Leroy Merlin. Πόσο κοστίζουν δύο ζωές και πόσο κάποιες πρίζες;

Μια δικαιοσύνη ανεστραμμένος καθρέπτης

Δύο φαινομενικά διαφορετικά περιστατικά που συνέβησαν το καλοκαίρι δείχνουν και στον πλέον καχύποπτο ότι δικαιοσύνη και κράτος είναι δύο έννοιες ασύνδετες. Αφορμή για τα παραπάνω είναι η φυλάκιση του Χριστόφορου Κορτέση με την κατηγορία ότι στις 12/7 αποπειράθηκε να κλέψει κάποιες πρίζες αξίας 200 ευρώ απ’ το κατάστημα Leroy Merlin. Μετά την απόπειρα, ο Κορτέσης κρατήθηκε για τρεις ώρες, μαζί με ακόμα ένα άτομο που ήταν υπάλληλος του καταστήματος, χωρίς να ειδοποιηθεί η αστυνομία.

Η «ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΑΙ Η «ΠΤΩΣΗ» ΤΟΥ ΑΛΕΞΕΪ ΤΣΙΠΡΟΒΙΤΣ (Α′ ΜΕΡΟΣ)

Θλίψη και μελαγχολία μάς διακατέχει από την ημέρα κιόλας, που υποψιαστήκαμε και μόνο ότι το τραγικό γεγονός, που ψυχανεμιζόμασταν ημέρα και νύχτα είχε καταστεί αναπόδραστο. Οι δυνάμεις της «αντίδρασης», το «παλαιό καθεστώς», το «κράτος της δεξιάς» επιστρέφει. Η «πτώση» του Αλεξέι Τσίπροβιτς είναι γεγονός, ο μεγάλος κομμουνιστής ηγέτης εκθρονίστηκε από τον εκπρόσωπο της παλιάς δυναστείας, εν ολίγοις πάπαλα η ένδοξη αριστερή κυβέρνηση, πάπαλα και ο Πολάκης, πάπαλα τα αριστερά όνειρα για παραμονή στην εξουσία στον αιώνα τον άπαντα.

Ο Αλεξέι Τσίπροβιτς, όμως, δεν έπεσε αμαχητί. Μέχρι την τελευταία στιγμή το «πάλεψε», οι «αλήθειές» του, άλλωστε, ήταν γροθιά στο στομάχι των «αντιπάλων» του.

Η Ισλανδία «κήδεψε» έναν παγετώνα της

Ο παγετώνας Όκγιεκουλ, ο οποίος το 1890 εξακολουθούσε να καλύπτει επιφάνεια 16 τετραγωνικών χιλιομέτρων, το 2012 είχε πλέον έκταση μόλις 700 τετραγωνικά μέτρα και το 2014 οι γεωλόγοι πήραν την απόφαση ότι ο Όκγιεκουλ ήταν πλέον ένας νεκρός πάγος χωρίς να έχει τα χαρακτηριστικά παγετώνα, δηλαδή να είναι περίπου 40-50 μέτρα πάχος και η παραγόμενη πίεσή του να του δίνει μια πλαστικότητα ώστε να μπορεί να μετακινείται.

Ὁ Ῥωμηὸς στὸν Παράδεισο

Στις 26 Αυγούστου συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τόν θάνατο του σατιρικού ποιητή Γεωργίου Σουρή.

Με την ευαιρία αυτή παρουσιάζουμε το ποίημά του «Ὁ Ῥωμηὸς στὸν Παράδεισο», με το οποίο σατιρίζει την  πολιτική και την πολιτικολογία.

Θεούλη μου, τί σοῦ ῾λθε νὰ μ᾿ ἁγιάσεις;
νομίζεις πῶς θὰ μ᾿ ἔμελλε καθόλου,
ἂν ἤθελες κι ἐμένα νὰ κολάσεις
καὶ μ᾿ ἔστελνες παρέα τοῦ διαβόλου;

Μ᾿ ἀρέσει ὁ Παράδεισος, ἀλήθεια,
χωρὶς δουλειὰ σκοτώνω τὸ καιρὸ
βλέπω ἁγίους γύρω μου σωρό,
διαβάζω συναξάρια, παραμύθια,
κι ἀκούω καὶ τραγούδια θεϊκά,
μά, ἔλα ποὺ δὲν ἔχετε συνήθεια,
νὰ λέτε κι ἕνα δυὸ πολιτικά!

