Σύ­νο­δος Κο­ρυ­φής στη Θεσ­/­νί­κη και ΒLACK BLOCK

Η φλό­γα πα­ρα­μέ­νει ά­σβε­στη…

Χι­λιά­δες α­ναρ­χι­κοί και α­ντιε­ξου­σια­στές απ’ ό­λο τον ελ­λα­δι­κό χώ­ρο και  α­κό­μα σύ­ντρο­φοι α­πό την Ι­σπα­νί­α, την Ι­τα­λί­α, την Γαλ­λί­α, την Κύ­προ, την Τουρ­κί­α, την Αυ­στρί­α, την Α­με­ρι­κή, την Μ. Βρε­τα­νί­α και την Γερ­μα­νί­α άρ­χι­σαν να συ­γκε­ντρώ­νο­νται α­πό τη 16η μέ­χρι και τη 21η Ιου­νί­ου στη Θεσ­σα­λο­νί­κη για ν’ α­ντι­τα­χθούν στη σύ­νο­δο κο­ρυ­φής της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης.

Εξ αρ­χής θα πρέ­πει να πούμε ό­τι οι μορφές παρέμβασεις που επιλέχθηκαν όλες αυτές τις μέρες δεν είναι για εμάς αντι­κείμενα διαχωρισμού.

Και μι­λά­με για τη πρώ­τη κα­τά­λη­ψη κτι­ρί­ου α­πό πλευ­ράς του ΒLACK BLOCK σε πα­ρό­μοιες συ­νό­δους, την εν­θου­σιώ­δη πο­ρεί­α αλ­λη­λεγ­γύ­ης για τους με­τα­νά­στες 4.000 α­ναρ­χι­κών-α­ντιε­ξου­σια­στών, τις εκ­δη­λώ­σεις συλ­λο­γι­κο­τή­των στον αί­θριο χώ­ρο α­νά­με­σα στη πα­λαιά και τη νέ­α φι­λο­σο­φι­κή σχο­λή, τις α­νοι­κτές συ­νε­λεύ­σεις και τις προ­βο­λές δί­πλα στο Με­τε­ω­ρο­σκο­πεί­ο και στη κα­τει­λημ­μέ­νη Φι­λο­σο­φι­κή Σχο­λή, τα γεύ­μα­τα που ε­τοι­μά­ζο­νταν και δια­θέ­το­νταν α­πό κα­ρα­βά­νι πο­δη­λα­τι­στών. Και τέ­λος τη δυ­να­μι­κή πο­ρεί­α του ΒLACK BLOCK, πε­ρί­που 3.000 συ­ντρό­φων που κα­τευ­θύν­θη­καν στο κέ­ντρο της πό­λης και ε­πι­τέ­θη­καν στις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής, σε κα­τα­στή­μα­τα τρα­πε­ζών, σού­περ-μάρ­κετ, κο­σμη­μα­το­πω­λεί­α, σε «Μακ Ντό­λα­ντς» και «Goody’s», σε κα­τα­στή­μα­τα «Vodafone» και «Telestet» σε γρα­φεί­α του ΚΚΕ κ.α.

Θε­ω­ρού­με κατ’ αρ­χήν ό­τι οι ε­κτι­μή­σεις που θα πε­ριο­ρι­στούν σε «στρα­τιω­τι­κό ε­πί­πε­δο» θα ο­δη­γη­θούν σε ε­σφαλ­μέ­να συ­μπε­ρά­σμα­τα ι­δί­ως ό­ταν κα­θο­ρί­ζο­νται α­πό λο­γι­κές νί­κης και ήτ­τας.

Α­πό την πλευ­ρά μας τα γε­γο­νό­τα που ση­μά­δε­ψαν τη σύ­νο­δο κο­ρυ­φής της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης «δια­βά­ζο­νται» και εί­ναι σε ά­με­ση συ­νάρ­τη­ση με τις δρα­στη­ριο­ποι­ή­σεις των α­ναρ­χι­κών α­πό τον ελ­λα­δι­κό χώ­ρο –εί­τε κα­τά τη διάρ­κεια της ελ­λη­νι­κής προ­ε­δρί­ας εί­τε και πέ­ρα απ’ αυ­τή– σε σχέ­ση με τη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση και ό­χι μό­νο. Α­πο­τε­λούν μια στιγ­μή του συ­νο­λι­κό­τε­ρου α­γώ­να και α­ντα­να­κλούν διερ­γα­σί­ες πο­λύ­χρο­νες που φυ­σι­κά κου­βα­λούν τό­σο θε­τι­κά ό­σο και αρ­νη­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά.

