Η «ΑΠΟΔΡΑΣΗ» ΤΟΥ «ΕΧΕΜΥΘΟΥ» ΓΑΛΛΟΕΛΒΕΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ ΟΣΒΑΛΝΤ ΚΑΙ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ «ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ»…

Ο γαλλοελβετός τραπεζίτης Ζαν Κλωντ Όσβαλντ συλλαμβάνεται τον Απρίλιο του 2015 στο Άμπου Ντάμπι μετά από ένταλμα των ελληνικών αρχών, καθώς σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία που παρουσίασαν οι δικαστικές αρχές μαζί με τον συνεργάτη του Φάνη Λυγινό, βοήθησαν στη μεταφορά και απόκρυψη του «μαύρου» χρήματος που διακινήθηκε για δωροδοκίες Ελλήνων αξιωματούχων, τόσο στην υπόθεση της Siemens, όσο και σε υποθέσεις εξοπλιστικών προγραμμάτων του υπουργείου Άμυνας. Τον Μάρτιο του 2015, ο Ζαν Κλοντ Όσβαλντ κρίνεται προφυλακιστέος, μετά την απολογία του στους ανακριτές διαφθοράς Νίκο Τσιρώνη και Βασιλική Μπράτη. Και μια λεπτομέρεια. Κατά την διαδικασία της απολογίας του δεσμεύεται να προσκομίσει κατάλογο με πελάτες ελβετικών τραπεζών που εμπλέκονται στο ξέπλυμα χρήματος, αλλά και στοιχεία λογαριασμών οι οποίοι είχαν «υποδεχθεί» μαύρο χρήμα από τα εξοπλιστικά. Η υπόσχεσή του αυτή, βέβαια, μένει στα λόγια αφού κατά τα άλλα δηλώνει ότι δεν γνωρίζει τίποτα για πρόσωπα που εμπλέκονται.

Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ, ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ «ΑΣΥΛΟ», ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ στο ΙNDYMEDIA…

Η είδηση συντάραξε ορισμένους κινηματικούς κύκλους, (που εκφράζονται στο Ιντυμίντια) στους οποίους η αγωνία φαίνεται να κορυφώνεται μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό το λεπτό. Για τις εξελίξεις αυτές, βέβαια, εμείς είχαμε φροντίσει να ενημερώσουμε άμεσα αναλογιζόμενοι τις αγωνιστικές ευθύνες, που προκύπτουν. Τα είπαμε, προειδοποιήσαμε, φωνάξαμε, ξεσηκώσαμε τους κοιμισμένους, καλέσαμε σε επαγρύπνηση με κάθε τρόπο. Το τέρας (της δεξιάς) βρίσκεται έξω από τις κινηματικές θύρες, πλησιάζει, μουγκρίζει, δείχνει τους χαυλιόδοντές του, βγάζει φωτιές από τα ρουθούνια, το τέρας πλησιάζει, αποπατεί και αφήνει πίσω του λόφους περιττώματα, η γη τρέμει, τα πουλιά πετούν φοβισμένα, ο αέρας μεταφέρει μια δυσοσμία ανυπόφορη. Οι μέρες του κομμουνιστικού παραδείσου φαίνεται να λιγοστεύουν… Όμως έχουν γνώση οι φύλακες. Οι φρουροί της «επανάστασης» βρίσκονται επί ποδός…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΞΗΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΠΤΙΚΗ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Real News, ο αντιεισαγγελέας Εφετών, Οδυσσέας Τσορμπατζόγλου στην εισηγητική του έκθεση, βάσει της οποίας προτείνει την απόρριψη της αίτησης αποφυλάκισης του Σάββα Ξηρού (110 Α ΠΚ), μεταξύ άλλων, αναφέρει για τον «κίνδυνο για την κοινωνία των πολιτών» που εγκυμονεί η αποφυλάκισή του, υποστηρίζοντας πως «θα καταστεί πόλος έλξεως, καθοδηγητής, αλλά και ιδεολογικός στρατολόγος», ενώ επίσης προσθέτει ότι οι «κατά καιρούς δηλώσεις από μέρους του, προσχηματικής και υποκριτικής συγγνώμης, δεν πείθουν».

Σ’ άλλο σημείο της εισηγητικής έκθεσης ο Αντιεισαγγελέας τονίζει ότι, δεν συντρέχουν λόγοι αποφυλάκισης, επειδή σύμφωνα με τον ίδιο από το συνολικό 98% ποσοστό αναπηρίας, που διαπιστώνει η αρμόδια επιτροπή ΚΕΠΑ, το 95% σχετίζεται με την απώλεια όρασης, ενώ οι αισθήσεις της γεύσης, της όσφρησης και της ακοής «συνεχίζουν να κοσμούν την προσωπικότητά του».

