Άτιμη ΜΚΟ μάς έφαγες τα μισθά μας!

Είναι μήπως το θράσος το ύψιστο «προσόν» της εποχής μας; Κι αν όντως είναι (για κάποιους), έχει όρια; Κι αν έχει ποιοι έχουν αναλάβει τον «σπουδαίο» αυτόν ρόλο, ως «ειδικοί θρασσολόγοι», να μας «διαφωτίσουν» για τα διαρκώς επεκτεινόμενα όρια του; Σουλατσάριζα, το λοιπόν, τις προάλλες, στο Κέντρο της Νυφίτσας του Θερμαϊκού, όπου τα πράσινα φύλλα είναι σπανιότερα κι από τον λευκό ρινόκερο και η ησυχία σπανιότερη κι από τα δυο μαζί, έσερνα την ουρά μου, σκουντούφλης κι άυπνος («έπεσαν» υπερωρίες βλέπετε στους υπονόμους), έως που μια στιγμή (θες από τύχη, θες από συνήθεια) το βλέμμα μου προσγειώθηκε άτσαλα στις αράδες μιας κινηματικής αφίσας «διαμαρτυρίας».

Για να μην σας κουράζω με παντελώς άχρηστες, αριστερίστικες λεπτομέρειες, ούτε λίγο ούτε πολύ, οι «παθόντες» μάς πληροφορούσαν για την «άδικη», «απαράδεκτη» κι όλα τα κακά της μοίρας της, συμπεριφορά μιας ΜΚΟ (ναι, μάλιστα, από αυτές που «βοηθούν» πρόσφυγες και μετανάστες). Θα μου πείτε, βέβαια, «καλά ρε Πόντικα, εντάξει, όταν εργάζονται για τις ΜΚΟ, τούς ασκείς κριτική. Ωραία. Πώς όμως τους «βγάζεις (πάλι) στη σέντρα» με αφορμή μια αφίσα «διαμαρτυρίας» εναντίον μιας ΜΚΟ;