Ποσό πάει η Γροιλανδία ρε παιδιά;

Ο Τραμπ θέλει να αγοράσει την Γροιλανδία αλλά η Δανία δεν πουλάει! Ο Τραμπ προφανώς δεν θέλει να πάρει ένα τροχόσπιτο, να βάλει μέσα την Μελάνια και να βολτάρει, αλλά το πλούσιο υπέδαφος της που αυτή την στιγμή το εκμεταλλεύεται η Κίνα και σε λιγότερο βαθμό η Αυστραλία. Το υπέδαφος κρύβει 38,5 εκατ. τόνους 17 σπάνιων μετάλλων για την παραγωγή ειδών υψηλής τεχνολογίας. Οι ΗΠΑ θέλουν να χτυπήσουν εμπορικά την ανερχόμενη Κίνα και τέτοιου είδος «αστειάκια» αντανακλούν την παραπάνω πραγματικότητα. Δεν είναι η πρώτη φορά που αμερικάνος πρόεδρος «ψάχνεται» για την Γροιλανδία. Η αρνητική απάντηση της Δανίας θεωρήθηκε ανάρμοστη απ’ τον Τραμπ με αποτέλεσμα να ακυρώσει επίσημη επίσκεψη στην Κοπεγχάγη. Δεν είναι η πρώτη φορά που υπάρχει τέτοιο ζήτημα με την Γροιλανδία αφού το 1946 ο Χάρυ Τρούμαν, είχε προσπαθήσει να αγοράσει το νησί δίνοντας 100 εκατομμύρια δολάρια σε χρυσό.

Βασανισμός και θανάτωση γατών στο Ακρωτήρι Χανίων

Όποιος σιωπά είναι συνυπεύθυνος

Άλλο ένα περιστατικό βασανισμού και θανάτωσης ζώων συνέβη στην Κρήτη. Συγκεκριμένα στο Ακρωτήρι Χανίων, βρέθηκαν 5 γάτες σφαγιασμένες, με βγαλμένα τα μάτια και παραταγμένες η μια δίπλα στην άλλη στη μέση του δρόμου μεταξύ των χωριών Καθιανά και Αρώνι. Αυτός ή αυτοί οι άνθρωποι που προέβησαν σ’ αυτή την άθλια πράξη σίγουρα δεν ήταν πρωτάρηδες, προφανώς ήθελαν δημοσιότητα και σίγουρα δεν θα μείνουν στα ζώα. Μπορεί να έχουν παιδιά, να είναι σύζυγοι και εκεί να συνεχίζουν πρακτικές βασανισμού στους οικείους τους. Τέτοιες πρακτικές δεν σταματούν, ούτε αρχίζουν με το συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά έχουν συνέχεια στο χρόνο και δεν κάνουν διακρίσεις και σε άλλα είδη ζωής, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου. Αυτοί οι άνθρωποι πιθανόν να προέρχονται από μια μικρή κοινότητα και έχουν όνομα που οι συγχωριανοί τους γνωρίζουν.

ΕΝΑΣ ΟΡΓΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ: ΤΟ 1977 ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Παρεκβάσεις στο κουβάρι

των αναμνήσεων ενός

πρώην καταστασιακού

GIANFRANCO SANGUINETI

σελ. 69 / Εκδ. Bibliothèque du temps perdu

Νοέμβριος 2018 Αθήνα

Ο Σανγκουινέτι σ’ αυτήν την ιδιαίτερα επιμελημένη έκδοση της Bibliothèque du temps perdu, εκρηκτικός, ευθύς, διεισδυτικός προχωρά σε μια ανατομία του ’77, που πρώτα απ’ όλα σηματοδότησε, όπως τονίζει, την άρνηση των ιδεολογιών, μια απρόσμενη έκρηξη μέσα σ’ ένα ειδεχθές και ερημωμένο τοπίο συντριβής της σκέψης, «το οποίο δημιούργησαν στην Ιταλία ιδεολογίες ηγεμονικές, δογματικές και αλαζονικές στην υπηρεσία της αριστεράς και της άκρας αριστεράς, στις οποίες εντάσσονταν όλοι οι διανοούμενοι».

