Πυ­ρο­βο­λή­στε πρώ­τα τις γυ­ναί­κες

της Εileen mac donald

Έκδόσεις Γραφές

«Πυ­ρο­βο­λή­στε πρώ­τα τις γυ­ναί­κες» εί­ναι η α­νε­πί­ση­μη προ­τρο­πή της γερ­μα­νι­κής α­στυ­νο­μί­ας στους ά­ντρες της, στην πε­ρί­πτω­ση που έρ­θουν α­ντι­μέ­τω­ποι με ο­μά­δα τρο­μο­κρα­τών…»… ό­πως ε­ξη­γεί η συγ­γρα­φέ­ας, η ο­ποί­α «α­να­ζή­τη­σε και κα­τόρ­θω­σε να πά­ρει συ­νε­ντεύ­ξεις α­πό διά­φο­ρες γυ­ναί­κες που εν­στερ­νί­στη­καν τη χρή­ση βί­ας ως μέ­σο για την ε­πί­τευ­ξη των πο­λι­τι­κών τους στό­χων…».

Έ­νας α­πό τους σκο­πούς του βι­βλί­ου εί­ναι, σύμ­φω­να με τη συγ­γρα­φέ­α, «να τις φέ­ρει πιε­στι­κά α­ντι­μέ­τω­πες με τις συ­νέ­πειες των πρά­ξε­ών τους, πριν προ­σπα­θή­σει να κα­τα­λή­ξει σε κά­ποια συ­μπε­ρά­σμα­τα για τη «φύ­ση» της γυ­ναι­κείας βί­ας». Ι­δα­νι­κή δι­καιο­λο­γί­α ή και …άλ­λο­θι για κά­ποιον ευ­κο­λό­πι­στο. Και δια­βά­ζο­ντας το βι­βλί­ο μό­νο τέ­τοιος δεν πρέ­πει να εί­ναι κα­νείς. Η συγ­γρα­φέ­ας «α­γω­νί­ζε­ται» να βρει κοι­νά στοι­χεί­α με­τα­ξύ δια­φο­ρε­τι­κών αν­θρώ­πων, με δια­φο­ρε­τι­κούς σκο­πούς, α­πό­ψεις και πρα­κτι­κές. Έ­τσι –διό­λου α­θώ­α–, α­να­κα­τεύ­ο­νται έ­νο­πλες α­ρι­στε­ρές ή Πα­λαι­στί­νιες α­γω­νί­στριες, με πρά­κτο­ρες ο­λο­κλη­ρω­τι­κών κα­θε­στώ­των ή α­κό­μα και φα­σί­στες, έ­τσι ώ­στε, στο τέ­λος, η ί­δια η συγ­γρα­φέ­ας να εκ­βιά­ζει το α­πο­τέ­λε­σμα της σύ­γκρι­σης: χρη­σι­μο­ποί­η­σαν ό­λες τη βί­α. Γε­νι­κό συ­μπέ­ρα­σμα, α­ό­ρι­στο και …βο­λι­κό για κά­ποιους, ι­διαί­τε­ρα στους τω­ρι­νούς χα­λε­πούς και­ρούς…Και ε­νώ η ί­δια, ό­πως α­να­φέ­ρει, δεν θέ­λει να πά­ρει θέ­ση και να κρί­νει τέ­τοιες α­πό­ψεις ή πρα­κτι­κές, χρη­σι­μο­ποιεί χα­ρα­κτη­ρι­σμούς, οι ο­ποί­οι μας θυ­μί­ζουν τις κα­τα­θέ­σεις των μπά­τσων-χα­φιέ­δων κα­τη­γό­ρων στη πρό­σφα­τη δί­κη της Ε.Ο. 17Ν.

