«Μια μεγάλη απελπισία ξανακυρίεψε την ψυχή του, καθώς είχε την αίσθηση ότι δεν θα κατόρθωνε να ξεπεράσει εκείνο το τείχος της ζωντανής βρωμιάς. Πιο τρομακτική, όμως του φαινόταν εκείνη η προοπτική να μείνει σ’ εκείνο το μέρος, όπου αργά ή γρήγορα θα καταβαλλόταν από τον ύπνο και θα σωριαζόταν στον βόρβορο, στο έλεος των ποντικιών που ενέδρευαν. Αυτή η προοπτική τού έδωσε δυνάμεις για να επιτεθεί, με σκοπό την τελική έξοδο, με την βεβαιότητα ότι εκείνο το φράγμα από βρωμιές και ποντίκια ήταν το τελευταίο που τον χώριζε από το φως. Σαν τρελός έσφιξε το σαγόνια του και όρμησε προς την έξοδο σκαρφαλώνοντας ιλιγγιωδώς τους σωρούς της βρομιάς, ποδοπατώντας τα ποντίκια, που τσίριζαν κουνώντας ακατάπαυστα τα χέρια του σαν ανεμόμυλος, για να αποφύγει να ορμήσουν επάνω του όπως την προηγούμενη φορά». Ερνέστο Σάμπατο, Αββαδών ο Εξολοθρευτής
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι κάθε μορφή εξουσίας, κάθε σύστημα κυριαρχίας σε κάθε εποχή, σε κάθε τόπο σε κάθε συγκυρία είτε με φανερό είτε με συγκαλυμμένο τρόπο δεν μπορεί να διατηρηθεί εάν δεν ανανεώνει τους τρόπους επιβολής, εάν δεν συνδυάζει τις δοκιμασμένες μεθοδολογίες, εάν δεν εμπλουτίζει το υπάρχον ιδεολογικό οπλοστάσιο. Κάθε βήμα προς την περιβόητη ενοποίηση της κυριαρχίας προϋποθέτει αυτή ακριβώς την ικανότητα των κυρίαρχων: να εμπνέονται απ’ αυτές τις ιστορικές «στιγμές», στις οποίες οι σχεδιασμοί τους στέφθηκαν με την μεγαλύτερη επιτυχία, αλλά ταυτόχρονα να επιβεβαιώνεται η προσαρμοστικότητά τους στις «καινούργιες» απαιτήσεις. Συνέχεια