Επιστροφή στην αρχαία μέθοδο

Αγρότες καταπολεμούν τα παράσιτα

φυτεύοντας αγριολούλουδα

αντί να χρησιμοποιούν χημικές ουσίες

Είναι γνωστόν ότι η χρήση φυτοφαρμάκων επηρεάζει αρνητικά το περιβάλλον. Οι τυπικές μέθοδοι καλλιέργειας χρησιμοποιούν τα φυτοφάρμακα ως μέσο για τον έλεγχο παρασίτων και άλλων εντόμων που εμποδίζουν την ανάπτυξη των γεωργικών καλλιεργειών. Όλοι γνωρίζουμε τι κινδύνους προκαλεί η χρήση φυτοφαρμάκων.

Τα φυτοφάρμακα σκοτώνουν τις μέλισσες κατά χιλιάδες αποδεκατίζοντας τον πληθυσμό τους. Επηρεάζουν αρνητικά την υγεία των εργαζομένων στις γεωργικές καλλιέργειες. Επίσης, τα παράσιτα με τη χρόνια έκθεση στα φυτοφάρμακα, προσαρμόζονται αυξάνοντας τις αντοχές τους στις δηλητηριώδεις χημικές ουσίες.

Η μείωση της χρήσης φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων είναι πολύ σημαντική, αφού αυτά είναι μία από τις βασικές αιτίες της ραγδαίας εξαφάνισης των εντόμων. Ακολουθούν η αστικοποίηση/τσιμεντοποίηση και η αλλαγή του κλίματος. «Αν η μείωση του πληθυσμού των εντόμων δεν ανακοπεί, θα υπάρξουν καταστροφικές συνέπειες τόσο για τα οικοσυστήματα του πλανήτη όσο και για την επιβίωση της ανθρωπότητας», προειδοποιούν πολλοί μελετητές. Τα στοιχεία από έρευνες αποδεικνύουν ότι οι πεταλούδες και οι μέλισσες είναι ανάμεσα στα είδη που έχουν δεχτεί το ισχυρότερο πλήγμα. Π.χ.: από το 2000 έως το 2009 οι πεταλούδες μειώθηκαν κατά 58% στις αγροτικές εκτάσεις της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ το 2013, μόνο τα μισά από τα είδη μελισσών που είχαν καταμετρηθεί το 1949, επιβίωναν ακόμα στην Οκλαχόμα των ΗΠΑ. Σύμφωνα με υπολογισμούς, οι μέλισσες στην Αμερική υπολογίζονταν το 1947 στα 6 εκατομμύρια· σήμερα είναι λιγότερες από 2,5 εκατομμύρια.

ΧΑΡΡΑΓΚΑ

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΙΝΕ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΤΟΥΣ

του Mahi Binebine

ΜΤΦ: ΕΛΓΚΑ ΚΑΒΒΑΔΙΑ /σελ. 179
Εκδ. ΑΓΡΑ, 2019

«Χαρράγκα: Αραβική λέξη. Χρησιμοποιείται στην Αλγερία για να χαρακτηρίσει τους πρόσφυγες και μετανάστες, που προσπαθούν να φθάσουν στην Ευρώπη με βάρκα και καίνε τα χαρτιά τους μόλις φτάσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος ή τα πετάνε στην θάλασσα ή τα αφήνουν σε όσους μένουν πίσω για να τα καταστρέψουν, όταν καταφέρουν να μεταναστεύσουν και πάρουν άσυλο. Χαρράγκα είναι τα καμένα χαρτιά, αλλά και οι άνθρωποι που τα καίνε, και κατ’ επέκταση χαρράγκα σημαίνει τους ανθρώπους, που διασχίζουν παράνομα τα σύνορα, αλλά και οποιονδήποτε κάνει κάποια πράξη που δεν σέβεται τους νόμους. Από τις ακτές της Βόρειας Αφρικής, οι Αλγερινοί, Μαροκινοί και Τυνήσιοι χαρράγκα προσπαθούν να φτάσουν σε Ισπανικό έδαφος (Ανδαλουσία, Θέουτα, Μελίγια, διασχίζοντας το Γιβραλτάρ), στην Μάλτα ή στο ιταλικό νησί της Λαμπεντούζα, και από εκεί να συνεχίσουν το δρόμο τους για άλλες περιοχές της Ευρώπης. Οι Σενεγαλέζοι και οι Μαυριτανοί κατευθύνονται προς τα Κανάρια Νησιά, χρησιμοποιώντας τις «πατέρα», μικρές επίπεδες βάρκες, ή φουσκωτά σκάφη. Τα ποσοστά θανάτου των χαρράγκα είναι πολύ υψηλά και το εγχείρημά του διάπλου σε αυτές τις μικρές βάρκες πολύ επικίνδυνο. Ωστόσο, η βαθιά φτώχεια και ακραίες πολιτικές συνθήκες που επικρατούν στις βορειοαφρικανικές χώρες ωθούν τους χαρράγκα να το αποτολμούν.» (Σημείωμα της έκδοσης)

Η ID2020 ΚΑΙ Η ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ

Bρισκόμαστε σε μια κρίσιμη ιστορικά περίοδο, όπου, κατά τη διάρκεια της, θα κριθούν πολλά για το μέλλον της ανθρωπότητας και του κόσμου, όπως τον γνωρίζουμε μέχρι τώρα. Οι εξουσιαστικές υποθέσεις ανοίγουν με ταχύτατους ρυθμούς και οι επιδιώξεις τους μας επιφυλάσσουν ένα μέλλον δυσοίωνο. Η κυριαρχία, ξεδιπλώνει τους σχεδιασμούς της ενεργοποιώντας νέους –και όχι μόνο– πανεθνικούς μηχανισμούς παρακολούθησης, επιτήρησης, ελέγχου και καταστολής με απώτερο σκοπό τον πλήρη έλεγχο και την καθυπόταξη των ανθρώπων.

Στα πλαίσια αυτά έχει συσταθεί και η ID2020, η οποία μεταξύ άλλων δρα στα πλαίσια υλοποίησης της λεγόμενης ατζέντας 2030.

