Στον Καναδά και στ’ ανεπτυγμένα κράτη, «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν»

Στο ανεπτυγμένο, κυρίαρχο και εύπορο κράτος του Καναδά όλες οι βρωμιές κρύβονται κάτω από το χαλί. Ο άνθρωπος, σε όλα τα ανεπτυγμένα και παραγωγικά κράτη, είναι χρήσιμος μόνο όταν παράγει. Άπαξ και δεν παράγει τοποθετείται στην σκουπιδοσακούλα της κατασκευασμένης και ψεύτικης ζωής μέχρι να σαπίσει. Έτσι, λοιπόν, με αφορμή την επιδημία του κορωναϊού, πολλοί στρατιώτες και γιατροί κλήθηκαν στα τέλη Απρίλη να βοηθήσουν σε οίκους ευγηρίας στο Κεμπέκ και στο Οντάριο. Εκεί, σύμφωνα με έκθεσή τους, βρέθηκαν μπροστά σε αποκαρδιωτικές εικόνες. Οι ηλικιωμένοι ήταν εγκαταλελειμμένοι, υποσιτισμένοι, είχαν μολυνθεί από παράσιτα, ενώ παντού υπήρχαν σάπια τρόφιμα και κατσαρίδες. Οι ηλικιωμένοι κυκλοφορούσαν με βρώμικα ρούχα, ενώ είχαν να κάνουν μπάνιο εβδομάδες. Οι παραπάνω διαπιστώσεις έγιναν γνωστές, σχεδόν ένα μήνα μετά. Ο πρωθυπουργός του Καναδά εμφανίστηκε σοκαρισμένος και δήλωσε ότι πρέπει να γίνει καλύτερη δουλειά στην φροντίδα των ηλικιωμένων και όλοι οι υπόλοιποι γελάσαμε πικρά με τον θεατρινισμό και την υποκρισία του.

Η μοναδική στιγμή

Η μοναδική στιγμή όπου ένα αστυνομικό τμήμα, μπορεί να φωτίσει μια πόλη!

Εμπρησμός και ολοκληρωτική καταστροφή αστυνομικού τμήματος στην Μινεάπολη των ΗΠΑ.

Εξέγερση στη Μινεάπολη μετά την δημόσια εκτέλεση του George Floyd από μπάτσο

Λευκοί μπάτσοι σκότωσαν σε δημόσια θέα τον αφροαμερικανό George Floyd την Δευτέρα 25/5 στην Μινεάπολη των ΗΠΑ. Οι μπάτσοι έβγαλαν από το αμάξι τον Floyd του πέρασαν χειροπέδες, τον ξάπλωσαν στο έδαφος και ένας εξ αυτών τον πάτησε με το γόνατο στον λαιμό μέχρι να πνιγεί, μην δίνοντας σημασία στις εκκλήσεις του Floyd, αλλά και του κόσμου, ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει. Ο σαδισμός του μπάτσου ήταν σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και όταν ο Floyd είχε σταματήσει να αναπνέει εκείνος δεν έφευγε από πάνω του.

Αντί-νουάρ

Οι δυο ερευνητές βρέθηκαν μπροστά σε ένα αποτρόπαιο θέαμα· το πτώμα είχε πεθάνει από γεράματα.

Ο νεκρός –περί ανδρός επρόκειτο– φαινόταν να είναι περίπου 85 ετών. Το σώμα του δεν έφερε καμμία αμυχή ή μελανιά, ίχνη πνιγμού ή στραγγαλισμού. Ήταν αρτιμελές. Η καρδιά του απλώς είχε σταματήσει.

Τάχιστα κινητοποιήθηκαν όλες οι μυστικές υπηρεσίες κι όλες οι υπηρεσίες υγείας. Δεν βρέθηκε τίποτε επιλήψιμο. Το πτώμα, όμως, ακέραιο, είχε καταλήξει στα εργαστήρια της επιστήμης. Αναζητούνταν συγχρόνως η ταυτότητα του μη-θύματος, κάτι πολύ δύσκολο για όποιον πέθαινε από φυσικά αίτια. Φρόντιζε ο ίδιος να τα εξαφανίσει πριν. Ωστόσο, τα στοιχεία του ήταν απαραίτητα, προκειμένου να εντοπιστούν οι αθώοι και ενδεχομένως ίχνη άλλου εν ζωή ηλικιωμένου ατόμου.

Όλες οι αρχές της περιοχής τέθηκαν σε επιφυλακή, αναζητώντας ίχνη ηλικιωμένων. Ειδοποιήθηκαν τα υψηλά ιστάμενα κλιμάκια και το ζήτημα έφτασε στο υπουργείο προστασίας του πολίτη.

