Με αφορμή κάποια συνέντευξη

Θεοδωράκειες συνεντεύξεις[1] περί Αγίων και δαιμόνων ή πως η αριστερά μεταμφιεσμένη σε αντιεξουσία επιτίθεται σε σκιάχτρα κι ανεμόμυλους

Είναι δεδομένο, πως τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί μια δυναμική, που ξεπηδώντας μέσα από τον κοινωνικό χώρο, προσεγγίζει ή τοποθετείται στις αναρχικές και αντιεξουσιαστικές απόψεις και πρακτικές. Αυτή η δυναμική έχει αναπτυχθεί σε ένα διάστημα που προσεγγίζει, πλέον, τις δύο δεκαετίες, με αρκετές, ωστόσο, διακυμάνσεις. Έγινε ιδιαίτερα φανερή κατά το 2003 στις κινητοποιήσεις πριν, κατά και μετά τις συγκρούσεις στη Θεσσαλονίκη.

Τέτοιες καταστάσεις προκαλούσαν ανέκαθεν το ενδιαφέρον των εξουσιαστών, κάθε είδους και κάθε μορφής. Η συντήρηση και ισχυροποίηση των εξουσιαστικών σχέσεων, θεσμών και μηχανισμών απαιτεί την αφομοίωση και ιδεολογικοποίηση απόψεων και πρακτικών. Βασική επιδίωξη είναι μέσα από μια σειρά διαδικασιών να επιτευχθεί και η αφομοίωση κοινωνικών κομματιών. Οι «ανανεωτικοί» ή νεωτεριστικοί μηχανισμοί θα πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο φανταχτεροί. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να προσελκύσουν εκείνα τα «υποκείμενα» που αποτελούν στόχο αυτής της διαδικασίας.

Άλλωστε, είναι γνωστό πως από τη δεκαετία του ’90 είχαν μπει σε εφαρμογή οι σχεδιασμοί για την κατασκευή της λεγόμενης «αντιεξουσιαστικής αριστεράς» (η εκσυγχρονιστική εκδοχή της πάλαι ποτέ άκρας –πάντοτε όμως καθεστωτικής– αριστεράς). Μέσα από αυτή θα μπορούσε να αλωθεί ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας, που «ψαχνότανε» για απόψεις και πρακτικές έξω από τις κρατικές και εξουσιαστικές νόρμες και σχήματα. Το μεγάλο συγκρουσιακό κι εξεγερτικό κύμα της δεκαετίας του 1990 έχει εδραιώσει, πλέον, μια αναρχική κι αντι-εξουσιαστική πραγματικότητα.