ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΗΤΡΩΟ «ΤΑΡΑΧΟΠΟΙΩΝ», ΤΑ «ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΙΛΕΚΑ» ΚΑΙ Ο ΠΑΝΙΚΟΣ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ…

Συνεχίζεται στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση η συζήτηση επί του νέου νομοσχεδίου αντιμετώπισης των «ταραχοποιών στοιχείων» σε διαδηλώσεις ύστερα από πρόταση του πρωθυπουργού Φιλίπ Εντουάρ. Τί προβλέπεται στο νέο νομοσχέδιο; Ασφυκτικός έλεγχος και επιτήρηση των διαδηλώσεων, απαγόρευση της κάλυψης του προσώπου, δημιουργία ενός αρχείου, στο οποίο θα καταχωρούνται τα «επικίνδυνα» άτομα, στα οποία θα απαγορεύεται να συμμετάσχουν σε διαδηλώσεις, ενώ τέλος προβλέπεται η επιβολή προστίμων στους «ταραξίες». Συγκεκριμένα, δίνεται η δυνατότητα στις αρχές να εγκρίνουν την πραγματοποίηση μιας διαδήλωσης κατά την διάρκεια των έξι ωρών που προηγούνται, ενώ σε μια «περιορισμένη περίμετρο» γύρω από τη διαδήλωση μπορεί να γίνεται σωματική έρευνα και έλεγχος τσαντών και σακιδίων. Αυστηροποιείται ο ήδη υπάρχων νόμος περί κουκούλας, μετατρέποντας την κάλυψη των χαρακτηριστικών σε αδίκημα που μπορεί να τιμωρηθεί με φυλάκιση ενός έτους και 15.000 ευρώ πρόστιμο.

Καταδίκη Αμβρόσιου σήμερα. Αύριο ποιος και τι;

Πολλοί ήταν αυτοί που χάρηκαν στο άκουσμα της είδησης ότι ο γνωστός για τις μισάνθρωπες απόψεις του μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος καταδικάστηκε εξ αιτίας κάποιων αναρτήσεων του στα social media που ήταν κατά των ομοφυλoφίλων. Ο Αμβρόσιος καταδικάστηκε με την κατηγορία της δημόσιας υποκίνησης βίας ή μίσους και για κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος με συνολική ποινή φυλάκισης επτά μηνών με τριετή αναστολή.

Σαφώς και δεν υποστηρίζουμε τον Αμβρόσιο και κάθε μισάνθρωπο που έχει παρόμοιες εξουσιαστικές απόψεις, που κινούνται ανάμεσα στα όρια του κοινωνικού διαχωρισμού και του ρατσισμού, ούτε προφανώς μας καίγεται καρφί για την κατηγορία της κατάχρησης εκκλησιαστικού αξιώματος. Νομίζουμε, όμως, πως ο καθένας θα πρέπει να νοιώθει ανησυχία, αν όχι τρόμο, με την καταδίκη για υποκίνηση βίας μέσω αναρτήσεων στα social media! Ποιός άνθρωπος, που θέλει να λέγεται και να είναι ελεύθερος, στο πεδίο του λόγου και της σκέψεως, δεν τρομάζει όταν διαπιστώνει ότι οι απόψεις του και μόνο είναι αρκετές για την καταδίκη του από το κράτος; Σήμερα είναι ο «μισητός» Αμβρόσιος, αύριο ποιός θα είναι; Σε ποιον θα δώσει αύριο το κράτος τον ρόλο του «μισητού»; Τέλος, αφού το κράτος σήμερα πέτυχε και προχώρησε ένα βήμα πιο μπροστά στην καταστολή, γιατί στο μέλλον να μην την διευρύνει και σε περισσότερα πράγματα που θα απαγορεύεται να λέγονται ή ακόμα (με την βοήθεια της τεχνολογίας) και να τα σκέφτονται κάποιοι;

«Με το ναι και με το γιες, πονηρές συναλλαγές»…

Στην πρόσφατη επίσκεψή της η γερμανίδα καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ δήλωσε ευγνώμων προς τον Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο και συνεχάρη θερμά για την «λύση» του «Μακεδονικού».

Ας δούμε, όμως, ορισμένα σχόλια και εκτιμήσεις του διεθνούς τύπου που καταγράφηκαν αμέσως μετά την υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών από το ελληνικό κοινοβούλιο.

