Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται. (K.Π. Καβάφης)

Έχουμε κι άλλες φορές ασχοληθεί με την απαρίθμηση των (πολλών) ελαττωμάτων του Αλέξιου του Τσίπρα που τα μετέτρεψε –με την βοήθεια ειδικών φανταζόμαστε– σε ατού, παραλείψαμε το σημαντικότερο, το πιο στρατηγικό, το πιο χρήσιμο αν θέλετε. Το θυμήθηκα ξαφνικά ένα βράδυ όπως έπλενα τα πιάτα. Είναι η κτηνώδης αναισθησία του Αλέξη. Είναι πιο αναίσθητος από όλη την κουστωδία του ακόμα και από τον Αγριάνθρωπο των Σφακίων, τον Παύλο τον Πολάκη, ο οποίος είναι κατά βάθος ένας πρωτόγονος  «ψυχούλας»: μην ξεχνάμε πως ο Αλέξης του σύστησε «ψυχραιμία», όταν ο μερακλής αναπληρωτής υπουργός υγείας «τσίμπησε» στις προκλήσεις της αντιπολίτευσης και άρχισε να δαγκώνει όποιον βρει μπροστά του.

Είναι τόσο αναίσθητος ο Αλέξης ο Τσίπρας, που έχει κατορθώσει να ξεγελάσει όχι μόνο τους πιστούς αυλικούς του, αλλά και τους εχθρούς. Σου λένε «δεν μπορεί να είναι τόσο αναίσθητος, κάτι άλλο θα συμβαίνει, σίγουρα θα τον εκβιάζουν».

Πάνω από όλα το προσωπικό του όφελος. Όταν οι «αστοί» πολιτικοί του παρελθόντος αναγκάζονταν να υπαναχωρήσουν μπροστά στο αόρατο τείχος, που λέγεται  «πολιτικό κόστος», αυτός, ο «πολιτικός παγκοσμίου εμβέλειας», όπως τον λιβανίζουν οι κόλακες του, πατούσε γκάζι.