Ο Ισπανός ελευθεριακός που θυματοποιήθηκε στην ΕΣΣΔ. Το μόνο του έγκλημα; Σκεφτόταν!
Tο Αμπιέγκο, στους πρόποδες του Μπαρμπάστρο, ένα οχυρό της CNT, είχε αντιπροσωπευθεί στο συνέδριο της CNT στη Σαραγόσα το Μάιο του 1936 από το 80μελές συνδικάτο της CNT, τμήμα της ισχυρής οργάνωσης της κοινότητας Μπαρμπάστρο. Αντιπροσωπεύθηκαν, επίσης, κοντινά χωριά όπως το Καστιλαζουέλο (70 μέλη), Ποζάν ντελ Βέρο (47), Κοστεάν (320) και Ναβάλ (13) που έστειλε, επίσης, αντιπρόσωπους στο συνέδριο, ενώ η συμμετοχή ήταν αδύνατη για τους συντρόφους του Σάλας Άτλας.
Η CNT του Αμπιέγκο συνεισέφερε, επίσης, εθελοντές μαχητές για να επανδρωθούν οι εμπροσθοφυλακές και ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από την κολεκτιβοποίηση της πόλης, υπό την ηγεσία του Ραμόν Σανζ Αλμουντέβαρ που συνελήφθη στο μέτωπο της Γκουανταλαχάρα προς το τέλος του εμφύλιου πολέμου και φυλακίστηκε για 4 χρόνια πριν φύγει εξόριστος στη Γαλλία, το 1948.
Ο αδερφός του Μανουέλ, ένας πρώην εθελοντής με τους μαχητές του Μπαρμπάστρο, που είχαν ζήσει τη δράση στα μέτωπα του Χουέσκα και του Τερουέλ πριν αναγκαστούν να αποχωρήσουν από τους κομμουνιστές και στρατολογημένος στο Αλκουμπιέρ με την 26η Μεραρχία «Ντουρούτι», ζούσε ήδη εκεί. Ο Μανουέλ υπηρετούσε σαν κομισάριος του λόχου και τραυματίστηκε στο Τρεμπ πριν το σκάσει για τη Γαλλία, όπου κρατήθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Μπουργκ-Μαντάμ και Λε Βερνέτ απ’ όπου δραπέτευσε για να συμμετέχει στην αντίσταση (στους Μακί Πουάν Γκραβ [ΣτΜ: Μακί: γαλλική αντιστασιακή οργάνωση]).
Ένας άλλος υπέρμαχος της κολεκτίβας ήταν ο Σαντιάγκο Γκουαλάρ, πρόσφυγας από το Φεβρουάριο του 1939, που πέθανε το 1990 σε εξορία στη Γαλλία στην ηλικία των 86 ετών. Οι φασίστες επιτέθηκαν άγρια στο Αμπιέγκο: 9 κάτοικοι ερευνήθηκαν από το Δικαστήριο Πολιτικής Ευθύνης της Αραγονίας, ανάμεσά τους οι Manuel Salas Duran (αντιπρόσωπος της κολεκτίβας του καφέ και της κοπερατίβας) και Mariano Jordan Ballabriga της CNT, οι οποίοι αμφότεροι έγιναν φυγάδες, και ο Julian Bierge Claver. Άλλοι 60 κάτοικοι του Αμπιέγκο πέρασαν από τις φυλακές της Huesca, συμπεριλαμβανομένων 6 γυναικών και τουλάχιστον 8 κατοίκων που φυλακίστηκαν και μετά εκτελέστηκαν: οι Joaquίn Monclus Guallar (η μητέρα του αδερφού του Vicente) στις 30-8-1936 στη Huesca, πέντε άτομα (Santiago Baron Tornil 10-11-1939, Martin Bull Arilla και Jose Naya Allue στις 27-3-1940, Melchor Oliveros Baron στις 31-10-1940 και Agustin Nasarre Gros στις 13-7-1943) στο Μπαρμπάστρο, Vicente Arin Panzano στις 23-6-1944, και Justo Panzano Encuentro στις 14-3-1945, στη Σαραγόσα. Ήταν όλοι και όλες νέοι και νέες, αγρότες, βοσκοί και κουρείς προβάτων και το πιο πιθανό μέλη της CNT και της κολεκτίβας.
***
Ο Βιθέντε γεννήθηκε στο Αμπιέγκο (επαρχία Χουέσκα) και έζησε 18 χρόνια στην ΕΣΣΔ, 16 χρόνια και 51 μέρες απ’ τα οποία τα πέρασε στη φυλακή και στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Δεν ήταν η μόνη περίπτωση, καθώς υπέφερε την πιο αποκρουστική σκλαβιά μαζί με 50 εκατομμύρια ανθρώπους από πολλές εθνικότητες υπό τους σοβιετικούς χασάπηδες που τοποθέτησαν μια πινακίδα έξω από την είσοδο του στρατοπέδου: «Με σιδηρά πυγμή θα οδηγήσουμε την ανθρωπότητα στην ευτυχία».
Ο Βιθέντε, όντας ελευθεριακός, δήλωσε εθελοντής στην πρώτη γραμμή μαζί με άλλους κατοίκους του Αμπιέγκο και πολέμησε στα μέτωπα Χουέσκα, Σαραγόσα και Λεβάντε. Το 1938 εισήλθε στη σχολή αεροπορίας στη Λα Ριμπέρα (Μούρθια), ένας από τους 250 εκπαιδευόμενους: μετά την πολιτική ανάκριση από τους Ρώσους πράκτορες, κάπου 60 από τους φοιτητές πήραν υποτροφίες από τη δημοκρατική κυβέρνηση των Νεγκρίν και Αλβάρεζ (μαριονέτες του Κρεμλίνου) και ταξίδεψαν στη Ρουέν (Γαλλία) για να πλαισιώσουν την «Coperacia». Αυτή ήταν η αρχή της via dolorosa [ΣτΜ: ο δρόμος της θλίψης] του, και γι’ αυτό τους απαγορεύτηκε να βγουν από τη χώρα. Όταν έφτασαν στο Λένιγκραντ η αστυνομία έψαξε τα μπαγκάζια τους, κατέσχεσε απαγορευμένα βιβλία και τα διαβατήριά τους και στάλθηκαν με τρένο σαν κρατούμενοι μέχρι το Kizobabad [πιθανώς το Kirovabad] (Αζερμπαϊτζάν) – ένα ταξίδι 4.500 χιλιομέτρων. Συνέχεια
Anarchy press gr 