Όψεις μιας Δημοκρατίας που «πεθαίνει» για να ανακάμψει δριμύτερη

Τυπικά και φαινομενικά οι περισσότεροι κάτοικοι του πλανήτη ζούμε υπό καθεστώς δημοκρατίας. Ανεξαρτήτως του τι πιστεύει ο καθένας και πως προσεγγίζει τα πολιτικά ζητήματα, η αστική δημοκρατία κυριαρχεί. Στην Κίνα, δε, την πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη, έχουμε Λαϊκή Δημοκρατία αλλά όση Δημοκρατία έχουν οι ΗΠΑ άλλο τόσο Δημοκρατία έχει η Κίνα. Μήπως, όμως, ποτέ δεν υπήρχε Δημοκρατία αστικού ή λαϊκού τύπου –η μορφή της δεν έχει και τόση σημασία– στον σύγχρονο κόσμο, πέραν της αρχής της πλειοψηφίας; Δηλαδή οι ορισμοί της όποιας Δημοκρατίας στα πλαίσια της Πολιτικής Επιστήμης μήπως ουσιαστικά δήλωναν κάτι το φαντασιακό, απαραίτητο συστατικό για να ζυμωθεί η έννοια του πολίτη και επί πλέον να δομηθεί μια συνθήκη που θα στήριζε το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα; Τον καπιταλισμό. Η Δημοκρατία δημιουργούσε ανέκαθεν μια αυταπάτη, οι πολίτες να θεωρούν ότι αποτελούν μια σημαντική συνιστώσα του συστήματος που μπορούν να καθορίσουν την πολιτική και οικονομική ζωή, κυρίως μέσω της ψήφου τους, και οι πολιτικοί ότι παράγουν το απαραίτητο νομοθετικό και εκτελεστικό έργο για την λειτουργία του πολιτεύματος.

Τα τελευταία δύο χρόνια παρακολουθούμε την ενθρόνιση ως πλανητάρχη του «πετυχημένου» για το σύστημα Τράμπ, του μοναδικού(;) «τρελού» που μπορεί άλλα να λέει σήμερα και άλλα αύριο, να αναπτύσσει τον εμπορικό πόλεμο με τις χώρες-στόχους να αλλάζουν «σαν τα πουκάμισα», κάνοντας φανερό το αλισβερίσι που λαμβάνει χώρα κάθε φορά. Ένα αυθεντικό ανατολίτικο παζάρι… Ένας εμπορικός πόλεμος που, υπό προϋποθέσεις και τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, διεξάγεται ουσιαστικά ενάντια σε ορισμένα προϊόντα που παράγονται στη Κίνα και που όμοια ή ομοειδή προϊόντα που παράγονται στην Ευρώπη έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα. Διότι είναι διαφορετικά ένα κινέζικο προϊόν να έχει δασμό 50% και ένα ευρωπαϊκό 10%.