Τί διατροφή κι αυτή!

ΤΡΩΜΕ ΤΡΟΦΙΜΑ ΓΙΑ ΧΕΛΩΝΟΝΙΝΤΖΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Η α­νά­πτυ­ξη της ε­πι­στή­μης και της τε­χνο­λο­γί­ας κα­θώς και η ι­σχυ­ρο­ποί­η­ση των ε­ξου­σια­στι­κών σχέ­σε­ων μέ­σα στη κοι­νω­νί­α ε­πι­χει­ρούν να «πλά­σουν» τον άν­θρω­πο των πό­λε­ων. Έ­να νέ­ο εί­δος, α­πο­μα­κρυ­σμέ­νο απ’ το φυ­σι­κό πε­ρι­βάλ­λον, θλι­βε­ρό, α­δύ­να­μο, ο­κνη­ρό, γε­μά­το νο­σή­μα­τα. Ο άν­θρω­πος των πό­λε­ων δεν θα εί­ναι πα­ρά έ­να «κα­κέ­κτυ­πο» του τι ή­ταν κά­πο­τε. Ό­μως, ας μη γε­λιό­μα­στε: μπο­ρεί μεν να ζει σ’ έ­να διό­λου φυ­σι­κό πε­ρι­βάλ­λον, αλ­λά ε­ξα­κο­λου­θεί να εί­ναι έ­να πλά­σμα της φύ­σης αν και λί­γο «με­ταλ­λαγ­μέ­νο».

Και πώς να μην εί­ναι ό­ταν το σύ­μπλεγ­μα πο­λυ­κα­τοι­κιών-κλου­βιών, νέ­φους, βρω­μιάς και δια­φό­ρων ε­πι­βα­ρυ­ντι­κών πα­ρα­γό­ντων κα­θι­στά τον άν­θρω­πο των πό­λε­ων, ού­τε λί­γο ού­τε πο­λύ πει­ρα­μα­τό­ζω­ο, πιό­νι στα χέ­ρια ε­νός «με­γά­λου θε­ού» που του ε­πέ­βα­λε αυ­τές τις ά­θλιες συν­θή­κες. Μ’ αυ­τές γεν­νή­θη­κε, μ’ αυ­τές θα πε­θά­νει. Δί­χως πε­ρι­θώ­ρια ε­πι­λο­γής. Το για­τί θα το δεί­τε πα­ρα­κά­τω. Α­γω­νί­ζε­ται λοι­πόν για να ζή­σει, για να ε­πι­βιώ­σει και ό­χι για να δια­βιώ­σει. Α­γω­νί­ζε­ται με λί­γα λό­για για να μην πε­θά­νει και να βγει νι­κη­τής. Α­να­ρω­τιέ­μαι μο­νά­χα αν τα πο­ντί­κια των ερ­γα­στη­ρί­ων ζουν σε κα­λύ­τε­ρες συν­θή­κες.

Έ­τσι, ο άν­θρω­πος των πό­λε­ων έ­χει α­νά­γκη να τρα­φεί. Ευ­τυ­χώς δεν έ­χει έρ­θει α­κό­μη η ώ­ρα που θα τρέ­φε­ται μό­νο με χά­πια. Τρώ­ει λοι­πόν ό,τι τρο­φές έ­τρω­γαν και οι μα­κρι­νοί του πρό­γο­νοι. Ε­πει­δή ό­μως τα φρού­τα, τα λα­χα­νι­κά και τα βο­σκο­τό­πια δεν φυ­τρώ­νουν στις τα­ρά­τσες των πο­λυ­κα­τοι­κιών, ού­τε οι λί­μνες στους υ­πο­νό­μους, ο άν­θρω­πος των πό­λε­ων βα­σί­στη­κε για την τρο­φή του σε τρί­τους: στις βιο­μη­χα­νί­ες τρο­φί­μων. Και κα­θώς η ε­ξέ­λι­ξη (;;;) ε­πι­τάσ­σει να βα­ρύ­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο το κέρ­δος των βιο­μη­χα­νιών τρο­φί­μων απ’ ό­τι η υ­γεί­α του αν­θρώ­που-κα­τα­να­λω­τή, η α­γο­ρά κα­τα­κλύ­στη­κε σι­γά-σι­γά με αμ­φι­βό­λου ποιό­τη­τας τρό­φι­μα: αυ­γά που δεν εί­χαν τη σω­στή γεύ­ση, ντο­μά­τες σαν πορ­το­κά­λια κ.τ.λ.

