Οι δρόμοι της ενοποιημένης κυριαρχίας, η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και οι ταφόπετρες του πάλαι ποτέ εθνικισμού (Μέρος Β΄)

Δυστυχώς, η ύπαρξη πετρελαίου στο Αιγαίο δεν ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας κάποιων συνομωσιολόγων. Εδώ και πολλές δεκαετίες, μέσα από διάφορα μισόλογα και φημολογίες, διαρροές αποσπασμάτων από απόρρητες επιστημονικές εκθέσεις με αντιφατικό περιεχόμενο, έντονο διπλωματικό παρασκήνιο και αλλεπάλληλες στρατιωτικές εντάσεις κοντά στα «πιθανολογούμενα» κοιτάσματα, καλλιεργούνταν όχι μόνο ένας «μύθος» αλλά και η συνεχής και πιεστική «ανάγκη» να επανακαθοριστούν οι όροι εκμετάλλευσης και επιβολής σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, που σύμφωνα με τους αμερικάνικους γεωπολιτικούς χάρτες συνορεύει με την «ευρύτερη Μέση Ανατολή».

Χρειάζεται, όμως, και μια καλή «βιτρίνα». Έτσι το ΥΠΕΚΑ-Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ) προχωρά στη σύσταση κρατικού φορέα εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων υπό την μορφή ανώνυμης εταιρίας που εκτός των ερευνητικών δραστηριοτήτων θα έχει «την ευθύνη για την προετοιμασία και διεξαγωγή των σχετικών διαγωνισμών και την προβολή τους στην διεθνή ενεργειακή αγορά για την προσέλκυση πετρελαϊκών εταιρειών».[1]

Το δόλωμα για τους πάσης φύσεως δύσπιστους είναι η κάλυψη του 30% των ενεργειακών αναγκών του κράτους τα επόμενα 30 χρόνια. Η πολυδιαφημισμένη πράσινη ενέργεια μπορεί να περιμένει λίγο ακόμα. Είχαν προηγηθεί, τα τελευταία δύο χρόνια, απανωτά επικοινωνιακά μπαράζ από άρθρα και μελέτες που «αποκάλυπταν» με βεβαιότητα την ύπαρξη πλουσιότατων πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Ανάμεσα σε αυτά η ανακάλυψη ενός κοιτάσματος 30 εκατομμυρίων βαρελιών αργού πετρελαίου από την γνωστή στον χώρο της, «Ενεργειακή Αιγαίου».