Για την προστασία της υγείας και της συνείδησης
Μηδαμινή σημασία έχει αν τα σχολεία ανοίξουν στις 7 ή στις 14 Σεπτεμβρίου. Το ζήτημα είναι ότι το υπουργείο παιδείας σκοπεύει να στοιβάξει 25 μαθητές σε μια τάξη με το να μεταθέσει την δική του ευθύνη στους μαθητές, στα νήπια(!) και στους δασκάλους-καθηγητές. Αν αναλογιστούμε ότι τα σχολεία άνοιξαν στις αρχές Μαΐου για την Δευτεροβάθμια εκπαίδευση και αρχές Ιουνίου για την Πρωτοβάθμια με ελάχιστα κρούσματα ανά ημέρα, με «σπασμένα» τμήματα και ένα ανά θρανίο, αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της κοροϊδίας του υπουργείου και του κράτους, κατ’ επέκταση, σε αυτή την φάση με τα εκατοντάδες κρούσματα ανά μέρα. Μάλιστα, την περίοδο του lock down ψηφίστηκε νόμος, όπου προβλέπει την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, από 22 σε 25 στο Δημοτικό, ενώ το όριο στην Δευτεροβάθμια είναι στους 27 μαθητές ανά τμήμα. Όλα αυτά την στιγμή που το κράτος απαγορεύει συναθροίσεις (όπου το βολεύει) λόγω συγχρωτισμού.
Δεν θα μπούμε σε λογικές προτάσεων για την καλύτερη και ασφαλέστερη λειτουργία των σχολείων, παρ’ όλο που αυτές είναι προφανείς και υπάρχουν λύσεις για αίθουσες, ανθρώπινο δυναμικό και αριθμό μαθητών ανά τμήμα. Το κράτος ΔΕΝ νοιάζεται για την υγεία και την προστασία κανενός μας. Για το μόνο που ενδιαφέρεται, είναι η όσο το δυνατόν συνέχιση της «κανονικότητας» και η διατήρηση των ισορροπιών του στην κοινωνία, ώστε να μην υπάρχουν εντάσεις και η πάση θυσία μετάθεση της ευθύνης του στους υπηκόους του, ακόμα και στα νήπια. Αυτός είναι και ο λόγος που υποδέχτηκε τα αεροπλάνα με τους τουρίστες με αψίδες νερού και μουσικά όργανα, αλλά κάνοντας δειγματοληπτικούς ελέγχους στους τουρίστες. Το μήνυμα που πέρασε ήταν ότι το κράτος άνοιξε τα σύνορα για τους τουρίστες, αλλά αυτοί δεν ήταν τόσοι ώστε να διασώσουν την οικονομία. Ήταν όμως αρκετοί για την μετάδοση του ιού, αλλά αυτό δεν θα το ακούσουμε ποτέ από κανέναν εκπρόσωπο της κυβέρνησης. Τί και αν τα κρούσματα σημείωσαν αύξηση από την ημέρα ανοίγματος των συνόρων στον τουρισμό, το κράτος έχει βαλθεί να μας πείσει ότι για όλα φταίνε οι νέοι, ασχέτως εάν υπεύθυνο για την λειτουργία ή όχι συναυλιών και μαγαζιών είναι το ίδιο.
Αντί, λοιπόν, να προτείνονται λύσεις προς το κράτος για την εύρυθμη λειτουργία του, καλό είναι να αναλογιστούν οι γονείς την εργαλειοποίηση των παιδιών τους από το κράτος. Καλό είναι να μην παίξουν το παιχνίδι του με την μετάθεση ευθυνών. Μπορούν και οφείλουν να προστατέψουν όχι μόνο την υγεία τους, αλλά και την συνείδησή τους. Να κρίνουν οι ίδιοι εάν πρέπει να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο και πότε πρέπει να τα διακόψουν εφ’ όσον διαπιστώσουν ότι αυτά βρίσκονται σε κίνδυνο και να μην περιμένουν κρατικές οδηγίες για την υγεία των παιδιών τους, από το κράτος που το μόνο που νοιάζεται είναι η ύπαρξή του, να μεταφέρει πάντοτε τις ευθύνες προς τα «κάτω» και το πώς να καταδυναστεύει τις ζωές των ανθρώπων. Η ζωή είναι τόσο μεγάλη και πολυεπίπεδη για να θεωρηθεί μια σχολική χρονιά, κρατικής κονσερβαρισμένης εκπαίδευσης, χαμένη. Επίσης, καλόν και φρόνιμο είναι να κατανοηθεί από τους δασκάλους και τους καθηγητές η παρούσα κατάσταση εξάπλωσης του ιού και ότι η ΚΎΡΙΑ ευθύνη βαρύνει το κράτος.
Όσο υπάρχουν κράτη, η ατομική και συλλογική ευθύνη καταπίνεται και βγαίνει στο προσκήνιο μόνο όταν τα πράγματα βγαίνουν εκτός ελέγχου από μεριάς κράτους. Να μην μένουμε στην διεκδίκηση μασκών, χωρισμό των τμημάτων και άλλων διεκδικήσεων, που συγκαλύπτουν την ουσία, αλλά να επεκτείνουμε τη σκέψη και τη δράση μας ενάντια στην πηγή των δεινών, ενάντια στο ίδιο το κράτος. Αυτές οι στιγμές είναι οι καταλληλότερες για την διεκδίκηση των ζωών μας, ώστε η ατομική και η συλλογική ευθύνη να έλθουν στις πραγματικές τους διαστάσεις.
Ε.
Anarchy press gr 