Ο Ιδεαλισμός που κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει! (Β΄)

Ο Τράιτσκε έγινε καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου μεταξύ 1874-1896. Ακολουθώντας τα ίχνη του Χέγκελ, είπε: «ο πόλεμος δεν είναι μόνο μια πρακτική, παρά και μια θεωρητική αναγκαιότητα, μια επιτακτική απαίτηση της λογικής. Η έννοια του κράτους συνεπάγεται την έννοια του πολέμου, γιατί η ουσία του κράτους είναι η δύναμη. Το κράτος είναι ο λαός οργανωμένος σε κυρίαρχη δύναμη». Μία ακόμη… φιλοσοφημένη φράση του είναι: «ο λαός, οι υπήκοοι, δεν πρέπει να είναι τίποτε περισσότερο από δούλοι του κράτους. Δεν έχει σημασία τι σκέπτεστε, αρκεί να υπακούτε» και συνεχίζει: «η πολεμική δόξα είναι η βάση όλων των πολιτικών αρετών. Στον πλούσιο θησαυρό της γερμανικής δόξας η πρωσική στρατιωτική δόξα είναι κόσμημα τόσο πολύτιμο, όσο και τα αριστουργήματα των ποιητών και των σοφών μας. Το να «παίξουμε» στα τυφλά με την ειρήνη έγινε η ντροπή της σκέψης και της ηθικής του καιρού μας». Ως ένας ακόμη λάτρης του πολέμου συμπεραίνει: «το ότι ο πόλεμος θα έπρεπε να εξοστρακιστεί για πάντα από τον κόσμο είναι μια ελπίδα όχι μόνο παράλογη, αλλά και ανήθικη». Τι πολεμοχαρείς κάποιοι φιλόσοφοι! Όνειρο τους να ατενίζουν τα πεδία των σφαγών απ’ τους υψηλούς καθηγητικούς τους θώκους, πάντα συντροφιά με αφέψημα στη σωστή θερμοκρασία και να γεμίζουν αράδες-αράδες τα ταλαίπωρα χαρτιά τους με ύμνους δόξας και ανδραγαθοσύνης στο όνομα της εξουσίας και του ψεύδους.