Συ­νά­ντη­σα κά­πο­τε μια για­γιά, ξέ­ρε­τε, απ’ αυ­τές τις πα­ρα­δο­σια­κές μαυ­ρο­φο­ρε­μέ­νες. Πά­νω στη κου­βέ­ντα για τον πα­ρα­δο­σια­κό-οι­κο­λο­γι­κό-φυ­σι­κό τρό­πο ζω­ής μου λέει: «Και τι να το κά­νω ε­γώ παι­δά­κι μου το μα­ρού­λι α­πό τον μα­νά­βη; Δεν το θέ­λω. Ε­γώ τρώ­ω μό­νο α­πό το μπο­στά­νι μου που το μα­ζεύ­ω με το χέ­ρι. Στα χω­ρά­φια περ­νά­ει το τρα­κτέρ. Και σαν πε­ρά­σει, α­φή­νει λά­δια. Ά­σε τα φάρ­μα­κα».Το εί­χε φι­λο­σο­φή­σει σω­στά και έ­φτα­σε στην η­λι­κί­α που έ­φτα­σε. Ε­μείς ά­ρα­γε;
Στην αρ­χή μά­θα­με για τα υ­περ­βο­λι­κά φυ­το­φάρ­μα­κα και λι­πά­σμα­τα. Έ­πει­τα για τις ορ­μό­νες, τα α­ντι­βιο­τι­κά, τις α­κα­τάλ­λη­λες ζω­ο­τρο­φές που ε­πέ­φε­ραν τη νό­σο των «τρε­λών α­γε­λά­δων», τις διο­ξί­νες και τέ­λος τα με­ταλ­λαγ­μέ­να τρό­φι­μα.
Τα με­ταλ­λαγ­μέ­να τρό­φι­μα «σχε­διά­στη­καν» έ­τσι ώ­στε να εί­ναι με­γα­λύ­τε­ρης α­ντο­χής (στο χρό­νο, στο κρύ­ο, στα ζι­ζά­νια, σε ο­ρι­σμέ­να φυ­το­φάρ­μα­κα), βελ­τιω­μέ­νης εμ­φά­νι­σης κτλ. Η α­νη­συ­χί­α των αν­θρώ­πων, των λε­γό­με­νων «κα­τα­να­λω­τών», σε σχέ­ση με τη δια­τρο­φή με­τά τα τε­λευ­ταί­α σκάν­δα­λα ι­δί­ως στην Ευ­ρώ­πη εί­ναι πια έκ­δη­λη. Έ­τσι άρ­χι­σαν να ξε­φυ­τρώ­νουν α­ντα­γω­νι­στι­κές ε­ται­ρεί­ες στις βιο­μη­χα­νί­ες τρο­φί­μων. Οι ε­ται­ρεί­ες με βιο­λο­γι­κά προ­ϊ­ό­ντα που δεν έ­χουν υ­πο­στεί πα­ρεμ­βά­σεις προ­τεί­νουν προ­ϊ­ό­ντα σε υ­ψη­λό­τε­ρη τι­μή που φυ­σι­κά α­γο­ρά­ζει μό­νο ό­ποιος του το ε­πι­τρέ­πει η τσέ­πη του. Πράγ­μα τε­λεί­ως πα­ρά­λο­γο, να κο­στί­ζει το α­πλό, φυ­σι­κό προ­ϊ­όν μια πε­ριου­σί­α. Αυ­τό βέ­βαια ας το ε­ξε­τά­σει η φι­λο­σο­φί­α. Ε­δώ έ­φτα­σαν στη δια­στρο­φή να ε­πι­νο­ή­σουν μιας σε­ζόν λου­λού­δια, προ­γραμ­μα­τι­σμέ­να να πε­θαί­νουν, για να τρέ­ξεις στον αν­θο­πώ­λη να πά­ρεις άλ­λα.

