Και μελαγχολικός
κρατώντας τίμιο λάβαρο
Ν’ ανοίγει την πομπή
ο εθνικός μαλάκας»…
Στα εξουσιαστικά παζάρια, όπως είναι γνωστό, αυτός που έχει το πάνω χέρι είναι εκείνος, ο οποίος λόγω ισχύος έχει μεγαλύτερη ικανότητα να επιβάλλει την θέλησή του. Η ικανότητα αυτή αυξάνεται ακόμα περισσότερο, όταν η «άλλη» πλευρά είναι στριμωγμένη χρονικά, δηλαδή, βιάζεται για διάφορους λόγους να λύσει ένα «πρόβλημα» εντός ενός συγκεκριμένου χρονικού πλαισίου.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις φαινομενικά «άλυτα» ή «περίπλοκα» ζητήματα αίφνης διευθετούνται εν ριπή οφθαλμού. Στις λεγόμενες διεθνείς σχέσεις, όμως, δεν υπάρχει ζήτημα το οποίο αποκόπτεται από την λεγόμενη συνολική ατζέντα, αλλά αντίθετα η έκβαση κάθε είδους επιμέρους διαπραγμάτευσης εξαρτάται από τις συνολικότερες διευθετήσεις. Έτσι, η «λύση» ενός ζητήματος παρ’ ότι οφείλεται σε φανερές ή μη παραχωρήσεις εμφανίζεται ως αποτέλεσμα ολοκλήρωσης θεσμικών διαδικασιών.
Το ζήτημα της ομηρίας και τελικά της απελευθέρωσης από το τουρκικό κράτος των δύο ελλήνων στρατιωτικών είναι χαρακτηριστικότατο.
Ξεκινώντας από την σχετική ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου Στρατού, ας κρατήσουμε την σημασία της διατύπωσης ότι η στρατιωτική περίπολος «φέρεται να εντοπίστηκε από τουρκική περίπολο σε τουρκικό έδαφος» και φυσικά ότι απουσιάζει η οιαδήποτε αναφορά σε σύλληψη παρά μόνο σε τυπικές διαδικασίες που αναμενόταν (;) να ολοκληρωθούν, όπως συνήθως… Συνέχεια
Anarchy press gr 