Ο αξιότιμος κ. Εισαγγελέας φροντίζει πρώτα απ’ όλα να ξεχνά ότι η σημαντική επιδείνωση της υγείας του πολυτραυματία και βασανισμένου στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός προήλθε από τις συνθήκες κράτησής του.

«ΣΚΑΣΤΕ, ΕΓΩ ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ»…

Και γιατί παρακαλώ γελάτε ή θυμώνετε, που ο Τσίπρας έδωσε συνέντευξη στην Corriere de la Serra προκειμένου να πείσει τη νέα ιταλικήκυβέρνηση των «ποπουλιστών» να κάνει μια ωραία κωλοτούμπα και να υπογράψει ένα ταπεινωτικό μνημόνιο η τρίτη οικονομική δύναμη της Ευρώπης;

Δεν υπάρχει καταλληλότερος σε όλη την Ευρώπη των «28» γι’ αυτή τη δουλειά. Ο Τσίπρας δεν είναι το «κανίς των Βρυξελλών», αυτό το γλυκούλικο και χαδιάρικο ζωάκι, όπως υποτιμητικά τον αποκαλούν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.

Είναι ο μουτζαχεντίν της γερμανικής αντίληψης για την «ενωμένη ευρώπη», είναι ο αυταρχικός και αλαζόνας φύλαρχος, που ανακαλύπτει τη Νέα Υόρκη, τον καπιταλισμό (τον κανονικό όχι τον οθωμανικό…) και τα μεγάλα σαλόνια. Είναι ο κομμουνιστής που ανακάλυψε τη νέα Μόσχα του.

Η Τέχνη της Κοινωνικής Αναρρίχησης

Δοκίμιο προς χρήσιν των αυλικών 

του Βαρώνου  Χόλμπαχ 

Εκδόσεις Άγρα

Ο Βαρώνος Χόλμπαχ (Paul Henri Baron d’ Holbach) γεννιέται στη Ρηνανία της Γερμανίας (Edesheim) το 1723 και πεθαίνει στο Παρίσι τον Ιανουάριο του 1789, λίγους μήνες μετά την κατάληψη της Βαστίλλης. Μικρός εγκαθίσταται στο Παρίσι, κοντά στον πλούσιο θείο του Φρανσουά, αδελφό της μητέρας του. Από εκείνον κληρονομεί το όνομά του, τον τίτλο του (Baron) και τη σημαντική περιουσία του.

Το 1744 σπουδάζει νομικά στο Πανεπιστήμιο του Leiden ενώ το 1749 επιστρέφει στο Παρίσι και αποκτά την γαλλική υπηκοότητα.

Ένα έτος μετά, στην οδό Ρουαγιάλ (Royale), αγοράζει ένα σπίτι το οποίο με τον καιρό, μετατρέπεται σε έναν χώρο που επί 30 χρόνια (από το 1750 έως το 1780) φιλοξενεί τα μεγαλύτερα μυαλά του Γαλλικού, και όχι μόνο, Διαφωτισμού. Ο μαθηματικός Ντ’ Αλαμπέρ, ο φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, ο εγκυκλοπαιδιστής Ντενίς Ντιντερό, ο φιλόσοφος Κλωντ Ελβέτιος, ο ιστορικός Έντουαρτ Γίββων (Gibbon), ο θεολόγος και φυσικός φιλόσοφος Ζοζέφ Πρίστλυ, ο φιλόσοφος Νταίηβιντ Χιούμ, ο οικονομολόγος Άνταμ Σμιθ (και πολλοί άλλοι), είναι φίλοι του και συχνοί επισκέπτες στο διάσημο «σπίτι της φιλοσοφίας».

Ο Χόλμπαχ εκτός από εξαιρετικός χαρακτήρας και ιδιαίτερα γενναιόδωρος είναι συγχρόνως ένας σοβαρός υλιστής και αθεϊστής φιλόσοφος και λόγιος. Γενικότερα βασίζει τη φιλοσοφία του στη Φύση και θέτει το έλλογο όν ως κέντρο των πάντων. Επίσης επιχειρηματολογεί για την αποδέσμευση της ηθικής από κάθε είδους θρησκευτικό δόγμα.