Το πρό­βλη­μα ό­μως εί­ναι βα­θιά κοι­νω­νι­κό. Ας υ­πο­θέ­σου­με ό­τι ο άν­θρω­πος των πό­λε­ων μέ­νει χω­ρίς ερ­γα­σί­α. Τι θα πά­θει; Θα πει­νά­σει. Πρω­τί­στως, λοι­πόν, ερ­γά­ζε­ται για να φά­ει. Αυ­τή του η φυ­σι­κή α­νά­γκη ε­ξαρ­τά­ται ό­μως α­πό τρί­τους. Κι αν το α­φε­ντι­κό του ξυ­πνή­σει στρα­βά και τον α­πο­λύ­σει; Με­γά­λο το άγ­χος της ε­πι­βί­ω­σης. Και δεν έ­χει τί­πο­τα για να ξε­γε­λά­σει τη πεί­να του. Ά­ντε κα­μιά γλά­στρα με βα­σι­λι­κό στο μπαλ­κό­νι, ά­ντε κα­νέ­να νε­ρά­ντζι του δή­μου…

Εκ­βια­σμός λοι­πόν. Δι­πλός μά­λι­στα. Θα δου­λέ­ψεις για να φας. Θα α­γο­ρά­σεις ό­μως τη τρο­φή που υ­πάρ­χει. Τι υ­πάρ­χει; Καρ­κί­νος… υ­πάρ­χει. Εί­σαι α­να­γκα­σμέ­νος να τον α­γο­ρά­σεις και να τον φας. Αλ­λιώς θα πει­νά­σεις. Θα πε­θά­νεις της πεί­νας. Θα πε­θά­νεις λοι­πόν έ­τσι κι αλ­λιώς. Μό­νο που τρώ­γο­ντας τη τρο­φή τους θα πε­θά­νεις αρ­γό­τε­ρα -και πιο ε­πώ­δυ­να!

Ο «με­γά­λος θε­ός» λοι­πόν, που παί­ζει με τον άν­θρω­πο της πό­λης σκέ­φτη­κε πο­λύ σω­στά ό­ταν τον α­πο­μά­κρυ­νε α­πό τη φύ­ση και ε­μπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σε την πρώ­τι­στη α­νά­γκη του: τη τρο­φή. Και ό­σο περ­νά­νε τα χρό­νια, και χά­νε­ται η γνώ­ση για την καλ­λιέρ­γεια της τρο­φής και για την ε­κτρο­φή των ζώ­ων, και χά­νο­νται οι σπό­ροι α­πό μη-με­ταλ­λαγ­μέ­να τρό­φι­μα που με­γα­λώ­νουν αυ­το­φυώς, χω­ρίς να χρειά­ζο­νται πα­ρεμ­βά­σεις και εν­σω­μα­τώ­νο­νται πλή­ρως στην τρο­φι­κή α­λυ­σί­δα, τό­σο θα με­γα­λώ­νει η ε­ξάρ­τη­ση του αν­θρώ­που των πό­λε­ων α­πό τον «με­γά­λο θε­ό», τό­σο θα υ­πο­δου­λώ­νε­ται για έ­να πιά­το φα­ΐ… Σα­τα­νι­κή πλε­κτά­νη…

Και­ρός λοι­πόν να α­ντι­δρά­σου­με! Να μην δε­χτού­με τον καρ­κί­νο που μας προ­σφέ­ρουν. Ή κα­λύ­τε­ρα, να κά­νου­με δι­κό μας τον φυ­σι­κό τρό­πο ζω­ής και να στα­μα­τή­σου­με να εί­μα­στε τα πει­ρα­μα­τό­ζω­α των βιο­μη­χα­νιών τρο­φί­μων.

