Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΚΑΣΟΓΚΙ, Ο ΧΑΣΑΠΗΣ ΤΟΥ ΡΙΑΝΤ ΚΑΙ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ…

Τα γεγονότα λίγο πολύ γνωστά. Ο σαουδαραβικής καταγωγής αρθρογράφος της Ουάσιγκτον Ποστ και μόνιμος κάτοικος ΗΠΑ δολοφονείται μέσα στο προξενείο του Σαουδαραβικού κράτους στην Κωνσταντινούπολη, ενώ στην συνέχεια κομματιάζεται στην κυριολεξία για να εξαφανιστούν με μεγαλύτερη ευκολία τα μέλη της σωρού του. Την επιχείρηση την φέρουν εις πέρας 15 μέλη των μυστικών υπηρεσιών της Σαουδικής Αραβίας μαζί με έναν ιατροδικαστή-χειρούργο, που μεταβαίνουν προγραμματισμένα στην Τουρκία για τον σκοπό αυτό.

Στις 24 Οκτωβρίου ο πρίγκιπας Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν χαρακτηρίζει την υπόθεση «αποτρόπαιο έγκλημα, που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί» και πρόσθεσε ότι οι ένοχοι θα τιμωρηθούν. «Η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία συνεργάζονται για να επιτευχθούν αποτελέσματα», συμπλήρωσε, μιλώντας στο συνέδριο Future Investment Initiative, το αποκαλούμενο και «Νταβός της ερήμου», που πραγματοποιήθηκε με αρκετές απουσίες έπειτα από τη δολοφονία του δημοσιογράφου στο προξενείο της Σαουδικής Αραβίας στην Κωνσταντινούπολη.

Η εκτέλεση του Κατσίφα έχει ψωμί για όλη την πολιτική παράγκα

Τί γίνεται όταν ένα κράτος εκτελεί κάποιον που οι ιδέες του είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με τις δικές σου; Χαίρεσαι ή λυπάσαι; Σκέφτεσαι και αίσθάνεσαι ως ελεύθερος άνθρωπος ή σαν ανδρείκελο τής πολιτικής και των ιδεολογικών παρωπίδων;

Ο Κατσίφας είναι θύμα εξουσιαστικών ακροδεξιών ιδεολογιών που φαίνεται ότι είχε ενστερνιστεί, όπως και τα κτήνη που τον σκότωσαν. Λόγω των παραπάνω, προφανώς τον διακατείχε η ίδια λύσσα με αυτή που είχαν οι διώκτες και οι εκτελεστές του.

Βέβαια, η εκτέλεση του από ισχυρές δυνάμεις τής αλβανικής αστυνομίας άνοιξε την όρεξη σε όλους τους λάτρεις της εξουσίας. Σε εθνικιστές, αντιεθνικιστές, φασίστες, αντιφασίστες, δεξιούς, αριστερούς, φιλελεύθερους και κομμουνιστές. Σε όλους αυτούς που αρέσκονται να εξουσιάζουν και να επιβάλλονται. Σε όλο το πολιτικό συνάφι. Όλοι ανεξαιρέτως θα γλείψουν μέχρι και το τελευταίο κοκκαλάκι τού νεκρού για να επωφεληθούν πολιτικά, συσπειρώνοντας τούς υπηκόους και τους ακολουθητές τους. Όλοι διψάν και αναζητούν το αίμα.

Στη σωφρονιστική αποικία

του Franz Kafka

Εκδ. Κίχλη / Α΄ Έκδοση Φεβρουάριος 2017

σελ. 190

«ΕΝΑΣ ΑΠΕΙΘΑΡΧΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ καταδικάζεται σε θάνατο. Την απόφαση θα εκτελέσει ένα «ιδιόρρυθμο» μηχάνημα εγγράφοντας με αιχμηρές ακίδες πάνω στο γυμνό του σώμα το παράπτωμά του. Βαρύνοντα ρόλο παίζουν δύο πρόσωπα: ο αξιωματικός, που ενδιαφέρεται μόνο για την καλή λειτουργία της μηχανής, και ο ερευνητής ταξιδιώτης, που αν και εκφράζει την αντίθεσή του ουσιαστικά παραμένει αμέτοχος και φροντίζει να αποδράσει τάχιστα από το ζοφερό τόπο.

Ο ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ο ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΑΔΙΑΦΘΟΡΟΙ» ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΟΥΣ..

H υπόθεση Παπαντωνίου ακούστηκε πρώτη φορά το 2005, όταν σε τέσσερις γαλλικές εφημερίδες (Le Monde, Le Figaro, Liberation και L’ Humanité) το πρώην στέλεχος της Thales Engineering and Consulting, Michel Josserand κατήγγειλε μίζες και χρηματισμό Έλληνα υπουργού την «χρυσή» περίοδο των μεγάλων παραγγελιών 2002 – 2003. Ο καταγγέλλων, που ήταν και ο ίδιος προσωπικά αναμεμειγμένος σε άλλες υποθέσεις δωροδοκίας, είχε δώσει στοιχεία για τον ακριβό εκσυγχρονισμό των παλαιών φρεγατών, με υποκατασκευαστή την Thales Naval Nederland, αλλά και για το C4I, που έχασε η εταιρεία του, «επειδή πότισε χαμηλά», όπως αναφέρει, σε αντίθεση με την αμερικανικών συμφερόντων Saic.

Ο Παπαντωνίου, μάλιστα, μήνυσε τη «Liberation», η οποία καταδικάστηκε από τη γαλλική Δικαιοσύνη σε καταβολή 20.000 ευρώ, διότι «δημοσιοποίησε πληροφορίες εις βάρος του, χωρίς να τις ελέγξει…».

Δύο ἀκόμη…

Δύο ἀκόμη άνέκδοτα ἀπὸ τὸ βιβλίο ἡ πίπα του Στάλιν:

α) Τὸ καλύτερο ἀνέκδοτο

Ἕνας δικαστὴς βγαίνει ἀπό τὴν αἴθουσα τοῦ δικαστηρίου σκασμένος στα γέλια.