Ε­κτι­μού­με την βα­ρύ­τη­τα των γε­γο­νό­των ως ι­διαί­τε­ρα ση­μα­ντι­κή χω­ρίς να ε­πι­κε­ντρώ­νου­με στην πο­λυ­πλη­θή συμ­με­το­χή συ­ντρό­φων α­πό πολ­λές πό­λεις, αλ­λά ού­τε και να τη πα­ρα­γνω­ρί­ζου­με.

Εί­ναι α­λή­θεια ό­τι το μνη­μό­συ­νο που ε­τοί­μα­ζαν οι πρό­θυ­μοι ο­σφυο­κά­μπτες της κά­θε ε­ξου­σί­ας, ό­σον α­φο­ρά τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις ε­νά­ντια στη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, α­να­βλή­θη­κε. Γι’ αυ­τούς που πα­ρα­κα­λούν γο­να­τι­στοί να α­νέ­βουν λί­γα σκα­λο­πά­τια στο ε­ξου­σια­στι­κό στε­ρέ­ω­μα η έκ­πλη­ξη ή­ταν με­γά­λη. Τι κρί­μα να πά­ει χα­μέ­νη τό­ση προ­ε­τοι­μα­σί­α, τό­σες συμ­φω­νί­ες!!!

Το ε­πι­κοι­νω­νια­κό σχέ­διο του κρά­τους που α­πο­τυ­πώ­θη­κε δια στό­μα­τος υ­πουρ­γού Μα­κε­δο­νί­ας και Θρά­κης βα­πτί­σθη­κε «Θεσ­σα­λο­νί­κη φι­λό­ξε­νη πό­λη για τους δια­δη­λω­τές». Ό­λα φαί­νο­νταν να δου­λεύ­ουν σαν ρο­λό­ι.

Τα διά­φο­ρα Φό­ρα έ­δι­ναν τις α­πα­ραί­τη­τες εγ­γυ­ή­σεις για κα­θω­σπρέ­πει εκ­δη­λώ­σεις και πο­ρεί­ες. Η πα­ρα­κα­θή­με­νη (θε­σμι­σμέ­νη πλέον και ε­πι­σή­μως) «α­ντι»ε­ξου­σια­στι­κή κί­νη­ση τούς συ­να­γω­νί­ζε­ται ε­πά­ξια: «Δεν μπο­ρού­με να ε­λέγ­ξου­με κά­ποιους που με­μο­νω­μέ­να θα πά­νε για να τα σπά­σουν, αλ­λά, αν προ­σπα­θή­σουν να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­νε το δι­κό μας μπλοκ, θα τους πε­τά­ξου­με έ­ξω (ό­περ και ε­γέ­νε­το). Άλ­λο να υ­πάρ­χει λό­γος για ε­πει­σό­δια και άλ­λο η τυ­φλή βί­α… Να σκε­φτεί­τε ό­τι στη Γέ­νο­βα οι έλ­λη­νες α­ναρ­χι­κοί ή­ταν στο κύ­ριο ό­γκο των δια­δη­λω­τών (sic!!!) και ό­χι στις ο­μά­δες των α­ναρ­χι­κών» (με­τά α­πό τό­σες συ­νε­ντεύ­ξεις σε κρα­τι­κά κα­νά­λια και μια συ­νέ­ντευ­ξη στο Βή­μα στις 15/6/2003 δεν βλά­πτει, αλ­λά που να το ξέ­ρουν αυ­τοί οι κα­η­μέ­νοι οι ι­τα­λοί α­ναρ­χι­κοί που δο­κί­μα­σαν να ρί­ξουν έ­να μπου­κα­λά­κι νε­ρό σε δη­μο­σιο­γρά­φο έ­ξω α­πό πα­ρα­χω­ρη­μέ­νο κτί­ριο της Θε­ο­λο­γι­κής και ξυ­λο­κο­πή­θη­καν α­πό τους «α­ντιε­ξου­σια­στές» πα­λι­κα­ρά­δες…).