Ας ρί­ξου­με μια μα­τιά λοι­πόν στα με­ταλ­λαγ­μέ­να τρό­φι­μα. Γε­νι­κά, δεν έ­χουν πε­ρά­σει α­πα­ρα­τή­ρη­τα. Με­τά το πρώ­το σοκ των αν­θρώ­πων-κα­τα­να­λω­τών, ό­ταν ε­νη­με­ρώ­θη­καν α­πό τις ει­δή­σεις ό­τι στο ε­ξής θα μπαί­νει στις φρά­ου­λες γο­νί­διο α­πό μύ­γα (α­η­δί­α!) για να βελ­τιω­θούν ο­ρι­σμέ­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της, φαί­νε­ται πως στην Ευ­ρώ­πη του­λά­χι­στον α­ντι­τί­θε­νται (θε­ω­ρη­τι­κά πά­ντα) στην κα­τα­νά­λω­ση με­ταλ­λαγ­μέ­νων τρο­φών. Φυ­σι­κά, ό­ταν πας στο πε­ρί­πτε­ρο και α­γο­ρά­ζεις μια λα­χτα­ρι­στή σο­κο­λά­τα σπά­νια σκέ­φτε­σαι πως πε­ριέ­χει λε­κι­θί­νη α­πό με­ταλ­λαγ­μέ­νη σό­για, μιας που α­κό­μη δεν εί­ναι υ­πο­χρε­ω­τι­κή η α­να­γρα­φή με­ταλ­λαγ­μέ­νων συ­στα­τι­κών σε προ­ϊ­ό­ντα, ε­λά­χι­στες δε εί­ναι οι ε­ται­ρεί­ες που οι­κειο­θε­λώς ο­μο­λό­γη­σαν πως χρη­σι­μο­ποιούν τέ­τοια συ­στα­τι­κά στα προ­ϊ­ό­ντα τους.

Πο­σο­στό 94,6% των Ευ­ρω­παί­ων α­παι­τεί να γνω­ρί­ζει το αν εί­ναι έ­να προ­ϊ­όν με­ταλ­λαγ­μέ­νο ή ό­χι. Στον Ελ­λα­δι­κό χώ­ρο πο­σο­στό 93,3% των κα­τα­να­λω­τών δη­λώ­νει πως δεν ε­πι­θυ­μεί να τρώ­ει με­ταλ­λαγ­μέ­να τρό­φι­μα. Έ­τσι, κά­ποιες βιο­μη­χα­νί­ες τρο­φί­μων στην Ευ­ρώ­πη, βλέ­πο­ντας πως ο Ευ­ρω­παί­ος εί­ναι πιο δι­στα­κτι­κός και σκε­πτι­κι­στής απ’ τον Α­με­ρι­κά­νο (στην Α­με­ρι­κή τρέ­φο­νται κα­τά πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο με με­ταλ­λαγ­μέ­νη σό­για και κα­λα­μπό­κι ή­δη α­πό τα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του ’90 και α­ντι­με­τω­πί­ζουν το ζή­τη­μα δια­φο­ρε­τι­κά), φρό­ντι­σαν να εγ­γυ­η­θούν ό­τι για την πα­ρα­σκευ­ή των προ­ϊ­ό­ντων τους δεν χρη­σι­μο­ποιού­νται με­ταλ­λαγ­μέ­νοι ορ­γα­νι­σμοί.

Τι συμ­βαί­νει ό­μως στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα; Ό­γκοι με­ταλ­λαγ­μέ­νης σό­γιας και κα­λα­μπο­κιού που ε­ξά­γουν οι Η.Π.Α., ο Κα­να­δάς και η Αρ­γε­ντι­νή ει­σά­γο­νται ως ζω­ο­τρο­φή και ει­σχω­ρούν έ­τσι στην τρο­φι­κή α­λυ­σί­δα των Ευ­ρω­παί­ων. Πράγ­μα που ση­μαί­νει ό­τι ε­μείς δεν μπο­ρού­με να το ε­λέγ­ξου­με. Ε­λά­χι­στοι δε εί­ναι οι έ­λεγ­χοι που γί­νο­νται γε­νι­κά.

Σή­με­ρα, καλ­λιερ­γού­νται με με­ταλ­λαγ­μέ­νους σπό­ρους πε­ντα­κό­σια ε­κα­τομ­μύ­ρια στρέμ­μα­τα. Οι πο­λυε­θνι­κές έ­χουν ε­πεν­δύ­σει τρι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια στη βιο­τε­χνο­λο­γί­α – ση­μειω­τέ­ον ό­τι το 65% της οι­κο­νο­μί­ας α­φο­ρά τη γε­ωρ­γί­α. Ε­κτι­μά­ται δε ό­τι το 2005 ο ε­τή­σιος τζί­ρος θα αγ­γί­ξει τα 300 δις. δο­λά­ρια. Έ­τσι, το 32% της συ­νο­λι­κής πα­ρα­γω­γής κα­λα­μπο­κιού εί­ναι με­ταλ­λαγ­μέ­νο, ό­πως και το 52% της σό­γιας. Η σό­για υ­πάρ­χει σε πο­σο­στό με­γα­λύ­τε­ρο του 60% στα κα­τερ­γα­σμέ­να τρό­φι­μα, σε δη­μη­τρια­κά, ζυ­μα­ρι­κά, πρω­ι­νά, σνακ, γλυ­κά κτλ. Τέ­λος, κα­θώς προ­χω­ρούν οι με­ταλ­λαγ­μέ­νες καλ­λιέρ­γειες χά­νο­νται άλ­λες ποι­κι­λί­ες και κα­τα­στρέ­φε­ται η βιο­ποι­κι­λό­τη­τα.

