Κάποιες σημειώσεις γύρω από τον αντιφασισμό…

[…] «Η ουσία του αντιφασισμού συνίσταται στην πάλη εναντίον του φασισμού μέσω της προώθησης της δημοκρατίας, αντιπαραθέτοντας τον πρώτο στη δεύτερη, πράγμα που σημαίνει την πάλη όχι για την καταστροφή του καπιταλισμού, αλλά για τον εξαναγκασμό του για να μη γίνει ολοκληρωτικός», γράφει ο Ζαν Μπαρώ στο βιβλίο του «Φασισμός/αντιφασισμός. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».

Έτσι, λοιπόν, έχουμε την πόλωση ανάμεσα σε δύο εξουσιαστικά συμπλέγματα, τη δημοκρατία με τη «νόμιμη» και «θεσμοποιημένη» κρατική βία και τον φασισμό με την απροκάλυπτη βία του στρατιωτικά δομημένου κράτους. Και μέσα σε αυτό το δίλημμα έχουν εγκλωβιστεί στο παρελθόν πολλές φορές οι άνθρωποι και έχουν γίνει οι μακάβριοι πρωταγωνιστές των μεγαλύτερων ανθρωποσφαγών. Για παράδειγμα, 50 εκατομμύρια άνθρωποι σφαγιάστηκαν κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, τον πόλεμο των «προοδευτικών δυνάμεων» εναντίον του ολοκληρωτισμού, του φασισμού. Και το αποτέλεσμα; «Νίκη κατά του φασισμού; Όχι βέβαια! Επειδή, η νίκη κατά του φασισμού προϋποθέτει και την συντριβή της δημοκρατίας και φυσικά αυτού του θεσμού και μηχανισμού που αναδεικνύει αυτές τις μορφές διακυβέρνησης: του κράτους. Επειδή ο φασισμός και η δημοκρατία είναι μέσα διακυβέρνησης, είναι μορφές διαχείρισης της καταπίεσης και εκμετάλλευσης των ανθρώπων από το κράτος και όσους βρίσκονται μέσα στο σύστημα που εξανδραποδίζει και εξοντώνει κάθε τι το ανθρώπινο. Εναλλάσσονται ανάλογα με τις ανάγκες των εξουσιαστών ή μετουσιώνονται σε σοσιαλιστικές ή σοσιαλίζουσες αποχρώσεις χωρίς όμως να καταστρέφεται η ουσία τους.