Οι διά­φο­ροι φο­ρείς, λοι­πόν, των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων α­κρο­βο­λί­στη­καν χορ­τα­σμέ­νοι α­πό τις κρα­τι­κές ε­πι­χο­ρη­γή­σεις άλ­λος στο Ζω­ο­λο­γι­κό Κή­πο (ΚΚΕ) κι άλ­λος στο Βε­λί­δειο (Ελ­λη­νι­κό Κοι­νω­νι­κό Φό­ρουμ).

Ό­λα έ­μοια­ζαν να κυ­λούν ο­μα­λά, παρ’ ό­τι τα ΜΜΕ εί­χαν ε­πι­κε­ντρώ­σει την προ­σο­χή τους στο κα­τει­λημ­μέ­νο κτί­ριο της Φι­λο­σο­φι­κής.

Το σκη­νι­κό άρ­χι­ζε ν’ αλ­λά­ζει με την πράγ­μα­τι συ­γκλο­νι­στι­κή πο­ρεί­α για τους με­τα­νά­στες. Ο υ­πουρ­γός Δη­μό­σιας τά­ξης φα­νε­ρά πα­νι­κό­βλη­τος σπεύ­δει να δια­βε­βαιώ­σει ό­τι δεν θα πέ­σει ού­τε ντο­μά­τα το Σάβ­βα­το και ό­τι αν οι τα­ρα­ξί­ες εί­ναι 4.000, τέσ­σε­ρις χι­λιά­δες θα εί­ναι και οι συλ­λη­φθέ­ντες. Το μό­νο που πέ­τυ­χε τε­λι­κά ή­ταν να ξε­φτι­λι­στεί.

Α­κο­λού­θη­σε η κι­νη­το­ποί­η­ση των φο­ρέ­ων που κα­λού­σαν στη Χαλ­κι­δι­κή που έ­μοια­ζε εκ των προ­τέ­ρων (και τε­λι­κά α­πο­δεί­χτη­κε α­σφα­λής) α­πό α­πρό­σμε­νες ε­ξε­λί­ξεις. Άλ­λω­στε ό­σοι κα­λού­σαν γι’ αυ­τό το ση­μεί­ο (μη­δε­νός ε­ξαι­ρου­μέ­νου) δεν εί­χαν δια­φο­ρε­τι­κές προ­θέ­σεις. Στο ση­μεί­ο που υ­πήρ­χε μια μι­κρή υ­πο­ψί­α κλι­μά­κω­σης α­νέ­λα­βε να βγει μπρο­στά η ο­μά­δα Virus με τις α­πα­ραί­τη­τες ευ­λο­γί­ες των «εκ­προ­σώ­πων των ελ­λή­νων α­ναρ­χι­κών» (τρο­μά­ρα τους). Πα­στρι­κές δου­λειές. Ά­με­ση υ­πο­χώ­ρη­ση, α­σκή­σεις των κα­τα­σταλ­τι­κών δυ­νά­με­ων στη ρί­ψη χη­μι­κών και συ­νε­χής σκού­πα των ε­λά­χι­στων που ε­πέ­με­ναν στον πε­τρο­πό­λε­μο, σε μια ο­μο­λο­γου­μέ­νως α­φι­λό­ξε­νη πε­ριο­χή για τους δια­δη­λω­τές.

Και ό­μως την ε­πό­με­νη η­μέ­ρα η κοι­νω­νι­κή ει­ρή­νη, ό­πως και στην πο­ρεί­α για τους με­τα­νά­στες, συ­νέ­χι­ζε να κα­τα­δει­κνύ­ε­ται σαν έ­να ό­νει­ρο α­πα­τη­λό.