Η διπλωματία του ξίφους και το ξίφος της διπλωματίας

«Συμφωνίες, χωρίς ξίφος, είναι λόγια μονάχα, ανίκανα να εξασφαλίσουν τον άνθρωπο. Τα δεσμά των λόγων είναι πολύ εύθραυστα για να χαλιναγωγήσουν τη φιλοδοξία των ανθρώπων, τη φιλοχρηματία τους, την οργή τους και τα άλλα τους πάθη, χωρίς το φόβο μιας δύναμης που μπορεί να εξαναγκάζει». Thomas Hobbes

«Τα λόγια ενός διπλωμάτη δεν πρέπει να έχουν σχέση με τις πράξεις, διαφορετικά τί είδους διπλωματία είναι αυτή; Άλλο πράγμα οι λέξεις και άλλο οι πράξεις. Τα ωραία λόγια είναι η μάσκα για την απόκρυψη των κακών πράξεων. Ο ειλικρινής διπλωμάτης είναι σαν το ξηρό νερό ή το ξύλινο σίδερο». Ιωσήφ Στάλιν

Ο όρος διπλωματία έχει ταυτιστεί στο μυαλό πολλών ανθρώπων με μια πολιτισμένη δια­δικασία, που αποσκοπεί στην ειρηνική διαχείριση των σχέσεων ανεξάρτητων κρατών και διεθνών οργανισμών. Μ’ άλλα λόγια θεωρείται σε γενικές γραμμές ότι η διπλωματία συνιστά μια λειτουργία, που αποσκοπεί στην επικοινωνία κρατικών αξιωματούχων, ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής δίχως την προσφυγή στην βία, είτε μέσω επίσημων συμφωνιών είτε σιωπηρών διευθετήσεων.

Η διπλωματία, λοιπόν, σύμφωνα μ’ αυτή την άποψη, συντείνει στην αποφυγή «κρίσεων» κατοχυρώνοντας το «αγαθό» πρόσωπο του κράτους. Η εντύπωση αυτή είναι φυσικά λανθασμένη, καθώς, όπως είναι γνωστό, η διπλωματία δεν παύει να υφίσταται σε περιπτώσεις ένοπλων συγκρούσεων ή γενικευμένων ανθρωποσφαγών, όπου συχνότατα χρησιμοποιείται για την κλιμάκωσή τους και όχι για την παύση τους.

Φωτογραφίες από το αναρχικό διήμερο

Το αναρχικό διήμερο 2018 στο ΕΜΠ

Στις 15 και 16 Νοεμβρίου 2018 πραγματοποιήθηκε στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο της Αθήνας το προγραμματισμένο από την Αναρχική Αρχειοθήκη διήμερο, στο οποίο περιλαμβάνονταν συζητήσεις, προβολές και έκθεση φωτογραφικού υλικού.

Όπως και προηγούμενες χρονιές το διήμερο πραγματοποιήθηκε στο ισόγειο του κτιρίου Τοσίτσα.

Εκτός από τον χώρο του διημέρου στον οποίο υπήρχε τραπέζι με έντυπο αναρχικό υλικό, άλλο ένα τραπέζι, με ανάλογο υλικό, στήθηκε επί της οδού Πατησίων στην γωνία με την οδό Στουρνάρα, ενώ υπήρχε ανηρτημένο και πανώ με την φράση: ΟΥΤΕ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ, ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ, ΣΕ ΑΝΑΡΧΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΘΑ ΑΚΜΑΣΟΥΝ ΟΙ ΖΩΕΣ!

Έξω από τον χώρο της αιθούσης του διημέρου υπήρχε αναρτημένο πανώ με την φράση: ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2018, 45 χρόνια μετά, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…, ενώ εντός του χώρου σε άλλα δύο πανώ υπήρχαν οι κάτωθι καταγραφές από παλαιότερες παρουσίες της ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗΣ στις επετείους μνήμης της εξέγερσης του 1973:

Τί μπορεί να κάνει η ιστορία

Εναρκτήριο μάθημα του Patrich Boucheron στο Collége de France

σελ. 63 / Εκδόσεις Πόλις, 2017

Ο γάλλος καθηγητής ιστορίας Patrich Boucheron σε μια ομιλία του στο εναρκτήριο μάθημα στο Collθge de France στις 17 Δεκεμβρίου 2015 («Τι μπορεί να κάνει η ιστορία», εκδ. Πόλις) μεταξύ άλλων προτρέπει σ’ ένα χώρο, όπου «διασταυρώνονται την ίδια στιγμή και από καιρό αρχαία κείμενα και σύγχρονες υποθέσεις, κείμενα που μας καλούν να τα αναγνώσουμε αργά και προσεκτικά, υποθέσεις που επισπεύδουν τη λαχτάρα μας να απαντήσουμε το ταχύτερο στις επιτακτικές ανάγκες του παρόντος» στην συμφιλίωση της ευρυμάθειας με την φαντασία.