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

του Georges Bataille

 Μετάφραση-Επίμετρο Κώστας Γκούνης /σελ. 77

Εκδόσεις του ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ /Αθήνα 2019

Η «Ψυχολογική Δομή του Φασισμού» είναι από τα πρώτα κείμενα που εξετάζουν την απήχηση και την αποτελεσματικότητα της φασιστικής έλξης, με αφετηρία πρόσφατες για την εποχή του συγγραφέα ψυχολογικές, ανθρωπολογικές, και κοινωνικές προσεγγίσεις. Οι λιβιδινικές σχέσεις της μάζας με τον ηγέτη και η αμφισημία του ταμπού, οι δυνάμεις έλξης και αποστροφής που περιβάλλουν το ιερό, οι «ανορθολογικές» πρακτικές οργιαστικής σπατάλης στις «κοινωνίες του δώρου» –όπως μελετήθηκαν από τον Φρόυντ, τον Ντυρκέμ και τον Μαρσέλ Μως, αντίστοιχα– αποτελούν καθοριστικές ιδέες που κατευθύνουν την ανάλυση του Μπατάιγ για τον φασισμό. Στόχος του Μπατάιγ είναι να υπερβεί τον οικονομισμό της διαδεδομένης μαρξιστικής ανάλυσης και να αναδείξει τη σημασία «ανορθολογικών» παραμέτρων, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλεία του φασισμού, αντί να αξιοποιηθούν από το επαναστατικό εργατικό κίνημα. (Απόσπασμα από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

Η «Ψυχολογική δομή του φασισμού», όπως διαβάζουμε στο Επίμετρο της έκδοσης, δημοσιεύτηκε σε δύο μέρη τον Νοέμβριο του 1933 και τον Μάρτιο του1934, στα τεύχη 10 και 11 του περιοδικού La Critique Sociale. Το 1933 ήταν, επίσης, το έτος έκδοσης, στην Κοπεγχάγη, της «Μαζικής Ψυχολογίας του φασισμού» του Βίλχελμ Ράιχ, ενώ δύο χρόνια αργότερα δημοσιεύεται το 1935 στην Ζυρίχη η «Παρακατήθηκη των Καιρών μας» του Έρνστ Μπλοχ, στην ίδια κατεύθυνση κατανόησης της ανόδου του φασισμού στην περίοδο του Μεσοπολέμου.

Ανεμογεννήτριες: Το έγκλημα συνεχίζεται…

Στις αρχές Απριλίου εκτεταμένες και έντονες βροχοπτώσεις έλαβαν χώρα στην ευρύτερη περιοχή της Εύβοιας και ιδιαίτερα στα κεντρικά-ανατολικά παράλια της, με αποτέλεσμα να υπάρξουν σημαντικά προβλήματα σε οικισμούς και οδοποιίες, με αποκλεισμένα από τις πλημμύρες χωριά. Άμεσα, όπως συνήθως γίνεται, η τοπική και περιφερειακή εξουσία έτρεξε να επιληφθεί των καταστάσεων, αναθεματίζοντας τη φύση που ξεσπάει άγαρμπα και μας πλημμυρίζει, καθησυχάζοντας τους πολίτες ότι θα αποζημιωθούν και μοιράζοντας δουλειές στους γνωστούς εργολάβους, σε χωματουργικές και τεχνικές εταιρείες.

Κάτι ψέλλισαν ότι τέτοια βροχόπτωση εκδηλώνεται μια φορά στα 200 χρόνια, κάτι που όμως δεν προκύπτει από κανένα στατιστικό στοιχείο. Απλά γιγαντώνεται ένα γεγονός για να δικαιολογήσει μια ακολουθία αποφάσεων που έχουν ήδη ληφθεί και άλλες που θα δρομολογηθούν. Επειδή το μόνο που γίνεται για πρώτη φορά τα τελευταία 200 χρόνια είναι η διάνοιξη ορεινών δρόμων και εκβραχισμών για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών. Η συγκεκριμένη κουστωδία, βεβαίως-βεβαίως, επισκέφθηκε τον αποκλεισμένο παραλιακό δρόμο Παραλίας Κύμης-Στομίου, ο οποίος μόλις είχε ανοίξει από προηγούμενη κατολίσθηση. Να τονίσουμε εδώ ότι στο συγκεκριμένο σημείο για δεκαετίες εξελίσσεται γεωλογικό φαινόμενο και είναι συχνή και αναπόδραστη η αποκόλληση μεγάλων όγκων βράχου. Υπάρχουν εκθέσεις του ΙΓΜΕ (από το 2008) και από τον καθηγητή Γεωλογίας Ε. Λέκκα που ρίπτουν τις ευθύνες για τα ατυχήματα που προκαλούνται λόγω της συγκεκριμένης γεωλογικής συνθήκης, στο ΠΕΧΩΔΕ και στην Περιφέρεια.

