LUPUS DENTIS, TAURUS CORNIS: Ο ΛΥΚΟΣ ΜΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΤΑΥΡΟΣ ΜΕ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ (ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ)

«Ενώ η διοίκηση Trump χρησιμοποίησε την πανδημία για να οπισθοχωρήσει από την παγκόσμια ολοκλήρωση, η Κίνα χρησιμοποιεί την κρίση για να επιδείξει την προθυμία της να ηγηθεί. Ως η πρώτη χώρα που επλήγη από τον νέο κορωναϊό, η Κίνα υπέφερε τρομερά τους τελευταίους τρεις μήνες. Αλλά τώρα αρχίζει να ανακάμπτει, ακριβώς όταν ο υπόλοιπος κόσμος υποκύπτει στην ασθένεια. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα για τους Κινέζους κατασκευαστές, πολλοί από τους οποίους ανέκαμψαν και λειτουργούν πάλι, αλλά αντιμετωπίζουν αδύναμη ζήτηση από χώρες που βρίσκονται σε κρίση. Αλλά δίνει επίσης στην Κίνα μια τεράστια βραχυπρόθεσμη ευκαιρία να επηρεάσει την συμπεριφορά άλλων κρατών. Παρά τα πρώτα λάθη που πιθανώς κόστισαν την ζωή χιλιάδων ανθρώπων, το Πεκίνο έχει μάθει πώς να πολεμά τον νέο ιό και έχει αποθέματα εξοπλισμού. Αυτά είναι πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία και το Πεκίνο τα έχει παρατάξει με επιδεξιότητα». Foreign Affairs, Ο κορωναϊός θα βάλει τέλος στην παγκοσμιοποίηση όπως την ξέρουμε; 17-3-2020, HENRY FARRELL καθηγητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο George Washington και ABRAHAM NEWMAN καθηγητής στην Σχολή Εξωτερικών Υπηρεσιών και Διακυβέρνησης Edmund A. Walsh στο Πανεπιστήμιο Georgetown

Ο Ζακ Αταλί σύμβουλος του Μιττεράν είχε πει κάποτε ότι ο κόσμος εξελίσσεται, όταν επιβάλλονται με το πρόσχημα του φόβου αυταρχικά και ανελεύθερα μέτρα, είτε μέσω δικτατοριών είτε λόγω εκτάκτων συνθηκών από δημοκρατικά καθεστώτα. Φυσικά και σε κάθε περίπτωση, θα πει κάποιος, σημασία έχει προς όφελος ποίου εξελίσσεται ο «κόσμος» και βέβαια σε τι συνίσταται αυτή η «εξέλιξη». Στην διαδικασία αυτή σημαντικό παράγοντα αποτελεί η δυνατότητα κάθε εξουσίας να θέτει κάθε φορά τα εύπλαστα, –σύμφωνα με τα εκάστοτε συμφέροντα της–, πλαίσια του ατομικού και του κοινωνικού στιγματισμού, δηλαδή, μ’ άλλα λόγια, να ορίζει ποιός συνιστά το «απόλυτο κακό» και για πόσο διάστημα θ’ αποτελεί τον αποδιοπομπαίο τράγο.

Σύμφωνα με την παραδοσιακή μελέτη της διεθνούς πολιτικής, στο κέντρο κάθε παρόμοιας απόπειρας οφείλει να βρίσκεται το διακρατικό σύστημα, ενώ τα κράτη αναλύονται ως ανεξάρτητες και αυτόνομες οντότητες. Αυτή, ακριβώς, η κρατοκεντρική προσέγγιση την δεκαετία του ’50 έχει συχνά απεικονιστεί μέσω του λεγόμενου «μοντέλου της μπάλας του μπιλιάρδου». Σύμφωνα με το συγκεκριμένο μοντέλο, τα κράτη, όπως και οι μπάλες του μπιλιάρδου, είναι συνεκτικές και αυτόνομες μονάδες, που επιδρούν η μία την άλλη μέσω εξωτερικής πίεσης, δηλαδή όσα κυρίαρχα κράτη αλληλοεπηρεάζονται μέσα στο διακρατικό σύστημα συμπεριφέρονται ως ένα σύνολο από μπάλες του μπιλιάρδου, που μετακινούνται και συγκρούονται μεταξύ τους είτε με αφορμή στρατιωτικά ζητήματα είτε ζητήματα ασφάλειας.

ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΝΟΗΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ (1ο μέρος)

«Από το κουτί της Πανδώρας όπου βρίσκονταν πλήθος τα κακά της ανθρωπότητας, οι Έλληνες άφησαν την ελπίδα να βγει τελευταία από τα άλλα, σαν το πιο τρομερό από όλα. Δε γνωρίζω πιο συγκινητικό συμβολισμό. Γιατί η ελπίδα, αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύουμε, ισοδυναμεί με παραίτηση. Και ζω σημαίνει δεν παραιτούμαι». Αλμπέρ Καμύ

Πυρκαγιά στο Τσέρνομπιλ

Λίγες μέρες πριν τη θλιβερή επέτειο της 26^ης Απριλίου του 1986, όπου εξερράγη ο αντιδραστήρας του πυρηνικού σταθμού στο Τσερνόμπιλ της Ουκρανίας, μια πυρκαγιά στη ζώνη αποκλεισμού, που περιβάλλει τον πυρηνικό σταθμό, έρχεται για να αναζωπυρώσει τις μνήμες, αλλά και για να επιβεβαιώσει για ακόμη μία φορά με τον συνταρακτικότερο τρόπο την υπαιτιότητα της κυριαρχίας, που υπάρχει πίσω από κάθε καταστροφή.

Το Σάββατο, 4 Απριλίου, ξέσπασε πυρκαγιά στη ζώνη αποκλεισμού του πυρηνικού σταθμού Τσερνόμπιλ στην Ουκρανία. Οι φλόγες κατέκαψαν περισσότερα από 1.000 στρέμματα της δασικής έκτασης, που βρίσκεται γύρω από τον εγκαταλελειμμένο πυρηνικό σταθμό, περίπου εκατό χιλιόμετρα βόρεια της πρωτεύουσας του Κιέβου.