Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Γ΄)

[…]Κάποιος έθιξε το θέμα της μέλλουσας ζωής, πως να τη δημιουργήσουμε, πως να αποφύγουμε τον τελικό θάνατο, πως να μην πεθάνουμε.

Για να γίνει αυτό πρέπει να «είμαστε». Αν ένας άνθρωπος αλλάζει κάθε στιγμή, αν δεν υπάρχει τίποτε μέσα του που να μπορεί να αντισταθεί στις εξωτερικές επιδράσεις, αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτε μέσα του που να μπορεί να αντισταθεί στο θάνατο. Αλλά αν γίνει ανεξάρτητος από τις εξωτερικές επιδράσεις, αν εμφανιστεί μέσα του κάτι που να μπορεί να ζήσει μόνο του, αυτό το κάτι μπορεί να μην πεθάνει. Κάτω από τις συνηθισμένες συνθήκες πεθαίνουμε κάθε στιγμή. Οι εξωτερικές επιδράσεις αλλάζουν και αλλάζουμε κι εμείς μ’ αυτές, δηλαδή πολλά από τα εγώ μας πεθαίνουν. Αν ο άνθρωπος αναπτύξει μέσα του ένα μόνιμο Εγώ που να μπορεί να εξακολουθεί να ζει μετά από μια αλλαγή στις εξωτερικές συνθήκες, αυτό μπορεί να ζει και μετά από το θάνατο του υλικού σώματος. Όλο το μυστικό είναι ότι κανείς δεν μπορεί να εργαστεί για μια μέλλουσα ζωή χωρίς να εργαστεί γι’ αυτή τη ζωή. Όταν ο άνθρωπος εργάζεται για τη ζωή, εργάζεται για το θάνατο ή καλύτερα για την αθανασία[…]