Σύμφωνα με το Bloomberg: «Ο Τσίπρας ενισχύθηκε από τα γεγονότα, επαναβεβαιώνοντας τον έλεγχό του στο κοινοβούλιο, αφού επέζησε της ψήφου εμπιστοσύνης χωρίς τη στήριξη του πρώην κυβερνητικού εταίρου του, εξασφαλίζοντας 153 ψήφους για την επονομαζόμενη συμφωνία των Πρεσπών στο ελληνικό κοινοβούλιο των 300 εδρών. Ο δρόμος έχει πλέον ανοίξει για εκείνον προκειμένου να προωθήσει την ατζέντα του, ελπίζοντας ότι θα αυξήσει τη δημοτικότητά του μεταξύ των Ελλήνων ψηφοφόρων, σε βαθμό τέτοιο που ίσως και να κερδίσει τις γενικές εκλογές αργότερα αυτόν τον χρόνο».

ΕΓΚΛΗΜΑ Ή ΛΑΘΟΣ…

«Βρε Τσιπράκια πονηρέ με τον κόκκινο μπερέ, βιβλιάρια ταμεία και δραχμή δεν έχω μία…».

Πότε είμαστε πιο πρόθυμοι να συγχωρήσουμε κάποιον; Όταν είναι γκαφατζής ή όταν έχει κακή πρόθεση; Την θεωρητικά αυτονόητη απάντηση, το κοινώς αποδεκτό ηθικό πρότυπο αντέστρεψε θεαματικά ο Ταλεϋράνδος προτείνοντας ότι στην πολιτική η κακία είναι προτιμότερη από την κουταμάρα, με το γνωστό του ρητό: «Είναι κάτι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος».

Αποτελεί διαχρονικό εθνικό αφήγημα ότι οι «Ξένοι» ήθελαν αμέτι μουχαμέτι να κάνουν αυτό και εκείνο εις βάρος μας εννοείται και προς τούτο πίεσαν και εξεβίασαν τους εγχώριους αντιπροσώπους κ.λπ. κ.λπ. Μολονότι δεν στερείται μιας δόσης ιστορικής αλήθειας, η άκριτη υιοθέτησή του και ειδικά στην περίπτωση του «Μακεδονικού» συσκοτίζει πολύ πιο σημαντικές πτυχές της υπόθεσης.

Στην περίπτωση αυτή συμβαίνει κάτι παράδοξο.

Από πουθενά δεν προκύπτει πως ο αμερικανικός και ο γερμανικός παράγοντας, οι βασικοί ενδιαφερόμενοι για το μέλλον των Δυτικών Βαλκανίων από πλευράς Δύσης, πίεσαν την εγχώρια κυβέρνηση για την συγκεκριμένη «λύση» εδώ και τώρα. Εδώ και καιρό στα Βαλκάνια υπάρχει μια προσεκτική διαδικασία αναθεώρησης των συνόρων ανάμεσα στα θραύσματα της πρώην Γιουγκοσλαβίας με κατά το δυνατό, αποφυγή των εθνοτικών εντάσεων.

