Σχετικά με τη «γέννηση» της φιλοσοφίας και όχι μόνο… (Β΄)

Η… Ε­πι­νό­η­ση της Φι­λο­σο­φί­ας

Η πρώ­τη –ε­πί­ση­μα– εμ­φά­νι­ση της έν­νοιας της φι­λο­σο­φί­ας, ε­ντο­πί­ζε­ται στην πε­ριο­χή της Ιω­νί­ας, (πα­ρά­λια μ. Α­σί­ας), γύ­ρω στο 600π.χ. Ει­δι­κό­τε­ρα, ο Θα­λής α­πό τη Μί­λη­το, θε­ω­ρεί­ται ως ο «πα­ρα­δο­σια­κός ι­δρυ­τής της ελ­λη­νι­κής φι­λο­σο­φί­ας», (ε­κεί γύ­ρω στο 585 π.χ.).

Η Ιω­νι­κή φι­λο­σο­φί­α, μπο­ρεί να χα­ρα­κτη­ρι­στεί ως μια «ορ­θο­λο­γι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση της Ο­λύ­μπιας θε­ο­λο­γί­ας».

Οι φι­λό­σο­φοι αυ­τοί, (Θα­λής, Α­να­ξί­μαν­δρος, Α­να­ξι­μέ­νης), στρά­φη­καν στην α­νά­λυ­ση της έν­νοιας της Μοί­ρας, ό­πως αυ­τή πα­ρου­σιά­ζε­ται στα ο­μη­ρι­κά έ­πη. Αν και οι μέ­θο­δοι τους εί­χαν να κά­νουν πε­ρισ­σό­τε­ρο με τον ι­σχυ­ρι­σμό πα­ρά με το αι­τιο­λο­γη­μέ­νο ε­πι­χεί­ρη­μα, κά­που ε­κεί, άρ­χι­σαν να δια­μορ­φώ­νο­νται και οι βά­σεις ε­κεί­νες των με­τέ­πει­τα συ­στη­μά­των με «αυ­στη­ρούς κα­νό­νες ε­πι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­ας», (Α­να­ξί­μαν­δρος).

Ε­δώ εμ­φα­νί­ζε­ται και κά­ποια μορ­φή α­θε­ϊ­σμού, ό­που η Ιω­νι­κή σχο­λή α­γνο­εί τους θε­ούς και κη­ρύτ­τει πως «το σύ­μπαν υ­πα­κού­ει σε νό­μους και ά­ρα εί­ναι κα­τα­λη­πτό». Α­πό την άλ­λη βέ­βαια, δεν αρ­νού­νταν για πα­ρά­δειγ­μα την ύ­παρ­ξη πνευ­μά­των ή ψυ­χών, που πί­στευαν πως ε­πί­σης «υ­πό­κει­νται σε φυ­σι­κούς νό­μους». Και το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο ί­σως, το ό­τι πα­ρό­λη την ι­διό­τυ­πη α­πόρ­ρι­ψη των θε­ών, δεν έ­πα­ψαν να πι­στεύ­ουν σε μια δια­φο­ρε­τι­κής μορ­φής α­νώ­τε­ρη δύ­να­μη, «α­πρό­σω­πη και α­δυ­σώ­πη­τη Μοί­ρα, που λο­γί­ζο­νταν κρυ­φά και τε­λι­κά ε­πέ­βαλ­λε τον έ­λεγ­χό της πά­νω σε θε­ούς και αν­θρώ­πους».