Οι «επαναστατικές γραφές» και οι «γραμματικοί» αυτών

Κριτσανίζοντας, χθες βράδυ, το ταπεινό μου τυράκι, στη σκιώδη τρύπα μου μονάχος, ως άλλος φασή-στας (στη «φάση» μου, δηλαδή, όπως τόσο εύστοχα είχε διατυπώσει ο μακαρίτης Άκης Πάνου), σκεφτόμουν τι θα μού ομολογούσε ένας «φωτισμένος» κινηματίας, αν πάθαινε ξαφνικά οξεία κρίση ειλικρίνειας. Σας παραθέτω τις ακατέργαστες σκέψεις μου, ευχαρίστως.

Α, όλα κι όλα. Αν το ’χει «πει» ο Μπακούνιν, δεν σηκώνω κουβέντα. Αν το έχει γράψει ο άνθρωπος, δηλαδή. Αυτό εννοώ. Ποιός είσαι τώρα εσύ, που τολμάς να διαφωνήσεις; Εμείς κάνουμε ό,τι γράφει ο Μπακούνιν, άντε κι ο Κροπότκιν, άντε και μερικοί ακόμη «ευαγγελιστές» του αναρχισμού. Πέραν τούτου, όμως, ουδέν. Είναι ζήτημα ταυτολογίας, Πόντικά μου, αν θέλεις να λέγεσαι «αναρχικός» ακολουθείς τις «γραφές». Οφείλεις να παπαγαλίζεις θεωρίες και να αντιγράφεις τυφλοσούρτη πρακτικές, ασχέτως αν εκφράστηκαν με βάση μια πραγματικότητα, ένα κοινωνικό γίγνεσθαι, που πόρρω απέχει από τις αντίστοιχες σημερινές. Αυτό είναι το σωστό.