Σ’ αυτήν την εξέγερση του ’77, σ’ αυτήν την έκρηξη δημιουργικότητας και φαντασίας, ανοιχτή, όπως θυμίζει ο Σανγκουινέτι, σε κάθε καλλιτεχνική επιμόλυνση, ένα από τα συστατικά της και μάλιστα το πιο γνήσιο ανατρεπτικά ήταν η ριζική άρνηση της εθελοδουλείας που επέβαλλε η οποιαδήποτε ιδεολογία, ήταν ακόμη η άρνηση του μιλιταντισμού, αλλά και της πολιτικής, της αντιπροσώπευσης, της ιεραρχίας, του κάθε συμβιβασμού.

Καίγεται και ο Αμαζόνιος! Άλλος ένας πνεύμονας της Γης καταστρέφεται.

Εδώ και τρεις βδομάδες πολλές φωτιές κατακαίουν μέρος της ζούγκλας του Αμαζονίου. Για τόσο καιρό κανένα ΜΜΕ δεν προέβαλε αυτή την τόσο σημαντική είδηση αποκρύπτοντάς την. Το γεγονός ότι οι καπνοί που κάλυψαν και το Σάο Πάολο έκαναν την μέρα νύχτα στάθηκε η αφορμή ώστε η είδηση να αρχίζει να διαδίδεται.

Οι φωτιές καίνε παρθένο δάσος που τροφοδοτεί τον πλανήτη με 20% του οξυγόνου του και συγχρόνως απορροφά τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα. Οι φωτιές έχουν εξαπλωθεί στις επαρχίες Άκρε, Ροντόνια, Μάτο Γκρόσο, Μάτο Γκρόσο ντο Σουλ και φθάνουν ως τα τριπλά σύνορα Βραζιλίας- Βολιβίας και Παραγουάης. Μία από τις πυρκαγιές στην περιοχή της Ροντόνια και μόνο έχει καταστρέψει μέχρι στιγμής 10.000 στρέμματα ζούγκλας. Χιλιάδες άγρια ζώα έχουν χάσει την ζωή τους, ιθαγενείς έχουν εκτοπιστεί απ’ τις εστίες τους αν και ακόμα δεν υπάρχει πλήρη ενημέρωση για να γνωρίζουμε το μέγεθος των καταστροφών, το βέβαιο είναι ότι πρόκειται από τις μεγαλύτερες πυρκαγιές στην χώρα και αυτό φαίνεται απ’ το τεράστιο νέφος καπνού που έχει σκεπάσει πολλές περιοχές της Βραζιλίας.

Η παράλληλη πορεία της κυριαρχίας με την εξάρτηση (Μέρος Β΄)

Η οικονομική εκμετάλλευση των ψυχοτρόπων ουσιών από το ελλαδικό κράτος

Ο τρόπος που αντιμετώπιζε το ελλαδικό κράτος το φαινόμενο της χρήσης ψυχοτρόπων ουσιών από το 1850 έως το 1936 είναι ενδεικτικός για να κατανοήσουμε ότι το κράτος ενδιαφέρεται μόνο για τις οικονομικές απολαβές που μπορεί να του αποφέρει η χρήση ψυχοτρόπων ουσιών καθώς και για το πώς μπορεί μέσα απ’ το φαινόμενο της χρήσης και της εξάρτησης να διαχειρίζεται τους υπηκόους του.

