Είναι φανερό πως κλείνει ένας κύκλος. Ένας κύκλος που ταυτίζεται με την ολοκλήρωση ενός συγκεκριμένου εξουσιαστικού σχεδιασμού. Από την δημιουργία της λεγόμενης «κρίσης», τα όσα ακολούθησαν με την είσοδο στο ΔΝΤ, τα μνημόνια, τις αντιδράσεις, βίαιες και μη, τις κυβερνήσεις που κάθε μία, στον βαθμό που μπορούσε, προώθησε τα σχέδια των αφεντικών της Ενοποιημένης Κυριαρχίας στον Ελλαδικό χώρο, τους εκατοντάδες χιλιάδες, κυρίως νέους, που μετανάστευσαν, την «πρώτη φορά αριστερά», τα capital controls, τις ακόμη απεχθέστερες συνθήκες φτωχοποίησης, μέχρι και τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ, είναι ξεκάθαρο πως τα εν λόγω γεγονότα διατρέχει ένας κοινός σχεδιασμός, αλλά και εκτέλεση. Ο σχεδιασμός, αυτός ασφαλώς και αποτελεί το επί μέρους ενός ευρύτερου σχεδίου για τον έλεγχο και την επιβολή σκληρότερων όρων σκλαβιάς στους εξουσιαζόμενους του Βαλκανικού χώρου, αλλά, βεβαίως, συνδέεται και με όσα συμβαίνουν εδώ και χρόνια στη Μέση Ανατολή και στη Βόρειο Αφρική.
Είναι ενδεικτικό της σύνδεσης των μνημονίων με τη συμφωνία για το μακεδονικό πως ο αποχωρήσας από το κόμμα των ΑΝΕΛ, Δημήτρης Καμμένος, δήλωσε ευθαρσώς πως, στην συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας, πριν ολοκληρωθεί η ψηφοφορία για την πρόταση μομφής της ΝΔ, ο Πάνος Καμμένος τους ζήτησε να παραμείνουν στην κυβέρνηση, μιας και η αναγνώριση της Βαρδαρίας ως «Βόρεια Μακεδονία», συνδέεται άμεσα με τη μείωση του χρέους. Ασφαλώς, όπως μας φανέρωσαν τα γεγονότα, ούτε αυτό ίσχυσε. Ωστόσο, είναι προφανής η σύνδεση των μνημονίων με την είσοδο στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε των Σκοπίων. Συνέχεια