Iδρυτές της περιβόητης Συμμαχίας ID2020 είναι η ελίτ της δυτικής κυριαρχίας, δηλαδή οι:  Microsoft, Accenture, Παγκόσμια Συμμαχία για τα Εμβόλια  και τις Ανοσοποιήσεις (GAVI – Global Alliance for Vaccines and Immunizations), Ίδρυμα Ροκφέλερ (Rockefeller Foundation) και Ideo.org, ενώ κύριοι συνεργάτες της είναι οι: Mercy Corps, Kiva, Hyperledger, iRespond, Care, Simprints, ICC (International Computing Centre for the UN – Παγκόσμιο Κέντρο Πληροφορικής του ΟΗΕ), Fhi360, και το τεχνολογικό εργαστήριο CITRIS του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια που αποτελείται από τις ομάδες άλλων τεσσάρων καλιφορνέζικων πανεπιστημίων, καθώς και την λεγόμενη ανοιχτή κοινωνία του Τζώρτζ Σόρος, και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Αυτή η πολυμελής σύμπραξη λειτουργεί υπό την ομπρέλα του ΟΗΕ, ενώ χρησιμοποιεί και τις εγκαταστάσεις του στη Νέα Υόρκη.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΑ ΓΡΑΠΤΑ

ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ και Μορίς Ζουαγιέ, Λουί Λεκουάν, Γκαστόν Λεβάλ,
Ριρέτ Μερτζάν, Ζαν Πολ Σαμσόν

Συλλογή Κειμένων και παρουσίαση ΛΟΥ ΜΑΡΕΝ
Εκδ. Καστανιώτη / σελ. 332
1η έκδοση Νοέμβριος 2019

Η παρούσα συλλογή, όπως σημειώνουν στον Πρόλογο της παρούσας έκδοσης ο Ζαν–Πιερ Μπαρού και η Συλβί Κροσμάν, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2008 από τις Égrégores Éditions, που σήμερα δεν υπάρχουν, με την Κλερ Οζιάς να πρωτοστατεί με την υποστήριξη των αναρχικών φίλων της. Σύμφωνα με την ίδια, ιστορικό της αναρχίας, αλλά και αγώνων των γυναικών και της καταπίεσης που βιώνουν οι τσιγγάνοι: «Αυτό το βιβλίο φτιάχτηκε με αδελφοσύνη χάρη στην αρωγή και το ταλέντο πολλών τεχνιτών του βιβλίου, ως αναρχικό φόρο τιμής στον ομοϊδεάτη τους, και χάρη στην γενναιόδωρη συμβολή της Κατρίν Καμύ».

Όπως διαβάζουμε μεταξύ άλλων στον Πρόλογο, ο Καμύ συνεισφέρει σ’ όλα τα αναρχικά έντυπα ορόσημα της εποχής του: Le Libertaire, Défense de l’ Homme, La Revolution prolétarienne, Témoins… Τα κείμενα του είναι αδιαχώριστα από τις απόψεις που αντάλλασσε με τους πρωταγωνιστές της ελευθεριακής σκέψης της εποχής, όπως Γκαστόν Λεβάλ, ο Μορίς Ζουαγιέ, ο Λουί Λεκουάν, η Ριρέτ Μερτζάν, Ζαν Πωλ Σαμσόν, οι παρεμβάσεις των οποίων περιλαμβάνονται στην έκδοση.

BRAIN HACKING: ΣΤΟΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ

«Χαλεπόν ετέρου νόον ίδμεναι ανδρός», (Δύσκολο να ξέρεις τι έχει στο μυαλό του ο άλλος). Θεόκριτος, Αρχαίος Έλληνας ποιητής, 3ος π.Χ. αιώνας.

Αυτό, που ο Θεόκριτος περιγράφει με μια φράση χιλιάδες χρόνια πριν αποτελεί μια παραδοχή, ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός που όλοι γνωρίζουμε. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι κρύβεται στο μυαλό ενός ανθρώπου. Ή μήπως έτσι θέλουμε να πιστεύουμε;

Στη σημερινή εποχή, οποιαδήποτε ενέργεια του λεγόμενου σύγχρονου ανθρώπου αφήνει ψηφιακά αποτυπώματα. Η ολοένα και αυξανόμενη εξάρτηση των κινήσεων των ανθρώπων, μέσα από το διαδίκτυο σε όλες τις πτυχές της ζωής τους, έχει καταστήσει εφικτό –και μάλιστα αναίμακτα– να μπορούν οι μηχανισμοί εξουσίας να διαβάζουν το μυαλό του ανθρώπου. Η συλλογή δεδομένων, μέσα από τα ίχνη που αφήνει πίσω του ο κάθε χρήστης, αποκαλύπτουν επαρκή στοιχεία ικανά να δημιουργήσουν το πλήρες προφίλ του χαρακτήρα, της προσωπικότητας και του τρόπου ζωής του. Δεδομένα υγείας, διασκέδασης, καταναλωτικής συμπεριφοράς, πολιτικές, κοινωνικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις, σεξουαλικό προσανατολισμό, σκέψεις, συναισθήματα, διαδρομές, προτιμήσεις, αισθητική και ο κατάλογος είναι ατελείωτος.

Περί τυφλότητος

του Ζοζέ Σαραμάγκου

Εκδόσεις Καστανιώτη

1998 / σελ. 382

Μετάφραση Αθηνά Ψυλλιά

Αν μπορείς να κοιτάξεις, δες.
Αν μπορείς να δεις, παρατήρησε.
Το βιβλίο των Συμβουλών (από την προμετωπίδα του βιβλίου)

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου γεννήθηκε το 1922 στο χωριό Αζινιάγκα, της Πορτογαλικής επαρχίας Ριμπατέζου. Ήταν γιός και εγγονός ακτημόνων αγροτών. Ο πατέρας του λεγόταν Ζοζέ ντε Σόζα. Το «Σαραμάγκου» (=άγριο ραδίκι) ήταν το παρατσούκλι της οικογένειας του πατέρα του, το οποίο κατά λάθος ενσωματώθηκε στην επίσημη καταγραφή του στα μητρώα γέννησης. Καταπιάστηκε με διαφόρων ειδών επαγγέλματα μέχρι να καταλήξει στη συγγραφή. Έγινε παγκόσμια γνωστός μετά τα πενήντα του. Μέλος του ΚΚ Πορτογαλίας από το 1969, δήλωνε άθεος και αυτοχαρακτηριζόταν πεσιμιστής.