Της ευρυμάθειας, γιατί η συνεχής έγνοια της γνώσης είναι αυτό, που μας επιτρέπει να αντιστεκόμαστε στα ολέθρια, όπως τα χαρακτηρίζει εγχειρήματα κάθε εξουσίας, η οποία θέλει να απαλείψει το πραγματικό, στ’ όνομα του ρεαλισμού των καθημερινών πραγμάτων. Και της φαντασίας, «γιατί είναι μια μορφή φιλοξενίας και μας επιτρέπει να υποδεχθούμε αυτό που, στην αίσθηση του παρόντος, ερεθίζει την επιθυμία ετερότητας».

ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΙΑ. Το πυώδες σπυρί της ασφάλειας;

 «Μισώ τους απαίσιους, δουλοπρεπείς, απατεώνες, κόλακες και δολοπλόκους, αλλά ακόμη περισσότερο μισώ αυτούς που τους ανέχονται και συνδιαλέγονται μαζί τους». (Από τον Μισάνθρωπο του Μολιέρου)

Δεν ζούμε σε μια συνηθισμένη εποχή ή νομίζουμε ότι είναι έτσι. Άλλωστε, ποιός και πώς ορίζει το ποιες συνθήκες είναι συνηθισμένες ή όχι; Όπως και να είναι θεωρούμε ότι διανύουμε μια χρονική περίοδο μεγάλης διάρκειας όπου συντελούνται σημαντικές αλλαγές στις ζωές των ανθρώπων σε πολλά επίπεδα. Όπως όταν οι μηχανές εισέβαλαν στις ζωές των ανθρώπων και αργότερα η βιομηχανική επανάσταση ανέτρεψε τις κοινοτικές δομές αναπτύσσοντας αστικούς ιστούς, η ζώσα τρέχουσα περίοδος της ψηφιακής επανάστασης των τελευταίων δεκαετιών έχει αλλάξει άρδην τις ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις και συμπεριφορές. Δεν είναι ότι στις προηγούμενες εποχές οι σχέσεις και συμπεριφορές των ανθρώπων κατακλύζονταν από αγάπη και συμπόνοια, απεναντίας η σκληρότητα ήταν πανταχού παρούσα. Είναι η εξουσία και το χρήμα που αλλοιώνουν διαχρονικά τα πάντα στο πέρασμα τους… Στην εποχή του fb και των λοιπών chats, όμως, η κάθε κίνηση είναι ορατή και διαμοιρασμένη σε κάθε γωνιά και κύτταρο της κοινωνίας. Δεν ισχυριζόμαστε ότι καταφέρνει να εισχωρεί βαθιά μέσα σε κάθε άνθρωπο η κάθε παραφιλολογία, που αναπτύσσεται σε αυτά τα μέσα. Άλλη είναι η διαπίστωσή μας. Ότι υπάρχει πολλή μισανθρωπία γύρω μας. Στενά γύρω μας. Και αυτό είναι κάτι που συναντιέται πάρα πολύ σε αυτές τις ψηφιακές συζητήσεις.

Η ταράτσα της Μπουμπουλίνας

Καταστολή και βασανιστήρια στην Ελλάδα του ’67-’69

Κωστής Γιούργος, Τάκης Καμπύλης

Τζέιμς Μπέκετ (1969), Athénes Presse Libre (1969)

 Εκδόσεις Ποταμός, 2009 / σελ. 139

Η έκδοση ξεκινά με ένα επτασέλιδο κείμενο που υπογράφει ο Κωστής Γιούργος με τον τίτλο «ΑΛΛΩΝ Ο ΚΛΗΡΟΣ».

«Άλλων ο κλήρος έγραφε ΕΑΤ-ΕΣΑ. Και άλλων Ιππόδρομος. Καραϊσκάκη. Στρατόπεδο Παύλος Μελάς, Διονύσου, Πεζοναυτών Αγίας Παρασκευής, Αντιτορπιλικό Έλλη. Ασφάλεια Πειραιώς Ηρακλείου, Πατρών, Τριπόλεως, Χανίων, Λαρίσης, Ιωαννίνων, Αστυνομικό Τμήμα Κυψέλης, Πατησίων, Νέας Ιωνίας, Περισσού, Χολαργού, Κυπριάδου, Αιγάλεω, Νέου Ψυχικού, Λαυρίου…

Ο δικός σας έγραφε οδός Μπουμπουλίνας.