Τὸν βλέπει ἕνας συνάδελφὸς του καὶ ἐρωτᾶ:

– Τὶ ἔγινε;

– Ἄκουσα ἕνα ξεκαρδιστικὸ άνέκδοτο! Ἀπίστευτο!

Η ΠΙΠΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ (ΑΝΤΙ)ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ

Εισαγωγή, ανθολόγηση, απόδοση Γιώργος Τσακνιάς

σελ. 210

Α΄ Εκδοση Δεκέμβριος 2017

Β́  Έκδοση Φεβρουάριος 2018

Εκδ. Κίχλη

Στην ιδιαίτερα κατατοπιστική Εισαγωγή της Ανθολογίας αυτής των (αντι)σοβιετικών ανεκδότων, ο Γιώργος Τσακνιάς κατ’ αρχάς παρατηρεί ότι η εμφάνισή τους καταγράφεται ήδη από τα πρώτα χρόνια της εγκαθίδρυσης του σοβιετικού καθεστώτος παρά τις διώξεις όσων συλλαμβάνονταν, όχι μόνο να τα λένε αλλά και απλώς να τα ακούν· πρόκειται για ανέκδοτα που ασκούσαν κριτική ή γελοιοποιούσαν την εξουσία του καθεστώτος και την μαρξιστική λενινιστική ιδεολογία. Τα ανέκδοτα είχαν σε πολλές περιπτώσεις δεκάδες παραλλαγές, καθώς ήταν δημιούργημα αφ’ ενός του προφορικού λόγου και αφ’ ετέρου μιας «περιπλάνησης» στην αχανή και πολυπολιτισμική ΕΣΣΔ, αλλά και σε ολόκληρο το ανατολικό μπλοκ.

ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ

του An Archos

Εκδ. Αλεξάνδρεια / Ά Έκδοση Σεπτέμβριος 2018

σελ. 64

Το βιβλιαράκι αυτό αναφέρεται συνοπτικά στην προέλευση και στην χρήση συμβόλων όπως η Κόκκινη Σημαία, η Μαύρη Σημαία, η Κοκκινόμαυρη Σημαία, το Σαμπό, η Μαύρη Γάτα, (η Αγριόγατα), το Μαύρο Ρόδο, ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός και το Α σε κύκλο, ενώ περιέχει επίσης ένα έγχρωμο ένθετο δεκαεξασέλιδο όπου απεικονίζεται ποικιλία παραλλαγών συμβόλων με μαύρες σημαίες, αλφάδια και σύμβολα διαφόρων τάσεων.

Παραθέτουμε ενδεικτικά την προέλευση του Μαύρο Ρόδου όπως αυτή αναφέρεται στην παρούσα έκδοση.

Το Μαύρο Ρόδο

Πρέπει εξ αρχής να διευκρινήσουμε ότι μαύρο ρόδο δεν υφίσταται σε φυσική μορφή. Αυτό που εκλαμβάνουμε ως μαύρο ρόδο, είναι είτε πολύ βαθύ κόκκινο ρόδο είτε τεχνητά χρωματισμένο.

ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ;;;

«Στην πραγματικότητα υπάρχουν ελάχιστες, ίσως και καμία, σοσιαλιστικές ηγεσίες που δεν έχουν αναρριχηθεί σε τέτοια τριμμένα ζεστά καθίσματα. Σ’ ένα λιγότερο άμεσα αντιληπτό επίπεδο, οι επιτυχημένοι επαναστάτες κληρονομούν και τα πληροφοριακά δίκτυα του παλιού κράτους: μερικές φορές λειτουργούς και πληροφοριοδότες, αλλά πάντοτε έγγραφα, φακέλους, αρχεία, νόμους, οικονομικά αρχεία, απογραφές, χάρτες, συμφωνίες, αλληλογραφία, υπομνήματα και ούτω καθ’ εξής. Όπως συμβαίνει με το περίπλοκο σύστημα ηλεκτροδότησης σε κάθε μέγαρο, που ο ιδιοκτήτης το έχει βάλει στα πόδια, το κράτος περιμένει τον καινούργιο του ιδιοκτήτη που θα γυρίσει το διακόπτη για να βρει ξανά τον παλιό καλό εαυτό του. Δεν θα έπρεπε επομένως κανείς να εκπλήσσεται ιδιαίτερα αν οι επαναστατικές ηγεσίες συνειδητά ή ασυνείδητα, παίζουν τελικά τον ρόλο του μεγάλου γαιοκτήμονα». Μπένεκτιτ Άντερσον, Φαντασιακές Κοινότητες, Στοχασμοί για τις απαρχές και τη διάδοση του Εθνικισμού.

Είναι γνωστό ότι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι άνθρωποι από κάθε μορφής κυριαρχία, όσο και αν παραμένουν γονατισμένοι, όσο και αν βρίσκονται αλυσοδεμένοι από κάθε είδους εξαρτήσεις βρίσκουν τα μονοπάτια που οδηγούν στις μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις.

Αυτό το γεγονός, όμως, δεν είναι αρκετό.

Πολλές φορές μια αποτυχημένη εξέγερση είναι χειρότερη από μια κοινωνική σύγκρουση χαμηλότερης μεν έντασης, αλλά καθαρότερης στα χαρακτηριστικά της. Δυστυχώς, η ορμή και ο πόθος για άμεση σύγκρουση των καλοπροαίρετων τουλάχιστον από τους συμμετέχοντες σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν οδηγούν στη λήψη εκείνων των αποφάσεων, που τουλάχιστον για τους αναρχικούς πρώτα απ’ όλα εξασφαλίζουν τον μη εκφυλισμό, σ’ όποιο βαθμό, των ιδεών τους.