Το κα­λύ­τε­ρο πά­ντως εί­ναι να κρί­νει κα­νείς α­πό τα λό­για των ί­διων των α­γω­νι­στριών: γυ­ναί­κες της Ε­ΤΑ, Πα­λαι­στί­νιες α­γω­νί­στριες, γυ­ναί­κες-μέ­λη του ΙRΑ ή των Ε­ρυ­θρών Τα­ξιαρ­χιών, της RAF ή της Rote Zora…

Α. ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΕΤΑ

[… Ή­δη α­πό το 1980 υ­πήρ­χε γυ­ναι­κεί­ο κί­νη­μα, το ο­ποί­ο, ό­μως εί­χε ο­δη­γη­θεί σε α­πο­τυ­χί­α λό­γω δια­φω­νιών πο­λι­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα. Υ­πήρ­χε διά­στα­ση α­πό­ψε­ων ως προς τον τρό­πο θε­ώ­ρη­σης των γυ­ναι­κεί­ων προ­βλη­μά­των, κά­ποιοι πί­στευαν ό­τι και η ί­δια η ι­δέ­α της ύ­παρ­ξης α­πο­κλει­στι­κά γυ­ναι­κεί­ων προ­βλη­μά­των α­πο­τε­λού­σε έκ­φρα­ση της μπουρ­ζουα­ζί­δι­κης ι­δε­ο­λο­γί­ας. Η Ε­ΤΑ ή­ταν ε­κεί­νη που ε­πέ­μει­νε για την α­νά­γκη σύ­στα­σης μιας γυ­ναι­κεί­ας ορ­γά­νω­σης, α­να­γνω­ρί­ζο­ντας την ύ­παρ­ξη ι­διαί­τε­ρων προ­βλη­μά­των για τις γυ­ναί­κες, ό­χι μέ­σα στο κί­νη­μα, αλ­λά σε κοι­νω­νι­κό ε­πί­πε­δο – και εί­ναι αυ­τή που συ­νε­τέ­λε­σε τα μέ­γι­στα στην τε­λι­κή συ­γκρό­τη­ση του Ε­γκι­ζάν. Η Ε­ΤΑ δια­θέ­τει σπου­δαί­α ι­κα­νό­τη­τα πο­λι­τι­κής α­νά­λυ­σης και ε­ξαι­ρε­τι­κά σα­φή πο­λι­τι­κό λό­γο… Ό­ταν οι γυ­ναί­κες α­πο­φα­σί­ζουν να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν μια ε­νέρ­γεια, το κά­νουν μό­νο για τον ε­αυ­τό τους! Δεν εί­ναι υ­πο­χρε­ω­μέ­νες να α­πο­δεί­ξουν τί­πο­τα στους ά­ντρες!…Η Ε­ΤΑ α­πο­τε­λεί την πρω­το­πο­ρί­α της ε­πα­νά­στα­σής μας. Αν η ε­πα­νά­στα­ση στο­χεύ­ει στην αλ­λα­γή της κοι­νω­νί­ας, αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι η πρω­το­πο­ρί­α θα πρέ­πει, πρώ­τα και κύ­ρια, να αλ­λά­ξει την ί­δια τη στά­ση της α­πέ­να­ντι στις γυ­ναί­κες… Ό­ταν οι γυ­ναί­κες στη­ρί­ζουν την α­ντί­λη­ψη πε­ρί α­νω­τε­ρό­τη­τας των αν­δρών, εί­ναι ε­ξί­σου εκ­φρα­στές της «μά­τσο» ι­δε­ο­λο­γί­ας με τους άν­δρες. Με αυ­τό τον τρό­πο διαιω­νί­ζουν τη βί­α που έ­χει α­πο­δέ­κτη τις γυ­ναί­κες, κά­τι που α­πο­τε­λεί την ου­σί­α της «μά­τσο» α­ντί­λη­ψης των α­ντρών. Η ε­πα­νά­στα­ση, αν θέ­λεις, αρ­χί­ζει α­πό το σπί­τι…»

Β. ΚΙΜ ΧΟΥΟΝ ΧΟΥ­Ι.