Η διάρ­κεια των συ­γκρού­σε­ων εί­ναι α­λή­θεια πως εί­χε κα­θο­ρι­στεί ή­δη α­πό το ί­διο το δρο­μο­λό­γιο που ε­πι­λέ­χθη­κε γι’ αυ­τό και θα μπο­ρού­σε να ε­κτι­μή­σει κά­ποιος εκ των προ­τέ­ρων πως θα ε­ξε­λίσ­σο­νταν σε μί­α σφο­δρή σύ­γκρου­ση που ό­μως δεν θα διαρ­κού­σε πολ­λές ώ­ρες. Το γε­γο­νός αυ­τό δεν υ­πο­βι­βά­ζει σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση τα γε­γο­νό­τα. Η α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, η θέ­λη­ση και τε­λι­κά η δυ­να­τό­τη­τα του black block να ει­σέλ­θει στο κέ­ντρο της πό­λης στη­ρι­ζό­με­νο α­πο­κλει­στι­κά στις δι­κές του δυ­νά­μεις α­πο­τε­λούν για ε­μάς την πραγ­μα­τι­κή ου­σί­α.

Και μά­λι­στα στο κέ­ντρο μιας πό­λης ό­πως η Θεσ­σα­λο­νί­κη, σ’ έ­ναν κε­ντρι­κό δρό­μο ό­πως η Ε­γνα­τί­α, ό­που η διά­τα­ξη των μπά­τσων, αλ­λά και μπλοκ δια­δη­λω­τών (ό­πως του ΚΚΕ) ή­ταν προ­σαρ­μο­σμέ­νη α­πο­κλει­στι­κά ε­πά­νω στους α­ναρ­χι­κούς α­ντιε­ξου­σια­στές.

Οι συ­γκρού­σεις ό­ταν ξε­κί­νη­σαν ή­ταν πράγ­μα­τι σφο­δρές. Στο πρώ­το στε­νό που εμ­φα­νί­σθη­καν δι­μοι­ρί­ες η ε­πί­θε­ση του black block ή­ταν πραγ­μα­τι­κά α­πε­ρί­γρα­πτη. Οι μπά­τσοι ά­φη­σαν πί­σω τους τρυ­πη­μέ­νες α­σπί­δες και υ­πο­χώ­ρη­σαν κα­κήν κα­κώς.

Α­κο­λού­θη­σαν ε­πι­θέ­σεις σε συ­νο­λι­κά 78 ση­μεί­α.

Η τα­κτι­κή των δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής που α­ντί­κρι­σαν με πραγ­μα­τι­κό δέ­ος το black block ή­ταν το κομ­μά­τια­σμα του σε μι­κρό­τε­ρα μέ­ρη, ε­νώ οι κα­τα­σταλ­τι­κές κι­νή­σεις χα­ρα­κτη­ρί­στη­καν α­πό την α­δυ­να­μί­α συλ­λή­ψε­ων, κα­θώς αυ­τές δεν μπο­ρού­σαν εύ­κο­λα να υ­πο­στη­ρι­χθούν α­πέ­να­ντι σε τυ­χόν α­ντε­πι­θέ­σεις.

Έ­να τμή­μα του black block κα­τά­φε­ρε να ε­πι­στρέ­ψει στη Φι­λο­σο­φι­κή εί­τε δί­νο­ντας μά­χη με τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής, εί­τε βρί­σκο­ντας κα­τάλ­λη­λα δρο­μο­λό­για μέ­σα α­πό έ­να α­στυ­νο­μο­κρα­τού­με­νο κέ­ντρο. Ε­κεί συ­νε­χί­στη­καν σπο­ρα­δι­κές συ­μπλο­κές με ε­πι­θέ­σεις με μο­λό­τοφ και πέ­τρες στις πα­ρα­τε­ταγ­μέ­νες δι­μοι­ρί­ες, ε­νώ αρ­γό­τε­ρα α­να­κοι­νώ­νε­ται ό­τι η κα­τά­λη­ψη της Φι­λο­σο­φι­κής έ­χει λά­βει τέ­λος με την έ­ναρ­ξη της πο­ρεί­ας. Οι δυ­νά­μεις που εί­χαν πε­ρι­κυ­κλώ­σει το χώ­ρο των πα­νε­πι­στη­μί­ων τις πρώ­τες πρω­ι­νές ώ­ρες άρ­χι­ζαν να τρα­βιού­νται και έ­τσι έ­γι­νε δυ­να­τή η εί­σο­δος στο χώ­ρο των πα­νε­πι­στη­μί­ων.