Ο Ερρίκο Μαλατέστα υποστήριζε ότι δεν αρκεί να επιθυμούμε κάτι, αλλά αν θέλουμε να το αποκτήσουμε θα πρέπει οπωσδήποτε να χρησιμοποιήσουμε τα κατάλληλα μέσα, τα μέσα εκείνα, που αναγκαστικά απορρέουν από τους στόχους, που επιδιώκουμε και από τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αγωνιζόμαστε. Έτσι, αν σφάλουμε στην επιλογή των μέσων, όχι μόνο δεν θα φτάσουμε στον επιδιωκόμενο στόχο, αλλά θα απομακρυνθούμε περισσότερο απ’ αυτόν. «Όποιος βγαίνει στον δρόμο», έγραφε, «και παίρνει λάθος μονοπάτι, δεν φτάνει εκεί που θέλει, αλλά εκεί που τον πάει το μονοπάτι που πήρε».

Προσοχή! Οι εικόνες παραπληροφορούν!

Ένα σχόλιο σχετικά με το δολοφονικό λυντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου

Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις λέει η γνωστή κινέζικη παροιμία. Πράγματι, μπορεί κάποιος να λέει, να εξηγεί, να αναλύει αλλά η εικόνα είναι αυτή που μένει. Η εικόνα μπορεί να δώσει έμφαση στα λεγόμενα, να εξηγήσει καλύτερα τα λεγόμενα αλλά επίσης μπορεί και να παραπληροφορήσει.

Η γνωστή δημοσιογραφική ιστοσελίδα Zougla του Μάκη Τριανταφυλόπουλου αναφέρεται στην είδηση της σύλληψης μιας σπείρας που λήστευε κοσμηματοπωλεία στην Αθήνα με εικόνα το σπασμένο κοσμηματοπωλείο της οδού Γλάδστωνος  όπου ο Ζακ Κωστόπουλος μετά από λυντσάρισμα έχασε την ζωή του. Η μεγάλη εικόνα με την σπασμένη τζαμαρία του εν λόγω κοσμηματοπωλείου συνοδεύεται από μικρές εικόνες όπλων, χρημάτων κλπ.

Όψεις μιας Δημοκρατίας που «πεθαίνει» για να ανακάμψει δριμύτερη

Τυπικά και φαινομενικά οι περισσότεροι κάτοικοι του πλανήτη ζούμε υπό καθεστώς δημοκρατίας. Ανεξαρτήτως του τι πιστεύει ο καθένας και πως προσεγγίζει τα πολιτικά ζητήματα, η αστική δημοκρατία κυριαρχεί. Στην Κίνα, δε, την πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη, έχουμε Λαϊκή Δημοκρατία αλλά όση Δημοκρατία έχουν οι ΗΠΑ άλλο τόσο Δημοκρατία έχει η Κίνα. Μήπως, όμως, ποτέ δεν υπήρχε Δημοκρατία αστικού ή λαϊκού τύπου –η μορφή της δεν έχει και τόση σημασία– στον σύγχρονο κόσμο, πέραν της αρχής της πλειοψηφίας; Δηλαδή οι ορισμοί της όποιας Δημοκρατίας στα πλαίσια της Πολιτικής Επιστήμης μήπως ουσιαστικά δήλωναν κάτι το φαντασιακό, απαραίτητο συστατικό για να ζυμωθεί η έννοια του πολίτη και επί πλέον να δομηθεί μια συνθήκη που θα στήριζε το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα; Τον καπιταλισμό. Η Δημοκρατία δημιουργούσε ανέκαθεν μια αυταπάτη, οι πολίτες να θεωρούν ότι αποτελούν μια σημαντική συνιστώσα του συστήματος που μπορούν να καθορίσουν την πολιτική και οικονομική ζωή, κυρίως μέσω της ψήφου τους, και οι πολιτικοί ότι παράγουν το απαραίτητο νομοθετικό και εκτελεστικό έργο για την λειτουργία του πολιτεύματος.

Τα τελευταία δύο χρόνια παρακολουθούμε την ενθρόνιση ως πλανητάρχη του «πετυχημένου» για το σύστημα Τράμπ, του μοναδικού(;) «τρελού» που μπορεί άλλα να λέει σήμερα και άλλα αύριο, να αναπτύσσει τον εμπορικό πόλεμο με τις χώρες-στόχους να αλλάζουν «σαν τα πουκάμισα», κάνοντας φανερό το αλισβερίσι που λαμβάνει χώρα κάθε φορά. Ένα αυθεντικό ανατολίτικο παζάρι… Ένας εμπορικός πόλεμος που, υπό προϋποθέσεις και τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, διεξάγεται ουσιαστικά ενάντια σε ορισμένα προϊόντα που παράγονται στη Κίνα και που όμοια ή ομοειδή προϊόντα που παράγονται στην Ευρώπη έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα. Διότι είναι διαφορετικά ένα κινέζικο προϊόν να έχει δασμό 50% και ένα ευρωπαϊκό 10%.

Οι εξόριστοι

του Π. Οικονομόπουλου

Εκδόσεις Άρδην

Πρόκειται για ένα ιστορικό-πολιτικό μυθιστόρημα που παρουσιάζει, με ρεαλιστικό και ανθρώπινο τρόπο, τις συνθήκες της ζωής των διωκόμενων για πολιτικούς λόγους την περίοδο του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Από το βιβλίο λείπουν οι επικοί αγωνιστικοί φανφαρονισμοί, που συνήθως πλεονάζουν σε εξιστορήσεις για την συγκεκριμένη περίοδο, και αυτό είναι το δυνατό σημείο του βιβλίου. Οι περιγραφές είναι βιωματικές και γίνονται ζωντανές εικόνες στο μυαλό του αναγνώστη, που αυτόματα τις συγκρίνει με την σημερινή πραγματικότητα. Ταυτόχρονα οι περιγραφές των αστυφυλάκων, των βασανιστών, των στρατιωτικών, των κρατουμένων, των βασανιζόμενων, των διαδηλωτών, των κομματικών της ΟΠΛΑ, των απλών καθημερινών ανθρώπων, είναι ψυχογραφική και τελικά γεννούν στον αναγνώστη ένα μάλλον βασανιστικό, αλλά ειλικρινές συμπέρασμα, για την ελληνική κοινωνία του Εμφυλίου. Παρακάτω παρατίθενται το βιογραφικό του συγγραφέα και η περιγραφή του οπισθόφυλλου.

