της Μάγια Αγγέλου
Όταν οι λέξεις έχουν χάσει κάθε ιερότητα και σεβασμό στην ύπαρξη, όταν στο όνομα της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αγάπης λέγονται τα χειρότερα ψέματα κι οι λέξεις παράγουν ύβριν, τότε ας σταματήσουμε τα δελτία ειδήσεων κι ας ακούσουμε το δροσερό αεράκι της ποίησης, που λέει τις πιο μεγάλες αλήθειες. Ανθρώπινα.
Εμείς, αυτοί οι άνθρωποι, σ’ έναν μικρό και μοναχικό πλανήτη
Ταξιδεύοντας μέσα σε απλό χώρο
Παλιά αλαργινά αστέρια, στα πέρατα των αδιάφορων ήλιων
Σε έναν προορισμό όπου όλα τα σημάδια μας λένε
Ότι είναι δυνατόν και επιτακτικό να μάθουμε μια γενναία και φωτεινή αλήθεια.
Κι όταν τη φτάσουμε
τη μέρα της ειρήνευσης,
όταν απελευθερώσουμε τα δάχτυλά μας
από τις γροθιές της εχθρότητας
και αφήσουμε τον καθαρό αέρα να δροσίσει τις παλάμες μας
όταν τη φτάσουμε,
όταν πέσει η αυλαία στην εμφάνιση του μίσους
και πρόσωπα βρωμισμένα με περιφρόνηση καθαριστούν,
όταν τα πεδία της μάχης και το Κολοσσαίο
δεν ξεβράζουν πια τους μοναδικούς και ιδιαίτερους γιους και κόρες μας
στο μελανιασμένο και ματωμένο χορτάρι
για να βρεθούν σε ομοιόμορφα τετράγωνα σε ξένο έδαφος,
όταν η αρπακτική καταιγίδα των εκκλησιών
όταν τα ουρλιαχτά των θορύβων σταματήσουν
όταν τα φτερά κυματίσουν εύθυμα
όταν τα πανώ του κόσμου τρεμουλιάσουν
άντε στο καλό, καθαρό αεράκι
όταν φτάσουμε σ’ αυτήν
όταν αφήσουμε τα τουφέκια να πέσουν από τους ώμους μας
και τα παιδιά ντύσουν τις κούκλες τους με σημαίες εκεχειρίας,
όταν τα ορυχεία του θανάτου έχουν απομακρυνθεί
κι οι γέροι μπορούν να περπατήσουν στα βράδια της ειρήνης,
όταν η θρησκευτική τελετουργία δεν είναι αρωματισμένη
με το θυμίαμα της καυτής σάρκας
και τα όνειρα της παιδικής ηλικίας δεν τα κλωτσούν να ξυπνήσουν
οι εφιάλτες της κακοποίησης.
Όταν φτάσουμε σ’ αυτήν,
τότε θα εξομολογηθούμε ότι ούτε οι Πυραμίδες
με τους λίθους τους σε μυστηριώδη τελειότητα
ούτε οι κήποι της Βαβυλώνας
που κρέμονται ως αιώνια ομορφιά
στη συλλογική μας μνήμη
ούτε το Grand Canyon
φωτισμένο με ένα θαυμάσιο χρώμα
από τα δυτικά ηλιοβασιλέματα
ούτε ο Δούναβης που χύνει τη μπλε ψυχή του στην Ευρώπη
ούτε η ιερή κορυφή του όρους Φίτζι
που απλώνεται στον Ανατέλλοντα Ήλιο
ούτε ο πατέρας Αμαζόνιο ούτε η μητέρα Μισισιπή που, χωρίς
έλεος,
τρέφουν όλα τα πλάσματα στα βάθη και στις ακτές
αυτά δεν είναι τα μοναδικά θαύματα του κόσμου
Όταν φτάσουμε σε αυτήν
εμείς, οι άνθρωποι, σε αυτόν το μικροσκοπικό και μηδαμινό κόσμο
που ψάχνει καθημερινά για τη βόμβα, τη λεπίδα και το στιλέτο
που όμως ικετεύουν στο σκοτάδι για ψήγματα ειρήνης
εμείς, αυτοί οι άνθρωποι σε αυτό το μικρό μόριο ύλης
που στα στόματά μας κατοικούν διαβρωτικές λέξεις
ποια πρόκληση της ίδιας της ύπαρξής μας.
Όμως από αυτά τα ίδια στόματα
έρχονται τραγούδια τέτοιας εξαίσιας γλυκύτητας
που η καρδιά παραπαίει
και το σώμα χαλαρώνει στο δέος.
Εμείς, αυτοί οι άνθρωποι, σε αυτόν τον μικρό και στροβιλιζόμενο πλανήτη
που τα χέρια μας μπορούν να χτυπούν με τέτοια εγκατάλειψη
που εν ριπή οφθαλμού, η ζωή υπονομεύεται από τους ζωντανούς
τα ίδια όμως αυτά χέρια είναι που μπορούν να αγγίξουν με τέτοια θεραπευτική δύναμη,
ακαταμάχητη τρυφερότητα
που ο αγέρωχος λαιμός χαίρεται να υποκλίνεται
και η περήφανη πλάτη χαίρεται να λυγίζει
έξω από τέτοιο χάος, από τέτοια αντίφαση
μαθαίνουμε ότι δεν είμαστε ούτε διάβολοι ούτε θεοί.
Όταν φτάσουμε σ’ αυτήν,
εμείς, οι άνθρωποι, σε αυτό το τρομακτικό, πλωτό σώμα
που δημιουργήθηκε σε τούτη τη γη· από τούτη τη γη
έχουμε τη δύναμη να δημιουργούμε για τούτη τη γη
ένα κλίμα όπου κάθε άνδρας και κάθε γυναίκα
μπορεί να ζει ελεύθερα χωρίς μαρτυρική ευσέβεια
δίχως την ανησυχία του φόβου.
Όταν τη φτάσουμε,
πρέπει να ομολογήσουμε ότι είμαστε το δυνατό,
είμαστε το θαυμαστό, το αληθινό θαύμα αυτού του κόσμου
τότε είναι και μόνο τότε που
θα τη φτάσουμε.
Τίτλος πρωτότυπου: A Brave And Startling Truth. Διαθέσιμο εδώ: https://www.poemhunter.com/poem/a-brave-and-startling-truth/
Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται
Anarchy press gr 