Τα ΜΜΕ δεν άρ­γη­σαν να τε­λούν ό­πως πά­ντα το θε­ά­ρε­στο έρ­γο τους πράγ­μα που συ­νέ­χι­σαν και τις ε­πό­με­νες η­μέ­ρες. Στην αρ­χή προ­σπά­θη­σαν να δη­μιουρ­γή­σουν κλί­μα ώ­στε να στη­ρι­χθεί τυ­χόν ε­πέμ­βα­ση στο χώ­ρο των Πα­νε­πι­στη­μί­ων. Προ­φα­νώς δεν τους εί­χαν ε­νη­με­ρώ­σει ό­τι κά­τι τέ­τοιο δεν ή­ταν ε­πι­λο­γή να γί­νει. Αυ­τοί ό­μως ε­πέ­με­ναν: «βρί­σκο­νται ε­κεί για­τί δεν τους πιά­νε­τε»;

Αυ­τοί οι α­σε­βείς που μαύ­ρι­ζαν ει­κό­νες στην Α­χει­ρο­ποί­η­το για­τί δεν δέ­χο­νται ού­τε Θε­ό ού­τε Α­φέ­ντη, που κά­ψα­νε τρά­πε­ζες στην Ε­γνα­τί­α, που έ­γρα­φαν σε τοί­χους της πό­λης ό­τι «Ε­ΧΟΥ­ΜΕ ΠΟ­ΛΕ­ΜΟ», που κου­βα­λού­σα­νε ε­κα­το­ντά­δες μο­λό­τωφ και αυ­τή τη φο­ρά ή­ταν «κα­λά ορ­γα­νω­μέ­νοι και ε­παρ­κώς ε­ξο­πλι­σμέ­νοι που βά­δι­σαν α­νε­νό­χλη­τοι α­πό την «έ­δρα» τους στο Α­ρι­στο­τέ­λειο ως το κέ­ντρο της πό­λης».

Αυ­τοί οι Α­ναρ­χι­κοί με… πει­θαρ­χεί­α «με τις α­ντια­σφυ­ξιο­γό­ντες μά­σκες, τις αυ­το­σχέ­διες προ­στα­τευ­τι­κές στο­λές α­πό σα­μπρέ­λα και ε­ξο­πλι­σμό α­πό τσε­κού­ρια, σφυ­ριά, ε­κτο­ξευ­τή­ρες με­ταλ­λι­κών α­ντι­κει­μέ­νων…».

Για­τί δεν τους στα­μα­τά­γα­τε πριν μπουν στο κέ­ντρο της πό­λης συ­νέ­χι­ζαν να κρώ­ζουν τα κο­ρά­κια των ΜΜΕ; «Δεν ή­ταν α­πλοί δια­δη­λω­τές, ή­ταν μα­χη­τές που ή­ταν α­πο­φα­σι­σμέ­νοι να συ­γκρου­στούν», δη­λώ­νει ο ε­πι­κε­φα­λής των δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. «Για­τί ή­ταν τό­σοι αυ­τή τη φο­ρά;». «Τι θα γί­νει μ’ αυ­τή την ι­στο­ρί­α με τις συ­νό­δους;» ε­πι­μέ­νουν τα έμ­μι­σθα φε­ρέ­φω­να. Και κα­λούν τους ει­δι­κούς.

«Η σύγ­χρο­νη τά­ση για πε­ρι­φε­ρειο­ποί­η­ση ή για συ­γκρό­τη­ση διε­θνών ορ­γα­νι­σμών πα­γκό­σμιας εμ­βέ­λειας και κλα­μπ ι­σχυ­ρών ε­πέ­φε­ρε την α­νά­λο­γη ε­ξέ­λι­ξη στο ε­πί­πε­δο της κοι­νω­νι­κής βί­ας» α­πο­φαί­νε­ται πε­ρι­σπού­δα­στα η Μπό­ση (δρ. Διε­θνών σχέ­σε­ων και τέ­ως ε­πι­φα­νής στέ­λε­χος του ε­πι­στη­μο­νι­κού συμ­βου­λί­ου ε­νά­ντια στη «τρο­μο­κρα­τί­α») και συ­νε­χί­ζει: «Η κοι­νω­νι­κή βί­α διε­θνο­ποιεί­ται α­κο­λου­θώ­ντας τις τά­σεις που δια­μορ­φώ­νο­νται σε πα­γκό­σμιο ε­πί­πε­δο. Εί­ναι γε­νι­κά πα­ρα­δε­κτό ό­τι η σχέ­ση κα­τα­στο­λής-κοι­νω­νι­κής βί­ας εί­ναι σχέ­ση αμ­φί­δρο­μη, α­ντί­στοι­χη της σχέ­σης δρά­σης-α­ντί­δρα­σης».

