Η «ΣΦΑΛΙΑΡΑ» ΣΤΟ ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ Ο «ΝΕΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ»…

«Στραβά πηγαίνεις κάβουρα, να ιδώ την προκοπή σου»

Η θητεία μιας ακόμη μνημονιακής κατοχικής κυβέρνησης (σύμφωνα και με την παλαιότερη δήλωση-παραδοχή του Πάνου Καμμένου ότι συμμετέχει σε κατοχική κυβέρνηση) της μακροβιότερης, μάλιστα, μετράει πλέον μέρες. Η χρήσιμη ή μάλλον η χρησιμοτάτη κομμουνιστική διαχείριση των εξουσιαστικών υποθέσεων επί των ημερών του λαοπρόβλητου «τίποτα», του μεγάλου ηγέτη, του «ομόνοια και καταπέλτη» Αλέξη Τσίπρα είναι εξόχως αδιαμφισβήτητη. Δεν χρειάζεται, νομίζουμε, να θυμίσουμε την βαθιά ικανοποίηση των «θεσμών», όπως του ΔΝΤ, της ΕΕ, της κυρά Μέρκελ και τόσων άλλων θαυμαστών του καθεστώτος Τσίπρα, που έκπληκτοι από ένα σημείο, υποκλίθηκαν στις «ικανότητες» του δουλικού τους. Όμως, όσο σημαντικές ήταν πράγματι και όσο και αν εκτιμήθηκαν σαν τέτοιες οι υπηρεσίες που προσφέρθηκαν, «υπάρχουν και άλλου πορτοκαλιές, που κάνουν πορτοκάλια»…

Εξ ίσου, όμως, χρήσιμος για την σταθερότητα του πολιτικού συστήματος είναι και ο τρόπος «εξόδου», είτε πρόκειται για προσωρινή είτε όχι. Ο «κυρίαρχος λαός», λοιπόν, αποφάσισε κατά πως φαίνεται, την αντικατάσταση του ενός «σωτήρα» με τον επόμενο, ο οποίος περιμένει εδώ και καιρό την σειρά του. Οι συνήθεις αυταπάτες θα πει κάποιος (τί περιμένατε δηλαδή;). Θα συμφωνήσουμε κατ’ αρχήν, αλλά θεωρούμε ότι μπορούμε να κάνουμε ορισμένες επισημάνσεις ή μάλλον να τις τονίσουμε εκ νέου.

Στις 13 Μαΐου ο μεγάλος τιμονιέρης, ο αιώνιος κομμουνιστής ηγέτης Αλέξης Τσίπρας έδωσε συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha όπου, μεταξύ άλλων, δήλωνε με την συνήθη απίστευτη αλαζονεία του και προφανώς παντελώς εκτός οποιασδήποτε διάστασης της πραγματικότητας, που υπόλοιποι κοινοί θνητοί γνωρίζουν, ότι:

α) «τα δείγματα που έχω δείχνουν ότι έχει διαμορφωθεί μια δυναμική που δεν την είχαμε ούτε το 2015. Θα είναι ντέρμπι οι εκλογές. Γιατί από τη μια έχουμε τα πεπραγμένα και τα επιχειρήματα, και από την άλλη έχουμε το πείραμα της “μεταδημοκρατίας” με τα δεκάδες μέσα ενημέρωσης που «βαράνε» καθημερινά. Θα κάνω ότι μπορώ να υπάρχει ο κ. Μητσοτάκης απέναντί μου, γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει πολιτικός αντίπαλος, που θα μου κάνει τέτοια δώρα πριν τις εκλογές».

β) «Εκτιμώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εκλογές, δεν υπάρχει περίπτωση να τις χάσει ούτε μία στο εκατομμύριο και αυτό θα σημάνει εξελίξεις στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Άγχος για το αν θα πάει σπίτι του, θα έχει ο κ. Μητσοτάκης».

γ) απαντώντας στο τί θα κάνει εάν ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει με μεγάλη διαφορά στις ευρωεκλογές, «Δεν υπάρχει ούτε μια πιθανότητα να συμβεί αυτό. Ο λαός γνωρίζει ότι είναι μια κρίσιμη ‘‘δημοσκόπηση’’ γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις ευρωεκλογές. Όπως και να είναι, δεν θα αλλάξει η στρατηγική μου μέχρι τις εθνικές κάλπες».

Και δ) πανηγυρίζοντας προκαταβολικά ότι «Το βράδυ της 26ης Μαΐου δεν θα είναι μόνο μια ήττα για το σύστημα, αλλά θα αλλάξει και η παράσταση νίκης για τις εθνικές εκλογές και το κλίμα, όπου οι πολίτες θα διαπιστώσουν ότι πρέπει να φιλτράρουν αλλοιώς την κάθε είδηση, που αναπαράγουν τα μέσα της προπαγάνδας».

Είναι αυτό που λένε «να σε κλαίνε οι ρέγγες»… Τέτοια ευστοχία στις προβλέψεις, τέτοια ακρίβεια στις εκτιμήσεις και στις αναλύσεις, αλλά το βασικότερο, τόσο μέσα στην καρδιά και τον νου του «κυρίαρχου λαού»… ουπς, πολύ ποιητικό το τελευταίο, και μην το κλέψει κάποιος στην προεκλογική του καμπάνια, γιατί θα γίνει Βιετνάμ…

Λέμε τώρα… Πάμε παρακάτω.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα «δείγματα» που «είχε», η συντόμως κατά έναν τρόπο «στημένη λεμονόκουπα» των μεγάλων αφεντικών του, η δυναμική που έχει διαμορφωθεί δεν υπήρχε ούτε το 2015… Ο νηφάλιος και εμπεριστατωμένος λόγος του μεγάλου αρχηγού σ’ όλο του το μεγαλείο, ακριβής, διορατικός, αυτό που λένε ρε παιδί μου βγαλμένος μέσα από την ζύμωση με τον κόσμο.

Φτου και πάλι φτου, τζίφος, ο απόλυτος τζίφος… «Λαγός την φτέρη έσειε, κακόν της κεφαλής του». Ο Τσίπρας, θεωρώντας προφανώς τον ίδιο και το καθεστώς του αμετακίνητο, προφανώς έχοντας εμπιστοσύνη στην «θεϊκή αποστολή» του, δήλωνε λίγες ημέρες μόλις πριν ότι όχι μόνο ο Συριζα θα κερδίσει τις εκλογές, αλλά ότι «δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο να τις χάσει», ενώ επίσης μοιραζόταν μαζί μας την χαρά του, που έχει αντίπαλο τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο οποίος, χαζούλης ών, τού κάνει τόσα προεκλογικά δώρα.

Ποιος είναι όμως ο φταίχτης, η «μεταδημοκρατία» των βοθροκάναλων (ανάθεμα αν σκαμπάζει γρι περί αυτού), η «καταστολή» του μεγάλου, του μέγα, του μοναδικού του Παύλου του Πολλάκη, οι βόλτες με την θαλαμηγό της Παναγοπούλου, η συμφωνία των Πρεσπών, τα ψίχουλα που μοίραζε προσφάτως, το διπλό μνημόνιο που πέρασε δίχως να ανοίξει ρουθούνι, ή μήπως οι 102 νεκροί στο Μάτι;

Λ.