Καλύτερα 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή, παρά μιας ώρας ελεύθερη ζωή;

«Τοῦ δὲ λόγου τοῦδ᾽ ἐόντος ἀεὶ ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον· γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον τόνδε ἀπείροισιν ἐοίκασι, πειρώμενοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιούτων, ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων ὅκως ἔχει. τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες ποιοῦσιν ὅκωσπερ ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται.» 

Και μολονότι τούτος ο λόγος είναι κοινός, οι άνθρωποι γίνουνται ασύνετοι παντοτινά, και πριν τον ακούσουν, και όταν τον ακούσουν για πρώτη φορά. Γιατί, μολονότι τα πάντα γίνονται σύμφωνα με τούτο το λόγο, μοιάζουν σα να μην τον γνωρίζουν και καταπιάνονται με λόγια και έργα τέτοια, που εγώ τώρα θα διηγηθώ, διαιρώντας το καθένα κατά τη φύση του και λέγοντας πώς έχει. Όσο για τους άλλους ανθρώπους, δεν έχουν συναίσθηση των όσων κάνουν στον ξύπνο τους, όπως λησμονούν τα όσα κάνουν, όταν κοιμούνται.  (Ηράκλειτος, περί φύσεως 53, μτφ Γιώργος Σεφέρης)

«Ούτε να το σκέφτεστε για εκδρομές την Πρωτομαγιά», Νίκος Hard (Χαρδαλιάς), υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας.

Περιμένοντας να περάσουν οι δύο «κρίσιμες εβδομάδες» ως τις επόμενες δύο κρισιμότερες, μια επέτειος πέρασε στα ψιλά, όπως άλλως τε κάθε τι σημαντικό μέσα στην τούρλα του κορωναϊού και της σχεδόν δίμηνης καραντίνας.

Πριν από δέκα χρόνια, στις 23 Απριλίου ο κωμικοτραγικός πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου (ο τελευταίος της δυναστείας) ανακοίνωνε την πτώχευση της χώρας και την υπαγωγή της στο 1ο μνημόνιο. Ο καιρός ήταν υπέροχος, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στην Ελλάδα προς τα τέλη Απριλίου. Το μάτι προσπέρναγε αμέσως τη μουσουδίτσα του ΓΑΠ, που διάβαζε το διάγγελμα και πήγαινε απ’ ευθείας στο φόντο, τη γαλανή θάλασσα τα παλιά αρχοντικά της προκυμαίας και την πράσινη ψαρόβαρκα, που επέστρεφε στο γραφικό λιμανάκι. Μια γνώριμη σε όλους και καθησυχαστική εικόνα διακοπών, που θαρρείς πως ταίριαζε απόλυτα με το διάγγελμα, που παρομοίαζε τη χώρα με καράβι έτοιμο να βυθιστεί, αλλά ευτυχώς θα έβρισκε απάνεμο λιμάνι για να επιδιορθώσει τις βλάβες της.

ΣΚΑΪ, ΣΙΑ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ…

Είναι αλήθεια ότι από αναρχικής σκοπιάς δεν ενδείκνυται να τα βάζει κάποιος αποκλειστικά μ’ ένα γρανάζι ενός μηχανισμού, όσο καλοκουρδισμένο και αν αυτό είναι, όσο και αν εκτιμάται ότι αποτελεί πολύτιμο εργαλείο για την εξουσία. Εδώ θα πρέπει να διευκρινήσουμε ότι πολύτιμο είναι ένα γρανάζι λόγου χάρη των ΜΜΕ και για εκείνους τους εξουσιαστές, τους οποίους συστηματικά αντιπολιτεύεται, αφού μέσω των ψευδοαντιθέσεων που προβάλλουν, θεμελιώνουν τις μεταξύ τους ανύπαρκτες κατ’ ουσίαν διαφορές, με αποτέλεσμα να παγιδεύονται ακόμη περισσότεροι άνθρωποι.

Αδέρφια, όμως, θα μπούμε στον πειρασμό. Είπαμε, η κρατική προπαγάνδα είναι ενιαία και αδιαίρετη, αλλά πώς να μην βγάλουμε το καπέλο στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι για τα επιτεύγματα του εν καιρώ κορωναϊού; Πώς να μην θαυμάσουμε τούτη την Σία την Κοσσιώνη, την πρώτη τραγουδίστρια της συγκεκριμένης «πίστας», η οποία φορώντας αυτό το μονίμως βλακώδες ύφος (με το οποίο εκδηλώνονται οι αδιαμφισβήτητα πενιχρές νοητικές της ικανότητες, που δεν παίρνουν από μερεμέτι) άοκνα ασκείται σ’ αυτά τα παροιμιώδη τρομοδελτία στους καιρούς του κορωναϊού;