Σε αυ­τό το κομ­μά­τι του βι­βλί­ου, πε­ρι­γρά­φε­ται η με­τα­τρο­πή ε­νός κο­ρι­τσιού στη Βό­ρεια Κο­ρέα, σε πρά­κτο­ρα-ρο­μπότ και η α­νά­θε­ση σε αυ­τήν της α­πο­στο­λής α­να­τί­να­ξης ε­νός α­ε­ρο­πλά­νου των Νο­τιο­κο­ρε­α­τι­κών α­ε­ρο­γραμ­μών.

Γ. ΟΙ ΓΥ­ΝΑΙ­ΚΕΣ ΤΗΣ ΔΥ­ΤΙ­ΚΗΣ Ο­ΧΘΗΣ.

[… «Η Ι­ντι­φά­ντα εί­ναι γιος μου»…Αυ­τή εί­ναι η Ι­ντι­φά­ντα, η ε­ξέ­γερ­ση των Πα­λαι­στι­νί­ων που άρ­χι­σε τον Ο­κτώ­βρη του 1987 κα­τά της στρα­τιω­τι­κής κα­το­χής της Δυ­τι­κής Ό­χθης και της Λω­ρί­δας της Γά­ζας α­πό τους Ισ­ρα­η­λι­νούς. Θα μπο­ρού­σε να συγ­χω­ρε­θεί σε κά­ποιον η σκέ­ψη ό­τι οι πέ­τρες και οι κο­τρό­νες, που α­πο­τε­λούν το βα­σι­κό ο­πλο­στά­σιο των πο­λε­μι­στών, δεν μπο­ρούν να χα­ρα­κτη­ρι­στούν ο­πλι­σμός τρο­μο­κρα­τών, ι­διαί­τε­ρα α­πέ­να­ντι σε έ­ναν πά­νο­πλο και εκ­παι­δευ­μέ­νο στρα­τό. Αλ­λά οι ισ­ρα­η­λι­νές αρ­χές έ­χουν θε­σπί­σει νό­μο, σύμ­φω­να με τον ο­ποί­ο ο­ποιοσ­δή­πο­τε πε­τά­ξει πέ­τρα ε­να­ντί­ον Ισ­ρα­η­λι­νού στρα­τιώ­τη α­πο­τε­λεί α­πει­λή για την κρα­τι­κή α­σφά­λεια…Σή­με­ρα έ­μα­θα κά­τι υ­πέ­ρο­χο που θα σώ­σει τη ζω­ή πολ­λών παι­διών. Πα­ρα­κο­λου­θού­σα μια δια­δή­λω­ση. Τα παι­διά ή­ταν, ό­πως πά­ντα, πο­λύ γεν­ναί­α και πέ­τα­ξαν πολ­λές πέ­τρες. Οι στρα­τιώ­τες τους κυ­νή­γη­σαν με τα ρό­πα­λα τους υ­ψω­μέ­να, έ­τοι­μα να χτυ­πή­σουν και ε­γώ κα­τη­ύ­θυ­να τη δια­φυ­γή των παι­διών. Ό­χι πο­λύ μα­κριά α­πό μέ­να, στέ­κο­νταν δύ­ο παι­διά που έ­τρω­γαν τα πα­γω­τά τους. Οι στρα­τιώ­τες κι­νή­θη­καν ε­να­ντί­ον τους, αλ­λά βλέ­πο­ντας το πα­γω­τό που τους έ­χει α­πο­μεί­νει, κα­τά­λα­βαν ό­τι θα ή­ταν α­δύ­να­το λί­γο πριν να πε­τού­σαν πέ­τρες και έ­τσι έ­φυ­γαν τρέ­χο­ντας για τα ε­πό­με­να παι­διά…Θα α­γο­ρά­ζου­με δε­κά­δες πα­γω­τά πριν τη μά­χη και θα λέ­με στα παι­διά των ο­μά­δων κρού­σης πού να μας βρί­σκουν ό­ταν θα πρέ­πει να δια­φύ­γουν τρέ­χο­ντας…Συ­χνά α­να­ρω­τιέ­μαι τι κά­νου­με στα παι­διά μας. Τα έ­χου­με με­τα­τρέ­ψει σε