Οι κάτοικοι της Τήνου αντιστέκονται στην εγκατάσταση ανεμογεννητριών

Άγρια καταστολή δέχτηκαν, στις 20 Μαΐου, εκατοντάδες κάτοικοι της Τήνου, που αγωνίζονται ενάντια στην εγκατάσταση ανεμογεννητριών κοντά στα χωριά Καρδιανή και Υστέρνια. Οι συγκεντρωμένοι κάτοικοι ξυλοκοπήθηκαν από τους μπάτσους γιατί εμπόδισαν την διέλευση μηχανημάτων προς τον σχεδιαζόμενο χώρο εγκατάστασης ανεμογεννητριών. Τέτοιο ήταν το μένος των εισαγόμενων στο νησί, σκυλιών του κράτους, που δεν σταματήσουν να χτυπούν ακόμα και όταν ο κόσμος αποχωρούσε από το σημείο. Οι μπάτσοι προχώρησαν και σε οχτώ προσαγωγές ατόμων, οι οποίοι απελευθερώθηκαν αργά την νύχτα μετά τις αντιδράσεις του κόσμου.

Η εξουσία ως φορέας ασθένειας

Δεν θυμόμαστε άλλη εποχή ιστορικά, «εν καιρώ ειρήνης», κατά την οποία η κυριαρχία μπορεί να μαζεύει στα σπίτια και να απελευθερώνει υπό όρους και κατά το δοκούν, τεράστιους πληθυσμού ανθρώπων. Ο φόβος της αρρώστιας και εν τέλει του θανάτου που σερβίρουν από κοινού, κράτος και ΜΜΕ είναι τόσο έντονος, ώστε φαίνεται να ακινητοποιεί κάθε αντίδραση. Τέτοιος είναι ο βαθμός του επιβαλλόμενου φόβου, που το άτομο και ολόκληρες κοινωνίες, παραδίδουν και θυσιάζουν ελευθερίες, χωρίς ιδιαίτερη διάθεση κριτικής· ελευθερίες που πριν λίγο καιρό, θα ήταν αδιανόητο να παραχωρηθούν και ουσιαστικά το άτομο θα ένιωθε κοινωνικά άρρωστο χωρίς αυτές. Τα παραπάνω φαίνεται να τα παίζουν στα δάχτυλα οι κυρίαρχοι και να προωθούν άμεσα σχεδιασμούς που αφορούν τον έλεγχο πληθυσμών, της οικονομίας, των εργασιακών ζητημάτων αλλά και ξεκαθαρίσματα μεταξύ διαφορετικών κυριαρχικών μπλοκ, που σε διαφορετική περίπτωση θα περνούσαν και θα εξελίσσονταν σταδιακά σε βάθος δεκαετιών.

«ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΤΗΝ ΔΩΣΕΙ»

«Δε θέλουμε ν’ απομακρύνουμε τη σάρκα, …. αλλά τη φθορά. Όχι το σώμα, αλλά το θάνατο. Άλλο πράγμα είναι το σώμα και άλλο ο θάνατος, άλλο το σώμα και άλλο η φθορά. Ούτε το σώμα είναι φθορά, ούτε η φθορά είναι σώμα. Και είναι βέβαια φθαρτό το σώμα, δεν είναι όμως φθορά το σώμα. Και το σώμα είναι θνητό, δεν είναι όμως θάνατος το σώμα. Αλλά το σώμα έγινε έργο του Θεού, η φθορά όμως και ο θάνατος εισήχθηκαν από την αμαρτία. Το ξένο λοιπόν θέλω ν’ απομακρύνω, … όχι το δικό μου. Και ξένο δεν είναι το σώμα, αλλά η φθορά… Το σώμα είναι ανάμεσα στη φθορά και αφθαρσία. Απομακρύνει, λοιπόν, τη φθορά και φορά την αφθαρσία. Απομακρύνει αυτό, που πήρε από την αμαρτία και φορά αυτό, που του έδωσε η χάρη του Θεού… Ο στεναγμός, λοιπόν, δεν είναι για το σώμα, αλλά για την επικείμενη φθορά. Και αληθινά το σώμα είναι βαρύ και ενοχλητικό και δυσάρεστο, όχι από τη φύση του, αλλά από τη θνητότητα που αργότερα ήρθε σ’ αυτό». Ιωάννης Χρυσόστομος

Ο τρανσουμανισμός είναι μια τάξη φιλοσοφιών της ζωής, που επιδιώκουν τη συνέχιση και την επιτάχυνση της εξέλιξης και της ευφυούς ζωής πέρα από τη σημερινή ανθρώπινη μορφή και τους ανθρώπινους περιορισμούς μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας, καθοδηγούμενη από αρχές και αξίες που προωθούν τη ζωή.  Max More (1990)

