Η εισβολή των ένστολων συμμοριών του κράτους στο Πολυτεχνείο και η σύλληψη 500 και πλέον αγωνιζόμενων ανθρώπων, αποτέλεσε τη βάση για την έκφραση διαφόρων απόψεων σχετικά με το πανεπιστημιακό άσυλο. Πολλά ειπώθηκαν τόσο από την πλευρά των εξουσιαστών όσο και από την πλευρά διαφόρων δεκανικιών και επιδιορθωτών της κρατικής επιβολής.
Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν μπορεί να ειδωθεί, από την σκοπιά του κοινωνικού αγώνα, σαν κάτι περισσότερο από έναν κρατικό θεσμό, ο οποίος φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα των εξουσιαστών, όπως άλλωστε και κάθε θεσμός-μηχανισμός της κρατικής δόμησης. Κάθε τι, λοιπόν, που έχει φτιαχτεί για να εξυπηρετεί αυτά τα συμφέροντα, είναι δεδομένο ότι χρησιμοποιείται ανάλογα με τις επιδιώξεις και τις ανάγκες που τίθενται σε κάθε χρονικά δύσκολη στιγμή για την κρατική επιβολή. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν είναι μια κατάκτηση κανενός «κινήματος» (φοιτητικό, νεολαιίστικο κ.τ.λ.) υπό την έννοια ότι δεν υπάρχουν κεκτημένα δικαιώματα κάτω από την κρατική επιβολή, αλλά υπάρχουν συγκεκριμένες παραχωρήσεις από την πλευρά των κρατιστών. Έτσι, το «δικαίωμα» της ασυλίας (της μη εισόδου αστυνομικών δυνάμεων σε πανεπιστημιακούς χώρους) παραχωρήθηκε κάτω από συγκεκριμένες καταστάσεις και λογικές και αναιρείται κάτω από την πίεση κάποιων άλλων γεγονότων, όταν, δηλαδή, οι διάφοροι χειραγωγικοί μηχανισμοί δεν στέκονται ικανοί να αποτρέψουν τις όποιες εξεγερτικές διαθέσεις των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Συνέχεια
Anarchy press gr 