Στα μέσα του 19^ου αιώνα το ελληνικό κράτος φαίνεται όχι μόνο να μην είναι εχθρικό απέναντι στην καλλιέργεια της κάνναβης, αλλά να προτρέπει τους αγρότες να ασχολούνται με αυτή την καλλιέργεια. Γύρω στο 1850 το υπουργείο γεωρ­γίας κάλεσε Αιγυπτίους και Κυπρίους για να δείξουν στους Έλληνες γεωργούς πώς να καλλιεργούν την κάνναβη. Το χρονικό των νομοθετημάτων σχετικά με τις ψυχοτρόπες ουσίες έχει ως εξής:

Η παράλληλη πορεία της κυριαρχίας με την εξάρτηση (Μέρος Α΄)

Οι ψυχοτρόπες ουσίες, όπως είναι φυσικό δεν εμφανίστηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη στον ελλαδικό χώρο. Υπήρχαν με διαφορετικές μορφές, χιλιάδες χρόνια πριν. Η σταδιακή αλλαγή στην χρήση και εν τέλει η εξάρτηση, είναι φαινόμενο που συνδέεται άμεσα με κοινωνικές αλλαγές που συντελέστηκαν στον ελλαδικό χώρο από τα μέσα του 19^ου αιώνα και τις αρχές του 20^ου, αλλαγές που σχετίζονται με την σταδιακή εγκατάλειψη της υπαίθρου και του κοινοτικού τρόπου ζωής, το μεγάλωμα των πόλεων και εν τέλει με το κράτος και την εξουσία. Στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε την πορεία των ψυχοτρόπων ουσιών στον ελλαδικό χώρο από την αρχαιότητα έως τα μέσα του 20^ου αιώνα, τους τρόπους χρήσης ανά εποχές και την αντιμετώπιση του κράτους από το τέλος του 19^ου έως τα μέσα του 20^ου αιώνα με νομοθετικές ρυθμίσεις.

Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

του Γκουστάβ Λαντάουερ

Επίμετρα:

Michel Lowy- Γιώργος Περτσάς-Στέφανος Ρέγκας

εκδ. Πανοπτικόν / σελ. 146

Αθήνα Ιανουάριος 2019

«Ζούμε μονάχα μια φορά, μονάχα μια φορά έχουμε το χρόνο να δράσουμε στον κόσμο σύμφωνα με τη βούλησή μας και πεθαίνουμε πολύ νωρίς. Γιατί λοιπόν να μην διακινδυνέψουμε τα πάντα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας;

Η αναρχία δεν είναι ένα άψυχο σύστημα ετοιμοπαράδοτων σκέψεων. Η αναρχία είναι ζωή· η ζωή των ανθρώπων που έχουν απελευθερωθεί από το ζυγό». Γκούσταβ Λαντάουερ (1870-1919)

«Στον τόμο αυτό συγκεντρώνονται κείμενα και επιστολές ενός από τους σημαντικότερους αναρχικούς στοχαστές που συνάμα υπήρξε μια από τις ευγενέστερες φυσιογνωμίες αυτής της πολιτικής παράδοσης.

Πολυμαθής, στοχαστικός, με ευρύτητα πνεύματος, έλαβε μέρος ενεργά στα πολιτικά πράγματα του καιρού του, υπήρξε ένας από τους πρωταγωνιστές της σύντομης «Δημοκρατίας των εργατικών συμβουλίων» της Βαυαρίας του 1919, φυλακίστηκε από το σοσιαλδημοκρατικό καθεστώς και δολοφονήθηκε από τους ακροδεξιούς παραστρατιωτικούς των freikorps.

Όπως το συνόψισε ο φίλος του Μάρτιν Μπούμπερκ: «Ο Λαντάουερ πέθανε τίμια όπως έζησε. Το κράτος και το κόμμα, οι δυο εξουσίες ενάντια στις οποίες ο Λαντάουερ αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή, συνεργάστηκαν για να καταπατήσουν το τελευταίο αβέβαιο τρεμοφέγγισμα της επανάστασης». (Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

