Η Μηχανή στα κεφάλια μας (Μέρος Β΄)

Ο Αληθινός Εαυτός

Μέσω της αναγνώρισης, η οποία είναι μια φυσιολογική ψυχολογική βάση της ανάπτυξης της προσωπικότητας, η αρχική ταυτότητα του προσώπου απλώνεται σε κάτι όλο και περισσότερο, στην διαδρομή του προς τον αληθινό του εαυτό. Αυτή η διαδικασία της αναγνώρισης γίνεται παθολογική μόνο όταν δεν διατηρείται η συνέχεια της προσωπικότητας, δηλαδή όταν υπάρχει μια διάσπαση του νου σε δύο, δίνοντας λαβή για μια νέα ψυχική κατασκευή του ψευδούς εαυτού. Αυτή η ρήξη του νου είναι δυστυχώς ακριβώς αυτό που συμβαίνει μέσω της υποχρεωτικής κατάρτισης και εκπαίδευσης των σύγχρονων πολιτισμένων ανθρώπων. Αντιθέτως, η ανάπτυξη του φυσικού και υγιούς ανθρώπινου νου δεν συνεπάγεται απότομες οριοθετήσεις μεταξύ των διαφόρων σταδίων και των λειτουργιών του. Ο αληθινός εαυτός είναι η συνέχιση και το αποκορύφωμα του πραγματικού εαυτού και αναπτύσσεται έξω από αυτόν, ακριβώς όπως ο πραγματικός-αυθεντικός εαυτός αναπτύσσεται έξω από τον αρχέγονο εαυτό. Εν ολίγοις, η ψυχική πραγματικότητα αποτελείται από τον αρχέγονο εαυτό, μαζί με τον πραγματικό εαυτό. Η δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ τους είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη του αληθινού εαυτού. Ο αληθινός εαυτός είναι κάτι που εξελίσσεται/προοδεύει. Ο τραυματικός πολιτισμός δεν έχει εξαλείψει τον αρχικό εαυτό, αλλά έχει σταματήσει τη ροή των αρχέγονων ιδεών προς τη συνειδητότητα, η οποία αναχαιτίζει ή στρεβλώνει την υψηλότερη/ωριμότερη ανάπτυξη της προσωπικότητας. Για να ξαναρχίσει η βαθιά σκέψη στον ανθρώπινο νου, έτσι ώστε να μπορέσει να γίνει ο αληθινός εαυτός, είναι απαραίτητο να βουτήξουμε πίσω και τελικά να διαλύσουμε τον πολιτισμό, εσωτερικά και εξωτερικά.