Αξιοσημείωτη είναι η συγγραφή μιας σειράς εξαίρετων μυθιστορημάτων, όπως η τοιχογραφία της πορτογαλικής κοινωνίας στο Φωταγωγό, η αλληγορική προσέγγιση του καπιταλιστικού συστήματος και της παγκοσμιοποίησης στη Σπηλιά, η βιτριολική ανορθόδοξη ανασκόπηση της βιβλικής ιστορίας στον Κάιν, η προεπισκόπηση μιας κοινωνίας που αυτό-οργανώνεται ύστερα από τα υψηλά ποσοστά λευκού στις εκλογές στο Περί Φωτίσεως, καθώς και η αντιδογματική προσέγγιση της Καινής Διαθήκης στο Κατά Ιησούν Ευαγγέλιο.

Ο Σωκράτης είχε έναν κόκκορα… (Μέρος Γ΄)

Αυτό μου συμβαίνει από παιδί· μια φωνή μέσα μου, που, όταν έρχεται, πάντα με αποτρέπει από μια μελλοντική πράξη, αλλά ποτέ δε με προτρέπει. Αυτό είναι που εναντιώνεται στο να ασχοληθώ με τα πολιτικά ζητήματα και μου φαίνεται ότι κάνει θαυμάσια. Γιατί, Αθηναίοι, να ξέρετε καλά ότι, αν εγώ είχα από παλιά επιχειρήσει ν’ ασχοληθώ με τα πολιτικά πράγματα, θα με είχατε σκοτώσει εδώ και πολύ καιρό και ούτε τον εαυτό μου θα είχα ωφελήσει σε τίποτε ούτε εσάς. Μη μου κρατάτε κακία, επειδή λέω την αλήθεια. Σωκράτης, Απολογία (31d-e).

Ευρισκόμενος ενώπιον του δικαστηρίου, με κατήγορους που διέθεταν τις περγαμηνές των ευυπόληπτων πολιτών, ο Σωκράτης διατύπωσε μια απολογία με διάθεση να δικαιωθεί ή να πεθάνει, χωρίς να αφήσει κανένα ενδιάμεσο περιθώριο. Η δίκη έγινε σε ανοιχτό χώρο στην αγορά της Αθήνας, με υφασμάτινα παραπετάσματα για σκέπαστρα, προκειμένου να προστατεύουν απ’ τον ήλιο του Ιουνίου. Φαινομενικά, βασικός κατήγορος του Σωκράτη εμφανίζεται ο Μέλητος, «ένας άγνωστος νέος με ίσια μαλλιά κι αραιό μούσι», που μιλάει εκ μέρους των ποιητών. Στην πραγματικότητα, ήταν το ανδρείκελο του βασικού κατηγόρου Άνυτου, ενός απ’ τους πιο ισχυρούς δημοκρατικούς πολιτευτές, ηγετικής φυσιογνωμίας στη μάχη εναντίον των Τριάκοντα και εκπροσώπου στη δίκη των πολιτικών, των εμπόρων και των τεχνιτών. Είχε επί της ουσίας πολιτικές διαφωνίες με τον Σωκράτη, καθώς δεν τον έβρισκε τόσο δημοκράτη όσο θα ήθελε. Ας μην ξεχνάμε ότι η περίοδος αυτή για την Αθήνα είναι τα χρόνια ανάδειξης των δημαγωγών της, που κι ο Αριστοφάνης δεν χάνει ευκαιρία να σατιρίσει. Άλλος κατήγορός του ήταν ο Λύκων, άγνωστος κατά τα άλλα, εκπρόσωπος των ρητόρων. Βασικό μέλημά τους ήταν, στο όνομα των πολιτών που εκπροσωπούσαν, να απαλλαγούν απ’ την παρουσία της αλογόμυγας της πόλης.

Οι κατήγοροί του είχαν ήδη περάσει απ’ την ελεγκτική του μέθοδο και η άγνοια κι η ανηθικότητά τους είχαν αποκαλυφθεί. Οι κατηγορίες φτιάχτηκαν έτσι, ώστε να μη φανεί ότι η δίωξη στηριζόταν σε πολιτικές θέσεις. Οι δημοκρατικοί είχαν συμφωνήσει να δοθεί αμνηστία στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Για τον Σωκράτη, που θεωρούνταν ολιγαρχικός στα μάτια τους, έπρεπε να βρεθούν άλλου είδους κατηγορίες. Έτσι, προβάλλουν αδικήματα θρησκευτικής και ηθικής φύσεως. Το ένα είναι ότι ο φιλόσοφος δεν αναγνωρίζει τους θεούς της πόλης, αλλά θέλει να εισάγει «καινά δαιμόνια», μ’ άλλα λόγια νέες θεότητες. Το άλλο είναι, ότι διαφθείρει τους νέους, μέσω των συναναστροφών που έχει μαζί τους και της διδασκαλίας του. Προτεινόμενη ποινή: θάνατος. Η άλλη εναλλακτική ήταν να αυτοεξοριστεί, ώστε ν’ απαλλαγεί. Κανείς δε θα τον αναζητούσε, εφ’ όσον απάλλασσε την αθηναϊκή δημοκρατία απ’ την παρουσία του.

Ο Σωκράτης είχε έναν κόκκορα… (Μέρος Β΄)

Οι ρίζες της φιλοσοφίας του Σωκράτη

Μιλώντας για τις απόψεις του, ας αναφερθεί πως είναι γνωστή η σχέση του Σωκράτη με τον Πυθαγόρα και τους Ορφικούς, όπως επίσης και η αντίθεσή του με τους σοφιστές, που αποτελούσαν το αντίπαλον δέος του στη φιλοσοφία. Για τους σοφιστές, δεν υπήρχε μια παγιωμένη αλήθεια, αναλλοίωτη, αλλά είχε ένα σχετικιστικό πρόσημο. Για τον Σωκράτη, απ’ την άλλη, ήταν ζωτικής σημασίας ν’ αναζητήσει την απόλυτη αλήθεια. Παρόλο που τα έργα των σοφιστών κάηκαν σχεδόν ολοσχερώς ήδη απ’ την αρχαιότητα¹ ακόμη και τα ελάχιστα αποσπάσματά τους είναι αρκετά, για να ξεσηκώνουν και σήμερα ακόμη συζητήσεις. Αν και οι απόψεις των σοφιστών παρουσιάζονται ακόμη και στις μέρες μας ως αντίρροπες θεωρήσεις σε σχέση με τον Σωκρατικό λόγο, εν τούτοις αποτελούν κατ’ ουσίαν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος με σταθερή αξία, που κυλάει διαρκώς και δεν χορταριάζει. Οι απόψεις αμφοτέρων ήταν ανατρεπτικές και ενόχλησαν τους συγχρόνους τους.