Δημογραφικές Πολιτικές Διαχρονικά στον Βαλκανικό Χώρο

Την ίδια στιγμή που ο Καναδάς προσπαθεί να βρει εργατικό δυναμικό από άλλες χώρες για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, όπως αυτές διαμορφώνονται σε επαρχίες του, κυρίως αυτές που είναι αρκετά ορεινές και «παγωμένες», οι όμορες ΗΠΑ ασκούν μια αυστηρή μεταναστατευτική πολιτική. Δυο διαφορετικές χώρες με διαφορετικές ανάγκες κατά την ίδια περίοδο κάτι που τις διαφοροποιεί, ουσιαστικά για πρώτη φορά ως προς την εύρεση και ικανοποίηση των μεταναστατευτικών ροών. Και οι δυο χώρες δεν θα αναπτύσσονταν με όρους οικονομικής μεγέθυνσης, τις προηγούμενες δεκαετίες, εάν κατά εκατομμύρια δεν συνέρρεαν μετανάστες στα εδάφη τους από το 19^ο αι. Σήμερα ο Καναδάς «παρακαλεί» μετανάστες να καταφέρουν να περάσουν τα επιτηρούμενα σύνορα Μεξικού-ΗΠΑ ώστε πεζή να μπορέσουν να εισέλθουν στην επικράτειά του. Αρκετοί κοινωνιολόγοι υποστηρίζουν ότι το μόνο κοινό που έχουν αυτές οι δύο χώρες είναι ότι βρίσκονται στη Β. Αμερική και ότι η «κουλτούρα» του κάθε κράτους διαφοροποιείται σημαντικά. Θα συμφωνήσουμε, εν μέρει, με αυτή τη διαπίστωση, στη βάση ότι ο Καναδάς για λόγους που του ήταν επιτρεπτό και αναγκαίο συνάμα, άσκησε μια «κοινωνική πολιτική» για τους «πολλούς», αλλά και μια παρελκυστική και επιθετική για τους ιθαγενείς ινδιάνους. Για ποιο λόγο τα αναφέρουμε όλα αυτά; Γιατί, όπως θα προσπαθήσουμε να δείξουμε και στη συνέχεια, η μετανάστευση και η ροή των ανθρώπων από τις εστίες τους σε νέα άγνωστα μέρη σχετίζονται με σχεδιασμούς και αποφάσεις που λαμβάνονται σε κεντρικό πολιτικό και οικονομικό επίπεδο διαχρονικά.

Άγριες ταραχές στην Ζιμπάμπουε

Άγριες ταραχές επικρατούν τις τελευταίες τρεις βδομάδες στη Ζιμπάμπουε. Οι ταραχές ξεκίνησαν όταν ο πρόεδρος της χώρας Έμερσον Μνανγκάγκουα ανακοίνωσε την αύξηση 150% της τιμής των καυσίμων. Ο πληθωρισμός της χώρας έχει φτάσει στο 40%, οι τιμές των βασικών προϊόντων είναι απαγορευτικές για πάρα πολλούς κατοίκους και η ανεργία βρίσκεται στο 95%. Ο μέσος κάτοικος της Ζιμπάμπουε βιώνει καθημερινά την έλλειψη τροφής. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι ένα λίτρο βενζίνης κοστίζει περισσότερο από 3 δολάρια, ενώ το κόστος βασικών προϊόντων, όπως το αλεύρι, έχει διπλασιαστεί ή τριπλασιαστεί τις τελευταίες εβδομάδες, κάνοντας την επιβίωση μια πολύ δύσκολη υπόθεση για τον κόσμο της Ζιμπάμπουε.

Της δημοκρατίας το κάγκελο…

Αφορμή για τις σκέψεις που έπονται είναι τα συμβάντα τόσο στην δημοκρατία των Σκοπίων πριν και κατά την ψηφοφορία για την συνταγματική αλλαγή, όσο και στην ημετέρα Συριζαία.

Στα Σκόπια η δημοκρατία κορυφώθηκε. Εξαγορές, απειλές, εκβιασμοί, υποσχέσεις για παύση των διώξεων εναντίον εκείνων που κατηγορούνταν για πράξεις διαφθοράς (οι οποίες μετατράπηκαν σε αγαθοεργίες) προκειμένου να ψηφίσουν υπέρ της συνταγματικής αναθεώρησης του Ζάεφ, αναβολές των συνεδριάσεων μέχρις ότου «ψηθούν» οι απαιτούμενοι βουλευτές και κάθε είδους αθλιότητες που μπορεί να επιστρατεύσει η εξουσία μέσα από την πολύχρονη εμπειρία της.

Θα πει κάποιος: «Καλά, τί μας λες τώρα! Είναι γνωστό πόσο διεφθαρμένοι είναι οι πολιτικοί στα Σκόπια. Όλα αυτά ήταν αναμενόμενα».

Ναι, έτσι είναι. Αλλά σε ποιά δημοκρατία δεν υπάρχουν αυτά; Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι αυτά δεν ισχύουν στις υπόλοιπες δημοκρατίες;

Οι μπαλαντέρ

Ο συνυπολογισμός των μεριδίων προς τους ευκαιριακούς πλην πολύτιμους συνεργάτες των κυρίαρχων μερικές φορές δυσκολεύει. Αλλά και οι πιο δύσκολες εξισώσεις έχουν την λύση τους. Δεν υπάρχει «άλυτο πρόβλημα» για τους μαιτρ της πολιτικής.