πο­λε­μι­στές στην η­λι­κί­α των τριών ε­τών. Δεν τους φε­ρό­μα­στε σαν σε παι­διά και ε­κεί­να δεν συ­μπε­ρι­φέ­ρο­νται ως τέ­τοια. Εί­ναι α­πό πολ­λές α­πό­ψεις α­νώ­τε­ρά μας για­τί εί­ναι ε­ντε­λώς α­νυ­πε­ρά­σπι­στα στην πρώ­τη γραμ­μή. Μέ­χρι τα τρί­α τους χρό­νια έ­χουν χά­σει την παι­δι­κό­τη­τά τους και αυ­τό κα­νείς δεν μπο­ρεί να τους το δώ­σει πί­σω. Α­νη­συ­χώ για το πώς θα νιώ­θουν ό­ταν με­γα­λώ­σουν. Ξέ­ρω ό­τι θα εί­ναι γε­μά­τα μί­σος και πί­κρα αν δεν νι­κή­σου­με στον α­γώ­να μας…Πρέ­πει να κα­τα­λά­βεις ό­τι η ζω­ή του κα­θέ­να α­πό μας δεν α­ξί­ζει τί­πο­τα. Μπο­ρείς να την τι­νά­ξεις στον α­έ­ρα. Πά­ντα θα υ­πάρ­ξουν άλ­λοι που θα ξε­ση­κω­θούν και θα πά­ρουν τη θέ­ση σου. Εί­ναι σαν να ζού­σα­με μέ­χρι τώ­ρα σε μια τε­ρά­στια φυ­λα­κή και αυ­τή εί­ναι το μό­νο που έ­χου­με να χά­σου­με πραγ­μα­τι­κά. Φα­ντά­σου πώς θα ή­ταν να ή­σουν στη θέ­ση μου, μια πε­ρή­φα­νη, μορ­φω­μέ­νη γυ­ναί­κα που έ­χει τα­ξι­δέ­ψει σε πολ­λές χώ­ρες. Με­τά σκέ­ψου πώς εί­ναι να εί­σαι έ­ντο­μο, για­τί έ­τσι μας α­πο­κα­λούν οι στρα­τιώ­τες – κα­τσα­ρί­δες, σκυ­λιά, έ­ντο­μα. Φα­ντά­σου τον ε­αυ­τό σου, γε­μά­τη α­ξιο­πρέ­πεια και αυ­το­πε­ποί­θη­ση και με­τά να σε πλη­σιά­ζει στο δρό­μο έ­νας δε­κα­ε­πτά­χρο­νος στρα­τιώ­της. Κά­νε αυ­τό, σε προ­στά­ζει και ε­σύ α­πό ντρο­πή το κά­νεις. Έ­τσι εί­χαν τα πράγ­μα­τα πριν την Ι­ντι­φά­ντα. Ο στρα­τιώ­της μας έ­λιω­νε κά­τω α­πό την μπό­τα του σαν να ή­μα­σταν έ­ντο­μα. Τό­τε εί­πα­με «αρ­κε­τά πια, δεν μπο­ρού­με να συ­νε­χί­σου­με να το α­νε­χό­μα­στε, εί­μα­στε αν­θρώ­πι­να πλά­σμα­τα». Έ­τσι γεν­νή­θη­κε η Ι­ντι­φά­ντα μας και δε θα μας συν­θλί­ψουν ξα­νά…]

Δ. ΛΕ­Ϊ­ΛΑ ΚΑ­ΛΕ­ΝΤ.  Στις 6 Σε­πτεμ­βί­ου 1970, η ί­δια και έ­νας νε­α­ρός άν­δρας α­πο­πει­ρά­θη­καν να κα­τα­λά­βουν έ­να α­ε­ρο­πλά­νο της Ελ Αλ. Α­πέ­τυ­χαν. Ο σύ­ντρο­φός της σκο­τώ­θη­κε α­πό Ισ­ρα­η­λι­νούς άν­δρες της α­σφα­λεί­ας πτή­σης, οι ο­ποί­οι, πά­ντως, της χά­ρι­σαν τη ζω­ή.