Ο Πυθαγόρας (ίσως 570-500/490 Π.χ.), που επέδρασε στη σκέψη του Σωκράτη, υπήρξε φιλόσοφος και μαθηματικός, που είχε ιδρύσει ένα δικό του πνευματικό ρεύμα, τους πυθαγόρειους. Μάλιστα, απ’ τον ίδιο δεν είχε σωθεί τίποτε, αλλά οι απόψεις του άρχισαν να καταγράφονται αργότερα απ’ τους μαθητές του, όπως, δηλαδή, συνέβη και με τον ίδιο τον Σωκράτη, αλλά κι αργότερα με τον Ιησού. Μέσα απ’ την επιστήμη, ο Πυθαγόρας επεδίωκε μια κάθαρση, όπως μαθαίνουμε απ’ τον Ιάμβλιχο. Του αποδιδόταν παντογνωσία και σαμανισμός, με την έννοια ότι εκστασιαζόταν, ήταν δηλαδή μάγος και θεραπευτής. Παρουσιάζεται ακόμη ως εισηγητής της γεωμετρίας στην Ελλάδα απ’ την Αίγυπτο (πυθαγόρειο θεώρημα). Λέγεται ότι αυτός πρώτος χρησιμοποίησε τη λέξη «κόσμος», για να δηλώσει το όλον. Προσπάθησε να ερμηνεύσει αριθμητικά το σύμπαν και υποστήριξε ότι σταδιακά ο άνθρωπος μπορεί να κερδίσει την αθανασία.

Ο Σωκράτης είχε έναν κόκκορα… (Μέρος Α΄)

Είναι αληθές πως η συστηματική ενασχόληση με τον λόγο και τα πεπραγμένα προσωπικοτήτων παρελθόντων χρόνων αποτελεί, στις πλείστες των περιπτώσεων, ένα ταξίδι διαφώτισης και γνώσης. Ως εκ τούτου, η αναζήτηση της αλήθειας, δίχως απόλυτες φόρμες και πνιγηρές παρωπίδες, αποτελεί και τον κατάλληλο ραβδοσκοπικό δίχαλο σε κάθε πνευματικό ταξίδι για την διεύρυνση και τον εμπλουτισμό της αναρχικής θεώρησης. Στο παρόν κείμενο¹ θα παρουσιάσουμε τον βίο και τις απόψεις του Σωκράτη, σε μια προσπάθεια να αναδείξουμε αφ’ ενός την σημασία του απελευθερωτικού του λόγου στους συγχρόνους του κι αφ’ ετέρου την απελευθερωτική δυναμική που παρουσιάζει το σύνολο της ζωής του εν γένει και του ήθους του, ειδικότερα στις μέρες μας. Προφανώς κι ένα μέρος των λεγομένων του, ουδόλως λειτουργεί απελευθερωτικά για τους εξουσιαζόμενους τού σήμερα. Τούτο βεβαίως σε καμμία των περιπτώσεων δεν δύναται να αποτελέσει τροχοπέδη στο να ψηλαφίσουμε λεπτομερώς όσα ο ίδιος μάς άφησε προφορικώς παρακαταθήκη και διασώθηκαν βεβαίως από τους μαθητές του μέσω της καταγραφής. Όπως άλλωστε και οι ουκ ολίγες από τις de profundis διαφωνίες μας με τους λεγόμενους «κλασσικούς» αναρχικούς του 19ου αιώνα ουδέποτε μας εμπόδισαν να αναδείξουμε τα αποθησαυρίσματα τού λόγου και, κυρίως, των εμπειριών τους.

Ωστόσο, θα ήταν χρήσιμο να κάνουμε για άλλη μια φορά πασίδηλο πως μια αναρχική ομάδα, αν πραγματικά αγωνιά για την συνολική απελευθέρωση, οφείλει να μένει σταθερά κι αταλάντευτα στο αντιπολιτικό μονοπάτι. Μ’ άλλα λόγια, δεν ομονοεί σε καμία των περιπτώσεων με τις πάσης φύσεως δημοκρατικές φλύκταινες, ασχέτως αν αυτές εκκινούν από ένα καθόλα «ένδοξο» παρελθόν ή αν πάλι αποτελούν δακρύβρεχτο πόθο της «αντιεξουσιαστικής» αριστεράς και των συν αυτής. Το αντιπολιτικό- αντικρατικό λοιπόν μονοπάτι δεν αποτελεί έναν ακόμη πομφόλυγα ελιγμού στο ημερολόγιο καταστρώματος κάποιων διασκεδαστών της καφενειακής μαρίδας, τόσο κάλπικο μάλιστα όσο ένα χαρτονόμισμα των έντεκα ευρώ. Αντιθέτως αποτελεί μια συγκεκριμένη, εν πολλοίς αναλυμένη και, κυρίως, ανιδιοτελή στάση και πρόταση συγκεκριμένων αναρχικών ομάδων και συλλογικοτήτων απέναντι στην σκλαβωμένη κοινωνία.

Με βάση λοιπόν τα ανωτέρω, δεν προτιθέμεθα να αφήσουμε στα χέρια κανενός ακαδημαϊκού «ειδικού» το όποιο μονοπώλιο άποψης, όσον αφορά πραγματικά φωτισμένους ανθρώπους που προσέφεραν απεριόριστα στο απελευθερωτικό μονοπάτι, με τίμημα μάλιστα την ζωή τους για αυτό, όπως ο Σωκράτης. Ας δούμε, λοιπόν, κατ’ αρχάς το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο έδρασε ο ίδιος κι εν συνεχεία μια παρουσίαση όσων σχετίζονται έμμεσα ή άμεσα με την γενικότερη παρουσία του στην πόλη-κράτος της Αθήνας.