Γε­νι­κά, σε ό,τι α­φο­ρά τα με­ταλ­λαγ­μέ­να τρό­φι­μα, δεν υ­πάρ­χουν ε­μπε­ρι­στα­τω­μέ­νες α­πο­δεί­ξεις ό­τι οι γε­νε­τι­κά με­ταλ­λαγ­μέ­νοι ορ­γα­νι­σμοί εί­ναι α­σφα­λείς ε­νώ δο­κι­μές σε ζώ­α έ­χουν α­πο­κα­λύ­ψει α­πρό­βλε­πτα ε­πί­πε­δα το­ξι­κό­τη­τας.

Τι εί­ναι ό­μως α­κρι­βώς τα με­ταλ­λαγ­μέ­να τρό­φι­μα; Κυ­ρί­ως πρό­κει­ται για δια­τρο­φι­κά προ­ϊ­ό­ντα που πε­ριέ­χουν ορ­γα­νι­σμούς με α­να­συν­δυα­σμέ­νο γε­νε­τι­κό υ­λι­κό. Α­πο­τε­λού­νται ου­σια­στι­κά α­πό γο­νί­δια δια­φο­ρε­τι­κών ει­δών που τα έ­χουν συρ­ρά­ψει τε­χνη­τά μα­ζί. Αυ­τό ε­πι­τυγ­χά­νε­ται κυ­ρί­ως με δύ­ο τρό­πους. Πρώ­τον, το «ε­πι­θυ­μη­τό»γο­νί­διο «κό­βε­ται» α­πό το γε­νε­τι­κό υ­λι­κό ε­νός εί­δους με τη βο­ή­θεια ε­νός εν­ζύ­μου που παί­ζει το ρό­λο του ψα­λι­διού. Έ­πει­τα, ει­σά­γε­ται στον πυ­ρή­να του κυτ­τά­ρου ε­νός άλ­λου εί­δους, μέ­σω ε­νός φο­ρέ­α (που μπο­ρεί να εί­ναι πλα­σμί­διο ή ιός). Δεύ­τε­ρον, τα κύτ­τα­ρα του φυ­τού που θέ­λου­με να βελ­τιώ­σου­με με την ει­σα­γω­γή άλ­λου γο­νι­δί­ου α­πλώ­νο­νται σε μια πλά­κα. Στη συ­νέ­χεια, το «πυ­ρο­βο­λού­νται» τυ­φλά με μά­ζες μο­ρί­ων χρυ­σού κα­λυμ­μέ­νες με το ξέ­νο γο­νί­διο με την ελ­πί­δα να ει­σχω­ρή­σει το γο­νί­διο στο γε­νε­τι­κό υ­λι­κό του φυ­τού.

Η ε­πι­τυ­χί­α των με­θό­δων αυ­τών εί­ναι α­βέ­βαι­η. Πρώ­τον, για­τί η θέ­ση που θα κα­τα­λά­βει το ει­σα­γό­με­νο γο­νί­διο δεν μπο­ρεί να ε­λεγ­χθεί με α­κρί­βεια. Δεύ­τε­ρον, για­τί μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει για έ­να διά­στη­μα κι έ­πει­τα να στα­μα­τή­σει. Τρί­τον, και ση­μα­ντι­κό­τε­ρο, για­τί το νέ­ο γο­νί­διο δεν ξέ­ρει κα­νείς που θα κα­τα­λή­ξει μπο­ρεί να πα­ρε­μπο­δί­σει τη λει­τουρ­γί­α κά­ποιου ή­δη υ­πάρ­χο­ντος γο­νι­δί­ου ή να ει­σχω­ρή­σει σε κά­ποιο κομ­μά­τι του γε­νε­τι­κού υ­λι­κού που δεν ή­ταν ως τώ­ρα «ε­νερ­γό», και ξυ­πνώ­ντας το να το ε­νερ­γο­ποι­ή­σει προ­κα­λώ­ντας α­προσ­δό­κη­τες συ­νέ­πειες.

