«Ναι, ρε! Και στην Ομόνοια με αντίσκηνο!»

Στον Σπύρο και στην αμέτρητη αγάπη του για την Αθήνα…

«Δεν μπορείς να καταλάβεις, έτσι δεν είναι; Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ είναι ο τόπος μου. Για μένα τα καυσαέρια της Σταδίου είναι ο καθαρότερος αέρας που υπήρξε ποτέ, γιατί αυτόν έμαθα να αναπνέω. Όλοι αυτοί οι δισεκατομμύρια τόνοι τσιμέντου, χάλυβα, γυαλιού και πλαστικού, που βλέπεις, είναι η πατρίδα μου. Δεν πρόκειται να φύγω από εδώ. Όχι, δεν θα με διώξουν, όση ανεργία, φτώχεια κι εξαθλίωση κι αν κατασκευάσουν, με χίλιους-δυο τεχνητούς τρόπους, όσα γκέτο κι αν «φυτέψουν», όσους φτωχοδιάβολους κι αν εγκλωβίσουν, προσπαθώντας να μας στρέψουν βιαίως τον έναν έναντι του άλλου. Δεν θα με διώξουν, σου λέω, αυτοί που έκλεισαν το Ροζικλαίρ, την Αλάσκα, το Γκρην Παρκ, την Μπλε Αλεπού, όλους τους τόπους που αγάπησαν οι γονείς μου, για να φτιάξουν σούπερ μάρκετ κι εμπορικά κέντρα, οι κανάγιες του κερατά.

Γιατί αυτό είναι πατρίδα και μητρίδα, ο τόπος του πατέρα και της μητέρας, ο τόπος των προγόνων, ο τόπος που το δικό σου «τώρα» συντροφεύει και συνδιαλέγεται νοερά με το «τότε» των άμεσα οικείων σου, ζώντων και τεθνεόντων. Κι ο καθένας μας έχει τον δικό του. Εσύ έχεις το καθαρό ποτάμι και τα αιωνόβια πλατάνια του, εγώ έχω την Ομόνοια, το Πολυτεχνείο και τα Εξάρχεια. Δεν υπάρχει ιδεαλιστική αντίληψη για την πατρίδα-μητρίδα, κατάλαβέ το. Για μια αδέσποτη γάτα μπορεί να είναι ακόμη κι ένας κάδος σκουπιδιών, τα πάντα. Ό,τι σε κάνει να νιώθεις αυθεντικά, το συναίσθημα της οικειότητας.