Τί διατροφή κι αυτή!

ΤΡΩΜΕ ΤΡΟΦΙΜΑ ΓΙΑ ΧΕΛΩΝΟΝΙΝΤΖΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Η α­νά­πτυ­ξη της ε­πι­στή­μης και της τε­χνο­λο­γί­ας κα­θώς και η ι­σχυ­ρο­ποί­η­ση των ε­ξου­σια­στι­κών σχέ­σε­ων μέ­σα στη κοι­νω­νί­α ε­πι­χει­ρούν να «πλά­σουν» τον άν­θρω­πο των πό­λε­ων. Έ­να νέ­ο εί­δος, α­πο­μα­κρυ­σμέ­νο απ’ το φυ­σι­κό πε­ρι­βάλ­λον, θλι­βε­ρό, α­δύ­να­μο, ο­κνη­ρό, γε­μά­το νο­σή­μα­τα. Ο άν­θρω­πος των πό­λε­ων δεν θα εί­ναι πα­ρά έ­να «κα­κέ­κτυ­πο» του τι ή­ταν κά­πο­τε. Ό­μως, ας μη γε­λιό­μα­στε: μπο­ρεί μεν να ζει σ’ έ­να διό­λου φυ­σι­κό πε­ρι­βάλ­λον, αλ­λά ε­ξα­κο­λου­θεί να εί­ναι έ­να πλά­σμα της φύ­σης αν και λί­γο «με­ταλ­λαγ­μέ­νο».

Και πώς να μην εί­ναι ό­ταν το σύ­μπλεγ­μα πο­λυ­κα­τοι­κιών-κλου­βιών, νέ­φους, βρω­μιάς και δια­φό­ρων ε­πι­βα­ρυ­ντι­κών πα­ρα­γό­ντων κα­θι­στά τον άν­θρω­πο των πό­λε­ων, ού­τε λί­γο ού­τε πο­λύ πει­ρα­μα­τό­ζω­ο, πιό­νι στα χέ­ρια ε­νός «με­γά­λου θε­ού» που του ε­πέ­βα­λε αυ­τές τις ά­θλιες συν­θή­κες. Μ’ αυ­τές γεν­νή­θη­κε, μ’ αυ­τές θα πε­θά­νει. Δί­χως πε­ρι­θώ­ρια ε­πι­λο­γής. Το για­τί θα το δεί­τε πα­ρα­κά­τω. Α­γω­νί­ζε­ται λοι­πόν για να ζή­σει, για να ε­πι­βιώ­σει και ό­χι για να δια­βιώ­σει. Α­γω­νί­ζε­ται με λί­γα λό­για για να μην πε­θά­νει και να βγει νι­κη­τής. Α­να­ρω­τιέ­μαι μο­νά­χα αν τα πο­ντί­κια των ερ­γα­στη­ρί­ων ζουν σε κα­λύ­τε­ρες συν­θή­κες.

Έ­τσι, ο άν­θρω­πος των πό­λε­ων έ­χει α­νά­γκη να τρα­φεί. Ευ­τυ­χώς δεν έ­χει έρ­θει α­κό­μη η ώ­ρα που θα τρέ­φε­ται μό­νο με χά­πια. Τρώ­ει λοι­πόν ό,τι τρο­φές έ­τρω­γαν και οι μα­κρι­νοί του πρό­γο­νοι. Ε­πει­δή ό­μως τα φρού­τα, τα λα­χα­νι­κά και τα βο­σκο­τό­πια δεν φυ­τρώ­νουν στις τα­ρά­τσες των πο­λυ­κα­τοι­κιών, ού­τε οι λί­μνες στους υ­πο­νό­μους, ο άν­θρω­πος των πό­λε­ων βα­σί­στη­κε για την τρο­φή του σε τρί­τους: στις βιο­μη­χα­νί­ες τρο­φί­μων. Και κα­θώς η ε­ξέ­λι­ξη (;;;) ε­πι­τάσ­σει να βα­ρύ­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο το κέρ­δος των βιο­μη­χα­νιών τρο­φί­μων απ’ ό­τι η υ­γεί­α του αν­θρώ­που-κα­τα­να­λω­τή, η α­γο­ρά κα­τα­κλύ­στη­κε σι­γά-σι­γά με αμ­φι­βό­λου ποιό­τη­τας τρό­φι­μα: αυ­γά που δεν εί­χαν τη σω­στή γεύ­ση, ντο­μά­τες σαν πορ­το­κά­λια κ.τ.λ.

Προσο­χή! …Μαρξι­σμός

Α­φορ­μή γι’ αυ­τήν την προ­σπά­θεια ξε­κα­θα­ρί­σμα­τος των σχέ­σε­ων που μπο­ρεί να υ­πάρ­χουν με­τα­ξύ α­ναρ­χι­κών και μαρ­ξι­στι­κής ι­δε­ο­λο­γί­ας, εί­ναι η συ­χνή χρή­ση μαρ­ξι­στι­κών ό­ρων και θέ­σε­ων, στον λό­γο (έ­ντυ­πο ή προ­φο­ρι­κό) κά­ποιων συ­ντρό­φων. Συ­χνά για πα­ρά­δειγ­μα α­κού­γε­ται ο ό­ρος τα­ξι­κός πό­λε­μος ή ο ό­ρος προ­λε­τά­ριος. Ποια εί­ναι η δια­φο­ρά του κοι­νω­νι­κού πο­λέ­μου α­πό τον τα­ξι­κό πό­λε­μο και ποια του προ­λε­τά­ριου α­πό τον κα­τα­πιε­σμέ­νο;