Έ­χει κι άλ­λο: οι γε­νε­τι­κά με­ταλ­λαγ­μέ­νοι ορ­γα­νι­σμοί δια­φέ­ρουν α­πό την πα­ρα­δο­σια­κή ε­μπει­ρι­κή πα­ρεμ­βο­λή του αν­θρώ­που στη φύ­ση που βελ­τί­ω­νε γε­νε­τι­κά ο­ρι­σμέ­να συγ­γε­νή εί­δη. Με τη μέ­θο­δο αυ­τή οι ε­πι­στή­μο­νες με­τα­κι­νούν γο­νί­δια με­τα­ξύ ά­σχε­των ε­ξε­λι­κτι­κά ει­δών (π.χ. α­πό τον σκορ­πιό στην πα­τά­τα) πράγ­μα που εί­ναι α­δια­νό­η­το, διό­τι πα­ρό­λο που σε μο­ρια­κή και χη­μι­κή βά­ση η δο­μή (το DNA) εί­ναι ί­δια σε ό­λους τους ορ­γα­νι­σμούς, η φύ­ση βά­ζει φραγ­μούς που δεν ε­πι­τρέ­πουν την α­να­πα­ρα­γω­γή μη κο­ντι­νών στην ε­ξέ­λι­ξη ει­δών. Ό­σο κι αν οι ε­πι­στή­μο­νες έ­χουν με­λε­τή­σει τα εί­δη που δια­σταυ­ρώ­νουν εί­ναι α­δύ­να­τον να προ­βλέ­ψουν τι τε­ρα­τουρ­γή­μα­τα μπο­ρεί να δη­μιουρ­γή­σουν. Α­κό­μη, α­πο­τε­λούν μια ρα­γδαί­α ε­πι­τά­χυν­ση σε μια εν­δε­χό­με­νη φυ­σι­κή αλ­λα­γή, η ο­ποί­α αν ε­πέρ­χο­νταν θα γί­νο­νταν με ρυθ­μό ε­κα­το­ντά­δων ε­τών. Τέ­λος, εί­ναι μια τε­χνο­λο­γί­α ερ­γα­στη­ρί­ου. Αλ­λιώς συ­μπε­ρι­φέ­ρε­ται το γο­νί­διο μέ­σα στο δο­κι­μα­στι­κό σω­λη­νά­ριο, αλ­λιώς μέ­σα στον ορ­γα­νι­σμό α­πό τον ο­ποί­ο προ­ήλ­θε κι αλ­λιώς στον ορ­γα­νι­σμό στον ο­ποί­ον θα ει­σα­χθεί. Και κα­νείς δεν μπο­ρεί να ε­λέγ­ξει τη συ­νε­χό­με­νη αλ­λα­γή και ε­ξέ­λι­ξη των ει­δών μέ­σα στη φύ­ση!

Συ­νε­πώς, η γε­νε­τι­κή μη­χα­νι­κή χρη­σι­μο­ποιεί τε­χνη­τά φτιαγ­μέ­νο γε­νε­τι­κό υ­λι­κό και η τρο­πο­ποί­η­ση που ε­πι­τυγ­χά­νε­ται συ­νή­θως δια­τα­ράσ­σει την αρ­χι­τε­κτο­νι­κή του γε­νώ­μα­τος του ξε­νι­στή, με α­πρό­βλε­πτες συ­νέ­πειες (βιο­χη­μι­κές αλ­λα­γές, δη­λα­δή αλ­λα­γές μπο­ρεί να ση­μαί­νουν την πα­ρα­γω­γή νέ­ων το­ξι­νών, αλ­λερ­γιο­γό­νων αλ­λά και ποι­κί­λες αλ­λα­γές στη δια­τρο­φι­κή α­ξί­α του νέ­ου φυ­τού που α­γνο­ού­νται σκο­πί­μως α­πό ό­σους το πα­ρά­γουν). Πα­ρα­βιά­ζο­νται λοι­πόν κα­τά­φω­ρα οι αρ­χές της γε­νε­τι­κής λει­τουρ­γί­ας.