Και ταράτσα, φάλαγγα, ξύλο, χυδαιότητες, εξευτελισμοί, ταπεινώσεις, τρομοκράτηση. Προσβολές, τρομοκράτηση, «να σε εξευτελίσουν, να σε λυγίσουν, να νιώσεις ταπεινωμένος, ξεχασμένος, ψυχικά τελειωμένος», να «σπάσεις». Και υπόγεια. Στα κελιά της απομόνωσης και στους απόπατους, στα ούρα που λιμνάζουν στο μισοφωτισμένο διάδρομο, τα αίματα που ξεραίνονται στους τοίχους· τις φωνές, τα ουρλιαχτά του πόνου, το γδούπο των χτυπημάτων του κορμιού που σωριάζεται στο τσιμέντο· τις στριγκλιές των γυναικών, τις βρισιές. Τα γουρούνια: «Τον Χριστό σου, πουτάνα, πούστη, τη μάνα σου, την αδερφή σου, τη δημοκρατία σας, κωλόπαιδα, εδώ θα σβήσετε, θα σπάσετε, θα ξεχάσετε, θα ξεράσετε, μίλα, μωρή, μίλα ρε…». Να στραπατσάρουν –αυτήν την λέξη δεν χρησιμοποίησες, Νίκο, καλέ μου-, να «σου στραπατσάρουν την προσωπικότητα, να σε εξευτελίσουν, να νιώσεις ταπεινωμένος, ξεχασμένος, ψυχικά τελειωμένος, να λυγίσεις. Σ’ αυτό απέβλεπαν… σ’ αυτό αποβλέπουν τα βασανιστήρια…».

Οδός Μπουμπουλίνας 18 και Τοσίτσα γωνία. «Υποδιεύθυνσις Γενικής Ασφαλείας Αθηνών». Απέναντι, διαγωνίως, το Πολυτεχνείο, ακριβώς μπροστά το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το «Κεντρικόν Μαιευτήριον Αθηνών» στην άλλη γωνία.

Τὸ φτέρνισμα

Σχετικὰ μὲ τὸ προηγούμενο κείμενο παρουσίασης του βιβλίου ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ, δημοσιεύουμε ἕνα ἀκόμη ἀνέκδοτο ἀπὸ τὸ βιβλίο Η ΠΙΠΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ (Ἐκδόσεις Κίχλη).

Ὁ Στάλιν διαβάζει τὴν εἰσήγησή του στὸ συνέδριο τοῦ Κόμματος. Οἱ σύνεδροι παρακολουθοῦν  μὲ προσοχὴ καὶ σεβασμὸ. Δεν πέφτει καρφίτσα. Ξαφνικὰ ἀκούγεται ἕνα φτέρνισμα.

Ὁ Στάλιν διακόπτει, σηκώνει βλοσυρὸς τὰ μάτια άπὸ τὰ χαρτιά του καὶ ρωτάει:

– Ποιός φτερνίστηκε;

Δὲν μιλάει κανεἰς. Ὁ Στάλιν ἀποφασιστικὰ διατάζει:

ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

της SHEILA FITZPATRICK

σελ. 645 / Εκδ. Μεταίχμιο

Η αυστραλέζα ιστορικός Sheila Fitzpatrick, η οποία ειδικεύεται στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης, στην Εισαγωγή του βιβλίου σκιαγραφεί τονρόλο των «Συμβούλων» του Στάλιν προετοιμάζοντάς μας για μιαπραγματικά συγκλονιστική συνέχεια: «Αυτή η ομάδα –γύρω στα δέκα δώδεκα άτομασε οποιαδήποτε δεδομένη περίοδο, όλοι άντρες– δημιουργήθηκε την δεκαετία του 1920, συγκρούστηκε με τις ομάδες της αντιπολίτευσης με επικεφαλής τον Λεβ Τρότσκι και τον Γκριγκόρι Ζινόβιεφ μετά τον θάνατο του Λένιν, και περιέργως συνέχισε να υπάρχει επί τριάντα χρόνια, δείχνοντας μια ικανότητα ως φοίνικας να αναγεννάται και να επιβιώνει από καταστάσεις που την απειλούσαν, όπως οι Μεγάλες Εκκαθαρίσεις, η παράνοια των τελευταίων χρόνων του Στάλιν και οι κίνδυνοι της μεταβατικής μετά Στάλιν εποχής. Τριάντα χρόνια είναι μεγάλο διάστημα για να συνεχίσει να λειτουργεί μια ομάδα στην πολιτική, ακόμα και σε πολιτικά κλίματα λιγότερα θανατηφόρα από εκείνα της Σοβιετικής Ένωσης υπό τον Στάλιν. Η ομάδα διαλύθηκε τελικά το 1957, όταν ένα μέλος της (ο Νικήτα Χρουστσώφ) έγινε ο νέος αρχηγός και απομάκρυνε τους υπόλοιπους».

