Δουλειά, μία ακόμη εξαπάτηση της κυριαρχίας

Στην ση­με­ρι­νή ε­πο­χή της εκ­με­τάλ­λευ­σης και της α­να­διορ­γά­νω­σης της κυ­ριαρ­χί­ας στην πα­γκό­σμια σκα­κιέ­ρα των οι­κο­νο­μι­κών συμ­φε­ρό­ντων, ε­κα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πων, α­πό την ε­φη­βι­κή κιό­λας η­λι­κί­α, α­γω­νιούν, α­ντα­γω­νί­ζο­νται και διεκ­δι­κούν μια θέ­ση ερ­γα­σί­ας που θα τους προ­σφέ­ρει την πο­λυ­πό­θη­τη «οι­κο­νο­μι­κή ε­λευ­θε­ρί­α». Μια «ε­λευ­θε­ρί­α» που έ­χει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά οι­κο­νο­μι­κής α­πο­κα­τά­στα­σης και συ­νε­πώς ο ο­ποιοσ­δή­πο­τε που την κα­τέ­χει θα έ­χει την ι­κα­νό­τη­τα να «ζή­σει» κα­τα­να­λώ­νο­ντας πε­ρισ­σό­τε­ρες «α­νά­γκες». Φυ­σι­κά ό­σα ε­φό­δια δια­θέ­τει κά­ποιος σε μορ­φω­τι­κό ε­πί­πε­δο (ου­σια­στι­κά ό­σα πε­ρισ­σό­τε­ρα χαρ­τιά έ­χει κά­ποιος) τό­ση πε­ρισ­σό­τε­ρη «ε­λευ­θε­ρί­α» θα καρ­πω­θεί α­πό τους άλ­λους.

Η δου­λειά, λοι­πόν, σε κά­νει «ε­λεύ­θε­ρο»!!

Εί­ναι μια α­ντί­λη­ψη που έ­χει ρί­ζες α­πό τις αρ­χαί­ες πε­ριό­δους και ε­πο­χές, ό­που με το πέ­ρα­σμα των αιώ­νων α­να­δεί­χτη­κε η ω­μή και η βί­αι­η εκ­με­τάλ­λευ­ση της κυ­ριαρ­χί­ας εις βά­ρος του αν­θρώ­που, με τα θλι­βε­ρά α­πο­τε­λέ­σμα­τα των σφα­γών, των λε­η­λα­σιών, των κα­τα­κτή­σε­ων και της σκλα­βιάς.