ΤΟ ΑΛΥΤΟΝ(;) ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΝΟΜΟΥ ΠΟΛΙΤΗ…

«Ἄλυτον δι’ ἡμᾶς αἴνιγμα εἶναι πῶς ὁ ἑλληνικὸς λαός, ὁ φιλόνομος, ὁ νηφάλιος, ὁ πρακτικός, ὁ οὐδενὸς ἄλλου κατὰ τὴν ὀξύτητα τοῦ πνεύματος ὑστερῶν καὶ ἄριστος τῶν ἰδίων του ὑποθέσεων οἰκονόμος, ἀπεδείχθη ἀδεξιώτερος παντὸς ἄλλου διαχειριστὴς, ἀνίκανος νὰ ἐπιβάλη εἰς τοὺς ἀντιπροσώπους του τὴν ὑπεράσπισιν τοῦ συμφέροντος τῶν πολλῶν καὶ οὐχὶ τῶν ὀλίγων, πρόθυμος εἰς κατάποσιν παντὸς δολώματος, ἀνεπίδεκτος σωφρονισμοῦ ὑπὸ τῆς πείρας, ἐπιλήσμων πάσης συμφορὰς καὶ πρὸς οὐδὲν ἄλλο ἱκανὸς παρὰ μόνον νὰ παρασύρεται καὶ ἔπειτα νὰ μετανοῆ, νὰ κράζη «Ἥμαρτον» τύπτων τὸ στῆθος καὶ νὰ ὑποπίπτει μετ’ ὀλίγον εἰς τὴν αὕτην ἁμαρτίαν, […]ἔξυπνον τέλος πάντων καὶ ἀγαθόν, πιστεύομεν, ἀλλ’ ἀνίκανον νὰ ἀνδρωθῆ παιδίον.» Εμμ. Ροΐδης, Η Πολιτική εν Ελλάδι ρητορεία

Είμαστε βέβαιοι, ότι πρέπει να σκάνε στα γέλια οι άρχοντες οι τοπικοί, οι άρχοντες οι περιφερειακοί και οι κεντρικοί και οι επιτελικοί, οι άρχοντες της κυβερνήσεως και της αντιπολιτεύσεως στα σουαρέ τους με την μαζική ανοησία, που δέρνει τους υποτελείς τους, που παρακαλάνε τους ζάμπλουτους καταστροφείς τους να τους σώσουν τη ζωή και να τους δώσουν μερικά ψίχουλα με απλωμένο χέρι σαν ζήτουλες.

Η μια καταστροφή μετά την άλλη, μεσούσης της περίεργης αυτής «πανδημίας», που αντί οι ασθενείς να ψάχνουν τους γιατρούς γίνεται κυρίως το αντίθετο κι ακόμα βρισκόμαστε στον μήνα Οκτώβριο. Ακόμα και ο περιλάλητος «θεός της Ελλάδας» αγανάκτησε, τα μάζεψε και έφυγε.