Η Fitzpatrick εξηγεί ότι τα πρόσωπα αυτά, παρ’ ότι δεν διεκδικούσαν την ηγεσία από τον Στάλιν, όχι μόνο δεν αποτελούσαν διακοσμητικά στοιχεία ή απλά μέλη της ακολουθίας του σαν γραμματείς ή μυστικοί αστυνομικοί, όχι μόνο δεν ήταν πολιτικά ανύπαρκτα, αλλά αντίθετα διοικούσαν σημαντικούς τομείς, όπως ο στρατός και η βαριά βιομηχανία. Έτσι παρ’ ότι ο Στάλιν δεν χρειαζόταν την συμφωνία τους, όταν αυτή απουσίαζε εκείνος ορισμένες φορές οπισθοχωρούσε ή απλώς περίμενε να αλλάξουν στάση.

Αλλά για ποιους πρόκειται;

Η αφίσα του αναρχικού διημέρου 2008

Η παρακάτω αφίσα αναφέρεται στο αναρχικό διήμερο που πραγματοποιήθηκε  με αφορμή την επέτειο μνήμης της εξέγερση του 1973 στο Πολυτεχνείο.

Ακολουθεὶ το κείμενο της αφίσας:

Η δεύτερη ημέρα του αναρχικού διημέρου

Κατά την δεύτερη ημέρα του αναρχικού διημέρου (16/11) και από τις 12 το μεσημέρι έως τις 6 το απόγευμα, στο ισόγειο  του κτιρίου Τοσίτσα, θα γίνουν οι παρακάτω προβολές:

Ώρα 12.00μ.: The Medusa Touch (Το άγγιγμα της Μέδουσας).

Ώρα 2.00μμ.:  πλάνα από τις κινητοποιήσεις των αναρχικών κατά την δεκαετία του 1980 (Επίσκεψη Λε Πεν, Πρώτη κατάληψη Χημείου, Δεύτερη Κατάληψη Χημείου, Τσέρνομπιλ).

 Ώρα 3.00μμ.: Ο εφιάλτης του Δαρβίνου.

Ώρα 3.30μμ.: Free state of jones (Η Ελεύθερη Πολιτεία Τζόουνς).

Η πρώτη ημέρα του αναρχικού διημέρου

Κατά την πρώτη ημέρα (15/11) και από τις 12 το μεσημέρι έως τις 6 το απόγευμα, στο ισόγειο  του κτιρίου Τοσίτσα, θα γίνουν οι παρακάτω προβολές:

Ώρα 12.00μ.: V for Vendetta.

Ώρα 2.00μμ.:  πλάνα από τις κινητοποιήσεις της δεκαετίας του 1970 (κυρίως του 1973).

 Ώρα 3.00μμ.: Πως η Wall Street χρηματοδότησε τους Μπολσεβίκους.

Ώρα 3.30μμ.: Το πείραμα του Μίλγκραμ.

Ώρα 4.00μμ.: Το πείραμα  (Η μεταφορά στον κινηματογράφο του πειράματος του Στἀνφορντ.

ΠΕΡΙ «ΑΝΟΜΙΑΣ» ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΤΙΝΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ «ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ»…

«Αν πρέπει να παραβιάσεις το νόμο,

καν’ το για να αρπάξεις την εξουσία.

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, να τον τηρείς», Ιούλιος Καίσαρ

O γάλλος κοινωνιολόγος Εμίλ Ντιρκέμ (Emile D. Durkheim) θεωρούσε ότι σε καταστάσεις ανομίας εκλείπουν οι σαφείς ρυθμίσεις, οι κανόνες και τα πρότυπα, που καθορίζουν τον τρόπο κοινωνικής λειτουργίας, με αποτέλεσμα της εμφάνιση μιας γενικευμένης κοινωνικής άρνησης συμμόρφωσης σε νόμους και κανόνες, οι οποίοι κρίνονται ανίσχυροι.

Αρκετοί, επίσης, κοινωνιολόγοι, αλλά και εγκληματολόγοι, θεωρούν ότι ανομικές καταστάσεις ευνοούνται σε περιόδους μετάβασης από μια μορφή κοινωνίας σε μια άλλη ή και σε περιόδους λεγομένων κρίσεων.