Αυ­τοί, λοι­πόν, οι χι­λιά­δες μαυ­ρο­ντυ­μέ­νοι που πε­ρι­δια­βαί­νουν τις ευ­ρω­πα­ϊ­κές πό­λεις, «δεν εί­ναι α­πό­γο­νοι των ρο­μα­ντι­κών α­ναρ­χι­κών, ού­τε των πα­θια­σμέ­νων α­ρι­στε­ρι­στών. Δεν α­ντι­προ­τεί­νουν έ­ναν κα­λύ­τε­ρο κό­σμο. Δεν έ­χουν ό­ρα­μα. Νιώ­θουν και συ­μπε­ρι­φέ­ρο­νται με το μί­σος των αν­θρώ­πων που βρί­σκο­νται με την πλά­τη στο τοί­χο»(1), δια­τεί­νε­ται με α­λα­ζο­νι­κή σι­γου­ριά ο συ­νή­θης ύ­πο­πτος για πα­ρό­μοιες δη­λώ­σεις Γιάν­νης Πα­νού­σης.

Και έ­χει δί­κιο ο κα­θη­γη­τά­κος της ε­γκλη­μα­το­λο­γί­ας που προ­σπα­θεί κι αυ­τή τη φο­ρά να ε­ξε­τά­σει με το μι­κρο­σκό­πιο τους κά­θε φο­ρά «ε­γκλη­μα­τού­ντες».

Για­τί εν­νο­εί ό­τι δεν έ­χουν ψευ­δαι­σθή­σεις και αυ­τα­πά­τες, για το τι ση­μαί­νει α­ντι-«τρο­μο­κρα­τι­κή» εκ­στρα­τεί­α, ε­πι­χεί­ρη­ση ε­ξάρ­θρω­σης της «τρο­μο­κρα­τί­ας» α­πό τους μό­νους τρο­μο­κρά­τες. Τι ση­μαί­νουν έ­ξυ­πνες βόμ­βες που ε­ξα­φα­νί­ζουν αν­θρώ­πους που φαί­νο­νται σαν μυρ­μή­γκια α­πό τα 5000 μέ­τρα στο Ι­ράκ, στο Αφ­γα­νι­στάν, στη Γιου­γκο­σλα­βί­α. Τι α­ξί­α, άλ­λω­στε, μπο­ρεί να έ­χει η ζω­ή ε­νός αν­θρώ­που-μυρ­μη­γκιού;

Ναι, έ­χει δί­κιο οι «χα­μέ­νοι του παι­χνι­διού» δεν βλέ­πουν ο­ρά­μα­τα.

Δεν α­κου­μπούν τα ό­νει­ρα τους στους δεί­κτες του χρη­μα­τι­στη­ρίου, στις τά­σεις της α­γο­ράς για α­νά­πτυ­ξη, στην ι­σχυ­ρή και με­γά­λη Ευ­ρώ­πη.

Σφίγ­γουν τα δό­ντια για­τί ξέ­ρουν ό­τι γυ­ναί­κες και παι­διά συ­νε­χί­ζουν να α­γο­ρά­ζο­νται και να που­λιού­νται στα σκλα­βο­πά­ζα­ρα του «ε­λεύ­θε­ρου» με­τά το ’89 κό­σμου.

Σφίγ­γουν τα δό­ντια για­τί δεν θε­ω­ρούν έ­να θλι­βε­ρό μα α­πα­ραί­τη­το «υ­πό­λοι­πο» τους χι­λιά­δες ζη­τιά­νους και ά­στε­γους στις δυ­τι­κές μη­τρο­πό­λεις και ό­χι μό­νο. Ού­τε τους αν­θρώ­πους που πε­θαί­νουν α­πό την πεί­να και α­πό έλ­λει­ψη φαρ­μά­κων και νε­ρού στην Α­φρι­κή για να ευ­η­με­ρεί η πο­λι­τι­σμέ­νη Δύ­ση.