Υπάρχει ένα παλιό αραβικό πρόβλημα από την εποχή του Χαρούν Αλ-Ρασίντ, που θυμόμασταν όσοι προτιμούσαμε τα ιστορικά σημειώματα στο περιθώριο του βιβλίου της αριθμητικής, ίσως γιατί μας ενέπνεαν περισσότερο οι «Χίλιες και Μία Νύχτες», τα παλάτια της Βαγδάτης, η πρακτική σοφία των Αράβων και οι καμήλες τους, από τους βλοσυρούς αρχαίους και τα θεωρήματά τους.

Μακεδονικό, ώρα μηδέν: Η κύρωση της επαίσχυντης συμφωνίας προ των πυλών

Την επαύριο του ογκώδους συλλαλητηρίου του περασμένου Ιούνη, ο τότε υπουργός εξωτερικών Κοτζιάς είπε ούτε λίγο ούτε πολύ πως «αυτοί που δεν κατέβηκαν ήταν περισσότεροι». Και έσπευσε να δηλώσει συνειδησιακά ήσυχος, εφόσον, βάσει της παραπάνω «συλλογιστικής», εκπροσωπεί την πλειοψηφία, την οποία βέβαια με αυθαίρετο τρόπο χρωμάτισε όπως τον βόλευε.

Μία από τις «λογικές» που ατύπως θέσπισε η παγκόσμια τάξη που προέκυψε μετά το 1989 ήταν πως όποιος δεν εκφράζεται ή δεν αντιδρά ξεκάθαρα και φανερά αυτομάτως θεωρείται ότι συναινεί και συμφωνεί με τα σχέδιά της, ακόμα και στην περίπτωση που δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτά, ώστε να είναι σε θέση να αντιδράσει. Ας πρόσεχε, ας φρόντιζε να γνωρίσει.

Ήταν μια τετριμμένη (πλέον) ακροβασία από τον «κύριο ΣΤΑΖΙ» (κατά τους πρώην συντρόφους του), αλλά επαρκής, ώστε να επιστρέψει τον κλονισμό που δέχτηκε η τρέχουσα εξουσιαστική διαχείριση των πραγμάτων πίσω στην πηγή του, δηλαδή στους συμμετέχοντες στα συλλαλητήρια. «Όταν είσαι περικυκλωμένος, πανικόβαλλε τον ίδιο τον εχθρό». Το σύνθημα είχε δοθεί και ο μηχανισμός της προπαγάνδας έσπευσε να υιοθετήσει την δέουσα απαξιωτική τακτική, προσπερνώντας το παρόν με «επίθεση στο μέλλον»: «Δεν υπάρχετε. Εμείς συνεχίζουμε. Και τί άλλο, άραγε, μπορείτε να κάνετε;».

Χρονικό γεγονότων και κινητοποιήσεων των ΚΙΤΡΙΝΩΝ ΓΙΛΕΚΩΝ (Μέρος Β΄ 7/12-22/12/18)

7 Δεκεμβρίου: Παρά τις μεγάλες επαναστατικές εξαγγελίες από τα συνδικάτα και τους εργατοπατέρες για απεργίες διαρκείας κτλ στις 7 του Δεκέμβρη ανακοινώνουν άρση της απεργίας στις μεταφορές γιατί μετά από προφορική (!) διαβεβαίωση του υπουργού μεταφορών ικανοποιήθηκαν τα αιτήματά τους σχετικά την αμοιβή των υπερωριών τους. Έτσι έλαβε τέλος άλλη μια επαναστατική γυμναστική.

30 κίτρινα γιλέκα με τα χέρια στα κεφάλια και γονατιστοί με σαφή αναφορά στον τρόπο σύλληψης των 147 μαθητών, συγκεντρώνονται έξω από εργοστάσιο κατασκευής δακρυγόνων και εξοπλισμών για τις αστυνομικές δυνάμεις όλης της Ευρώπης, με πανώ που αφορούσε το σταμάτημα της καταστολής.

Πολλοί εμφανιζόμενοι ως εκπρόσωποι της μετριοπαθούς πτέρυγας των Κίτρινων Γιλέκων καλούν τον κόσμο να μην ταξιδέψει στο Παρίσι για την κινητοποίηση στις 8 Δεκέμβρη αλλά να εκφραστεί στις περιφέρειες. Η «εκ των έσω» καταστολή έχει ήδη αρχίσει!