Σύμφωνα με την κοινωνιολόγο-εγκληματολόγο Ιωάννα Χαρμπέα, «Η ανομία συνεπώς, αναφέρεται σε αποδόμηση των κοινωνικών κανόνων και σε μια κατάσταση, όπου οι δραστηριότητες των μελών της κοινωνίας δεν ελέγχονται από τα αξιολογικά πρότυπα. Τα άτομα δεν μπορούν να βρουν τη θέση τους στην κοινωνία, γιατί εκλείπουν οι σαφείς κανόνες. Απότομα μεταβαλλόμενες συνθήκες και η προσπάθεια προσαρμογής σε ένα ασαφές περιβάλλον, οδηγούν σε δυσαρέσκεια, συγκρούσεις, και άνομη συμπεριφορά. Ο Ντιρκέμ παρατήρησε ότι περίοδοι ύφεσης (για παράδειγμα οικονομικής) συνοδεύονται από παραβατικές συμπεριφορές».

Μία σύντομη βιογραφία της ρωσίδας επαναστάτριας Άννας Γιακίμοβα

Η Άννα Γιακίμοβα, (Άννα Βασιλέβνα Γιακίμοβα-Ντικόφσκι) κόρη ιερέα, γεννήθηκε το 1856. Παρακολούθησε το σχολείο στη Βιάτκα (Κιρώφ) όπου γνώρισε τον Στέφαν Χαλτουρίν.

Το 1872, παρά τις συμβουλές του πατέρα της, πιάνει δουλειά ως δασκάλα σε ένα σχολείο στο Ορλώφ. Συμμετείχε, επίσης, σε τοπικό πρόγραμμα εμβολιασμών, για ευλογιά, σε αγρότες.

Κατά την περίοδο αυτή επηρεάστηκε από τις απόψεις του Μιχαήλ Μπακούνιν και έγραψε προκηρύξεις τις οποίες μοίρασε στους αγρότες. Η Cathy Porter, συγγραφέας του βιβλίου Πατέρες και Κόρες: Οι Ρωσίδες στην Επανάσταση (1976), υποστηρίζει: «Αν και βρήκε τους αγρότες πρόθυμους να ακούσουν την άποψή της για τις αδικίες κάτω από τις οποίες εργάζονταν, φαίνονταν ανίκανοι να εφαρμόσουν όσα έμαθαν στην καθημερινή τους ζωή. Το λάθος, κατέληξε, βρισκόταν στον εαυτό της· έτσι, απομονώθηκε από κάθε κεντρική επαναστατική οργάνωση».

Η Γιακίμοβα ένωσε τις δυνάμεις της με τη Σοφία Περόφσκαγια και την Τατιάνα Λεμπεντέβα για να διανείμουν επαναστατικά κείμενα. Για κάποιο διάστημα βρέθηκε σε μια κοινότητα με την Κατερίνα Μπρεσκόφσκαγια. Το 1875, το σχολείο στο οποίο διδάσκει η Γιακίμοβα ερευνάται από την αστυνομία και η ίδια συλλαμβάνεται. Παραμένει ένα χρόνο στην απομόνωση στην τοπική φυλακή πριν μεταφερθεί στην Αγία Πετρούπολη για να περάσει από δίκη.

Η Γιακίμοβα αρνείται να υπερασπιστεί τον εαυτό της στη δίκη, κατά την οποία 193 γυναίκες κατηγορήθηκαν για επαναστατικές δραστηριότητες. Η Μπρεσκόφσκαγια ήταν μια από τις δεκαοκτώ γυναίκες που καταδικάστηκαν σε καταναγκαστική εργασία τριών έως δέκα ετών στη Σιβηρία. Σαράντα απεστάλησαν στην εξορία στις «απομακρυσμένες επαρχίες» της Ρωσίας. Ωστόσο, οι περισσότερες γυναίκες, συμπεριλαμβανομένης της Γιακίμοβα, απαλλάχθηκαν λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.

«Τα πιο πολλά βασανιστήρια τα πέρασε μια Τασούλα»

Τον Απρίλιο του 2018, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Επίκεντρο, το βιβλίο με τίτλο: «Τα πιο πολλά βασανιστήρια τα πέρασε μια Τασούλα. Οι μαρτυρίες της Τασούλας Μουτάκη και του Ηλία Ιωαννάκη για την 7η Μεραρχία του ΔΣΕ στη Θράκη, την υπερορία και τον επαναπατρισμό», επιμέλεια: Κ. Τσέκου, Β. Δαλκαβούκης, Μ. Μποντίλα.

