«Όμως, ας σοβαρευτούμε. Η κρατική καταστολή δεν υπήρξε ποτέ απλή υπόθεση ή επιλογή του όποιου Δροσογιάννη ή Μπάλκου. Αποτελεί πάντα ακρογωνιαίο λίθο της συνολικής κρατικής λειτουργίας και –αντίθετα με όσα προσπαθούν να μας πείσουν τα «προοδευτικά» καθημερινά αναγνώσματα– ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Πολύ περισσότερο που σήμερα δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια όξυνση της αστυνομικής βίας και καταστολής, αλλά κυρίως με την «ποινικοποίηση» (με «μοχλό» βέβαια την κυβερνητική «βούληση», αλλά με «αυτουργό» την ανεξάρτητη δικαιοσύνη) ενός ευρύτατου φάσματος πρακτικών που μέχρι πρότινος εθεωρούντο απλώς πολιτική δράση. Ακόμα παραπέρα, ο κατασταλτικός μηχανισμός επιχειρεί σήμερα να αποδώσει στην όποια «παραβατικότητα» απορρέει από την πολιτική δράση και τη σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική, ιδιαίτερα βαρείες, ει δυνατόν κακουργηματικές κατηγορίες. Η φυσική παρουσία στο χώρο μιας διαδήλωσης που ήρθε σε σύγκρουση με την αστυνομία επέσυρε το 1975 ελαφρότατες ποινές, στη χειρότερη των περιπτώσεων. Σήμερα οι διωκτικές αρχές επιφυλάσσουν για την ίδια πράξη κατηγορίες που επισύρουν ποινές κακουργήματος. Ομοίως ενεργοποιούνται σήμερα για πρώτη φορά οι διατάξεις και οι μηχανισμοί ώστε να παραπέμπονται στα δικαστήρια με κατηγορίες κακουργήματος όσοι εργαζόμενοι αντιστέκονται στο μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης. (Απεργία πιλότων. Άνοιξη 1986, απεργία εργατών καθαριότητος, Δεκέμβριος 1986).» Πολιτική εξουσία, δίκαιο και κρατική καταστολή, Αντιγόνη Μαυρομάτη, Γιάννης Μηλιός, Θέσεις, Τεύχος 18, περίοδος: Ιανουάριος-Μάρτιος 1987.
Οι τεχνικοί της εξουσίας γνωρίζουν καλά τις απαιτήσεις, που προϋποθέτει η οργάνωση, η συγκρότηση και η ανανέωση των μηχανισμών κατασκευής της κοινωνικής συναίνεσης, αλλά και η αποδοχή τους από τους κυριαρχούμενους.
Αυτή ακριβώς η διαδικασία αναδεικνύεται εντονότερα, όταν η διαχείριση των κρατικών υποθέσεων απαιτεί την συστράτευση πολιτικών δυνάμεων, που εκκινούν από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες και εμφανίζονται ως εκφραστές διαφορετικών κοινωνικών δυνάμεων. Στην λεγόμενη «μεταπολίτευση», λόγου χάριν, η επανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος στηρίχθηκε στην «φιλελευθεροποίηση», που εκφράσθηκε με την «λύση» Μαρκεζίνη.
Ο εκδότης της εφημερίδας Απογευματινή Μομφεράτος σε επιστολή του προς τον Κ. Καραμανλή στις 7 Σεπτεμβρίου 1973 αναφέρει σχετικά: «… νομίζω ότι η λύσις Μαρκεζίνη επιβάλλεται να υποστηριχθεί, διότι αποτελεί βήμα προόδου, προς την κατεύθυνσιν της δημιουργίας συνθηκών ομαλότερων… Δρομολογείται η επαναλειτουργία πολιτικού βίου. Αι εκλογαί αποτελούν μεγάλην ευκαιρίαν. Δεν θα πρέπει να χαθεί από πάθη, πείσματα, προσωπικές αντιθέσεις ή απωθημένες καταστάσεις που κατέχουν τον πολιτικόν κόσμον. Βεβαίως όταν λέγω «Ευκαιρίαν» δεν εννοώ ότι ο πολιτικός κόσμος θα επανέλθει κυρίαρχος του δημοσίου βίου. Άλλωστε, ίσως δεν θα πρέπει να είναι αυτή και η επιδίωξις του». Συνέχεια →
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...