ΣΥΝΗΘΙΣΑΝ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ: ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΒΡΗΚΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ…

«Κανένα πάθος δεν στερεί τόσο αποτελεσματικά από το μυαλό όλες του τις δυνάμεις της δράσης και της λογικής όσο ο φόβος» Edmund Burke

«Ο φόβος συσσωρεύεται και ξεπλένει τις ακτές των εμπειριών μας, ο φόβος περιορίζει τη ζωή μας και μας κάνει ευάλωτους σε τυράννους, που θέλουν να μας σώσουν» David Altheide

Το κράτος και κάθε μορφής εξουσία διαχρονικά επιθυμεί να ορίζει τα αντικείμενα του φόβου των υπηκόων του, τις «δόσεις» φόβου που ζυγίζει ως απαραίτητες για κατανάλωση, αλλά και τον χρόνο χορήγησής τους. Οι ψυχολόγοι ορίζουν ως φοβία τον υπερβολικό φόβο για κάτι, που στην πραγματικότητα είναι λίγο έως και καθόλου επικίνδυνο, ενώ επίσης υποστηρίζουν ότι το πρώτο βήμα για να ξεπεράσει κάποιος τις φοβίες του είναι η κατανόησή τους.

Ένας άνθρωπος τρομοκρατημένος, όπως είναι γνωστό, δεν μπορεί να σκεφθεί, άρα δεν μπορεί και να πράξει, ή όταν ενεργεί αυτό γίνεται σπασμωδικά και με καθυστέρηση. Ο πανικός, άλλωστε, είναι ο χειρότερος σύμβουλος.

«Ατμόσφαιρα, γεµάτη µεν απελπισία, αλλά φτωχή σε ένταση…»

«[…] Μπορεί η σύγχρονη Ελλάδα να «τρέφεται» με τη δυτική σκέψη, αλλά προσπαθεί απεγνωσμένα να χωνέψει τις ξένες επιστημονικές επιτεύξεις. Στην πραγματικότητα, η δίδυμη αδελφή της επιστήμης, η τεχνική, λείπει παντελώς. Οι Νεοέλληνες δεν κατασκευάζουν τον κόσμο, ούτε καν την ίδια τη χώρα τους. Δεν ξέρουν να «φτιάχνουν». Οι άνθρωποι της χώρας αυτής κοπιάζουν αλλά δεν παράγουν έργο. Μεγάλα έργα της σκέψης ή της επιστήμης, της τεχνικής ή της τέχνης δεν βλέπουν το φως της ημέρας. Ο όρος δυνατότητα, χάνοντας την πρωταρχική του σημασία (αυτού που καθιστά δυνατή την επίκαιρη πραγμάτωσή του), κατέληξε να σημαίνει τον ευσεβή πόθο. […] Οι Νεοέλληνες, καθώς αφοµοιώνουν λίγο πολύ την ευρωπαϊκή σκέψη, συλλογίζονται µεν, αλλά δεν σκέπτονται, µιλούν πολύ και δεν έχουν συντεταγµένη γλώσσα, ρωτούν και απαντούν, αλλά χωρίς καµμία συνέχεια· βαδίζουν πάνω σ’ ένα δρόµο, αλλά δεν πορεύονται. Θα ακολουθήσουν ποτέ τη σχολή της σκέψης και, ξεπερνώντας τη σκέψη της σχολής, θα αποκτήσουν επίσης και µνήµη;

Η απουσία σκέψης συνιστά απουσία διαµόρφωσης και µορφής, κι έτσι ούτε το ψυχολογικό ούτε το κοινωνικό µπορούν να ξεπεραστούν. Οι σύγχρονοι Έλληνες µοιάζουν ανίκανοι να κατευθύνουν το δικό τους πεπερασµένο προς το άπειρο. Κι ούτε κατορθώνουν να µεταµορφώσουν τη θλίψη των τραγουδιών τους σε λόγια της αγωνίας. Η γλυκύτητα της ζωής, οι χαρές της γιορτής δεν ορθώνονται σε µορφές της Χαράς, επειδή λείπει ο στοχασµός. Ακόµη και µια παράξενη χαρά της ζωής µπερδεύεται κατά περίεργο τρόπο µε µιαν ορισµένη µελαγχολία, κι όλα αυτά φτιάχνουν µιαν ατµόσφαιρα γεµάτη µεν απελπισία, αλλά φτωχή σε ένταση, χωρίς εµβέλεια οικουµενική». Κώστας Αξελός (1924-2010)

Αυτό το εδάφιο από τα γραπτά του Κώστα Αξελού, της νιότης του, (το έγραψε γύρω στα τριάντα του χρόνια) στριφογυρίζει διαρκώς στη σκέψη μας τον τελευταίο καιρό, αυτή η ατμόσφαιρα «η γεμάτη απελπισία, αλλά φτωχή σε ένταση», είναι περίπου αυτό, που ζούμε μετά την επίσημη άρση των κρατικών αποκλεισμών λόγω της πανδημίας.

Η τουριστικοεξαρτημένη οικονομία, η φούσκα μετά το 2010, καταρρέει με πάταγο συμπαρασύροντας στην πείνα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, που τόσα χρόνια ήξεραν να κάνουν ένα πράγμα. Να περιποιούνται τους τουρίστες, να μαγειρεύουν, να στρώνουν τα κρεβάτια, να τους φέρνουν το φαγητό και τα ποτά.

Ο άγγελος κι ο σκύλος

Κύμα σηκώνει η θάλασσα, κύμα και η φωτιά

σε πνίγουν και σε καίνε (καμιά η διαφορά)

Φλόγες χορεύουν, ξεπηδούν,

μιλάνε στην καρδιά σου

Χτίζεις σπίτια και σταυρούς

για να βρεις την υγειά σου

Του αγγέλου σου δίνεις νερό

κι ο σκύλος κλαψουρίζει

Σκύβει ο άγγελος τού δίνει νερό

κι ο σκύλος τού δακρύζει

Παίρνει το δρόμο ο άγγελος παρέα με το σκύλο

ψάχνουν για ανθρώπους στη στεριά

που έχουν στα μάτια ήλιο

Ένα πετραδάκι… στο οικοδόμημα της ζωής και του θανάτου

Σαν μ’ έριξε ο Θεός, ένα πετραδάκι,
σε τούτη ’δω τη λίμνη τη θαυμαστή,
τάραξα την επιφάνειά της με κύκλους αναρίθμητους.
Μα σαν έφτασα στα βάθη, έμεινα εντελώς ακίνητος.
Χαλίλ Γκιμπράν (Άμμος και αφρός)