Το βιβλίο περιλαμβάνει τις μαρτυρίες, με τη μορφή συνεντεύξεων της Τασούλας Μουτάκη, ασυρματίστριας της 7ης Μεραρχίας και του γιού της Η. Ιωαννάκη, σχετικά με τα βασανιστήρια που υπέστησαν συγκεκριμένοι μαχητές της μεραρχίας από συντρόφους τους κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’40 και συγκεκριμένα το 1949. Παράλληλα με τις δύο μαρτυρίες, η Κατερίνα Τσέκου μάς εισάγει στη πολυπλοκότητα του συγκεκριμένου θέματος των βασανιστηρίων και πως αυτά σχετίζονται με τις κεντρικές αποφάσεις του ΚΚΕ. Ο Βασίλης Δαλκαβούκης, στο επίμετρο του με τίτλο, «Μια ιστορία από τα κάτω-κάτω» επισημαίνει την απουσία των «κοινοτήτων μνήμης» που θα διαχειριστούν και θα μετασχηματίσουν σε ένα αφήγημα δίπλα στα υπόλοιπα τις μαρτυρίες από τη δεκαετία του ’40. Ενώ η Μαρία Μποντίλα, στο δικό της κείμενο αναδιφεί στο ζήτημα της συντροφικής βίας και πως αυτή καλλιεργήθηκε και αναπτύχθηκε από το κόμμα.

Σχετικά με την Α΄ Παγκόσμια Ανθρωποσφαγή

Καθώς συμπληρώνονται 100 έτη (11 Νοεμβρίου1918-11 Νοεμβρίου 2018) από το πέρας της α’ παγκόσμιας ανθρωποσφαγής, είναι χρήσιμη μία αναδρομή στα αίτια και τις καταστάσεις που οδήγησαν σε αυτήν.

Τα αίτια

Πρώτη δεκαετία του 1900 έως το 1914. Ο πρώτος πιο αιματηρός πόλεμος που βίωσε, μέχρι τότε, η ανθρωπότητα είναι προ των πυλών.

Οι ετοιμασίες για την μεγάλη ανθρωποσφαγή εξελίσσονται υπογείως και σε πολλά επίπεδα.

Το ίδιο χρονικό διάστημα οι κατέχοντες την εξουσία Ευρωπαίοι απολαμβάνουν, ξέγνοιαστοι την ονομαζόμενη «όμορφη εποχή» (belle epoche), με την «κουλτούρα», τις τέχνες, το εμπόριο, τη μόδα, τις νέες τεχνολογίες, την ιατρική-βιολογία, τις εφευρέσεις (ηλεκτρισμός) και τις τηλεπικοινωνίες και μεταφορές, σε έξαρση. Σε απογείωση και η επιδειξιομανία των «ευγενών» στην οποία βασικό ρόλο παίζουν οι οίκοι ραπτικής που επινοούν διαφορετικά (για κάθε αλλαγή εποχής), πανάκριβα ρούχα, γούνες και φανταχτερά καπέλα, τα οποία, απαραιτήτως, πρέπει να επιδειχτούν στα πολυτελή εστιατόρια, όπερες, θέατρα αλλά και καμπαρέ που βρίσκονται σε μεγάλη άνθιση και όπου ρέει η σαμπάνια.

Απ’ την άλλη, ταυτόχρονα, τονίζονται σε κάθε ευκαιρία ο διαφορετικός τρόπος ζωής και τo χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς. Οι λαϊκές γειτονιές απομακρύνονται από τις περιοχές που ζουν οι εύποροι, οι αστικές συγκοινωνίες και τα μετρό γίνονται τα καθημερινά μέσα μεταφοράς των εργατών σε αντίθεση με τα πολυτελή βαγόνια και τα αμάξια των αφεντικών. Αυτές οι διακρίσεις και, φυσικά, το πολύ χαμηλό οικονομικό επίπεδο και η καταστολή επιφέρουν εντάσεις, συνεχείς διαμαρτυρίες, πορείες, διεκδικήσεις, έξαρση της μετανάστευσης, ιδεολογικές αλλαγές και δημιουργία εργατικών οργανώσεων με έντονη την παρουσία της Δεύτερης Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Προπολεμικά η «ηρεμία» επικρατεί ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις στην Ευρώπη. Ο πόλεμος και οι συγκρούσεις έχουν μεταφερθεί στις μακρινές αποικίες, όπου με την πρόφαση του εκπολιτισμού επιβάλουν με τα όπλα στους γηγενείς λαούς την επικυριαρχία τους. Οι μεγάλες αυτοκρατορίες (Αγγλία, Γαλλία) είναι αυτές που έχουν τις περισσότερες αποικίες και η Γερμανία, Αυστρία, Τουρκία είναι αυτές που επιθυμούν να γίνει ανακατανομή των εδαφών των αποικιών.