Χρονικό γεγονότων και κινητοποιήσεων των ΚΙΤΡΙΝΩΝ ΓΙΛΕΚΩΝ (Μέρος Α΄ 17/11-6/12/18)

Τα Κίτρινα Γιλέκα γεννήθηκαν αυθόρμητα μέσα από τα social media στα μέσα Οκτώβρη του 2018. Υπάρχουν όμως και πολλοί που υποστηρίζουν ότι η πρώιμη δημιουργία τους εντοπίζεται σε ένα διαδικτυακό κάλεσμα συλλογής υπογραφών ενάντια στην αύξηση των καυσίμων στα μέσα Μαΐου.

Η ιδέα του κίτρινου γιλέκου είναι πραγματικά μια πάρα πολύ έξυπνη σκέψη. Προσδίδει στους διαδηλωτές μια ομοιογένεια παρά το ότι μπορεί στην πραγματικότητα να είναι πολύ διαφορετικοί, να προέρχονται από πολλά διαφορετικά στρώματα αντιλήψεις κλπ, αλλά μπροστά στις διεκδικήσεις να είναι όλοι ίδιοι να είναι οι καταπιεζόμενοι ενάντια στους καταπιεστές. Για το λόγο αυτό το σώμα που κρύβεται κάτω από ένα Κίτρινο Γιλέκο μπορεί να είναι άνεργου, φοιτητή, μαθητή, εργαζόμενου, εργάτη, αναρχικού, αριστερού, δεξιού αριστερού και ακροδεξιού. Για το λόγο αυτό επίσης βλέπουμε ότι υπάρχουν και ενδογενείς συγκρούσεις ανάμεσα στα Κίτρινα Γιλέκα, πράγμα απολύτως λογικό. Από την πρώτη στιγμή ο Μακρόν έψαχνε εναγωνίως αντιπροσώπους αυτού του κύματος οργής ώστε να μπορέσει να το ελέγξει. Μάταια όμως. Αντιπρόσωποι δεν υπάρχουν, δυστυχώς για του γάλλους εξουσιαστές, ευτυχώς για όλους εμάς. Κάποιοι εντελώς άγνωστοι που εμφανίστηκαν στα κανάλια ως αντιπρόσωποι ήταν εντελώς ξένο σώμα, μάλιστα κάποιοι είχαν και υπηρετικό προσωπικό για να τους κρατάει την ομπρέλα όταν έκαναν δηλώσεις έξω από το προεδρικό μέγαρο.

«Η ζωή ξυπνάει για δουλειά»

Ένα τραγούδι για την δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν

Στις 17 Ιανουαρίου το 2013 ένας 27χρονος πακιστανός, ο Σαχζάτ Λουκμάν, δολοφονείται από δύο έλληνες ακροδεξιούς, με πολλές μαχαιριές στο σώμα του. Ο Λουκμάν είχε ξεκινήσει με το ποδήλατο από το Περιστέρι όπου έμενε, για να πάει στα Πετράλωνα όπου εργαζόταν σε λαϊκή αγορά. Στις 3.30 το πρωί, στην οδό Τριών Ιεραρχών στα Πετράλωνα, οι δύο δολοφόνοι οδηγώντας μηχανάκι εντοπίζουν τον Λουκμάν επάνω στο ποδήλατο και τον σκοτώνουν. Λίγη ώρα αργότερα οι δολοφόνοι συλλαμβάνονται στο Σύνταγμα έχοντας ακόμα επάνω τους τα ματωμένα μαχαίρια που δολοφόνησαν τον Λουκμάν. Το γεγονός αυτό δείχνει την σιγουριά ότι η δολοφονία που διέπραξαν θα περάσει απαρατήρητη, όπως όταν ένα αμάξι ξεκοιλιάζει ένα περιστέρι.

Ένας αθώος, ένας αδύναμος ένας φτωχός εργαζόμενος που είχε επιλέξει τον δύσκολο δρόμο της επιβίωσης, δουλεύοντας στις λαϊκές αγορές και όχι τον εύκολο της πώλησης ναρκωτικών και της εμπλοκής με τις μαφίες των τσιγάρων, δολοφονείται από δύο μισάνθρωπους και μιάσματα που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ανώτερους, δυνατότερους και κυρίαρχους.