Η παγκόσμια επιβολή δρακόντειων περιοριστικών της ελευθερίας μέτρων με πρόσχημα την καταπολέμηση του κορωναϊού βασίζεται, πρώτα απ’ όλα, στην εμπέδωση του τρόμου, που προκαλείται από τις απώλειες ανθρώπινων ζωών και μάλιστα, όπως τουλάχιστον μας διαβεβαιώνουν οι ειδικοί επιστήμονες, με ανεξέλεγκτο τρόπο. Ασκήσεις, εκτός των άλλων, υποκρισίας; Δίχως καμμία αμφιβολία.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε υποστηρίζει ότι «Όταν ακούω ότι όλα υποχωρούν μπροστά στην προστασία της ανθρώπινης ζωής, πρέπει να πω ότι αυτό δεν είναι απόλυτο. Υπάρχει στάθμιση και αλληλοπεριορισμός στα ανθρώπινα δικαιώματα. Εάν υπάρχει μία απόλυτη αξία στο Σύνταγμά μας, αυτή είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτή είναι απαραβίαστη. Αλλά αυτό δεν αποκλείει ότι κάποτε θα πεθάνουμε…». Φυσικά το να υπερασπίζεται ο Σόιμπλε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σαν αυταξία είναι, ίσως, το καλύτερο ανέκδοτο, που έχουμε ακούσει τώρα τελευταία.

Φεγγάρια δομημένα

Ο χρονοδιακόπτης

της στέρησης ο δότης

σου στέλνει μοιρασμένα

μηνύματα σβησμένα

σε τοίχους γυάλινους

Φεγγάρια δομημένα

της μοίρας μας πιασμένα

στης πόλης τις ταράτσες

ζυγώνουν πληγωμένα

ανθρώπους αόρατους

Η Γη είναι επίπεδη!

Αλήθεια λέω, το διάβασα στο Διαδίκτυο…

Αλήθεια, είστε σίγουροι ότι ζούμε εν έτει 2020; Ήτοι, το έχετε ψάξει ενδελεχώς και επισταμένως; Ουδεμία αμφιβολία υφίσταται επί τούτου; Μάλιστα, καλώς λοιπόν. Ό,τι πείτε. Άλλως τε εγώ είμαι απλώς ένας πόντικας εμιγκρές. Πείτε μου, όμως, παρακαλώ, εφ’ όσον βρισκόμαστε στη δεύτερη δεκαετία του 21^ου αιώνα, γιατί άπαντα τα πέριξ εμού ερεθίσματα με κάνουν και αισθάνομαι ότι ζω στον μεσαίωνα; Κι ασφαλώς δεν είναι μεσαίωνας (μόνον) το σαλαφιστικό/ουαχαμπιστικό Ισλάμ ή οι υπέρ-ορθόδοξοι Εβραίοι˙ και οι φανατικοί χριστιανοί (κάθε δόγματος) «διαπρέπουν» ομοίως!

Στο Αμέρικα, λοιπόν, υπάρχουν ουκ ολίγα εύρωστα «πανεπιστημιακά» ιδρύματα (κατά κανόνα ανήκοντα εις φονταμενταλιστές ευαγγελιστές) που αμφισβητούν από την σφαιρικότητα της Γης, μέχρι και την ύπαρξη άλλων πλανητών(!). Ο θείος Σαμ ξέρει. Κρίμα, βέβαια, που δεν έχει αναγορευθεί κι εκεί επίτιμος διδάκτωρ ο «σεβασμιότατος» Θεσσαλονίκης… Και μη βιαστείτε να βγάλετε εύκολα συμπεράσματα σε στυλ «έλα μωρέ τώρα, κάτι γραφικοί είναι, φάε το τυράκι σου και μη δίνεις σημασία», διότι οι χριστιανικές οργανώσεις που βρίσκονται πίσω από το άνωθι, είναι τόσο ισχυρές οικονομικά και πολιτικά που ανεβάζουν και κατεβάζουν βουλευτές, γερουσιαστές, ακόμη και υποψήφιους προέδρους των ΗΠΑ, μέχρι να πεις μετσοβόνε. Ιδίως στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων –αλλά μιας και για όσους διαθέτουν (ακόμη) δυο δράμια μυαλό η πολιτική είναι μία και αδιαίρετη– γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι μεγάλο μέρος των εν γένει αποφάσεων της αστερόεσσας (έμμεσα ή άμεσα) είναι (και) δικό τους.

Τα εγκλήματα του Tedros Adhanom

άρθρο του John Martin

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μετάφραση του άρθρου του John Martin “The Crimes of Tedros Adhanom” (διαθέσιμο στον σύνδεσμο: https://www.roughestimate.org/roughestimate/the-crimes-of-tedros-adhanom). Σχεδόν όλες οι υποσημειώσεις αναφέρονται από τον ίδιο τον συγγραφέα και παραπέμπουν σε άλλα άρθρα, από όπου αντλεί τις πληροφορίες τους. Όπως γίνεται ξεκάθαρο, η υπερπληροφόρηση και εν μέρει η συνήθεια να μην δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στο διαδίκτυο έχει ως αποτέλεσμα να θεωρούμε ορισμένους θεσμούς ως αυτονόητους. Ίσως κάποιοι να νομίζουν ότι πάντοτε υπήρχε ο Π.Ο.Υ κι ότι χωρίς αυτόν είναι αδύνατον να προστατευτεί η δημόσια υγεία.