Για να μπουν τα πράγ­μα­τα σε μια σει­ρά γί­νε­ται α­να­γκαί­ο να δού­με σύ­ντο­μα την κοι­νω­νι­κή θε­ω­ρί­α του Μαρ­ξ και να ε­πι­ση­μά­νου­με τα ση­μεί­α που αυ­τή δια­ψεύ­στη­κε απ’ την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Πρώ­τα απ’ ό­λα πρέ­πει να υ­πο­γραμ­μί­σου­με τον οι­κο­νο­μι­κο-κε­ντρι­κό χα­ρα­κτή­ρα της μαρ­ξι­στι­κής θε­ω­ρί­ας. Κά­θε κοι­νω­νι­κό φαι­νό­με­νο, κά­θε κοι­νω­νι­κή δρά­ση εί­ναι, κα­τά τον Μαρ­ξ, συ­νέ­πεια των οι­κο­νο­μι­κών σχέ­σε­ων που ε­πι­κρα­τούν. Α­κό­μα και η θρη­σκεί­α, η τέ­χνη, η η­θι­κή, ό­λα α­πο­τε­λούν το «ε­ποι­κο­δό­μη­μα» μιας οι­κο­νο­μι­κής υ­πο­δο­μής. Ό­λα δια­μορ­φώ­νο­νται α­πό την οι­κο­νο­μι­κή ορ­γά­νω­ση. Αυ­τή η εμ­μο­νή της κυ­ριαρ­χί­ας της οι­κο­νο­μί­ας έ­να­ντι των άλ­λων πα­ρα­μέ­τρων της κοι­νω­νι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας εί­ναι ε­ξό­φθαλ­μα υ­περ­βο­λι­κή. Μια α­πλή ε­μπει­ρι­κή πα­ρα­τή­ρη­ση α­να­δει­κνύ­ει μια συ­νε­χή και πο­λύ­πλο­κη αλ­λη­λε­πί­δρα­ση ό­λων των κοι­νω­νι­κών πα­ρα­γό­ντων με­τα­ξύ τους και την πο­λύ­μορ­φη προ­σπά­θεια ε­πι­βο­λής της ε­ξου­σί­ας.

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2018: Η 3η συζήτηση στην Αναρχική Αρχειοθήκη

Την Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2018  στις 6 μμ θα πραγματοποιηθεί στην Αναρχική Αρχειοθήκη (οδός Σαριπόλου αριθμ. 8, παραπλεύρως του Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών) συζήτηση με θέμα:

Τζώρτζ Όργουελ. Ένας συντηρητικός αναρχικός

του ΖΑΝ-ΚΛΩΝΤ ΜΙΣΕΛ
σελ.156
εκδ. Μάγμα
Μάρτιος 2018

Ο Ζαν Κλωντ Μισέλ γεννημένος το 1950, πρώην μέλος του ΚΚΓ μέχρι το 1979, στράφηκε έκτοτε προς ελευθεριακές κατευθύνσεις, ενώ ταυτόχρονα εργάζεται ως καθηγητής φιλοσοφίας στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, και θεωρείται από τους εισηγητές της σκέψης του Όργουελ στην Γαλλία.

Στην πρώτη ενότητα με τον τίτλο Το νόημα της ελευθερίας, δηλαδή το νόημα της γλώσσας (1984) ο συγγραφέας τονίζει εξ αρχής την σημασία της κατανόησης του ρόλου που παίζει η γλώσσα στην εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας ολοκληρωτικού τύπου, στην σκέψη και στην φιλοσοφία του Όργουελ.

Ο συγγραφέας θυμίζει ότι παρ’ ότι ο Όργουελ δεν ένιωσε ποτέ του την παραμικρή έλξη για τον μύθο της Σοβιετικής Ένωσης, σε αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος των διανοούμενων της εποχής του, χρειάστηκε η εμπειρία της συμμετοχής στον Ισπανικό Εμφύλιο προκειμένου να αισθανθεί την ανάγκη να καταγγείλει τον σταλινισμό ως προς την ουσία του, εκτιμώντας τον Αύγουστο του 1937 ότι «το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι τώρα το βασικό αντεπαναστατικό κόμμα». Ο Όργουελ, βέβαια, είχε την οξυδέρκεια να απέχει με σαφή τρόπο από θέσεις και θεωρίες που αντιμετώπιζαν την ΕΣΣΔ ως «εκφυλισμένο εργατικό κράτος», ενώ κατέληξε εύκολα σχετικά με το ισπανικό ζήτημα στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχει πιο αηδιαστικό πράγμα σ’ όλη αυτή την ιστορία από τον τρόπο με τον οποίο ο λεγόμενος αντιφασιστικός τύπος της Αγγλίας κάλυψε την όλη υπόθεση», όπως μεταξύ άλλων έγραψε στην Επιστολή προς τον G. Gorer τον Αύγουστο του 1937.

Πυ­ρο­βο­λή­στε πρώ­τα τις γυ­ναί­κες

της Εileen mac donald

Έκδόσεις Γραφές

«Πυ­ρο­βο­λή­στε πρώ­τα τις γυ­ναί­κες» εί­ναι η α­νε­πί­ση­μη προ­τρο­πή της γερ­μα­νι­κής α­στυ­νο­μί­ας στους ά­ντρες της, στην πε­ρί­πτω­ση που έρ­θουν α­ντι­μέ­τω­ποι με ο­μά­δα τρο­μο­κρα­τών…»… ό­πως ε­ξη­γεί η συγ­γρα­φέ­ας, η ο­ποί­α «α­να­ζή­τη­σε και κα­τόρ­θω­σε να πά­ρει συ­νε­ντεύ­ξεις α­πό διά­φο­ρες γυ­ναί­κες που εν­στερ­νί­στη­καν τη χρή­ση βί­ας ως μέ­σο για την ε­πί­τευ­ξη των πο­λι­τι­κών τους στό­χων…».