Όλα τα γουρούνια στη βιτρίνα

Βιώνουμε μία εποχή αποκαλύψεων, που γίνονται ξεκάθαρες ακόμη και στους πλέον ανυποψίαστους.

Είναι η αποκάλυψη του ουσιαστικού ρόλου της αριστεράς (κομμουνιστικής και μη) που αποτελεί, όπως συνέβαινε ανέκαθεν, κομμάτι και στήριγμα της κάθε εγχώριας εξουσίας και συνάμα του εκάστοτε πλέγματος κυριαρχίας, στην Ευρώπη και πέραν αυτής.

Είναι η αποκάλυψη αυτού του πλέον απάνθρωπου εξουσιαστικού και πολιτικο-ιδεολογικού συμπλέγματος (αριστερών, δεξιών, κομμουνιστών, εθνικιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατών, κ.λπ.) που χρησιμοποιεί ανθρωπιστικές διατυπώσεις, ειρηνιστικές δηλώσεις, μαχητικά πατριωτικά συνθήματα, προτροπές και ευχές για συναδέλφωση των λαών και μία σειρά από εύηχες και εντυπωσιάζουσες φράσεις με τις οποίες συγκαλύπτει την κτηνώδη θηριωδία του.

Είναι, επίσης, η αποκάλυψη της αλληλοκάλυψης των διάφορων μερίδων την εξουσίας, οι οποίες μέσω των υποτιθέμενων «σκληρών» κομματικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων στην ουσία διευκολύνουν την εκπλήρωση, σε κάθε περίπτωση, των σχεδίων της κυριαρχίας, αφού με τα λόγια παραπλανούν ενώ στην πράξη στηρίζουν την καθεστωτική γραμμή πλεύσης.

Ο μονόλογος του Κρόνου

Μια αλληγορία για τη σχέση της ανθρωπότητας με τον χρόνο, για το τέλος των αφηγήσεων και το πύργωμα της Ιστορίας, όχι πλέον σε αέναους φωτεινούς κύκλους, αλλά σε κουραστικές, οδυνηρές ευθείες· για τον Κρόνο-Χρόνο και τη μανία των ανθρώπων να τον διαιρούν σε μεγάλα ή λιλιπούτεια κομματάκια, για το βάρος του, που οι «θεοί» απίθωσαν έξυπνα στους ώμους μας, ως αντίδωρο για τα θεμέλια της πρώτης αληθινής πόλης.

Τελικά, κοιτάζω τα παιδιά μου και τα βλέπω να μεγαλώνουν με την ίδια κι απαράλλακτη αυταπάτη: ότι αυτοί είναι κάτι ξεχωριστό, ότι αυτοί είναι η ελπίδα του μέλλοντος, ότι αυτοί προορίζονται για κάτι μοναδικό κι ανεπανάληπτο.

Και σκέφτομαι ότι αυτός ο Δίας καλά τα κατάφερε. Τους έπεισε όλους ότι είναι τόσο ξεχωριστοί, που ξέχασαν να ζουν με τους άλλους, ξέχασαν γιατί, υποτίθεται, τους έτρωγα.

Με απεικόνισαν σαν τέρας, για να βεβαιώσουν τις μέλλουσες γενιές ότι καλά έκανε και μου γέμισε πέτρες το στομάχι. Μα από τότε που με ξεγέλασε, τα πράγματα δεν φαίνονται να πηγαίνουν όπως θα ταίριαζε στο φυσικό νόμο. Οι πάντες πασχίζουν για τη δυστυχία τους. Βουλιάζουν στη λάσπη, υποφέρουν από τον αέρα που φυσά, υποφέρουν από τον ήλιο που καίει, πονάνε τα κόκκαλά τους από την υγρασία. Η άνοιξη τούς φέρνει αλλεργίες.

Ποιός θα πίστευε πια, ό,τι παλιά η γιορτή του Κρόνου ήταν υπενθύμιση της ελευθερίας; Ότι ήταν η πιο μεγάλη γιορτή που συμμετείχαν κι οι δούλοι κι οι ρόλοι αντιστρέφονταν; Ποιός θα το πίστευε άραγε; Και τώρα πιστεύουν στους υιούς των θεών. Λατρεύουν τη νεότητα, αλλά δεν ξέρουν τί να την κάνουν. Την κολακεύουν, μόνο και μόνο για να της ρουφάνε την ενέργεια, την ορμή και τη δύναμη.