Ορισμένοι ακόμη και σήμερα –ελπίζουμε όλο και λιγότεροι– πιστεύουν επίσης ότι πάντοτε υπήρχε παγκοσμιοποίηση και μονάδες υγείας τύπου επιχειρήσεις. Θεωρούν ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς φαρμακοβιομηχανίες και ότι είναι οπισθοδρόμηση να τις ξεφορτωθούμε, επειδή χάρη σε αυτές διασφαλίζεται η παγκόσμια υγεία. Προφανώς, αυτοί που το πιστεύουν ακόμη έχουν ιδιαίτερα ασθενή ή επιλεκτική μνήμη ή είναι σήμερα παιδιά.

Έγιναν –κι εξακολουθούν να γίνονται– υπεράνθρωπες προσπάθειες και πολλοί πόλεμοι, μέχρι να μάθουμε να σκεφτόμαστε ότι ο κόσμος είναι ένα παγκόσμιο χωριό κι ότι αρκεί να απλώσεις το χέρι σου και θα φτάσεις στην άλλη άκρη του. Η παγκόσμια διακυβέρνηση χτίζει σιγά και μεθοδικά –αν και τελευταία φαίνεται να βιάζεται και να κάνει πολλά λάθη και παραλήψεις, αποκαλύπτοντας όλο και περισσότερο τα ματωμένα δόντια της– το σύστημα παγκόσμιου ελέγχου που θέλει να προωθήσει.

Ας υπενθυμίσουμε ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ) ιδρύθηκε μόλις το 1948, μετά την δεύτερη παγκόσμια ανθρωποσφαγή, ότι στο μεταξύ οι φαρμακοβιομηχανίες ευθύνονται για πολύ μεγαλύτερα εγκλήματα από ό,τι οι βιομηχανίες όπλων, ότι το σύστημα του πατενταρισμένου φαρμάκου αποκλείει από την οποιαδήποτε θεραπεία μεγάλες ομάδες ανθρώπων, ότι τα ίδια τα φάρμακα και η αντιμετώπιση της ασθένειας έχει πάψει από καιρό να είναι ουσιαστική. Στο όνομα της επιστήμης και του ορθολογισμού, κάθε προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η ζωή –και ο θάνατος βέβαια– ολιστικά και συνολικά, σε συνδυασμό με ό,τι μας περιβάλλει αντιμετωπίζεται ως δεισιδαιμονία. Θα επανερχόμαστε σε αυτά τα ζητήματα σε επόμενα κείμενα.

Το παρόν άρθρο αξίζει να διαβαστεί προσεκτικά, επειδή θίγει ουσιώδη ζητήματα και έρχεται να αποκαλύψει όχι μόνο τα σαθρά θεμέλια του Π.Ο.Υ, του οποίου ηγούνται άνθρωποι-πιόνια, αλλά και να αναδείξει για άλλη μια φορά την παγκόσμια διασύνδεση απατεώνων. Ούτε λίγο ούτε πολύ, κάνει σαφή τον ρόλο του ιδρύματος Bill and Melinda Gates στον τρόπο διαχείρισης του ιού από τον Π.Ο.Υ. Μοιάζει μέσα από τα ΜΜΕ να μιλάει ένα πρόσωπο, που φοράει πολλές μάσκες τελικά.

Εννοείται, ότι η προτροπή του John Martin, για φυλάκιση του Tedros Adhanom, δεν μας εκφράζει ως αναρχικούς.

 ***

Ο Tedros Adhanom του Π.Ο.Υ θα έπρεπε να περάσει από δίκη και να δικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Ο Tedros Adhanom Ghebreyesus, δεν είναι μόνο ο πρώτος διευθυντής του Π.Ο.Υ χωρίς πτυχίο ιατρικής σχολής, αλλά επίσης έχει και κάποιο [ένα ιδιαίτερο] πολιτικό υπόβαθρο σε σύγκριση με τους προκατόχους του. Στην ηλεκτρονική βιογραφία του, ο Π.Ο.Υ παραθέτει τα προσόντα του ως υπουργού υγείας της Αιθιοπίας από το 2002 ως το 2012, παραθέτοντας εντυπωσιακά στοιχεία.

Εκτός από τα «ιατρικά του διαπιστευτήρια», ο Tedros τυγχάνει να είναι και μέλος του Tigray People’s Liberation Front (TPLF) [Μετώπου Απελευθέρωσης του Λαού του Tigray, TPLF], μιας οργάνωσης τόσο ειρηνικής όσο δηλώνει το όνομά της. Ιδρύθηκε ως κομμουνιστικό επαναστατικό κόμμα που ανήλθε στην εξουσία το 1991, καθοδήγησε μια εκστρατεία ανταρτών εναντίον της δικτατορίας Mengistu και σχημάτισε συνασπισμό με δύο άλλα εθνοτικά κόμματα μετά την εξορία του.