Έ­να πα­ρά­δειγ­μα αρ­κεί για να πεί­σει και τον πιο… ά­πι­στο. Η ο­μά­δα του Ούγ­γρου μο­ρια­κού βιο­λό­γου Δρ. Αρ­πά­ντ Πουζ­τάι χρη­σι­μο­ποί­η­σε γε­νε­τι­κά τρο­πο­ποι­η­μέ­νες πα­τά­τες που πε­ριεί­χαν μια ου­σί­α, την λε­κτί­νη, η ο­ποί­α αυ­ξά­νει την αν­θε­κτι­κό­τη­τα των φυ­τών της πα­τά­τας σε έ­ντο­μα και σκου­λή­κια. Στη συ­νέ­χεια, τά­ι­σαν α­ρου­ραί­ους με τέ­τοιες πα­τά­τες. Το α­πο­τέ­λε­σμα ή­ταν κα­τα­στρο­φι­κό κα­θώς με­τά α­πό λί­γες μέ­ρες το γα­στρε­ντε­ρι­κό τους σύ­στη­μα εί­χε κυτ­τα­ρι­κές αλ­λοιώ­σεις. Σε άλ­λους α­ρου­ραί­ους που εί­χαν χο­ρη­γή­σει κα­νο­νι­κές πα­τά­τες με 1.000 φο­ρές με­γα­λύ­τε­ρη πο­σό­τη­τα της ί­διας ου­σί­ας τα ζώ­α δεν έ­πα­θαν τί­πο­τα. Φυ­σι­κά, με­τά τη δη­μο­σί­ευ­ση αυ­τής της με­λέ­της του ο Δρ. Πουζ­τάι έ­χα­σε τη δου­λειά του. Και ό­χι α­πό τον «με­γά­λο θεό»… Τόλ­μη­σε λοι­πόν να α­πο­κα­λύ­ψει τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα των πει­ρα­μά­των του και α­φού τον φί­μω­σαν α­να­γκά­στη­κε να σπά­σει τη σιω­πή του μέ­σω του δια­δι­κτύ­ου. Γε­νι­κά ο ί­διος υ­πο­στη­ρί­ζει ό­τι εί­ναι πο­λύ νω­ρίς για να κυ­κλο­φο­ρούν στην α­γο­ρά αυ­τά τα προ­ϊ­ό­ντα μό­νο και μό­νο βά­σει μιας με­λέ­της ε­νός ε­πι­στή­μο­να της ε­ται­ρεί­ας Mon­santo (η με­γα­λύ­τε­ρη πο­λυε­θνι­κή ε­ται­ρεί­α βιο­τε­χνο­λο­γί­ας) που δη­μο­σιεύ­τη­κε το 1996. Οι ά­δειες δε που χο­ρη­γή­θη­καν α­πό την Διεύ­θυν­ση Τρο­φί­μων και Φαρ­μά­κων των Η.Π.Α. (FDA) χο­ρη­γή­θη­καν στις πο­λυε­θνι­κές εί­τε ε­πει­δή ε­πη­ρε­ά­στη­καν οι Πρό­ε­δροι των Η.Π.Α. εί­τε ε­πει­δή στε­λέ­χη των πο­λυε­θνι­κών με­τα­πη­δού­σαν στη Διεύ­θυν­ση Τρο­φί­μων και Φαρ­μά­κων!!!

Κι αν και πά­λι δε συμ­φω­νεί­τε σκε­φτεί­τε αν θα χρη­σι­μο­ποιού­σα­τε πο­τέ κα­πνό με φω­το­βό­λο γο­νί­διο α­πό τσού­χτρα που το κά­νει να φω­σφο­ρί­ζει ό­ταν προ­σβάλ­λε­ται α­πό μύ­κη­τα ή κα­πνό με γο­νί­διο χάμ­στερ και βαμ­βά­κι που βγαί­νει μπλε κα­τευ­θεί­αν απ’ το χω­ρά­φι ή αν θα τρώ­γα­τε γου­ρού­νι με γο­νί­διο α­πό σπα­νά­κι, πα­τά­τες με γο­νί­διο α­πό κο­τό­που­λο ή κα­λα­μπό­κι με γο­νί­διο α­πό πυ­γο­λα­μπί­δα!!!

Κ.

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 5, Ιούλιος-Αύγουστος 2002