Ο ΟΑΣΘ, η «αλληλεγγύη»και η (άμοιρη) κοινωνία!

Όχι, φίλτατοι αναγνώστες, δεν θα αλλάξω θέμα. Παραμένουμε, λοιπόν, σταθερά στο θράσος και τα ελαστικότατα όρια αυτού. Ενώ, λοιπόν, μελετούσα ενδελεχώς τη Βατραχομυομαχία, το ένδοξο τούτο έπος των προγόνων μου, ανάσκελα αραχτός στο υπονόμιο τσαρδί μου, ύψωσα το βλέμμα πέρα από το μαντεμένιο κιγκλίδωμα, για να το ξεκουράσω από την ανάγνωση του εν λόγω πονήματος, και τα μάτια μου συνάντησαν το ηλεκτρονικό μηχάνημα, που ενημερώνει (λέμε τώρα…) για τον χρόνο άφιξης των αστικών λεωφορείων (ναι, ορθώς καταλάβατε, διαβιώ εγγύτατα σε στάση). Τί το ήθελα;! Δεν έμενα καλύτερα αφοσιωμένος στα γενναία κατορθώματα του Λειχοπίνακα και του Εμβασίτριχου; Εκτός από τους χρόνους αφίξεων, η «θαυματουργή» αυτή μηχανή γνωστοποιούσε, προς κάθε ενδιαφερόμενο και μη, πως «Η αλληλεγγύη κρατά την κοινωνία όρθια. Ο ΟΑΣΘ στέκεται δίπλα στους πυρόπληκτους». Προς στιγμήν, έμεινα ασάλευτος, εκτός βέβαια της κάτω σιαγώνας μου, η οποία είχε αφεθεί χαρούμενα στο έλεος της βαρύτητας. Εν συνεχεία, ρίφθηκα εις το πάτωμα, ξεκαρδιζόμενος εις γέλωτες τρανταχτούς, σηκώνοντας στο πόδι (για άλλη μια φορά) τις όμορες ποντικότρυπες. Αν συνεχίσω, βέβαια, αυτά μου τα καμώματα, με βλέπω οσονούπω άστεγο· η σπιτονοικοκυρά μου, παρότι το «ρίχνει» πλέον φανερά στο Σύριζα, είναι παλιά πασόκα, παραδοσιακή, σκληροπυρηνική, με μουστάκες ωσάν του μακαρίτη του Χαραλαμπόπουλου (τουτέστιν ησυχία, τάξις, μικροϊδιοκτησία κι ασφάλεια), και δεν σηκώνει τέτοια.