Η λαιμαργία για εξουσία

…και άλλες γαστριμαργικές ιστορίες

Η πρόσφατη ευρεία επικράτηση της ΝΔ στις ευρωεκλογές άνοιξε την όρεξη για την διαδοχή της κυβερνητικής εξουσίας, για την ακρίβεια τη συνέχιση της λαιμαργίας για εξουσία που διακατέχει τον κάθε Τσίπρα, τον κάθε Μητσοτάκη και όλη τη κουστωδία που διατρέχει και συνδέει τους ευρύτερους κομματικούς σχηματισμούς. Είναι συχνό το φαινόμενο άνθρωποι να έχουν ανάγκη επίδειξης της ισχύος τους και του πλούτου τους (πραγματικού ή φανταστικού). Άλλες φορές κάποιοι ζουν όπως οι επιδειξίες, αλλά θέλουν να το κρύψουν. Είναι βέβαιο ότι οι image makers επιλέγουν να μην εκτίθενται οι πελάτες τους (πρωθυπουργοί και σία) σε θαλαμηγούς με πούρα και άλλα τιμαλφή. Σε αυτή τη περίπτωση ο ιδιοκτήτης των πολυτελών αυτών παγίων επιδεικνύει τον πλούτο του στη κοινωνία και οι διαχειριστές λάγνοι της εξουσίας απολαμβάνουν αυτόν τον πλούτο στα «κρυφά» και μουλωχτά, μην τυχόν και καταλάβει κάτι ο ψηφοφόρος του συστήματος.

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ΟΙ ΛΟΥΔΙΤΕΣ

ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

του ΚΕΡΚΠΑΤΡΙΚ ΣΕΪΛ

Εκδ. Futura / Δεκέμβριος 2018 / σελ. 348

«Οι Λουδίτες –πολλοί από αυτούς υφαντές, λαναράδες και φινιριστές μαλλιού, αλλά και τεχνίτες στον επαγγελματικό κλάδο του βαμβακιού που απέκτησε ιδιαίτερη σημασία στην Αγγλία στα τέλη του 18^ου αιώνα– ήταν, όπως οι Πρόσχαροι Άνδρες του Ρομπέν των Δασών, θύματα της προόδου ή αυτού που θεωρούνταν πρόοδος. Έχοντας δουλέψει επί αιώνες έξω από τα φτωχικά τους σπίτια και σε μικρά μαγαζιά χωριών με μηχανές που, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν καθόλου απλές, πιθανώς και με την βοήθεια παιδιών, είδαν ξαφνικά να παρεισφρέουν (ή να απειλούν να παρεισφρήσουν) στον παγιωμένο επαγγελματικό τους κλάδο νέα, πολύπλοκα, μεγάλης κλίμακας μηχανήματα, που συνήθως στεγάζονταν σε τεράστια πολυώροφα κτίρια εγειρόμενα στις αρχαίες τους κοιλάδες. Ακόμη χειρότερα, είδαν την τακτοποιημένη τους κοινωνία της μαστοριάς, του εθίμου και της κοινότητας να αρχίζει να υποχωρεί μπροστά στην εισβολή της βιομηχανικής κοινωνίας και των νέων τεχνολογιών και συστημάτων της, των νέων κανόνων για τα εμπορεύματα και τις αγορές, της νέας χωροταξικής διάταξης της εξοχής και της πόλης, πράγματα που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν, ή να ελέγξουν. Κι όταν εξεγέρθηκαν εναντίον όλων αυτών για δεκαπέντε θυελλώδεις μήνες στην αρχή της δεύτερης δεκαετίας του 19^ου αιώνα, το έκαναν με πολύ μεγαλύτερη σφοδρότητα και ένταση από όση είχε ποτέ επιδείξει ο Ρομπέν των Δασών και εξευτελίστηκαν με τρόπους πολύ πιο βίαιους από αυτούς που είχε κατά καιρούς διατάξει ο βασιλιάς Ιωάννης.

Η φωτιά στην Ελαφόνησο και οι χωματερές της τουριστικής ανάπτυξης

Τα σκουπίδια του τουρισμού είναι τα αποκαΐδια των τόπων που αγαπήσαμε

Η χθεσινή φωτιά στην Ελαφόνησο αποδεικνύει περίτρανα  πως η λεγόμενη βιομηχανία του τουρισμού είναι ανταγωνιστική προς το φυσικό περιβάλλον, στην τοπική κουλτούρα και εν τέλει διαρρηγνύει κοινωνικές σταθερές.