Το μεγαλύτερο αγαθό είναι η ζωή, μας λένε οι κάθε λογής ειδικοί και ειδήμονες τους τελευταίους μήνες, με κάθε κόστος!
Η ζωή είναι αναφαίρετο δικαίωμα, μόνον ο Θεός μπορεί να αποφασίσει, μας λένε οι παπάδες!
Και ποιοι είναι αυτοί που νοιάζονται τόσο πολύ για τη ζωή μας;
Μα, είναι εκείνοι που εμείς οι ίδιοι τους έχουμε βάλει να αποφασίζουν το πόσοι από εμάς θα πεθάνουν στους κάθε λογής πολέμους τους που γίνονται για το καλό μας! Πόσοι από εμάς θα πεθάνουν στα εργοστάσια τους που χτίζονται και δουλεύουν για το καλό μας!
Πόσοι από εμάς θα πεθάνουν στα ορυχεία που εξορύσσουν μεταλλεύματα για να χτιστούν τα σπίτια μας, να κατασκευαστούν τα αυτοκίνητά μας, οι έξυπνες οικιακές συσκευές μας και τα κινητά μας, οι υπολογιστές μας, όλες αυτές οι πλαστές ανάγκες που στο τέλος ο αγώνας για την κατάκτησή τους μας γεμίζει φόβο.
Κι αν δεν πεθάνουμε, θα εμφανίσουμε ένα σωρό ψυχώσεις, ένα σωρό λεγόμενα αυτοάνοσα (=όσα η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει), ένα σωρό καρκίνους…

Η ΑΣΤΕΡΟΕΣΣΑ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ;

«Το καθεστώς της δουλείας ήταν τόσο κατοχυρωμένο που μόνο με μια μαζική εξέγερση των σκλάβων ή μ’ έναν γενικευμένο πόλεμο θα μπορούσε να καταλυθεί. Μια μαζική εξέγερση των σκλάβων, όμως θα μπορούσε να ξεφύγει από κάθε έλεγχο και να στραφεί όχι μόνο κατά των ιδιοκτητών σκλάβων, αλλά και κατά του πλέον επιτυχημένου παγκόσμιου συστήματος καπιταλιστικού πλουτισμού. Αντίθετα, αν το καθεστώς της δουλείας καταλυόταν μ’ έναν πόλεμο, οι υποκινητές του θα μπορούσαν να ελέγξουν τις συνέπειες του. Γι’ αυτό ο άνθρωπος που απελευθέρωσε τελικά τους σκλάβους ήταν ο Αβραάμ Λίνκολν και όχι ο Τζον Μπράουν (σσ. αποπειράθηκε να κλέψει όπλα με σκοπό να οργανώσει εξέγερση). Το 1859 ο Μπράουν απαγχονίστηκε με απόφαση της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης, επειδή αποπειράθηκε, χρησιμοποιώντας περιορισμένης κλίμακας βία να πετύχει το ίδιο ακριβώς, που χρόνια αργότερα, πέτυχε ο Λίνκολν με εκτεταμένη χρήση βίας – να καταργήσει την δουλεία». Howard Zinn, Μια κοινωνική ιστορία της Αμερικής από την εποχή του Κολόμβου ως τις αρχές του 21ου αιώνα

«Θα σας πω δυο λόγια για την φιλοσοφία των μεταρρυθμίσεων. Ολόκληρη η ιστορία της ανθρώπινης ελευθερίας δείχνει ότι ο παραχωρήσεις που έχουν γίνει μέχρι στιγμής στο όνομα της ελευθερίας είναι αποτέλεσμα συγκρούσεων… Χωρίς σύγκρουση δεν συντελείται πρόοδος… Όσοι διατείνονται ότι υποστηρίζουν την ελευθερία, αλλά στην πράξη αποδοκιμάζουν τις ταραχές, είναι αυτοί που θέλουν να θερίσουν την σοδειά χωρίς να έχουν σπείρει. Θέλουν την βροχή, χωρίς αστραπές και κεραυνούς. Θέλουν τον ωκεανό χωρίς τον ορμητικό θόρυβο, που κάνουν τα κύματά του. Ο αγώνας μπορεί να διεξαχθεί σε ηθικό ή σε φυσικό επίπεδο ή και στα δύο. Το σίγουρο όμως είναι ότι πρέπει να διεξαχθεί. Ο ισχυρός δεν παραχωρεί τίποτα, αν δεν του απαιτηθεί να το κάνει. Αυτό συνέβαινε ανέκαθεν και θα συμβαίνει πάντα». Φρέντερικ Ντάγκλας, 1857, γεννημένος σκλάβος

Οι πρόσφατες οργισμένες διαδηλώσεις, που συχνά κατέληγαν σε εκτεταμένες συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις σε δεκάδες πόλεις και στις 50 πολιτείες των ΗΠΑ μ’ αφορμή την δολοφονία ενός αφρό-αμερικανού, επανέφεραν στο προσκήνιο, όχι μόνο το ζήτημα των κοινωνικών δικαιωμάτων και των διακρίσεων, που εξακολουθούν να αφορούν τους έγχρωμους, αλλά και την προοπτική μιας εξέγερσης απαλλαγμένης από μεταρρυθμιστικές λογικές. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;

Το «κενό» που φαίνεται ότι παρουσιάζεται δεν είναι μικρό. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση ή ειδικές γνώσεις για να αντιληφθεί κάποιος ότι το καζάνι «βράζει» εδώ και καιρό στις ΗΠΑ. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε με τον εγκλεισμό λόγω κορωναϊού, που εκτόξευσε τον αριθμό των ανέργων στα 40 εκατομμύρια ανθρώπους. Η δολοφονία του Φλόιντ ήταν απλά η αφορμή, αφού η αστυνομική κτηνωδία είναι συνηθισμένη και καθημερινή, όπως αποδεικνύουν και οι τουλάχιστον 1.000 δολοφονίες κάθε χρόνο κατά την διάρκεια αστυνομικών ελέγχων με την πλειοψηφία των θυμάτων να είναι μαύροι. Όσο για την ρητορική του Τραμπ –με την βίβλο στο χέρι ζητούσε από τους αστυνομικούς να πυροβολούν τους διαδηλωτές– απλά έριξε επί πλέον λάδι στην φωτιά.