Σφίγ­γουν τα δό­ντια, αλ­λά δεν πα­ραι­τού­νται και συ­νε­χί­ζουν να ξη­λώ­νουν καλ­ντε­ρί­μια και να ση­κώ­νουν ο­δο­φράγ­μα­τα τριά­ντα πέ­ντε χρό­νια με­τά το Μά­η του ’68.

Α­θή­να, Σιά­τλ, Πρά­γα, Κε­μπέκ, Νί­καια, Γκέ­τε­μπορ­γκ, Γέ­νο­βα, Ε­βιάν, Θεσ­σα­λο­νί­κη.

Ναι, δεν έ­χουν αυ­τα­πά­τες για­τί δεν έ­χει σβη­στεί α­κό­μα α­πό τη μνή­μη τους ού­τε η Χι­ρο­σί­μα, ού­τε και το Να­γκα­σά­κι, αλ­λά ού­τε και το Τσερ­νο­μπίλ, για­τί ξέ­ρουν ό­τι τα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης των να­ζί δεν έ­χουν κα­μί­α δια­φο­ρά με το Γκουα­ντα­νά­μο και τους «κα­ταυ­λι­σμούς» που ε­τοι­μά­ζουν για τους με­τα­νά­στες οι νι­κη­τές του β΄ πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου στην Ευ­ρώ­πη, που ε­νο­ποιεί­ται το 2003.

Ναι, συ­νε­χί­ζουν να ση­κώ­νουν κε­φά­λι για­τί δεν τους χω­ρά­ει κα­μί­α ε­ναλ­λα­κτι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, για­τί ο α­γώ­νας τους δεν εί­ναι μια υ­πο­ση­μεί­ω­ση του πα­ρα­μυ­θιού που τι­τλο­φο­ρεί­ται το «Τέ­λος της ι­στο­ρί­ας».

Έ­χουν α­κό­μη κα­θα­ρές συ­νει­δή­σεις ώ­στε να ε­πι­μέ­νουν να μι­σούν την πο­λι­τι­κή, να κα­τα­στρέ­φουν τις κά­με­ρες που τους ση­μα­δεύ­ουν και να θέ­λουν να γκρε­μί­σουν κά­θε φυ­λα­κή.

Εί­ναι α­λή­θεια ό­τι α­πέ­να­ντι στο πε­ρί­φη­μο black block στή­θη­κε έ­να αρ­ρα­γές μέ­τω­πο που έ­τει­νε στη α­πο­δυ­νά­μω­ση του και στην ε­πα­λή­θευ­ση των δη­λώ­σε­ων Ση­μί­τη για πε­ρι­φε­ρεια­κά ε­πει­σό­δια μι­κρο­ο­μά­δων α­κτι­βι­στών.

Αλ­λά μπρο­στά στη διά­ψευ­ση των προσ­δο­κιών και των σχε­δί­ων του, το κρά­τος, προ­χώ­ρη­σε σε πραγ­μα­τι­κά να­ζι­στι­κά α­ντί­ποι­να. Βα­σα­νι­σμοί συλ­λη­φθέ­ντων, ξυ­λο­δαρ­μοί, ε­πί­θε­ση έ­ξω α­πό τα δι­κα­στή­ρια, πο­γκρόμ στη πό­λη με προ­σα­γω­γές, έ­λεγ­χοι στο σι­δη­ρο­δρο­μι­κό σταθ­μό.

Συ­νο­λι­κά έ­γι­ναν ε­πί­ση­μα 102 προ­σα­γω­γές α­πό τις ο­ποί­ες οι 27 με­τα­τρά­πη­καν σε συλ­λή­ψεις με βα­ριά κα­κουρ­γή­μα­τα. Απ’ αυ­τούς α­φέ­θη­καν τε­λι­κά οι 20, ε­νώ προ­φυ­λα­κί­στη­καν 7 αγωνιστές με­τα­ξύ τους 2 ι­σπα­νοί σύ­ντρο­φοι, έ­νας άγ­γλος και έ­να Σύ­ριος.

Συ­σπεί­ρω­ση Α­ναρ­χι­κών

1. Τα Νέ­α, Τρί­τη 24/6/2002, Γιάν­νης Πα­νού­σης κα­θη­γη­τής Ε­γκλη­μα­το­λο­γίας.

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 16, Ιούλιος-Αύγουστος 2003