Η χθεσινή φωτιά ξεκίνησε από την χωματερή του νησιού η οποία βρίσκεται πίσω από την ξακουστή και κατά πολλούς, εξωτική παραλία του Σίμου. Άραγε σε λίγα χρόνια πάνω στην καμένη γη τί ακριβώς θα χτιστεί; Κάτω απ’ το χαρακτηρισμό «εξωτική παραλία» κρύβεται μια χωματερή που συγκεντρώνει τα σκουπίδια δεκάδων χιλιάδων τουριστών. Στο νησί διαμένουν μόνιμα περίπου 1.000 κάτοικοι και τους καλοκαιρινούς μήνες ο αριθμός αυτός δεκαπλασιάζεται. Είναι προφανές ότι άλλη η ποσότητα των απορριμμάτων 1.000 και άλλο 10.000 ανθρώπων.

Τhelo(1) Sex αλλά δεν έχω καλή σύνδεση!

Συνουσία είναι η ελληνική λέξη που προσδιορίζει την ερωτική επαφή μεταξύ, τουλάχιστον, δύο ατόμων. Η συνουσία μπορεί να επέλθει με όποιο τρόπο ικανοποιεί το άτομο έχοντας βεβαίως την συγκατάθεση του άλλου ή των άλλων. Σε αντίθετη περίπτωση πρόκειται για ανήθικη πράξη. Όλα αυτά αφορούν την ερωτική πράξη στο φυσικό επίπεδο. Στο απομακρυσμένο επίπεδο, όμως; Προς το παρόν δεν υπάρχει ελληνική λέξη που να μπορεί να προσδιορίσει το «απομακρυσμένο» sex. Αντίστοιχα η αγγλική γλώσσα περιγράφει με ακρίβεια την παραπάνω ιδιαίτερη ερωτική πρακτική ως phone sex, cyber sex ή sexting (ερωτικού περιεχομένου μηνύματα). Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να μεταφραστούν όπως, τηλεφωνικό και διαδικτυακό αλλά πάντα με την λέξη sex –που συμπληρώνει το νόημα– να παραμένει αμετάφραστη. Διαδικτυακή συνουσία ή τηλεφωνική συνουσία ουσιαστικά δεν υπάρχει. Η συνουσία προϋποθέτει την απαραίτητη ανταλλαγή υγρών, κάτι που στο νέο απομακρυσμένο τύπο sex αυτό δεν υφίσταται. Μπορεί να υπάρχει ανταλλαγή «ιδεών», κατάθεση φαντασίας, αλλά τα υγρά δεν ανταλλάσσονται και παραμένουν αυστηρώς προσωπικά. Για τους παραπάνω λόγους λοιπόν, όλα αυτά τα νέα πράγματα παραμένουν στην ουσία αμετάφραστα και οι απανταχού χρήστες χρησιμοποιούν αγγλική ορολογία. Ξενόφερτο είδος θα πουν κάποιοι, ενώ κάποιοι άλλοι θα αναρωτηθούν που οδεύει αυτός ο άμοιρος κόσμος. «Ω ρε που πάμε;» θα ξεφώνιζε ο Βασίλης Αυλωνίτης.

«Όσο μπορείς…»

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

(Κωνσταντίνος Καβάφης, «Όσο μπορείς», Ποιήματα 1897-1933)

Οι αναρχικοί στάθηκαν ανέκαθεν ενάντιοι σε κάθε εκπαιδευτικό σύστημα, ακριβώς επειδή αποτελούσε το παραπέτασμα που έκρυβε την αληθινή γνώση. Και για να μην παρανοηθεί επ’ ουδενί το άνωθι, ας ξεκαθαρίσουμε από τη μεριά μας, πως θεωρούμε κάθε προσπάθεια, αγαθοπροαίρετη ή μη, για τη δημιουργία «ελευθεριακών σχολείων» τμήμα του αναρχισμού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Προφανώς, ουδόλως μας εκφράζουν η πολιτική, οι «–ισμοί» και οι ιδεολογίες γενικώς. Αγωνιζόμαστε για την Αναρχία.