ΤΟ ΚΚΕ, Η ΠΑΡ’ ΟΛΙΓΟΝ ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΚΑΙ Ο ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ…

Αφελείς δεν είμαστε, γνωρίζουμε δα ότι τα ανώτατα αξιώματα είναι προορισμένα για την «ελίτ της ελίτ», σύμφωνα με την τακτική των «περιστρεφόμενων θυρών». Από καθηγητής πανεπιστημίου, μετά υπερ-υπουργός, μετά CEO σε αεροπορική εταιρία ή τράπεζα, μετά ξανά υπουργός και βουλευτής επικρατείας κ.λπ.

Τέτοια περίπτωση είναι προφανώς και η «επιλογή» του διοικητή της ΤτΕ, που θεσμικά αποτελεί παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με μοναδικό και αδιαφιλονίκητο διεκδικητή τον πανίσχυρο Γιάννη Στουρνάρα.

Η «επιλογή» φέρεται να γίνεται απ’ ευθείας από τον πρωθυπουργό «με ένα τηλεφώνημα», η δε έγκριση από το υπουργικό συμβούλιο και η ψηφοφορία στη βουλή έχουν απλώς το χαρακτήρα πανηγυρικού, όπου οι βουλευτές και οι υπουργοί γλυστρούν από τα σάλια τους για την πρωθυπουργική «επιλογή».

Αυτού του είδους οι αχρείαστες ψηφοφορίες είναι πεδίον δόξης λαμπρόν και για τους αντιπολιτευόμενους, οι οποίοι μπορούν να κάνουν το κομμάτι τους εκ του ασφαλούς. Ούτως ή άλλως αυτός που έχει οριστεί για τη θέση θα την καταλάβει. Ο Συ.ριζ.α. δεν άφησε την ευκαιρία αναξιοποίητη και εξαπέλυσε αντιπολιτευτικούς μύδρους κατά του άκαρδου τραπεζίτη· την ίδια στιγμή τα μέλη του ΔΣ στην ΤτΕ, που πρόσκεινται στον Συ.ριζ.α, ψήφιζαν υπέρ του Στουρνάρα στην σχετική ψηφοφορία.

«Μεγαλειότατε, αυτό που έγινε δεν είναι έγκλημα, είναι κάτι χειρότερο, είναι λάθος!» (Charles Maurice de Talleyrand-Périgord)

Θα θυμάστε τις «προτροπές» εξαγριωμένων «πατριωτών» προς τους φιλομετανάστες κινηματίες και εργολάβους, «αφού τους θέλετε, να τους πάρετε στα σπίτια σας»!

Αυτό ακριβώς έκανε και ο Παπαδημούλης και έπεσαν οι σύντροφοί του να τον φάνε. Τα συντροφικά μαχαιρώματα στην αριστερά είναι πάντα τα πιο ωραία.

Αφορμή το ετήσιο πανηγύρι που λέγεται «πόθεν έσχες» στην βουλή με αφορμή το οποίο και μεταχρονολογημένα δημοσιοποιούνται τα περιουσιακά στοιχεία των βουλευτών δήθεν για λόγους διαφάνειας.

Ο γνωστός και αξιαγάπητος σύντροφος Παπαδημούλης βρέθηκε ότι το 2018 αγόρασε καμμιά δεκαριά διαμερίσματα, ενώ οι αγορές συνεχίστηκαν και το 2019. Για να πραγματοποιήσει τις ως άνω αγορές ρευστοποίησε μέρος της περιουσίας του.

Με τεχνικούς όρους, ο Παπαδημούλης είναι επιχειρηματικό δαιμόνιο, καθώς η αγορά ακινήτων έχει ιδιαίτερα ανοδική πορεία και αυτό φαίνεται από τον κύκλο των αγοραπωλησιών. Πόσους ξέρετε στην αριστερά να είναι και καλοί επιχειρηματίες;

Ο «μεγάλος περίπατος» ή Ένας μισθός όσο μια ζαρντινιέρα

Ο λεγόμενος «μεγάλος περίπατος» του Μπακογιάννη εκτός από την κακογουστιά του, στοίχισε μέχρι τώρα 1.108.165,80 ευρώ! Γιατί τόσα λεφτά; Μα γιατί η κάθε αλουμινένια ζαρντινιέρα στοίχισε 550 ευρώ. Συνολικά, μόνο οι ζαρντινιέρες στοίχησαν 313.500 ευρώ. Όσοι, λοιπόν, έχουν μια δουλειά σ’ αυτό τον τόπο και πληρώνονται με τον βασικό μισθό, πληρώνονται περίπου όσο μια ζαρντινιέρα του Μπακογιάννη. Αυτός δεν είναι λαϊκισμός, ούτε παραλογισμός, παρά η λογική του κράτους που θέλει μια πόλη, υποτίθεται, όμορφη με τους κατοίκους της παραγκωνισμένους και με εντελώς διαφορετικές ανάγκες από αυτές που αναφέρουν οι πολιτικοί.

ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΠΟΡΕΙΕΣ: ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ

«Που βρίσκεται το νομοσχέδιο για τις πορείες; ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ…»  (Εφημερίδα Τα Νέα, 19-6-2020).

Με τον παραπάνω πρωτοσέλιδο τίτλο η ημερήσια εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ιδιοκτησίας Βαγγέλη Μαρινάκη βάζει την απαραίτητη πλάτη στο επικείμενο νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις κάνοντας τον λαγό για ένα «ευαίσθητο» για την κυβέρνηση νομοσχέδιο. Τρεις μήνες μετά την ολοκλήρωση της λεγόμενης δημόσιας διαβούλευσης του περιβόητου νομοσχεδίου σύμφωνα με την συντάκτρια Ελένη Ευαγγελοδήμου, η ψήφισή του παραμένει στα κυβερνητικά συρτάρια. Το δημοσίευμα, με δυο λόγια, «σπρώχνει» προς την ψήφιση του νομοσχεδίου χαρακτηρίζοντάς την μάλιστα πλέον κατεπείγουσα λόγω και του «στραπάτσου» και της κοινωνικής δυσφορίας για τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις στα πλαίσια του «Μεγάλου Περιπάτου.»