Με την πάροδο του χρόνου, το TPLF άρχισε να ασκεί όλο και μεγαλύτερη επιρροή πάνω στα άλλα δύο κόμματα. Οι περισσότεροι στρατηγοί και βασικοί ηγέτες στην κυβέρνηση είναι από το Tigray, συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού, ο οποίος κυβέρνησε τη χώρα για 21 χρόνια μέχρι τον θάνατό του. Το Tigray αντιπροσωπεύει μόνο το 6% του πληθυσμού της Αιθιοπίας· μία από τις μεγαλύτερες εθνοτικές ομάδες είναι η Amhara που στήριξε κατά κύριο λόγο το καθεστώς Mengistu.

11 Θέσεις περί Κυριαρχίας, Δίκαιου Πολέμου και Ανταρσίας

του Hugo Grotius

Εισαγωγή-Μετάφραση: Φωτεινή-Ηλέκτρα Χριστακοπούλου

σελ. 122 / Εκδόσεις Ρώμη

Αθήνα, Ιανουάριος 2020

(Ο Ούγκο Γκρότιους) Ασκώντας κριτική στην κατά Μποντέν έννοια της κυριαρχίας εισαγάγει την διάκριση των εξουσιών 150 χρόνια πριν από τον Μοντεσκιέ, όπως επίσης και την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας, αποδεικνύοντας με νομικά επιχειρήματα τό γιατί έχουν κυριαρχία τα αντιπροσωπευτικά σώματα. Αντλεί την επιχειρηματολογία του από την Αρχαία Ελλάδα (Θουκυδίδη, Αριστοτέλη), την Ρώμη, το Βυζάντιο και τη σχολή του Ακινάτη. Δείχνει λογικά το δικαίωμα κήρυξης πολέμου για την υπεράσπιση σημαδιών κυριαρχίας, το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι με άλλα μέρη για την διεξαγωγή αυτού του πολέμου, το πότε ένας τέτοιος πόλεμος είναι δίκαιος δημόσιος πόλεμος, το πώς μεταβιβάζεται κυριαρχία από το ένα εμπόλεμο μέρος στο άλλο πέραν των υλικών λαφύρων και λείας κ.λπ.

Εφαρμόζει την θεωρητική του ανάλυση στο ιστορικό γεγονός της Ολλανδικής Εξέγερσης κατά της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του ισπανού Φιλίππου Β′, στην οποία συμμετείχε ενεργά όντας επιφανές στέλεχος της Ολλανδικής διπλωματίας και ως ο βασικός θεωρητικός θεμελιωτής της Συνθήκης της Βεστφαλίας, που αποτελεί μέχρι σήμερα τον κεντρικό πυρήνα της συγκρότησης των κρατών κατά το (Γκροτιανό) Σύστημα Διενθούς Δικαίου. Αποδεικνύει το δικαίωμα ανταρσίας λόγω επιβολής φορολογίας από τον επικυρίαρχο (Ισπανούς) προς τους κυριαρχούμενους (Κάτω Χώρες) και το γιατί πρόκειται για δημόσιο δίκαιο (μη εμφύλιο) πόλεμο. (Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

Το τελευταίο χρονικό διάστημα ακούμε όλο και περισσότερο για την λεγόμενη επιστροφή στην κανονικότητα. Μετά, δηλαδή, από την ανατροπή του παντοκράτορος covid 19, που ευθύνεται για όλα τα δεινά που υπέστη το ανθρώπινο γένος, είμαστε έτοιμοι να γυρίσουμε πίσω στην υπέροχη ζωή μας, που ονομάζουν επιστροφή στην κανονικότητα.

Μεταφέρεται, μάλιστα, με τέτοιον τρόπο από τα χείλη των πολιτικών υπηρετών της εξουσίας, των αργυρώνητων επιστημόνων και των ντελάληδων τους, τα μέσα μαζικής διαστρέβλωσης, ώστε αυτή η επιστροφή δημιουργεί φαντασιακά έναν διακαή πόθο να πραγματοποιηθεί. Ένα σύνθημα, ένα συλλογικό πρόταγμα που σε πολλούς υπηκόους φαντάζει, ως την περιήγησή τους στην χώρα του ποτέ, σ’ έναν καλύτερο κόσμο. Εξ άλλου, όπως λέει κι ο λαός, κάθε φέτος και χειρότερα, κάθε πέρυσι και καλύτερα. Αυτή η λαϊκή θυμοσοφία στον πυρήνα της εμπεριέχει μια κοινωνική συνειδητοποίηση ή αναγνώριση. Πάρα ταύτα, όμως, η επιστροφή σε μια προηγούμενη κατάσταση γίνεται πολλές φορές ένα ποθητό ζητούμενο.

Πάμπολλα παραδείγματα μάς επιβεβαιώνουν αυτή την τάση. Ιστορικά, όμως, έχει αποδειχθεί ότι ποτέ δεν μπορεί να επιστρέψεις σε μια προηγούμενη κατάσταση. Η οργανωμένη εξουσία το υπόσχεται με μύριους τρόπους και οι υπήκοοι τους αναλαμβάνουν να το πραγματοποιήσουν, ασχέτως αν από τους περισσότερους ακούς όλοι ίδιοι είναι, κλέφτες κ.λπ. Αυτό, από μόνο του, φαντάζει εκφυλιστικό. Προσφέρεις το σώμα σου σε μία οικειοθελή σφαγή, ενώ υποτίθεται πως δεν τη θες. Εδώ δεν μιλάμε για ένα φαινόμενο σαδομαζοχισμού, αλλά κοινωνικού κανιβαλισμού.