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Κείμενα των Ε. Malatesta και F.S. Merlino

Εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα

σελ. 169

Φθινόπωρο 2018

Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει σε δύο μέρη συνολικά 27 επιστολές, που αντάλλαξαν Μαλατέστα και Μερλίνο από τα τέλη του Ιανουαρίου του 1897 έως και τα μέσα Ιανουαρίου του 1898, όταν και η πολεμική σταμάτησε, καθώς ο Μαλατέστα συνελήφθη από την αστυνομία της Σαβοΐας. Οι επιστολές δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά (αναρχικά και μη) της εποχής και αφορούν μια έντονη διαμάχη, όπως αναφέρει και το οπισθόφυλλο της έκδοσης για τα ζητήματα της δημοκρατίας, της αντιπροσώπευσης, της συμμετοχής ή μη στις εκλογές, του επηρεασμού ή όχι των εκλογέων, της επιλογής του μικρότερου κακού ή της άκαμπτης υπεράσπισης ιδεών και πρακτικών σε οποιεσδήποτε συνθήκες κ.ά.

Η εικόνα του εξωφύλλου είναι του Flavio Constantini και απεικονίζει, υπό μορφή τραπουλόχαρτου, τον ιταλό βασιλιά Ουμβέρτο, ο οποίος εκτελέστηκε στη Μόντσα από τον Γκαετάνο Μπρέσι στις 29 Ιουλίου του 1900. Ο Μπρέσι είχε σώσει τον Μαλατέστα, όταν εκδηλώθηκε, το 1899, εναντίον του απόπειρα δολοφονίας στο Πάτερσον των ΗΠΑ. Ο δε Μερλίνο υπήρξε συνήγορος υπεράσπισης του Μπρέσι στη δίκη του για την εκτέλεση του βασιλιά.

Στο Επίμετρο Ι παρατίθεται κείμενο του Gianpetro «Nico» Berti, που είναι η εισήγησή του, για τον Φραντσέσκο Σαβέριο Μερλίνο, στο συνέδριο που διεξήχθη στην Ίμολα την 1^η Ιουλίου 2000 και δημοσιεύτηκε στην ιταλική αναρχική επιθεώρηση «A-rivista anarchica», Νο 360 τον Μάρτιο 2011.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ «ΑΣΥΛΟ»

Η εισβολή των ένστολων συμμοριών του κράτους στο Πολυτεχνείο και η σύλληψη 500 και πλέον αγωνιζόμενων ανθρώπων, αποτέλεσε τη βάση για την έκφραση διαφόρων απόψεων σχετικά με το πανεπιστημιακό άσυλο. Πολλά ειπώθηκαν τόσο από την πλευρά των εξουσιαστών όσο και από την πλευρά διαφόρων δεκανικιών και επιδιορθωτών της κρατικής επιβολής.

Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν μπορεί να ειδωθεί, από την σκοπιά του κοινωνικού αγώνα, σαν κάτι περισσότερο από έναν κρατικό θεσμό, ο οποίος φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα των εξουσιαστών, όπως άλλωστε και κάθε θεσμός-μηχανισμός της κρατικής δόμησης. Κάθε τι, λοιπόν, που έχει φτιαχτεί για να εξυπηρετεί αυτά τα συμφέροντα, είναι δεδομένο ότι χρησιμοποιείται ανάλογα με τις επιδιώξεις και τις ανάγκες που τίθενται σε κάθε χρονικά δύσκολη στιγμή για την κρατική επιβολή. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν είναι μια κατάκτηση κανενός «κινήματος» (φοιτητικό, νεολαιίστικο κ.τ.λ.) υπό την έννοια ότι δεν υπάρχουν κεκτημένα δικαιώματα κάτω από την κρατική επιβολή, αλλά υπάρχουν συγκεκριμένες παραχωρήσεις από την πλευρά των κρατιστών. Έτσι, το «δικαίωμα» της ασυλίας (της μη εισόδου αστυνομικών δυνάμεων σε πανεπιστημιακούς χώρους) παραχωρήθηκε κάτω από συγκεκριμένες καταστάσεις και λογικές και αναιρείται κάτω από την πίεση κάποιων άλλων γεγονότων, όταν, δηλαδή, οι διάφοροι χειραγωγικοί μηχανισμοί δεν στέκονται ικανοί να αποτρέ­ψουν τις όποιες εξεγερτικές διαθέσεις των αγωνιζό­μενων ανθρώπων.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

