Συμπληρώνονται δύο χρόνια αφ’ ότου ο αδελφός μας Γρηγόρης Θωμόπουλος «έφυγε». Όμως, ο σύντροφος εξακολουθεί να υπάρχει ανάμεσά μας καθώς τίποτε δεν μπορεί να χαθεί, ιδιαίτερα όταν η παρουσία έχει αφήσει βαθειά αποτυπώματα. Στη μνήμη του Γρηγόρη, λοιπόν, αναδημοσιεύουμε κείμενο από το υπ’ αριθμόν 157 φύλλο της Διαδρομής Ελευθερίας.
Εις το επανιδείν σύντροφε
Ο θάνατος είναι ο παγωμένος καθρέφτης της ζωής. Κι όσο κι αν δεν μπορούμε να πούμε τίποτε γι’ αυτόν, θέλουμε να πούμε τα πάντα. Είτε προσπαθούμε να τον αποσιωπήσουμε είτε να τον πενθήσουμε, να τον τραγουδήσουμε, να εκφράσουμε την απώλεια, πάντα μας αφήνει εκτός, όσο είμαστε ζωντανοί. Βλέπουμε την όψη μας στον καθρέφτη προς το παρόν. Όταν, ωστόσο, περάσουμε από την άλλη, δεν θα μπορούμε τίποτε να πούμε.
Γι’ αυτό, θα μιλήσουμε. Το θάνατο τον βιώνουμε μέσα από την απώλεια των άλλων νεκρών. Οι άλλοι, ξένοι και οικείοι, σύντροφοι κι απέναντί μας, μας δείχνουν πως για όλα υπάρχει ένα τέλος. Το τέλος έχει μια οριστικότητα, βάζει τα όριά μας και δείχνει όσα δεν μπορέσαμε ή δεν μπορούμε πια. Είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε. Το πρώτο που κάνουμε είναι να το αρνηθούμε.
Όταν, μάλιστα, είναι τόσο αναπάντεχο, τότε η πρώτη αντίδραση είναι το μούδιασμα. Όταν καταλαγιάζει, όμως, το ξάφνιασμα, έρχονται μυριάδες σκέψεις, πολλές φορές κι αντιφατικές μεταξύ τους. Εκείνο που τώρα πρέπει να σκεφτούμε είναι πώς τελειώνει κάτι.
Ο Heidegger, παρ’ ότι φιλο-φασίστας, είχε δίκιο, όταν στοχάστηκε πάνω στην απώλεια και την εξαφάνιση. Έλεγε, λοιπόν, ότι η απουσία μάς βοηθάει να αντιληφθούμε την παρουσία.
Όσοι μένουμε κι όσοι θα έρθουν μετά, έχει αξία να διατηρήσουμε τη μνήμη ζωντανή. Το ξερίζωμα όσων πέρασαν από αυτό τον κόσμο, κάθε διαφορετικής φωνής, κάθε προσπάθειας για μια αληθινά ανθρώπινη κι ελεύθερη ζωή, επιδιώκεται να αφανιστεί.
Στο όνομα του πόνου, ξεριζώνεται κι η πίστη, η ελευθερία, η ανθρωπιά, οι αξίες, η μνήμη. Για να αποφύγουμε ό,τι δεν μας αρέσει, ό,τι μας πονάει, ό,τι μας ξεβολεύει, καταλήγουμε να πολεμάμε την ίδια μας τη φύση.
Αιώνια νεότητα, άφθαρτοι άνθρωποι και καταστάσεις, άσφαλτοι και τέλειοι, όμορφοι και υγιείς που πετούν απ’ έξω τους παράξενους, τους ανάπηρους, τους αρρώστους, τους λανθασμένους, τους ατελείς. Και ψάχνοντας το τέλειο, ξεχνάμε ότι αυτό δεν υπάρχει, παρά μόνο σε ό,τι λέει το όνομα: στο τέλος. Η τελειότητα είναι η ολοκλήρωση, που έρχεται, όταν ενώσεις τα κατακερματισμένα κομμάτια του σύμπαντος γύρω και μέσα μας. Η ομοιομορφία, η κοινή λογική, η μόδα, η απάθεια, η ψυχρότητα, η πόζα δεν είναι ομορφιά.
Με τον Γρηγόρη, από τον Μάιο του ’06, βρεθήκαμε πλάι-πλάι σε συγκρούσεις, οδοφράγματα, αφισοκολλήσεις, μοιράσματα. Κι αργότερα, στα δύο μας σχεδόν χρόνια στην Αναρχική Αρχειοθήκη Θεσσαλονίκης, συνθέσαμε, αντιπαρατεθήκαμε έντονα, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε, πάντα με ζωηρότητα, πάντα με ένταση, όπως αρμόζει σε ζωντανούς ανθρώπους κι όχι σε βαδίζοντα πτώματα. Η σχέση μας μαζί του συμπύκνωνε, στην ολότητα της, την έννοια της αληθινής, της αυθεντικής κι ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής. Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις, ως οφείλουν στο σύνολο τους, δεν είναι ούτε ευλογία, ούτε κατάρα. Είναι μια πρόκληση. Όσο δύσκολοι κι αν είναι οι χαρακτήρες, όσο ιδιόρρυθμες κι ιδιότροπες κι αν είναι οι προσωπικότητές τους, από κάθε άποψη. Ακόμη κι αν, κάποια στιγμή, οι διαφωνίες φέρουν την όποια ρήξη, αυτό δεν σημαίνει πως ο καθένας οφείλει να μετατρέψει το «δίκιο» του σε ρόπαλο για το κεφάλι του άλλου. Οι εντάσεις στις πραγματικές σχέσεις είναι αναπόφευκτες. Αλλοιώς παραμένεις ο σιωπηλός «σύντροφος», αυτοεξόριστος στην γωνία του, που νεύει απλώς συγκαταβατικά ή, ακόμη χειρότερα, πετά σφήνα εξυπναδίστικες ατάκες, όποτε του κάνει κέφι. Ασχέτως με τις όποιες διαφωνίες μας, ο Γρηγόρης μας δίδαξε με τον τρόπο του πολλά, τόσο με το θάρρος, όσο και με την απόλυτη συνέπεια του σε όσα πίστευε κι έκανε πράξη καθημερινώς, όλα αυτά τα χρόνια. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς για όλα όσα μοιραστήκαμε, τόσο έντονα κι αληθινά, όσο λίγα. Κρατάμε την παρουσία του σε ξεχωριστή θέση στην μνήμη μας και συνεχίζουμε τον αναρχικό αγώνα, αμείωτα κι αδιαπραγμάτευτα.
Εις το επανιδείν σύντροφε Γρηγόρη, θα ειδωθούμε κάποια στιγμή, όπως παλιά, Ξανά στους Δρόμους.
Anarchy press gr 