ΣΗ­ΜΑ­ΣΙΑ ΔΕΝ Ε­ΧΕΙ Η ΝΙ­ΚΗ Η΄ Η ΗΤ­ΤΑ ΑΛ­ΛΑ Η Α­ΝΤΙ­ΣΤΑ­ΣΗ

(κά­ποιες σκέ­ψεις και κρι­τι­κές α­να­φο­ρι­κά με τα γε­γο­νό­τα που έ­γι­ναν στην Θεσ­σα­λο­νί­κη πριν, κα­τά και με­τά τη διάρ­κεια της συ­νό­δου της Ε.Ε)

Ξε­κι­νώ­ντας να κά­νου­με έ­να σύ­ντομο α­πο­λο­γι­σμό για τα γε­γο­νό­τα που έ­λα­βαν χώ­ρα στη Θεσ­σα­λο­νί­κη εν ό­ψει της συ­νό­δου κο­ρυ­φής της Ε.Ε, αρ­νού­μα­στε πει­σμα­τι­κά να το­πο­θε­τη­θού­με στο ψευ­το­δίλ­λη­μα που μι­λά­ει διαρ­κώς για νί­κες ή για ήτ­τες του κι­νή­μα­τος, διό­τι αρ­νη­θή­κα­με να πά­ρου­με μέ­ρος στο πα­νη­γύ­ρι που στή­θη­κε α­πό τους κά­θε λο­γής χει­ρα­γω­γούς και ερ­γα­το­πα­τέ­ρες και αρ­νού­μα­στε να α­ντι­λη­φθού­με τη δρά­ση μας μέ­σα α­πό έ­να μα­νι­χαϊστικό πρί­σμα που δια­χω­ρί­ζει τη δρά­ση μας, το λό­γο μας και το βί­ω­μα μας εί­τε με τον έ­να τρό­πο εί­τε με τον άλ­λο. Διό­τι πο­τέ δε θρέ­ψα­με αυ­τα­πά­τες για ε­πι­δρο­μές στα χει­με­ρι­νά α­νά­κτο­ρα με σκο­πό την α­να­τρο­πή του κα­θε­στώ­τος, αλ­λά ε­πι­λέ­ξα­με να εν­δυ­να­μώ­σου­με τις συλ­λο­γι­κές μας α­ντι­στά­σεις προ­τάσ­σο­ντας τις α­ξί­ες που μας διέ­πουν, ό­πως η αυ­το­ορ­γά­νω­ση, η αλ­λη­λεγ­γύ­η μέ­σω της συ­ντρο­φι­κό­τη­τας και η α­νά­δει­ξη συμ­βο­λι­κών στό­χων, που να γί­νο­νται κα­τα­νο­η­τοί σε ε­κεί­νο το κομ­μά­τι της κοι­νω­νί­ας που α­πευ­θυ­νό­μα­στε, συν­δέ­ο­ντας πα­ράλ­λη­λα αυ­τή τη συμ­με­το­χή με τη συ­νε­χή πα­ρου­σί­α μας στους κοι­νω­νι­κούς α­γώ­νες που συμ­με­τέ­χου­με τό­σο στις γει­το­νιές μας, ό­σο και σε αυ­τά τα πα­γκό­σμια ρα­ντε­βού. Διό­τι η Θεσ­σα­λο­νί­κη για μας ή­ταν α­κό­μη έ­να πε­δί­ο κοι­νω­νι­κού α­ντα­γω­νι­σμού και για­τί η δρά­ση μας ού­τε ξε­κι­νά­ει ού­τε τε­λειώ­νει ε­κεί.

Έ­τσι, λοι­πόν θε­ω­ρού­με κα­λύ­τε­ρο να α­να­φερ­θού­με στο τι κα­τα­φέ­ρα­με να κα­τα­κτή­σου­με και στο τι ό­χι, έ­τσι ώ­στε να δι­δα­χτού­με α­πό τις ε­πι­τυ­χί­ες και τα λά­θη μας και να προ­χω­ρή­σου­με μπρο­στά ως α­ναρ­χι­κοί.