Έ­νας α­πό τους σκο­πούς του βι­βλί­ου εί­ναι, σύμ­φω­να με τη συγ­γρα­φέ­α, «να τις φέ­ρει πιε­στι­κά α­ντι­μέ­τω­πες με τις συ­νέ­πειες των πρά­ξε­ών τους, πριν προ­σπα­θή­σει να κα­τα­λή­ξει σε κά­ποια συ­μπε­ρά­σμα­τα για τη «φύ­ση» της γυ­ναι­κείας βί­ας». Ι­δα­νι­κή δι­καιο­λο­γί­α ή και …άλ­λο­θι για κά­ποιον ευ­κο­λό­πι­στο. Και δια­βά­ζο­ντας το βι­βλί­ο μό­νο τέ­τοιος δεν πρέ­πει να εί­ναι κα­νείς. Η συγ­γρα­φέ­ας «α­γω­νί­ζε­ται» να βρει κοι­νά στοι­χεί­α με­τα­ξύ δια­φο­ρε­τι­κών αν­θρώ­πων, με δια­φο­ρε­τι­κούς σκο­πούς, α­πό­ψεις και πρα­κτι­κές. Έ­τσι –διό­λου α­θώ­α–, α­να­κα­τεύ­ο­νται έ­νο­πλες α­ρι­στε­ρές ή Πα­λαι­στί­νιες α­γω­νί­στριες, με πρά­κτο­ρες ο­λο­κλη­ρω­τι­κών κα­θε­στώ­των ή α­κό­μα και φα­σί­στες, έ­τσι ώ­στε, στο τέ­λος, η ί­δια η συγ­γρα­φέ­ας να εκ­βιά­ζει το α­πο­τέ­λε­σμα της σύ­γκρι­σης: χρη­σι­μο­ποί­η­σαν ό­λες τη βί­α. Γε­νι­κό συ­μπέ­ρα­σμα, α­ό­ρι­στο και …βο­λι­κό για κά­ποιους, ι­διαί­τε­ρα στους τω­ρι­νούς χα­λε­πούς και­ρούς…Και ε­νώ η ί­δια, ό­πως α­να­φέ­ρει, δεν θέ­λει να πά­ρει θέ­ση και να κρί­νει τέ­τοιες α­πό­ψεις ή πρα­κτι­κές, χρη­σι­μο­ποιεί χα­ρα­κτη­ρι­σμούς, οι ο­ποί­οι μας θυ­μί­ζουν τις κα­τα­θέ­σεις των μπά­τσων-χα­φιέ­δων κα­τη­γό­ρων στη πρό­σφα­τη δί­κη της Ε.Ο. 17Ν.

Το κα­λύ­τε­ρο πά­ντως εί­ναι να κρί­νει κα­νείς α­πό τα λό­για των ί­διων των α­γω­νι­στριών: γυ­ναί­κες της Ε­ΤΑ, Πα­λαι­στί­νιες α­γω­νί­στριες, γυ­ναί­κες-μέ­λη του ΙRΑ ή των Ε­ρυ­θρών Τα­ξιαρ­χιών, της RAF ή της Rote Zora…

Βινύλιο, τα καλύτερά μας χρόνια

του Γιάννη Αλεξίου

Εκδόσεις ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ

Λίγα λόγια για το «ροκ»

Πολλοί αναλυτές της δεκαετίας του ’60 ακόμα και σήμερα αναρωτιούνται αν οι στίχοι της ροκ και η μουσική τους επένδυση, επέδρασαν και συνέβαλαν στη διαμόρφωση του τρόπου σκέψης της Δυτικής νεολαίας (και όχι μόνο) ή αν, αντιθέτως, οι παγκόσμιες καταστάσεις της συγκεκριμένης δεκαετίας και η έντονη αμφισβήτησή τους από τους νέους, επηρέασε τους μουσικούς και αυτό εκφράστηκε μέσα από τα έργα τους, σχεδόν σε όλο το φάσμα του ροκ (μπλουζ – φολκ ροκ – ροκ εντ ρολ και αργότερα τζαζ-ροκ φούζιον – πανκ – χέβι μέταλ – χαρντ ροκ κ.ά.).

Όπως και να έχει, ο πόλεμος του Βιετνάμ, η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Τσε Γκεβάρα, ο διάσπαρτος και πολυπλόκαμος ρατσισμός σε όλο τον κόσμο, η συμπεριφορά της κυρίαρχης τάξης που στήριζε (όπως κάνει πάντα) και επέβαλε τα συμφέροντά της, επέσυραν τον προβληματισμό, την αντίδραση και την αμφισβήτηση ενάντια σε κάθε είδους συντηρητισμό. Από αυτήν την ραγδαία ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας ξεπηδούν τα διάφορα κινήματα κατά του ρατσισμού, της ανισότητας, της εκμετάλλευσης, του πολέμου, της ατομικής βόμβας και ξεσπούν εξεγέρσεις, όπως αυτή του Μάη του ’68, που το Παρίσι ξεσηκώνεται από μια χούφτα φοιτητές, και στήνει οδοφράγματα πηγαίνοντας κόντρα σε κάθε παγιωμένο (εκ του πήγνυμι = παγώνω / είμαι αμετακίνητος) τρόπο σκέψης και στάσης του …«κατεστημένου».

Αντιπολεμικά και επαναστατικά συνθήματα διαχέονταν σε όλο τον κόσμο μέσω της μουσικής με πρωταρχικά τα μηνύματα αγάπης, ελευθερίας (…All you need is love…  Beatles) αλλά και αντίστασης, εξέγερσης …

Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ;

«Η τε­χνο­λο­γί­α εί­ναι πο­λι­τι­σμός» δι­δά­σκουν.
«Η τε­χνο­λο­γί­α στην υ­πη­ρε­σί­α του αν­θρώ­που», λέ­νε.
«Η τε­χνο­λο­γί­α εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη για μια κα­λύ­τε­ρη ζω­ή», ε­πι­βάλ­λουν.

Η τε­χνο­λο­γί­α, που έ­χει να κά­νει με την α­νά πά­σα στιγ­μή εύ­ρε­ση της το­πο­θε­σί­ας ε­νός προ­σώ­που ή α­ντι­κει­μέ­νου, ο­που­δή­πο­τε στον πλα­νή­τη, ε­ξε­λί­χθη­κε αρ­χι­κά με βά­ση τις α­νά­γκες της στρα­τιω­τι­κής μη­χα­νής, προ­κει­μέ­νου να λει­τουρ­γή­σει ως στρα­τη­γι­κό ό­πλο. Σε αυ­τές τις πε­ρι­πτώ­σεις άλ­λω­στε, η α­νά πά­σα στιγ­μή γνώ­ση του που βρί­σκε­ται και του πως κι­νεί­ται ο ε­χθρός, σε πραγ­μα­τι­κό μά­λι­στα χρό­νο, δί­νει έ­να κατ’ ε­ξο­χήν πλε­ο­νέ­κτη­μα σε αυ­τόν που το γνω­ρί­ζει, τη στιγ­μή που έ­χει μια πιο ο­λο­κλη­ρω­μέ­νη και πραγ­μα­τι­κή ει­κό­να, του τι συμ­βαί­νει.