ΑΘΟΣ, Ο ΔΑΣΟΝΟΜΟΣ

της ΜΑΡΙΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

284 σελ., Εκδόσεις Το Ροδακιό, 2015.

«“Θέλετε ν’ αλλάξετε τον κόσμο, την κοινωνία;” μας ρώτησε ένα βράδυ εκεί που καθόμασταν στο αρχονταρίκι κι ό,τι είχαμε αποφάει. “Εγώ θέλω ν’ αλλάξει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος μόνος, ως άτομο απέναντι στον εαυτό του, και τούτο κρίνεται από τη στάση του απέναντι στα ζώα και στη φύση. Όταν σέβεσαι ένα δέντρο ή έναν σκύλο πιο πολύ από τη σημαία του κόμματος, τότε μπορείς να προσφέρεις περισσότερα στην ανθρωπότητα απ’ ότι χιλιάδες φανατισμένοι διαδηλωτές που ανεμίζουν, κραυγάζοντας συνθήματα, αυτό το κόκκινο πανί με το σφυροδρέπανο. Ο κομμουνισμός θα περάσει στην ιστορία ως η δύναμη που νίκησε το φασισμό. Αλλά ύστερα απ’ αυτό, τι νόημα πια θα έχει; Τη δικαιοσύνη που επικαλείται πως θα την εφαρμόσει στις κοινωνίες, αφού μόνο εξέγερση, αντίσταση και πόλεμο ξέρει να κάνει; Πως θα χτίσει εν ειρήνη, όταν χρειάζεται να εξολοθρεύει όσους δεν τον ασπάζονται, τους διαφορετικούς; Δεν αποδεικνύουμε την πίστη μας σε μιαν ιδέα καίγοντας ανθρώπους, αλλά όταν φλεγόμαστε εμείς για χάρη της”».

Μπορεί ένα αμοιβαίο έγκλημα πολέμου να γίνει αφορμή για να γραφεί ένα λυρικό – ποιητικό μυθιστόρημα; Αυτό κατορθώνει η Μαρία Στεφανοπούλου με τον καλύτερο, κατά τη γνώμη μας, και βαθιά ανθρώπινο τρόπο.

Οι τελευταίες ώρες του Πάνου και ο Πανκ οιωνός

Ο Πάνος μετά από μια κουραστική μέρα πάρκαρε το F16 κάτω από το σπίτι του. Έβγαλε την στολή του πιλότου, ακούμπησε τα γυαλιά και το κράνος στο κομοδίνο και έπεσε να κοιμηθεί νωρίς. Στον ύπνο του είδε ότι πετούσε πάνω από την Αγία Σοφία κάνοντας τους μιναρέδες να τρέμουν. Αλλά το όνειρο δεν κράτησε πολύ, το ringtone του κινητού του «Μακεδονία ξακουστή» τον ξύπνησε απότομα. Ο Πάνος σηκώθηκε, πήγε στην τουαλέτα για την πρωινή του ανάγκη παρέα με το κινητό του, από εκεί ανάρτησε στα social media μια εικόνα της ελληνικής σημαίας στο Γράμμο και… ανακουφίστηκε.

Έπειτα φόρεσε το καλό του το κοστούμι και πήγε στην εκκλησία ενώ το μάτι του δεν είχε ανοίξει ακόμα. Κοιμόταν όρθιος στο άκουσμα του ευαγγελίου αλλά το έκανε να φαίνεται σαν εσωτερική προσευχή. Περίμενε στην ουρά μέχρι να έρθει η ώρα να λάβει την Θεία κοινωνία. Από πίσω του περίμενε, επίσης, για την Θεία κοινωνία ένας γερο-πάνκης. Ο πάνκης ήταν λες και βρέθηκε εκεί από το πουθενά. Ο Πάνος το θεώρησε καλό οιωνό, σκέφτηκε ότι ήταν μήνυμα της Παναγίας για την Μακεδονία. Τότε ήταν σίγουρος ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή, να τα κάνει όλα πουτάνα. Punks not dead σκέφτηκε.

Αρχηγοί…

Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.

Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! … κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,

ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.

