Θεσσαλονίκη, όπως λέμε… Βενετία!

Ενθυμούμαι μια φορά, εις τους Παρισίους μάλλον ευρισκόμην, μειράκιον τρυφερόν ακόμη, όπου ο μπάρμπας μου, ο μαρκήσιος ντε λα Φρομάζ με τ’ όνομα, μου ‘λεγε για μιαν πόλη που οι άνθρωποι σουλατσέρνουν, δώθε κείθε, με κάτι μυστήριες βάρκες, που τις λένε γόνδολες. Το όνομά της πόλης αυτής, έλεγε, είναι Βενετία και οι στενές υδάτινες λωρίδες της ονομάζονται κανάλια. Πρόσθεσε επίσης πως τούτη η πόλη είναι κατά κάποιον τρόπο μισοβυθισμένη στα ύδατα της θαλάσσης, τουτέστιν αν δεν γνωρίζεις από κουπί κι από κολύμπι σε τρώνε τα μαύρα ψάρια. Του λέω το λοιπόν κι εγώ, «θα πάμε μπάρμπα ποτές κατά εκεί; Ωραία θα είναι να βολτάρεις με αυτές τις γόνδολες. Άσε και το άλλο, έτσι καταχωνιασμένη στο νερό που είναι, δεν θα έχει και πολλές γάτες. Αυτές μισούνε την υγρασία.». «Μην ανησυχείς», μου λέει. «Θα πάμε μια μέρα. Τι διάβολο αριστοκράτες ποντικοί είμαστε;!». Έλα όμως που ήρθαν χρόνοι δίσεκτοι, χρόνοι καταραμένοι, ξέπεσε το σόι το αριστοκρατικό, μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας από τους υπονόμους των Ηλυσίων Πεδίων κι αριβάραμε εμιγκρέδες στη Νυφίτσα του Θερμαϊκού, να πούμε το τυρί τυράκι, εμείς που αν δεν ήταν πολυτελείας το ροκφόρ το δίναμε πεσκέσι στα μυρμήγκια.

Advertisements