Η τε­χνο­λο­γί­α αυ­τή, στη­ρί­χθη­κε στην ύ­παρ­ξη και λει­τουρ­γί­α τε­χνη­τών δο­ρυ­φό­ρων, οι ο­ποί­οι βρι­σκό­με­νοι σε τρο­χιά γύ­ρω α­πό τον πλα­νή­τη, κου­βα­λούν μη­χα­νή­μα­τα τα ο­ποί­α έ­χουν τη δυ­να­τό­τη­τα – πλέ­ον – να ε­ντο­πί­ζουν α­κό­μη και α­ριθ­μούς σε πι­να­κί­δες αυ­το­κι­νή­των.

Το υ­περ­βο­λι­κά υ­ψη­λό κό­στος ό­μως αυ­τού του εί­δους της πα­ρα­κο­λού­θη­σης, την κα­θι­στά α­νέ­φι­κτη και α­σύμ­φο­ρη για μα­ζι­κή χρή­ση. Κα­τά δεύ­τε­ρον, εί­ναι πρα­κτι­κά α­δύ­να­το να πα­ρα­κο­λου­θεί­ται, σε πραγ­μα­τι­κό χρό­νο, το ο­τι­δή­πο­τε συμ­βαί­νει στην ε­πι­φά­νεια του πλα­νή­τη. Μπο­ρεί σή­με­ρα, οι πε­ριο­χές οι ο­ποί­ες «κα­λύ­πτο­νται» α­πό αυ­τό το «με­γά­λο μά­τι» να εί­ναι με­γά­λες, ό­μως σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δεν γί­νε­ται να υ­πάρ­ξει ταυ­τό­χρο­να ε­στί­α­ση σε ό­λες τις πι­να­κί­δες ο­χη­μά­των, σε ό­λους τους αν­θρώ­πους.

Η ουγγρική επανάσταση του 1956

[…Το σκοινί περάστηκε γύρω από τον λαιμό του «Στάλιν»,… ύψους 26 ποδιών,… Εκατοντάδες πρόθυμα χέρια το άρπαξαν. Τεντώθηκε. Το άγαλμα έτριξε, καθώς έγερνε σιγά-σιγά, προς το πλήθος. Μ’ ένα τελευταίο ανατριχιαστικό τρίξιμο έπεσε απ’ το βάθρο…

 Το άγαλμα μεταφέρθηκε μ’ ένα κάρρο και ξεφορτώθηκε μπροστά στο Εθνικό Θέατρο, όπου ένα πλήθος που γελούσε το ’κανε κομμάτια.

 Οι μπότες του Στάλιν, όμως, στέκονταν ακόμη εκεί. Τι οιωνός γι’ αυτούς που πίστευαν σε τέτοια πράγματα! Δεν ωφελεί πολύ το ν’ απαλλαγείς από έναν άνθρωπο. Κάποιος άλλος φοράει πάντα τις μπότες του. Πρέπει να πάψεις να χρειάζεσαι κυρίαρχους».]

Tο Ουγγρικό Κομμουνιστικό Κόμμα είναι πολύ μικρό αριθμητικά, σε οπαδούς και υποστηρικτές κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Με επικεφαλής τον Λάζλο Ράικ, μέλη του κόμματος ασχολούνται με έναν κρυφό, και σε μεγάλο βαθμό ανεπιτυχή, πόλεμο κατά του Αδόλφου Χίτλερ.

Ο Σοβιετικός Στρατός εισβάλλει στην Ουγγαρία το Σεπτέμβριο του 1944 και στήνει μια εναλλακτική κυβέρνηση στο Ντέμπρετσεν στις 21 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, δεν καταφέρνει να καταλάβει, όμως, τη Βουδαπέστη, παρά μέχρι την 18η Ιανουαρίου 1945. Λίγο αργότερα ο Ζόλτον Τίλντυ γίνεται ο προσωρινός πρωθυπουργός.

Μερικές πτυχές σχετικές μέ τό θέμα τῆς γλώσσης.

Γλῶσσα, τεκμήριον διανοίας

Τά κείμενα πού κάμνουν ἀναφοράν στήν γλῶσσαν ἀφιερώνονται σ’ ὅλους ὅσους συνεχίζουν νά μάχονται γιά τήν ἀνύψωσιν τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, ἡ ὁποία εἶναι σημαντικός συντελεστής γιά τήν ἀτο­μικήν, ἀλλά καί τήν συνολικήν ἀπελευθέρωσιν, ἀπό κάθε εἴδους καταπίεσιν καί ἐκμετάλλευσιν.

Τά κείμενα ΔΕΝ ἀφιερώνονται σ’ αὐτούς πού ὡς ὄρνεα ἐπέπεσαν νά κατασπαράξουν ἕνα ὑπέροχο δῶ­­ρο τῆς φύσεως, πού μετά κόπων καί βασάνων ἀνε­πτύχθη καί τό ὁποῖον ἔχει προσφέρει τόσα πολλά εἰς τήν ἀνάπτυξιν καί λάμπρυνσιν τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος.

ΔΕΝ ἀφιερώνονται στούς γραικύλους, οἱ ὁποῖοι τούς τελευταίους δυό αἰῶνες ἔκαναν καί κάμνουν τά πάντα γιά τήν ἐξαφάνισιν τῆς γλώσσης καί τήν ἀντικατάστασίν της ἀπό ἕνα σύστημα ἀπό-νοήσεως.