Ε. ΓΥ­ΝΑΙ­ΚΕΣ ΤΟΥ ΙΡ­ΛΑΝ­ΔΙ­ΚΟΥ ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙΚΟΥ ΚΙ­ΝΗ­ΜΑ­ΤΟΣ.

[…Ό­ταν ή­μουν στις φυ­λα­κές του Άρ­μα συ­νει­δη­το­ποί­η­σα ό­τι ε­πρό­κει­το για τον α­γώ­να ε­νός κα­τα­δυ­να­στευ­μέ­νου λα­ού και ό­χι α­πλώς για μια α­ντί­δρα­ση στη βρε­τα­νι­κή κα­το­χή. Παρ’ ό­λο που η τε­ρά­στια πλειο­ψη­φί­α των φυ­λα­κι­σμέ­νων γυ­ναι­κών δεν α­πο­τε­λού­σαν την πα­ρα­μι­κρή α­πει­λή για την α­σφά­λεια του κρά­τους, ό­ταν έ­βλε­πες το βάρ­βα­ρο και πω­ρω­μέ­νο τρό­πο με τον ο­ποί­ο τις α­ντι­με­τώ­πι­ζαν, τό­τε ο α­γώ­νας ε­πα­να­κα­θο­ρι­ζό­ταν στην ο­λό­τη­τά του. Ε­κεί­νοι οι έ­ξι μή­νες α­πο­τέ­λε­σαν μια α­πο­φα­σι­στι­κής ση­μα­σί­ας κα­μπή για μέ­να. Εί­χα προ­σχω­ρή­σει στο κί­νη­μα μέ­σα α­πό τη διεκ­δί­κη­ση κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των, ε­νώ πιο πριν ή­μουν μια δια­νο­ού­με­νη με σο­σια­λι­στι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α… Μι­σώ τον πό­λε­μο και τους σκο­τω­μούς που μας ε­πι­βάλ­λο­νται. Έ­χω ό­μως ε­ντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή ά­πο­ψη για τη βί­α ε­να­ντί­ον ε­νός έ­νο­πλου ε­χθρι­κού στρα­τού. Στον α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό α­γώ­να των Ιρ­λαν­δών, αλ­λά και των άλ­λων λα­ών, α­πο­τε­λεί το μο­να­δι­κό ό­πλο τους. Εί­ναι το μό­νο πλαί­σιο στο ο­ποί­ο θε­ω­ρώ ό­τι η βί­α εί­ναι δι­καιο­λο­γη­μέ­νη…»]

ΣΤ. ΣΟΥ­ΖΑ­ΝΑ ΡΟΝ­ΚΟ­ΝΙ.

Η Σου­ζά­να Ρον­κό­νι ή­ταν μέ­λος των Ε­ρυ­θρών Τα­ξιαρ­χιών, κα­θώς και συ­νι­δρυ­τής της έ­νο­πλης ορ­γά­νω­σης Πρί­μα Λί­νεα (Πρώ­τη Γραμ­μή).

Ζ. ΓΕΡ­ΜΑ­ΝΙ­ΔΕΣ ΚΑΙ Ε­ΝΟ­ΠΛΗ ΒΙΑ

Στο τε­λευ­ταί­ο αυ­τό κομ­μά­τι του βι­βλί­ου α­να­φέ­ρε­ται η ι­στο­ρί­α έ­νο­πλων ορ­γα­νώ­σε­ων στη Γερ­μα­νί­α ε­νώ πα­ρα­τί­θε­νται και μι­κρά α­πο­σπά­σμα­τα α­πό συ­νε­ντεύ­ξεις κρα­τι­κών α­ξιω­μα­τού­χων, κυ­ρί­ως.

Α­ναρ­χι­κή Πα­ρέμ­βα­ση

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 18, Οκτώβριος 2003