Η ΑΣΤΕΡΟΕΣΣΑ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ;

«Το καθεστώς της δουλείας ήταν τόσο κατοχυρωμένο που μόνο με μια μαζική εξέγερση των σκλάβων ή μ’ έναν γενικευμένο πόλεμο θα μπορούσε να καταλυθεί. Μια μαζική εξέγερση των σκλάβων, όμως θα μπορούσε να ξεφύγει από κάθε έλεγχο και να στραφεί όχι μόνο κατά των ιδιοκτητών σκλάβων, αλλά και κατά του πλέον επιτυχημένου παγκόσμιου συστήματος καπιταλιστικού πλουτισμού. Αντίθετα, αν το καθεστώς της δουλείας καταλυόταν μ’ έναν πόλεμο, οι υποκινητές του θα μπορούσαν να ελέγξουν τις συνέπειες του. Γι’ αυτό ο άνθρωπος που απελευθέρωσε τελικά τους σκλάβους ήταν ο Αβραάμ Λίνκολν και όχι ο Τζον Μπράουν (σσ. αποπειράθηκε να κλέψει όπλα με σκοπό να οργανώσει εξέγερση). Το 1859 ο Μπράουν απαγχονίστηκε με απόφαση της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης, επειδή αποπειράθηκε, χρησιμοποιώντας περιορισμένης κλίμακας βία να πετύχει το ίδιο ακριβώς, που χρόνια αργότερα, πέτυχε ο Λίνκολν με εκτεταμένη χρήση βίας – να καταργήσει την δουλεία». Howard Zinn, Μια κοινωνική ιστορία της Αμερικής από την εποχή του Κολόμβου ως τις αρχές του 21ου αιώνα

«Θα σας πω δυο λόγια για την φιλοσοφία των μεταρρυθμίσεων. Ολόκληρη η ιστορία της ανθρώπινης ελευθερίας δείχνει ότι ο παραχωρήσεις που έχουν γίνει μέχρι στιγμής στο όνομα της ελευθερίας είναι αποτέλεσμα συγκρούσεων… Χωρίς σύγκρουση δεν συντελείται πρόοδος… Όσοι διατείνονται ότι υποστηρίζουν την ελευθερία, αλλά στην πράξη αποδοκιμάζουν τις ταραχές, είναι αυτοί που θέλουν να θερίσουν την σοδειά χωρίς να έχουν σπείρει. Θέλουν την βροχή, χωρίς αστραπές και κεραυνούς. Θέλουν τον ωκεανό χωρίς τον ορμητικό θόρυβο, που κάνουν τα κύματά του. Ο αγώνας μπορεί να διεξαχθεί σε ηθικό ή σε φυσικό επίπεδο ή και στα δύο. Το σίγουρο όμως είναι ότι πρέπει να διεξαχθεί. Ο ισχυρός δεν παραχωρεί τίποτα, αν δεν του απαιτηθεί να το κάνει. Αυτό συνέβαινε ανέκαθεν και θα συμβαίνει πάντα». Φρέντερικ Ντάγκλας, 1857, γεννημένος σκλάβος

Οι πρόσφατες οργισμένες διαδηλώσεις, που συχνά κατέληγαν σε εκτεταμένες συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις σε δεκάδες πόλεις και στις 50 πολιτείες των ΗΠΑ μ’ αφορμή την δολοφονία ενός αφρό-αμερικανού, επανέφεραν στο προσκήνιο, όχι μόνο το ζήτημα των κοινωνικών δικαιωμάτων και των διακρίσεων, που εξακολουθούν να αφορούν τους έγχρωμους, αλλά και την προοπτική μιας εξέγερσης απαλλαγμένης από μεταρρυθμιστικές λογικές. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;

Το «κενό» που φαίνεται ότι παρουσιάζεται δεν είναι μικρό. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση ή ειδικές γνώσεις για να αντιληφθεί κάποιος ότι το καζάνι «βράζει» εδώ και καιρό στις ΗΠΑ. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε με τον εγκλεισμό λόγω κορωναϊού, που εκτόξευσε τον αριθμό των ανέργων στα 40 εκατομμύρια ανθρώπους. Η δολοφονία του Φλόιντ ήταν απλά η αφορμή, αφού η αστυνομική κτηνωδία είναι συνηθισμένη και καθημερινή, όπως αποδεικνύουν και οι τουλάχιστον 1.000 δολοφονίες κάθε χρόνο κατά την διάρκεια αστυνομικών ελέγχων με την πλειοψηφία των θυμάτων να είναι μαύροι. Όσο για την ρητορική του Τραμπ –με την βίβλο στο χέρι ζητούσε από τους αστυνομικούς να πυροβολούν τους διαδηλωτές– απλά έριξε επί πλέον λάδι στην φωτιά.