Μια πρώτη παρατήρηση έχει να κάνει με την ολοφάνερη, εκτός των άλλων, σύνδεση των κυκλοφοριακών αυτών ρυθμίσεων με τον έλεγχο του κέντρου της πόλης και την καταστολή των διαδηλώσεων, αφού ευθέως τίθεται ο αλληλοσυσχετισμός τους.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα (βλ. Sofokleousin.gr) «ένα από τα εντυπωσιακά στοιχεία του νομοσχεδίου, είναι η ομοιότητα των διατάξεων του με το Νομοθετικό Διάταγμα 794/1971. Δηλαδή το θεσμικό πλαίσιο για την διενέργεια των δημόσιων συναθροίσεων, που ίσχυσε κατά την 7ετία της Χούντας. Σε ορισμένα σημεία η συγκριτική ανάγνωση των δύο κειμένων δείχνει ότι στην πραγματικότητα έχει γίνει μετάφραση από την καθαρεύουσα του 1971, στην δημοτική. Πάρα το γεγονός ότι εφόσον ψηφιστεί το νομοθέτημα, αυτό θα γίνει με τους κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και με βάση το άρθρο 11 του Συντάγματος. Σε κάθε περίπτωση οι εντυπώσεις από τον παραλληλισμό δεν είναι θετικές και αντίκεινται στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου όπου σημειώνεται ότι στόχος είναι «να διαμορφώσει ένα σύγχρονο νομικό πλαίσιο για την άσκηση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι».»

ΥΕΜΕΝΗ: Η ανθρωπιστική βοήθεια και τα δολάρια, δεν μπορούν να καλύψουν τη δυστυχία

Το να βυθίζεις μια χώρα στην δυστυχία, την πείνα και την καταστροφή κάνοντας πόλεμο για τα κυριαρχικά σου συμφέροντα, αλλά παράλληλα πρέπει να έχεις έτοιμες τις ανθρωπιστικές οργανώσεις, να διαχειριστούν μέρος της καταστροφής που έχεις προκαλέσει. Αυτό είναι πολιτισμένη συμπεριφορά. Από την μια να σκοτώνεις και από την άλλη να μοιράζεις ψίχουλα στα ερείπια που προκάλεσες. Μια τέτοια οργάνωση, λοιπόν, η γνωστή UNICEF αναφέρει ότι στην Υεμένη, μετά από πέντε χρόνια πολέμου, 30.000 παιδιά θα μπορούσαν να αναπτύξουν σοβαρό οξύ υποσιτισμό τούς επόμενους έξι μήνες και ότι ο συνολικός αριθμός υποσιτιζόμενων παιδιών κάτω των πέντε ετών θα μπορούσε να αυξηθεί συνολικά σε 2,4 εκατομμύρια. Επί πλέον 6.600 παιδιά κάτω των πέντε ετών θα μπορούσαν να πεθάνουν από διάφορες αιτίες έως το τέλος του έτους. Το σύστημα υγείας είναι υπό κατάρρευση. Μόνο οι μισές δομές υγείας λειτουργούν, με τεράστιες ελλείψεις σε ιατρικό-νοσηλευτικό προσωπικό και εξοπλισμό.

Οι φαντασιώσεις ενός ψηφοφόρου

[…] Ω καλὲ ψηφοφόρε, ἀνεκδιήγητε ἠλίθιε, δύστυχε καὶ ἐξαθλιωμένε, ἄν, ἀντὶ νὰ ἀφήνεσαι καὶ νὰ ὑποκύπτεις στὶς παράλογες ἐπωδοὺς πού, κάθε πρωί, γιὰ μιὰ δεκάρα, σοῦ ψέλνουν οἱ ἐφημερίδες, μικρὲς ἢ μεγάλες, γαλάζιες ἢ μαῦρες, λευκὲς ἢ κόκκινες, οἱ ὁποῖες χρυσώνονται γιὰ νὰ σὲ ἐξοντώσουν, ἄν, ἀντὶ νὰ πιστεύεις στὶς χιμαιρικὲς κολακεῖες μὲ τὶς ὁποῖες χαϊδεύουν τὴ ματαιοδοξία σου, μὲ τὶς ὁποῖες περιβάλλουν τὴν ἀξιοθρήνητη καὶ καταρρακωμένη κυριαρχία σου, ἄν, ἀντὶ νὰ στέκεσαι, αἰώνιε ἀργόσχολε, μπροστὰ στὶς βαρύγδουπες κοροϊδίες τῶν ἐκλογικῶν ἀφισῶν, διάβαζες κάποτε-κάποτε, στὴ γωνιὰ τοῦ τζακιοῦ σου, Σοπενχάουερ ἢ Μαξ Νορντάου, δύο φιλοσόφους ποὺ γνωρίζουν πολλὰ γιὰ τοὺς ἐξουσιαστὲς καὶ γιὰ σένα, θὰ μάθαινες ἴσως πράγματα ἐκπληκτικὰ καὶ χρήσιμα […]. Ἡ Ἀπεργία τῶν Ψηφοφόρων τοῦ Ὀκτάβ Μιρμπώ

Αν κάποιος επιθυμεί να έχει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για την ηλιθιότητα που διακατέχει έναν ψηφοφόρο, μπορεί να ανατρέξει στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Στο παράδειγμα μπορεί κάποιος να παρατηρήσει την μετατροπή του ανθρώπου από σκεπτόμενο και αυτόβουλο ον σε χρήσιμο εργαλείο των κυριαρχικών επιδιώξεων.

Στο δημοψήφισμα του 2015 το φαντασιακό των ψηφοφόρων έφτασε στα μέγιστα επίπεδα. Οι ψηφοφόροι χόρεψαν κυκλωτικούς «απελευθερωτικούς» χορούς, ενώ στην πραγματικότητα ο κύκλος της καταπίεσης στένευε με δική τους συγκατάθεση. Το  όχι ή το ναι μιας συγκεκριμένης πρότασης, για το είδος των δεσμών που θα φορούσαν στον πληθυσμό αυτού του τόπου, μετατράπηκαν φαντασιακά σε επανάσταση ή συνέχιση της καταπίεσης αντίστοιχα. Κανείς ψηφοφόρος δεν είδε ότι και το όχι αλλά και το ναι είναι πλευρές του ίδιου καταπιεστικού μηχανισμού. Δεν το είδε γιατί η ιδιότητα του ψηφοφόρου δεν είναι να βλέπει και να προχωράει με ελευθερία κινήσεων, αλλά να κατευθύνεται από την εξουσία, ως αναπόσπαστο κομμάτι και συνδιαχειριστής της καταπίεσής του.