Το Κράτος σκοτώνει και σακατεύει

Ο απολογισμός της καταστολής του γαλλικού κράτους στα Κίτρινα Γιλέκα

Όλα τα Κράτη του κόσμου όταν χρειαστεί να διαφυλαχθούν βάζουν μπρος τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς, ώστε πάση θυσία να διαλυθεί ο,τιδήποτε μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ύπαρξή τους. Έτσι, λοιπόν, τα σκυλιά του Μακρόν κάνουν ό,τι χειρότερο μπορούν ώστε να διαφυλάξουν τα συμφέροντα του αφεντικού τους. Για το λόγο αυτό άλλωστε ανταμείφθηκαν με μισθολογικό δωράκι καθώς και με αύξηση του μισθού τους.

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ…

«Η ανοχή, επιφυλάσσοντας στους ηττημένους έναν βαθμό εξουσίας και ασφάλειας, και διατηρώντας ανοικτό το ενδεχόμενο αναστροφής της ήττας τους, συντηρεί την αντιπολίτευσή τους, ενώ επιτρέπει στον νικητή να εφαρμόσει τα προγράμματα και τις πολιτικές του». S.F. Hartenberg, Εξτρεμισμός και Ανοχή στην Πολιτική, (1967)

«Η συνεργασία υποδηλώνει εκτενή εμπλοκή με κόμματα-παρίες σε συνδυασμό με υψηλό επίπεδο ανοχής. Σαφώς, και επιπροσθέτως, συνεπάγεται επίσης και ένα «δράμα» για το κομματικό σύστημα και για τη δημοκρατία. Συνεργασία μπορεί να προκύψει σε ένα ή περισσότερα πεδία: εκλογικό, νομοθετικό, ή/και εκτελεστικό. Οι εκλογικές δεσμεύσεις και διαπραγματεύσεις εμπεριέχουν συμφωνίες –επίσημες ή σιωπηρές– δημιουργίας περιφερειακού ανταγωνισμού που θα είναι αμοιβαία επωφελής». William M. Downs, Πολιτικός εξτρεμισμός στις δημοκρατίες, (2012)

Σύμφωνα μ’ έναν ορισμό της «σύγκρουσης», που βασίζεται σε μια περιοριστική σημασία του όρου, η «σύγκρουση» παραπέμπει σε μια αντιληπτή διάσταση ενδιαφερόντων ή στην πεποίθηση ότι οι φιλοδοξίες των εμπλεκομένων μερών δεν μπορούν να επιτευχθούν ταυτόχρονα.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον ορισμό αυτό η σύγκρουση λαμβάνει χώρα, όταν οι «εμπλεκόμενοι» θεωρούν ότι οι φιλοδοξίες τους είναι ασύμβατες ή προβάλλουν τεχνηέντως αυτή την εικόνα, γιατί κάτι τέτοιο ωφελεί αμφότερους. Στην τελευταία περίπτωση ενδείκνυται η προβολή της παράστασης μιας εικονικής σύγκρουσης, η οποία για να πείθει ενδύεται κυρίως τον συγκρουσιακό λόγο, με το σκηνικό να συμπληρώνεται από συνεχείς απειλές, που διατηρούν την ένταση και δίνουν την δυνατότητα σε ενδιάμεσους μηχανισμούς, όπως λόγου χάρη τα ΜΜΕ, αλλά όχι μόνον, να την διαφημίζουν.

Πες μου τη γραμμή σου, να σου πω τον εφοπλιστή σου…

Αν υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, οι οποίοι αντέχουν να διαβάζουν Ριζοσπάστη και μάλιστα να φτάνουν ως την 21η σελίδα, στον «Ρ» της 20ης Δεκεμβρίου, υπάρχει ένα αθώο μονοστηλάκι, που αναφέρεται στην περίπτωση «γνωστού εφοπλιστή» και στην επικύρωση εκ μέρους του ΣτΕ απόφασης της ΕΛΑΣ να του αφαιρέσει το διαβατήριο. Ποιός είναι αυτός ο «γνωστός εφοπλιστής»;

Είναι πολύ δύσκολο από τα συμφραζόμενα του Ριζοσπάστη να καταλάβει κάποιος χωρίς καλή γνώση του πολιτικού και επιχειρηματικού παρασκηνίου, χώρια που το θέμα είναι σχετικώς αδιάφορο. Και τί έγινε που κάποιος εφοπλιστής δεν πήρε διαβατήριο, όλοι έχουν τα βάσανά τους σε αυτό τον κόσμο…