του Ernesto Sabato

σελ. 157 / Εκδ. Γκοβόστη

Αθήνα 2001

Ο Σάμπατο ορθώνει εμπρός μας ξανά και ξανά την «τρελή του ελπίδα»: οι δυνατότητες για μια πιο ανθρώπινη ζωή είναι κοντά μας, αρκεί να απλώσουμε το χέρι μας, να βρούμε το κουράγιο, που μας τοποθετεί στην πραγματική διάσταση του ανθρώπου. Μπορεί όλοι κάποιες φορές να υποτασσόμαστε, όμως, όπως μας διαβεβαιώνει, εκείνη που δεν λαθεύει ποτέ, είναι η πεποίθηση ότι μονάχα οι αξίες του πνεύματος μπορούν να μας σώσουν απ’ αυτό το σεισμό που απειλεί την ανθρώπινη υπόσταση.

Ο Σάμπατο αντικρύζει την αποξένωση, την απουσία διαλόγου με τους άλλους, την αδυναμία αναγνώρισης του κόσμου που μας περιβάλλει, την απουσία αγάπης και αλληλεγγύης που σημαδεύει το μαζικοποιημένο πλήθος, την ολοένα και μεγαλύτερη αναισθησία στον θόρυβο κάθε απρόσωπης πόλης, που όσο μεγαλώνει τόσο πνίγει τους δεσμώτες της. Και όπως παρατηρεί όσο η παθητικότητα μεγαλώνει τόσο πιο γρήγορα καταλήγει σε μια πνευματική δουλεία, σε μια πραγματική σκλαβιά.

Η αποφυλάκιση του Κορκονέα και ο συμβολισμός της

Η πρόσφατη αποφυλάκιση του Κορκονέα και η αθώωση του Σαραλιώτη μας δείχνει για μια ακόμα φορά την βούληση του Κράτους να απαλλάσσει τους ένστολους λειτουργούς του ή να τους ρίχνει στα μαλακά. Καθοριστικό ρόλο στην παραπάνω απόφαση έπαιξε το ελαφρυντικό του σύννομου βίου με το οποίο «έσπασαν» τα ισόβια του Κορκονέα, με αποτέλεσμα την απελευθέρωσή του. Το ελαφρυντικό του σύννομου βίου σύμφωνα με τον νέο ποινικό κώδικα δεν λαμβάνεται υπόψη υποχρεωτικά απ’ το δικαστήριο, αλλά είναι στην ευχέρεια του η χρήση του. Η ευχέρεια, λοιπόν, του σύννομου βίου θα μοιράζεται κατά το δοκούν και σίγουρα οι πιο τυχεροί θα είναι οι κάθε λογής κορκονέοι για τους οποίους το Κράτος θέλει να πέσουν στα μαλακά. Η πρόσφατη παρέμβαση του Αρείου Πάγου που ζήτησε αντίγραφο της απόφασης, ώστε να αποφασιστεί εάν θα πρέπει να ασκήσει αναίρεση εντάσσεται σε εσωτερικές διαμάχες και θέση κάποιων «εχεφρόνων» που φοβούνται κοινωνικές αντιδράσεις και σίγουρα δεν θα ήταν επιθυμητές από την νέα εξουσιαστική διαχείριση της Νέας Δημοκρατίας. Οπότε για να προλάβουν τέτοια ενδεχόμενα, αν προχωρήσει η αναίρεση ώστε να ξαναγίνει δίκη (με τον Κορκονέα ελεύθερο) θα είναι μόνο και μόνο για τον κατευνασμό των όποιων αντιδράσεων. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μία νομικίστικη διαδικασία.