Στιγμιότυπα από το προεκλογικό πανηγύρι στη Χαλκίδα

Αναμφισβήτητα η συνεπέστερη και αξιοπρεπέστερη στάση για τον καθένα/μία είναι η πλήρης και συνειδητή απεργία από κάθε εκλογική διαδικασία. Αλλά όσο και να θέλεις να απεργήσεις δεν μπορείς να απέχεις από αυτό το πανηγύρι αφού είναι αδύνατο να μην πέσεις πάνω σε ένα εκλογικό κέντρο, να μην βγάλεις τις photoshop-φάτσες των υποψηφίων από τους υαλοκαθαριστήρες του αυτοκινήτου, από το γραμματοκιβώτιο ή από την εξώπορτά σου. Και το κυριότερο. Είναι στατιστικά αδύνατο κάποιος συμμαθητής σου ή γείτονας σου να μην έχει ζητήσει τη ψήφο σου! Υποψήφιος σύμβουλος ο… γείτονας της διπλανής πόρτας! Περισσότερη δημοκρατία διαφημίζει το σύστημα με ντουζίνες υποψηφίων να περιλαμβάνονται στα ψηφοδέλτια για περιφερειακά, δημοτικά και κοινοτικά συμβούλια. Τη δημοκρατία τους τη συνδέουν με πλήθος υποψηφίων και με τις ποσοστώσεις κατά φύλο. Λογικό, θα λέγαμε, αφού ως σύγχρονο πολίτευμα χρησιμοποιεί όλα τα μέσα εξαπάτησης που κατά καιρούς διαθέτει. Ας φύγουμε, όμως, από την κεντρική Διοίκηση και τις αποφάσεις της και ας παρατηρήσουμε λίγο το μικρόκοσμο της Δημοκρατίας σε τοπικό επίπεδο.

Στο τεραίν, λοιπόν, του εκλογικού παζαριού σε κοινότητες και πόλεις που δεν διαθέτουν τον πληθυσμιακό όγκο των μητροπόλεωνν είναι συχνό και λογικό να γίνονται περισσότερο γνωστές και φανερές διάφορες όψεις και στιγμές του εκλογικού «αγώνα». Είναι τα στιγμιότυπα εκείνα που πραγματικά δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Κατ’ αρχήν όσο επικριτικοί και αν είμαστε στη διεξαγωγή και συμμετοχή σε κάθε εκλογική διαδικασία –δημοτικές, περιφερειακές, εθνικές, ευρωπαϊκές εκλογές– αναγνωρίζουμε στον καθένα το δικαίωμα της συμμετοχής αλλά ταυτόχρονα διατηρούμε αναφαίρετα το δικαίωμα (και την υποχρέωση μαζί) της πλήρους αποδόμησης και απαξίωσης όλης αυτής της διαδικασίας που εμφανίζεται ως επιλογή των πολιτών. Η εμπειρία μάς έχει δείξει –ανεξάρτητα από θεωρητικά πλαίσια και «πιστεύω»– ότι η ανικανότητα πορεύεται μαζί με τη πολιτική και τη διαμεσολάβηση. Και αυτό για λόγους επιβίωσης και αυτοσυντήρησης.