ΟΙ ΚΑΛΠΕΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ: Ο ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΕΝΕΚΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ…

«Η «αντικειμενική» σύγκλιση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έχει προχωρήσει πολύ σε ό,τι αφορά τις γενικές ιδεολογικές στάσεις και τοποθετήσεις των εκλογικών τους σωμάτων. Τα δύο κόμματα «μοιάζουν» αρκετά, αναπαράγοντας στο εσωτερικό τους τις ίδιες διαιρέσεις οι οποίες, επιπλέον, εμφανίζονται σε αρκετές περιπτώσεις ομοιόμορφα κατανεμημένες. Και τα δύο κόμματα εξουσίας τείνουν είτε στις μεσαίες θέσεις των κλιμάκων που κατασκευάστηκαν είτε παραμένουν μετέωρα, δείχνοντας ότι το ιδεολογικο-πολιτικό τους στίγμα είναι ασθενές, ενώ μειώνεται και η μεταξύ τους διαφορετικότητα. Επιδιώκοντας να διευρύνουν τα εκλογικά τους όρια ρευστοποιούν τις τοποθετήσεις τους και περιορίζουν, σε τελική ανάλυση, την εκλογική τους επιρροή. Από τα δύο κόμματα εξουσίας, τη μεγαλύτερη αμφισημία και το ασθενέστερο στίγμα παρουσίασε το ΠΑΣΟΚ, καταδεικνύοντας ότι, τη χρονική περίοδο στην οποία αναφερόμαστε, πρόκειται για τον ασθενή κρίκο του κομματικού συστήματος». (Βερναρδάκης Χριστόφορος,  Ιδεολογικές αξίες, πολιτικές στάσεις και ηγεμονία: οι «ισχυρές μεταβλητές» της πολιτικής και εκλογικής συμπεριφοράς στη συγκυρία των βουλευτικών εκλογών του 2007)

Έχουμε επανειλημμένα τονίσει ότι κάθε κόμμα, συμπεριλαμβανομένων των κομμάτων που ποτέ δεν διαχειρίστηκαν την εξουσία, είναι ζωτικής σημασίας στο σχηματισμό της καθεστωτικής πραγματικότητας κάθε κράτους. Με άλλα λόγια τα κόμματα βρίσκονται στο σκληρό πυρήνα της κρατικής εξουσίας. Τα πολιτικά κόμματα, ταυτόχρονα «πρακτορεύουν» και εξυπηρετούν ποικίλα κοινωνικά, αλλά και οικονομικά συμφέροντα σε μια διαρκή σχέση εξάρτησης, που παρ’ όλα αυτά χαρακτηρίζεται από μια διαρκή κινητικότητα.

Σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο μπορούμε να τοποθετήσουμε την ιδεολογική σύγκλιση των κομμάτων, αλλά και την επανεμφάνιση της (υποτιθέμενης) όξυνσης των ιδεολογικών διαφορών τους σαν βάση της οργάνωσης και έκφρασης της πολιτικής.

Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα αποτυπώνεται με ξεκάθαρο τρόπο στις «στιγμές» που σημαδεύουν βαθιές μεταβολές σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, τόσο σε περιόδους «κρίσεων» όσο και σε περιόδους «ακμής».