Η επερχόμενη κανονικότητα

Όσο και αν πάσχιζαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές, στοιβαγμένες σ’ εκείνο τον στενάχωρο τόπο, να τον παραμορφώσουν, όσο κι αν τον είχαν βουλιάξει στην πέτρα για να μη φυτρώνει τίποτε πάνω στη γη συνθλίβοντας και το παραμικρό χορταράκι που ξεμυτούσε, όσο κι αν έπνιγαν τον αέρα στην αιθαλομίχλη του κάρβουνου και του πετρελαίου, όσο κι αν καταστρέφανε τα δέντρα και αποδιώχνανε όλα τα ζώα και τα πουλιά, τόσο περισσότερο η άνοιξη φανέρωνε το αιώνιο μεγαλείο της, ακόμα και μέσα στην πόλη. Ο ήλιος ζέσταινε τη φύση, η χλόη ζωντανεμένη φύτρωνε και καταπρασίνιζε το χώμα, όπου είχε ακόμη απομείνει, όχι μονάχα στα παρτέρια, μα κι ανάμεσα στις πλάκες των λιθόστρωτων λεωφόρων. (ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΪ, Ανάσταση, κεφ. Πρώτο)

Όσο πιο αλλόκοτα και βίαια εισβάλλουν νέα δεδομένα στις ζωές των ανθρώπων, τόσο αποκαλύπτεται η πνευματική ένδεια. Είτε με την επιβαλλόμενη οικονομική «κρίση», είτε με την λεγόμενη «πανδημία», παίρνονται διαρκώς αποφάσεις εις βάρος της μεγαλύτερης μερίδας των ανθρώπων. Προφανώς χωρίς την συναίνεσή τους, καθώς ο φόβος απώλειας της υλικής ή της φυσικής ζωής καραδοκεί. Οι περισσότεροι αδημονούν να επιστρέψουν στην πρότερη «κανονικότητα». Η κατάχρηση της λέξεως, που εντέχνως πλασάρεται από το σύνολο των ΜΜΕ, καταλήγει να φαντάζει, πως θα επιστρέψουμε σε κάποιον χαμένο παράδεισο. Ο εξοντωτικός ρυθμός, που αποξένωνε τους ανθρώπους της λεγόμενης «κανονικότητας» και συνεχίζει να απασχολεί μια μερίδα εργαζομένων, αναπολείται ως βάπτισμα και γέννηση, συνάμα. Ο ασυγκράτητα ταχύς ρυθμός που διαχώριζε τόσο τα άτομα της κοινωνίας, όσο και τα μέλη της οικογένειας σήμερα θεωρείται ως το μήλο της έριδος.

Ηνωμένο Βασίλειο. Η ενδοοικογενειακή βία γιγαντώνεται.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η Εθνική Γραμμή Βοήθειας για την ενδοοικογενειακή βία ανέφερε αύξηση 25% των κλήσεων από την έναρξη της κρίσης του κορωναϊού. Επί πλέον, η Refuge, η μεγαλύτερη οργάνωση προστασίας θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας στο Ηνωμένο Βασίλειο κατέγραψε αύξηση κατά 700% των κλήσεων προς τη γραμμή βοήθειάς της σε μία μόνο ημέρα. Τα περιστατικά, που καθημερινά καταλήγουν σε προσαγωγές, ανέρχονται σε 100 την ημέρα.

Είναι φανερό ότι η απομόνωση και ο αυξημένος συγχρωτισμός πολλών ζευγαριών και οικογενειών έχει φέρει στην επιφάνεια χρόνιες παθογένειες. Τα «μικρά και ανεπαίσθητα» δράματα μεγαλώνουν γεωμετρικά με την αναγκαστική συμβίωση ατόμων που στην πραγματικότητα δεν θα ήθελαν να είναι μαζί.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η δημιουργική λογιστική, ως έννοια έγινε ευρέως γνωστή στον ελλαδικό χώρο λίγα χρόνια μετά την είσοδο του ελληνικού κράτους στην νομισματική ένωση και το ευρώ. Ήταν η παραποιητική μέθοδος του Σημίτη, σε συνέργεια με την ΕΕ, για να διευρυνθούν τα δεσμά την υποταγής του εκμεταλλευόμενου κόσμου. Ας δούμε εν συντομία τι είναι η λεγόμενη δημιουργική λογιστική.

