Οι φαντασιώσεις ενός ψηφοφόρου

[…] Ω καλὲ ψηφοφόρε, ἀνεκδιήγητε ἠλίθιε, δύστυχε καὶ ἐξαθλιωμένε, ἄν, ἀντὶ νὰ ἀφήνεσαι καὶ νὰ ὑποκύπτεις στὶς παράλογες ἐπωδοὺς πού, κάθε πρωί, γιὰ μιὰ δεκάρα, σοῦ ψέλνουν οἱ ἐφημερίδες, μικρὲς ἢ μεγάλες, γαλάζιες ἢ μαῦρες, λευκὲς ἢ κόκκινες, οἱ ὁποῖες χρυσώνονται γιὰ νὰ σὲ ἐξοντώσουν, ἄν, ἀντὶ νὰ πιστεύεις στὶς χιμαιρικὲς κολακεῖες μὲ τὶς ὁποῖες χαϊδεύουν τὴ ματαιοδοξία σου, μὲ τὶς ὁποῖες περιβάλλουν τὴν ἀξιοθρήνητη καὶ καταρρακωμένη κυριαρχία σου, ἄν, ἀντὶ νὰ στέκεσαι, αἰώνιε ἀργόσχολε, μπροστὰ στὶς βαρύγδουπες κοροϊδίες τῶν ἐκλογικῶν ἀφισῶν, διάβαζες κάποτε-κάποτε, στὴ γωνιὰ τοῦ τζακιοῦ σου, Σοπενχάουερ ἢ Μαξ Νορντάου, δύο φιλοσόφους ποὺ γνωρίζουν πολλὰ γιὰ τοὺς ἐξουσιαστὲς καὶ γιὰ σένα, θὰ μάθαινες ἴσως πράγματα ἐκπληκτικὰ καὶ χρήσιμα […]. Ἡ Ἀπεργία τῶν Ψηφοφόρων τοῦ Ὀκτάβ Μιρμπώ

Αν κάποιος επιθυμεί να έχει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για την ηλιθιότητα που διακατέχει έναν ψηφοφόρο, μπορεί να ανατρέξει στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Στο παράδειγμα μπορεί κάποιος να παρατηρήσει την μετατροπή του ανθρώπου από σκεπτόμενο και αυτόβουλο ον σε χρήσιμο εργαλείο των κυριαρχικών επιδιώξεων.

Στο δημοψήφισμα του 2015 το φαντασιακό των ψηφοφόρων έφτασε στα μέγιστα επίπεδα. Οι ψηφοφόροι χόρεψαν κυκλωτικούς «απελευθερωτικούς» χορούς, ενώ στην πραγματικότητα ο κύκλος της καταπίεσης στένευε με δική τους συγκατάθεση. Το  όχι ή το ναι μιας συγκεκριμένης πρότασης, για το είδος των δεσμών που θα φορούσαν στον πληθυσμό αυτού του τόπου, μετατράπηκαν φαντασιακά σε επανάσταση ή συνέχιση της καταπίεσης αντίστοιχα. Κανείς ψηφοφόρος δεν είδε ότι και το όχι αλλά και το ναι είναι πλευρές του ίδιου καταπιεστικού μηχανισμού. Δεν το είδε γιατί η ιδιότητα του ψηφοφόρου δεν είναι να βλέπει και να προχωράει με ελευθερία κινήσεων, αλλά να κατευθύνεται από την εξουσία, ως αναπόσπαστο κομμάτι και συνδιαχειριστής της καταπίεσής του.