ΔΕΝ ἀφιερώνονται στἰς ἄθλιες κλίκες τῶν ἀρι­στερῶν πάσης φύσεως καί ἰδιαίτερα στήν «κυ­βερ­νώσα» συμμορία τοῦ Σύριζα καί τῶν ΑΝΕΛ, πού μέ τίς ἀποφάσεις ἑνός θλιβεροῦ δημοσιογραφίσκου, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νά ὑποδυθεῖ τόν ὑπουργόν παι­δείας, ἑτοιμάζεται νά δώσει μίαν ἀκόμη ὤθησιν πρός τήν γνωσιακήν ὑποβάθμισιν τῶν νέων, ἀλλά καί τοῦ ἑλλαδικοῦ πληθυσμοῦ εὐρύτερα, συρρικνῶνον ἀκόμη περισσότερον τήν δυνατότητα κατανοήσεως καί διακρίσεως γεγονότων, καταστάσεων καί ἀπό­ψεων. Ὁ περιορισμός –εν προκειμένω– τοῦ μα­θή­­ματος τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν, ἀλλά καί τῆς ἐκ­μαθήσεως τῶν ἑλληνικῶν εὐρύτερα, ὁδηγεῖ πρός το τελικόν βῆμα: αὐτό τῆς πλήρους ἀποξενώσεως τῶν νέων γενεῶν ἀπό τήν ἱστορικήν καί γλωσσικήν ἐμπειρίαν και γνῶσιν. Ἐπειδή, ὡς γνωστόν, ἡ ὀρθή γλωσσική ἔκφρασις συ­μπορεύεται μέ τήν ὀρθήν γνῶσιν τῆς ἱστορίας (γι’ αὐτό καί τά συμβάντα στό λιμάνι τῆς Σμύρνης, τό 1922, δέν ἀποδίδονται μέ τήν λέξιν συνωστισμός ἀλλά μέ τήν ἐκδηλοῦσαν τήν ἀλήθειαν λέξιν σφαγή, οὔτε ἡ γενοκτονία εἶναι ἴδια μέ τήν ἐθνοκάθαρσιν), οἱ λεκτικές καί ἱστορικές παραποιήσεις τῶν ἐξουσιαστῶν δέν δύναται νά ἐπιβληθοῦν μέ εὐκολίαν, ἡ ὁποία τούς προσφέρεται μόνον ὅταν ὑπάρχει ἄγνοια ἤ ἀδιαφορία. Δέν εἶναι, ἑπομένως, ἄνευ σημασίας ἡ στην οὐσίαν κατάργησις τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν, ἐφ’ ὅσον καί αὐτή ἡ στοιχειώδης ἐπαφή μέ αὐτά, πού ὑφίστατο ἕως τώρα, παύει νά ἰσχύει.

 Ἡ ἐπιβολή μιᾶς γλώσσης

Ἡ ἐπί τῆς οὐσίας, συζήτησις καί ἀναζήτησις ἀναφορικά μέ τό γλωσσικόν θέμα, προϋποθέτει ὁρισμένες χρήσιμες ἐπισημάνσεις. Ἡ ἑκάστοτε μορφή ἐξουσίας, ὅταν μά­λιστα διαθέτει τά χαρακτηριστικά τῆς κυριαρχίας, ἐπιβάλλει καί ἀ­παι­τεῖ τήν ἀποκλειστικήν χρῆσιν τῆς γλώσσης της. Ἔτσι, ἡ ρωμαϊκή αὐτοκρατορία ἀπαιτοῦσε τήν γρα­φήν τῶν ἐπισήμων ἐγγράφων στήν Λατινική γλῶσσαν. Ὑπῆρξαν, βε­βαίως, καί σ’ αὐτές τίς καταστάσεις, πε­ριπτώσεις ἀσυναρτήτου γραφῆς κειμένων, ἐπιστολῶν κ.λπ. στήν λατι­νοελληνικήν.^[1]

Τό γεγονός πώς αὐτή ἡ μορφή ἰώ­σεως συνεχίζει νά προσβάλη τήν γλῶσσαν δέν εἶναι τυχαῖο. Ἕνας τέ­τοιος τρόπος γραφῆς ὁδηγεῖ στήν πλή­ρη ἀποξένωσιν, ὄχι μόνον ἀπό τήν πηγήν τῆς γλώσσης ἀλλά καί ἀπό τήν τυπικήν μορφήν της, δηλαδή, στήν κατασκευή ἑνός προτύπου καθ’ ὅλα ἰσοπεδωτικοῦ. Οἱ ὑποστη­ρικτές του, ἰσχυρίζονται πώς τά φρα­­γκολεβαντίνικα (γκρήκλις) ἦλ­θαν ὡς λύσις ἀνάγκης μετά τήν ἐφαρ­μογήν τῶν ὑπολογιστῶν, τῶν ὁποίων τό λογισμικόν δέν ὑπο­στή­ριζεν, ἀρχικῶς, τήν ἑλληνικήν γλῶσ­σαν. Ἐδῶ, ὄντως, ἔχομεν ἕνα πραγ­ματικό συμβάν. Ἡ γλῶσσα πού ὑποχρεωτικῶς ἐπεβλήθη ὡς πρό­τυπον ἦταν και παραμένει ἡ Ἀγγλική. Ἄν αὐτό ἦταν τυχαῖο, ἀφήνεται στήν ἐλεύθερη ἐκτίμησιν τοῦ καθ’ ἑνός. Βεβαίως, τώρα τά λογισμικά συμπεριλαμβάνουν καί τήν ἑλλη­νι­κήν γλῶσσαν μαζί μέ ἄλλες. Ὅμως, ἤδη τά φραγκολεβαντίνικα^[2] ἔχουν καθιερωθεῖ ὡς τρόπος ἐπικοινωνίας καί εἶναι γεγονός ὅτι ἡ ἀπόκτησις ἑ­νός λογαριασμοῦ ἠλεκτρονικοῦ τα­­χυ­δρομείου ἀπαιτεῖ τήν χρῆσιν λα­τινικῶν χαρακτήρων. Ὁποία ἐλευ­θερία ἐπιλογῆς!