Με τον όρο «Δημιουργική Λογιστική» (Creative Accounting) αναφερόμαστε «στη σκόπιμη αποφυγή υφιστάμενων κανόνων, αρχών και κανονισμών ή την σκόπιμη εκμετάλλευση της έλλειψης αρχών και κανόνων για την επίτευξη συγκεκριμένου αποτελέσματος ή την παρουσίαση συγκεκριμένης εικόνας της επιχείρησης στις οικονομικές της καταστάσεις». Η Δημιουργική Λογιστική εστιάζεται στην εκμετάλλευση της απουσίας κάποιας αρχής, προτύπου ή κανονισμού ή στην επιλογή επιτρεπτών λογιστικών μεθόδων, όχι, όμως, των πιο κατάλληλων για την δεδομένη περίπτωση προκειμένου να εμφανίσουν μια συγκεκριμένη εικόνα της επιχείρησης στις οικονομικές καταστάσεις.

Είναι προφανές, πως η μεθοδολογία της δημιουργικής λογιστικής μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μοντέλο και σε άλλα πεδία, όπως αυτό της στατιστικής των θανάτων από Covid 19.

Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΣΚΑΣ

«Να μοιάζεις με το αθώο λουλούδι
 αλλά να είσαι το φίδι από κάτω του». (Γουίλιαμ Σαίξπηρ)

Το χρονικό διάστημα της εποχής του κορωναϊού, έχουμε αναφερθεί εκτενώς με αναλύσεις μας ότι o Covid 19 δεν παράγει κοινωνικοπολιτικά, οικονομικά και εν γένει εξουσιαστικά αποτελέσματα, όπως τεχνηέντως προσπαθούν να μας πείσουν. Η πανδημία επιταχύνει τις διαδικασίες, δεν τις δημιουργεί. Η σύγκρουση στο διπλωματικό πεδίο ή στο πεδίο της μάσκας, που διεξάγεται μεταξύ των κρατών-πρωταγωνιστών της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας, παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. ΗΠΑ και ΚΙΝΑ καθημερινά προσπαθούν, για πολλούς λόγους, να νικήσουν στον πόλεμο των εντυπώσεων. Να παρασύρουν και να παραπλανήσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους στα δίχτυα της προπαγάνδας τους. Πιστεύουμε, ότι χρειάζεται να σταθούμε απέναντι σε τέτοιες λογικές και να αποκαλύπτουμε το ψέμμα κάτω από τις μάσκες τους.

Με αφορμή τους εξουσιαστικούς εορτασμούς των 75 χρόνων από το τέλος της δεύτερης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής διαδραματίστηκε ακόμη ένα κεφάλαιο στον πόλεμο της μάσκας.

Τουρκία: Οι Μονάδες Εκδίκησης επιτίθενται σε 6 νέους στόχους στην Κωνσταντινούπολη

Ως Μονάδες Εκδίκησης, δηλώνουμε ότι θα αυξήσουμε την αντίστασή μας και καλούμε σε εγρήγορση, πραγματοποιώντας ενέργειες ενάντια στον βρώμικο και απόλυτο πόλεμο που διεξάγει το τουρκικό κράτος εναντίον ολόκληρου του κουρδικού πληθυσμού.

Ο φασισμός του AKP-MHP, που είναι ο πιο επικίνδυνος ιός, θα εξαφανιστεί στον κάδο απορριμμάτων της ιστορίας, αλλά ο δίκαιος αγώνας του κουρδικού λαού θα φτάσει στο «υπέροχο τέλος» και θα ολοκληρώσει τη νίκη του. […] Για αυτόν τον λόγο, θα συνεχίσουμε να πολεμούμε ενάντια στους εισβολείς, τους συνεργάτες, τους δολοφόνους του λαού μας και θα διαδώσουμε τις εκδικητικές μας ενέργειες, καλώντας όλους τους πυρήνες μας να εμβαθύνουν αυτόν τον αγώνα.

Με αυτήν την επίγνωση και αποφασιστικότητα:

Συγκρούσεις στα προάστια του Παρισιού

Η κατάσταση στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού από την έναρξη του υποχρεωτικού εγκλεισμού είναι αρκετά διαφορετική, σε σχέση με την υπόλοιπη Γαλλία. Στα προάστια λειτουργούν κοινωνικά δίκτυα αλληλοβοήθειας ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση του κορωναϊού.

Από την Δευτέρα 20/04 και για πέντε συνεχείς νύχτες, τα προάστια του Παρισιού βρέθηκαν σε αναβρασμό. Αφορμή στάθηκε ο τραυματισμός μοτοσυκλετιστή από αστυνομικό όχημα χωρίς διακριτικά. Καθημερινά εξελίσσονταν συγκρούσεις με την αστυνομία, ενώ πολλά αυτοκίνητα και δημόσια κτήρια έχουν πυρποληθεί. Πέντε άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μετά την κήρυξη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, ως αποτέλεσμα των ενεργειών της αστυνομίας για την επιβολή της απαγόρευσης κυκλοφορίας. Αρκετοί τραυματίστηκαν, πολλοί από αυτούς σοβαρά. Οι μπάτσοι, εδώ και δεκαετίες δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν στρατό κατοχής.