Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, στα χρόνια της αυτού εξοχότητος του κορωναϊού έχουμε ακούσει από το πρωί ίσαμε το βράδυ τόσες πολλές χιλιάδες φορές τα κρατικά τσιτάτα περί κοινωνικής ανοσίας, ατομικής ευθύνης, μένουμε σπίτι και άλλα τέτοια υπέροχα. Μάς έχουν πιπιλίσει τόσο τον εγκέφαλο, που βλέπουμε τον κομαντάντε Χαρδαλιά στον ύπνο μας, αλλά και την άλλη εκδοχή τον όσιο ασκητή κύριο Τσιόδρα, τον γλυκούλη, να μάς τα επαναλαμβάνουν διαρκώς. Με τη γνωστή τακτική, του καλού και του κακού αστυφύλαξ. Έτσι για να έχουμε πλουραλισμό, τί δημοκρατία είμαστε άλλωστε; Ο καθένας εξ άλλου έχει τον τρόπο του.
Συλλογιζόμενοι, λοιπόν, εν μέσω εγκλεισμού, αυτές οι λέξεις μάς θύμισαν κάποιες άλλες και μετά άρχισαν να γίνονται περίεργοι συνειρμοί. Μάς ήρθε στη θύμηση το περιβόητο και αλήστου μνήμης μαζί τα φάγαμε, που μάς είχε πει ο Πάγκαλος τότε, σε μία ανάλογη «κρίση» πριν από μια δεκαετία και κάτι. Με τη διαφορά, πως τότε πέσαν να τον φάνε όλοι, δικαίως και αδίκως. Άρχισαν, λοιπόν, περίεργοι συλλογισμοί να κάνουν βόλτα στο κεφάλι μας, του είδος, αφού μαζί τα φάγαμε άρα έχουμε και ατομική ευθύνη, οπότε ενοχή σημαίνει μένω σπίτι και έτσι επιτυγχάνεται και η πολυπόθητη κοινωνική ανο(η)σία.
Αν σάς φαίνεται η λογική μας κάπως υπερβατική, επιτρέψτε μας να το αναλύσουμε λίγο. Κατ’ αρχήν, όταν ο Πάγκαλος έλεγε το μαζί τα φάγαμε, πέραν της χυδαιότητας και όλων των άλλων, που ως εξουσιαστάκος επιδείκνυε, έλεγε και μια αλήθεια ως ένα βαθμό, παρ’ ότι ψευδώς φυσικά μας έβαλε όλους στο ίδιο σακί. Μιλούσε, λοιπόν, τότε για το αλισβερίσι κράτους και υπηκόων και τα ρουσφέτια που έδιναν και έπαιρναν και συνεχίζονται ως τα τώρα. Αυτού του είδους η συνυπευθυνότητα αν και άδικη στο μέγεθος της ευθύνης, στον πυρήνα της ανέπτυξε ενοχικά και θυμικά ανακλαστικά σε ένα κομμάτι ψηφοφόρων, που έκτοτε μεταναστεύει από κόμμα σε κόμμα.
Στις μέρες του κορωναϊού, το μότο είναι άλλο και η αποδοχή ευκολότερη. Το θέμα είναι, όμως, πως σε κάθε κρίσιμη συγκυρία η εξουσία κατασκευάζει διάφορα προτάγματα χρησιμοποιώντας διάφορους συμβολισμούς. Είτε αυτά διακατέχονται από θετικό πρόσημο, είτε αρνητικό παίζουν ένα σημαντικό ρόλο σ’ ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι του συλλογικού ασυνείδητου του κόσμου. Άλλες φορές, λειτουργούν ως αποσυμπιεστική βαλβίδα με διάφορους τρόπους, άλλες ως φόβος κι ενοχή.
Όπως τότε, έτσι και τώρα, πρέπει να απονοηματοδοτήσουμε το περιεχόμενο αυτών των προταγμάτων. Να αφαιρεθεί κάθε συναισθηματική φόρτιση που προκαλούν και να επαναπροσδιοριστούν σε μια άλλη βάση.
Μια ακολουθία γεγονότων σε συνδυασμό με ερωτήματα, ίσως βοηθήσει.
Ποιός είναι ο λόγος που «πρέπει» να μείνουμε σπίτι; Ποιός είναι ο πραγματικός λόγος, που δίνει την ευκαιρία, που αρπάζει η εξουσία για να προωθήσει τα συμφέροντα που υπηρετεί; Μήπως γιατί δεν υπάρχει η ανάλογη υποδομή σε υλικοτεχνικό και έμψυχο επίπεδο; Ακόμα και ο πιο ανίδεος έχει μάθει πια για την ανεπάρκεια σε ΜΕΘ κ.λπ. Άρα, τη δική τους υπαιτιότητα, που είναι διαχρονική και εγκληματική, την μετατρέπουν σε ατομική ευθύνη, την οποία μάς πετάνε στη μούρη.
Έρευνες, που πάνε κόντρα στις κυρίαρχες επιβολές καταλήγουν πως οι περισσότεροι θάνατοι ανθρώπων δεν προήλθαν από τον κορωναϊό, αλλά εξ αιτίας των διαχρονικών επιλογών και ευθυνών της εξουσίας.
Ηλικιωμένοι εγκαταλείφθηκαν στους οίκους του θανάτου αβοήθητοι. Να θυμίσουμε ότι οι θάνατοι ηλικιωμένων σε αυτά τα ιδρύματα πλησιάζουν τους μισούς θανόντες σε όλη την Ευρώπη. Την ίδια στιγμή είναι αδύνατον αν αποκρυφθεί η έλλειψη κτιριακών υποδομών, υλικοτεχνικού εξοπλισμού και προσωπικού που όλα αυτά τελικά ευθύνονται για το επώδυνο αποτέλεσμα, που αποδεικνύουν μαρτυρίες γιατρών οι οποίοι αναγκάζονταν να επιλέξουν ποιός θα ζήσει και ποιός θα πεθάνει.
Χωρίς να αναφερθούμε σε άλλα γεγονότα, που λαμβάνουν χώρα, θα θυμίσουμε το εξής. Όλοι οι προαναφερόμενοι άνθρωποι, που πέθαναν, έχουν καταγραφεί ως θύματα της πανδημίας covid 19. Είναι έτσι όμως; Σαφώς και ΟΧΙ.
Οπότε εσύ. Ναι, εσύ ο ρομαντικός, ή όχι, ψηφοφόρος, ο δεν ασχολούμαι, ο παρτάκιας, ο φοβισμένος, ο απογοητευμένος, ξεκουνήσου! Ξεφοβίσου! Μην γίνεσαι θύμα της κοινωνικής ανοσίας ή ανοησίας. Έχουμε πόλεμο.
Και, όπως είπε και ο ποιητής. Ήρθε η ώρα ν’ αποφασίσεις, με ποιους θα πας, και ποιους θ’ αφήσεις.
Απάτσι
Anarchy press gr 