Θεσσαλονίκη, Ιούνης του ’06, φοιτητές κι ανυπότακτοι νεολαίοι μπουκάρουν στο υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης. Ευθύς αμέσως, οι μπάτσοι τους «ρένουν» με δηλητηριώδη χημικά (εις κάνιστρα-«ροδοπέταλα») μα οι συγκεντρωμένοι αρνούνται πεισματικά να διαλυθούν, ανασυντάσονται άμεσα λίγο παραπέρα, με την πύλη του υπουργείου, εμπρός τους, παραδομένη σαν πτώμα στην αγκαλιά της ασφάλτου. Ο νόμος πλαίσιο, για τα πανεπιστήμια, δεν πρέπει να περάσει. Μα αυτό, για τους περισσότερους, που εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό βρέθηκαν εκεί, ήταν απλώς μια αφορμή, μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία. Άλλως τε, για όσους δεν καταντούν βαδίζοντα πτώματα, για όσους επιμένουν, κόντρα σε κάθε «ρεαλισμό» και «πραγματικότητα» να διατηρούν ευαισθησίες και τρυφερότητα, πάντοτε θα βρίσκεται αφορμή, για να δώσουν σχήμα, με λόγια και έργα, στο πηγαίο κι αυθόρμητο της ανυπακοής τους.
Στιγμές, όπως η ανωτέρω, με ελάχιστη απόκλιση ανά περίπτωση, συνέβαιναν κάθε Πέμπτη του Μάη και Ιούνη, τα «σωτήρια» έτη ’06-’07, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Και οι καταληψίες (άπασες οι σχολές τελούσαν υπό κατάληψη), οι ανυπότακτοι, οι μετέχοντες στις άγριες οδομαχίες (με ουκ ολίγους εξ αυτών να επισκέπτονται συχνά τα πέριξ νοσοκομεία), όλοι όσοι αγωνίστηκαν, με τον δικό τους τρόπο, «έβαλαν φρένο» στο νόμο πλαίσιο. Έστω για λίγο… Συνέχεια
Anarchy press gr 