντευτος…

Ο μεγάλος αντιφασίστας ηγέτης Κυριάκος Μητσοτάκης χαριεντίζεται με τον Ηλία Κασιδιάρη, μάλλον για να τον συγχαρεί για τις 49 ψήφους που πήρε το 2015 ο Χρυσαυγίτης βουλευτής Χ. Αϊβατίδης, ενώ η Χρυσή Αυγή διέθετε μόνο 16 βουλευτές… Πιο αταλάντευτη στάση δεν γίνεται…

«Ως Πρωθυπουργός απέχω συνειδητά από τον σχολιασμό δικαστικών κρίσεων. Ως Έλληνας πολίτης, όμως, συμμετέχω στην καθολική ικανοποίηση για την αναγνώριση του εγκληματικού της χαρακτήρα. Και είμαι υπερήφανος για την αταλάντευτη στάση της παράταξής μας που έθεσε ως στρατηγικό της στόχο την πολιτική και κοινωνική περιθωριοποίηση της Χρυσής Αυγής», δήλωσε ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης.

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ «ΚΛΑΣΣΙΚΑ» ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΥ…(3)

«Να δούμε τι θα πει και η Χρυσή Αυγή…», είπε και ελάλησε η σοφή κουκουβάγια του Συρίζα..

Πρόεδρος ολόκληρης της βουλής.
Ο θεσμός πάνω απ’ όλα…

 «Στη Βουλή δεν υπάρχουν ευπρόσδεκτες και μη ευπρόσδεκτες ψήφοι… Δεν έχουμε μιλήσει με τη Χ.Α. Από ’κει και πέρα η Βουλή λειτουργεί με 300. Ποτέ δεν αφαιρέθηκε καμιά ψήφος από καμιά μεριά. Αυτό που σας λέω δεν αποτελεί πρόσκληση προς τη Χ.Α. Αλλά επειδή ο εκλογικός νόμος είναι ένα κορυφαίο ζήτημα και κάθε κόμμα έχει τη δική του άποψη, περιμένουμε να δούμε τι θα πει και η Χ.Α…», δήλωσε στις 30 Ιουλίου 2016 ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, μεταξύ άλλων, σε συνέντευξή του στο ΣΚΑΪ. Στα κορυφαία ζητήματα δεν χωρά αντιφασισμός και λοιπές παπαρολογίες που λέμε στο πόπολο. Οι κομμουνιστικές συμμαχίες, άλλωστε με τον φασισμό έχουν και μια ιστορία…

«Δεν ήταν ποτέ αθώοι. Το γνώριζαν, το γνωρίζαμε. Σήμερα η ελληνική Δικαιοσύνη το επιβεβαίωσε με μια απόφαση που θα μείνει στην ιστορία. Είναι μια μεγάλη μέρα για τη Δημοκρατία μας. Μέρα δικαίωσης και υπερηφάνειας», Αλέξης Τσίπρας.

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ «ΚΛΑΣΣΙΚΑ» ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΥ…(2)

«Με το σεις και με το σας»…

Είπαμε φιλικές, είπαμε ευγένειες, αλλά εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος…

Η Αγία αντιφασιστική Οικογένεια δεν μπορούσε να απουσιάζει απ’ αυτό το αφιέρωμα. Απολαύστε, λοιπόν, την Ντόρα την Τσαχπίνα…

«Εμένα η Χρυσή Αυγή μου φέρεται με το σεις και με το σας», είπε η Ντόρα Μπακογιάννη θέλοντας να δικαιολογήσει το «πηγαδάκι» που έστησε με τον χρυσαυγίτη βουλευτή Ηλ. Παναγιώταρο στη διάρκεια της πολύ σοβαρής συζήτησης στην Επιτροπή Οικονομικών για το πολυνομοσχέδιο. «Διατηρούν φιλικές σχέσεις μαζί μου, όταν μου μιλούν έχουν μια ευγένεια απέναντί μου. Τι θέλετε δηλαδή, να παίζω ξύλο; Εγώ ομιλώ με όλους στη Βουλή», δήλωσε σύμφωνα με το «Βηματοδότη» τον Ιούλιο του 2013.