Από το κλουβί στο κλαδί

Σκέφτηκα να κρατήσω μερικές θετικές σκέψεις για το τέλος. Αφορμή για αυτές αποτέλεσε ένα ανέλπιστο γεγονός, από αυτά που, όταν τα θωρείς κατάματα, αντιλαμβάνεσαι πως τίποτα δεν είναι στην πράξη αδύνατον. Μου είπαν, λοιπόν, προ ολίγων ημερών, κάτι ξεπεσμένοι αριστοκρατοπόντικες (σαν την αφεντιά μου) πως στο Πάρκο της ΧΑΝΘ, άνωθεν τον Λευκού Πύργου, έχει γεμίσει ο τόπος με παπαγαλάκια χρώματος χλωρού! Η πρώτη, βέβαια, ερώτηση που τους απηύθυνα ήταν αν ο εν λόγω παραλογισμός τους σχετίζεται με τα υψηλά κβάντα μπύρας, που αφειδώς καταναλώνουν τους θερινούς μήνες ή αν έχουν στοιχηματίσει μεταξύ των για το ποιος θα αμολήσει τη μεγαλοπρεπέστερη κοτσάνα.

Η αλήθεια είναι πως τα λόγια μου τους εξόργισαν και με προκάλεσαν, αν έχω μουστάκια στο μουσούδι μου (τς τς τς, είναι κουβέντες τώρα αυτές για αριστοκράτες…), ας πάω μόνος μου να διαπιστώσω το αληθές του λόγου τους. Τί να κάνω, φόρεσα τα κουρέλια μου και πήγα. Ειλικρινώς, δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Και για να είμαι απόλυτα ακριβής, ούτε καν είχα φανταστεί πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί· δεκάδες σμήνη από πράσινα παπαγαλάκια να πετούν ΕΛΕΥΘΕΡΑ στον ουρανό, απολαμβάνοντας ανεμπόδιστα τη ζωή, δίχως κλουβί κι αιχμαλωσία. Η αποθέωση της εναγρίωσης σε όλο της το λαμπρό μεγαλείο! Αναρωτήθηκα, λοιπόν, με έκδηλη την απορία στις αυτάρες μου, «μα πώς είναι δυνατόν να συνέβη αυτό; Πώς βρέθηκαν εδώ όλοι αυτοί οι παπαγάλοι;».